At first my fingers were awkward. T

At first my fingers were awkward. They fumbled carelessly and sloppily like uncooked French fries. As a child of three I first dipped my fingers into the endless ocean of expression and allowed my hands to grow a voice and this is how I started interacting and learning from my idol.
As a child I always admired him for his adroitness and would with utmost curiosity try to figure out that even when God had gifted me and him with the same number of fingers, how come he could always solve the mathematics problems faster than me.
A person who adhered to a strict schedule and at the same time was very comfortable with it. He would get up at five, go for his morning walks, come back have his morning tea and then for about half an hour he would associate himself with all the aspects of the outer world. Once the last page of newspaper was read, then with a gratified look he would get up and carry on with his daily chores.
Though at that age I rated myself, as an excellent actress he could always make out that with closed eyes his daughter was wide awake. Then in the form of a morning fairytale he updated me about the happenings of the world from his vast repository of knowledge.
He successfully replaced all that was ignorant in me with curiosity and tolerance. Then he took my open mind and opened it even wider so that various aspects of life could be appreciated from a very young age.
The best asset of his personality was that he could always get his work done in a way that the person on the other side felt happy doing it and at the same time did it with a desire to learn. At the end of the execution of the assignment at hand, the final outcome was always better than expected. Though as a child my sole target was to be as high as him in the physical sense and be a brisker mathematical wizard than him, in the later stages of my life it transformed into a desire to be as high as him in the mental stature.
...

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นครั้งแรกที่ นิ้วของผมได้ตกใจ พวกเขาคลำลวก ๆ และ sloppily เช่นฝรั่งดิบ เป็นเด็กสาม ผมแรกจุ่มนิ้วลงไปในมหาสมุทรไม่สิ้นสุดของนิพจน์ และอนุญาตมือเติบโตเสียง และนี้เป็นวิธีการที่ผมเริ่มมีปฏิสัมพันธ์ และเรียนรู้จากไอดอลของฉัน เป็นเด็กผมชื่นชมเขาสำหรับเฉลียวของเขาเสมอ และจะ มีความอยากรู้อยากเห็นพยายามคิดออกที่แม้ว่าพระเจ้ามีพรสวรรค์ฉันและเขา ด้วยจำนวนนิ้วมือ วิธีการมาเขาสามารถเสมอแก้ปัญหาคณิตศาสตร์เร็วกว่าฉัน คนที่ปฏิบัติตามตารางเวลาอย่างเคร่งครัด และในเวลาเดียวกันดีมากกับมัน เขาจะได้รับค่าที่ห้า หาเขาตอนเช้าเดิน มีชาตอนเช้าเขากลับมา และจากนั้น ประมาณครึ่งชั่วโมง เขาจะเชื่อมโยงตัวเองกับทุกด้านของโลก เมื่อถูกอ่านหน้าสุดท้ายของหนังสือพิมพ์ ด้วยการละเล่นพื้นบ้านมอง เขาจะลุกขึ้น แล้วดำเนินการการทำงานประจำวันของเขา ตื่นตัวว่าอายุที่ผมได้คะแนนตนเอง เป็นนักแสดงยอดเยี่ยมเสมอเขาจะทำให้ข้อมูลที่ มีปิดตา ลูกสาวของเขามากมาย แล้ว ในรูปแบบของเทพนิยายเช้า เขาปรับปรุงฉันเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจากการเก็บข้อมูลของเขามากมายความรู้ เขาประสบความสำเร็จถูกแทนทั้งที่ไม่รู้ฉันอยากรู้อยากเห็นและยอมรับ แล้วเขาเอาของฉันเปิดใจ และเปิดกว้างเพื่อให้สามารถชื่นชมได้แง่มุมต่าง ๆ ของชีวิตจากเด็ก สินทรัพย์ที่ดีที่สุดของบุคลิกของเขาว่า เขาสามารถได้รับงานของเขาทำในวิธีที่คน ในด้านอื่น ๆ ที่รู้สึกมีความสุขทำมัน และในเวลาเดียวกันไม่ได้กับความปรารถนาที่จะเรียนรู้ ได้ เมื่อสิ้นสุดการดำเนินการของการกำหนดที่มือ ผลตัดสินเป็นเสมอดีกว่าที่คาดไว้ แม้ว่าเป็นเด็ก เป้าหมายของฉันแต่เพียงผู้เดียวได้สูงถึงเขาในแง่กายภาพ และตัวช่วยสร้างคณิตศาสตร์ brisker กว่าเขา ในระยะหลังของชีวิต มันเปลี่ยนเป็นความปรารถนาที่จะสูงถึงเขาแต่จิตใจ ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตอนแรกมือของฉันเป็นที่น่าอึดอัดใจ พวกเขาล้วงลวกและฉาบฉวยเช่นมันฝรั่งทอดดิบ เป็นเด็กสามครั้งแรกที่ผมจุ่มมือของฉันในมหาสมุทรไม่มีที่สิ้นสุดของการแสดงออกและได้รับอนุญาตในมือของฉันที่จะเติบโตเสียงและนี่คือวิธีที่ผมเริ่มมีปฏิสัมพันธ์และการเรียนรู้จากไอดอลของฉัน.
เป็นเด็กฉันมักจะชื่นชมเขาสำหรับความเฉลียวฉลาดของเขาและจะมี อยากรู้อยากเห็นสูงสุดพยายามที่จะคิดออกว่าแม้ในขณะที่พระเจ้าทรงมีพรสวรรค์ฉันและเขามีหมายเลขเดียวกันของนิ้วมือวิธีมาเขามักจะสามารถแก้ปัญหาคณิตศาสตร์ปัญหาได้เร็วขึ้นกว่าฉัน.
คนที่ยึดติดกับตารางเวลาที่เข้มงวดและในเวลาเดียวกันเป็นอย่างมาก พอใจกับมัน เขาจะได้รับการขึ้นที่ห้าไปสำหรับตอนเช้าเขาเดินกลับมามีน้ำชาตอนเช้าของเขาแล้วประมาณครึ่งชั่วโมงเขาจะเชื่อมโยงตัวเองกับทุกด้านของโลกภายนอก เมื่อหน้าสุดท้ายของหนังสือพิมพ์ได้อ่านแล้วด้วยรูปลักษณ์ปลื้มเขาจะได้รับการขึ้นและดำเนินการกับการทำงานประจำวันของเขา.
แม้ว่าในวัยที่ผมจัดอันดับตัวเองในฐานะนักแสดงที่ยอดเยี่ยมที่เขามักจะทำให้เห็นว่าปิดตาลูกสาวของเขาเป็น ตื่น แล้วในรูปแบบของเทพนิยายตอนเช้าเขาฉันมีการปรับปรุงเกี่ยวกับเหตุการณ์ของโลกจากพื้นที่เก็บข้อมูลขนาดใหญ่ของเขาความรู้.
เขาประสบความสำเร็จแทนที่ทุกสิ่งที่อยู่ในตัวผมไม่รู้ด้วยความอยากรู้และความอดทน จากนั้นเขาก็เอาใจที่เปิดกว้างของฉันและเปิดกว้างเพื่อให้แง่มุมต่างๆของชีวิตจะได้รับการชื่นชมจากวัยหนุ่มสาวมาก.
สินทรัพย์ที่ดีที่สุดของบุคลิกของเขาก็คือการที่เขามักจะได้รับการทำงานของเขาทำในลักษณะที่ว่าคนที่อื่น ๆ ด้านรู้สึกมีความสุขที่จะทำมันและในเวลาเดียวกันก็ทำมันด้วยความปรารถนาที่จะเรียนรู้ ในตอนท้ายของการดำเนินการของงานในมือที่ผลสุดท้ายก็มักจะดีกว่าที่คาด แม้ว่าจะเป็นเด็กเป้าหมาย แต่เพียงผู้เดียวของฉันคือการจะสูงถึงเขาในความรู้สึกทางกายภาพและจะเป็นตัวช่วยสร้างหลวงพ่อคณิตศาสตร์กว่าเขาในขั้นตอนต่อมาในชีวิตของฉันมันกลายเป็นความปรารถนาที่จะจะสูงถึงเขาในสัดส่วนจิต
...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ที่แรก นิ้วของฉันกำลังอึดอัด เขา fumbled ลวกฉาบฉวยเหมือน มันฝรั่งทอด และดิบ เป็นเด็กสามขวบแรกที่ผมสอดนิ้วเข้าไปในมหาสมุทรไม่มีที่สิ้นสุดของการแสดงออกและอนุญาตให้มือของฉันที่จะเติบโตและเสียง นี้เป็นวิธีที่ผมเริ่มมีปฏิสัมพันธ์และเรียนรู้จากไอดอลของฉันเป็นเด็กฉันมักจะชื่นชมเขาสำหรับความคล่องแคล่วของเขาและจะด้วยความอยากรู้อยากเห็นพยายามที่จะคิดออกว่า เมื่อพระเจ้าได้พรสวรรค์ฉันและเขามีหมายเลขเดียวกันของนิ้วมือ แล้วเขาก็สามารถแก้ปัญหาคณิตศาสตร์เร็วกว่าฉันคนที่ปฏิบัติตามตารางเวลาที่เข้มงวด และในเวลาเดียวกัน ก็มีความสุขกับมัน เขาจะตื่นตอน 5 ไปตอนเช้าเดินกลับมาดื่มชาตอนเช้าแล้ว ประมาณครึ่งชั่วโมง เขาจะเชื่อมโยงตัวเองกับทุกด้านของโลกภายนอก เมื่อหน้าสุดท้ายของหนังสือพิมพ์ก็อ่านแล้วอิ่มใจด้วย ดูเขาจะลุกขึ้นและทำตามภารกิจประจำวันของเขาแม้ที่อายุผมจัดอันดับเองเป็นนักแสดงที่ดีเขาจะเสมอให้ว่าปิดตาลูกสาวของเขาที่ยังตื่นอยู่ แล้วในรูปแบบของนิทานตอนเช้าเขาอัพเดทผมเกี่ยวกับข่าวคราวของโลกจากพื้นที่เก็บข้อมูลมากมายของความรู้เขาประสบความสำเร็จแทนที่ทั้งหมดที่โง่เขลาฉันด้วยความอยากรู้อยากเห็น และความอดทน แล้วเขาเอาจิตใจของฉันเปิดและเปิดมันกว้างกว่านั้นในแง่มุมต่างๆ ของชีวิตที่สามารถได้รับการชื่นชมจากอายุยังน้อยมากสินทรัพย์ที่ดีที่สุดของบุคลิกภาพของเขาได้ว่า เขาจะทำงานของเขาเสร็จในทางที่บุคคลในด้านอื่น ๆ รู้สึกมีความสุขที่ได้ทำมันและในเวลาเดียวกันก็มีความปรารถนาที่จะเรียนรู้ ในตอนท้ายของการดําเนินงานในมือ สุดท้ายผลก็มักจะดีกว่าที่คาด แม้ว่าจะเป็นเด็กเป้าหมายเดียวของฉันคือการเป็นสูงเป็นเขาในความรู้สึกทางกายภาพ และเป็นพ่อมดคณิตศาสตร์ยิ่งขึ้นกว่าเขา ในขั้นตอนต่อมาของชีวิตของฉันมันกลายเป็นปรารถนาจะสูงเท่าที่เขาในระดับจิต. . . . . . .