6. ConclusionThis study showed that

6. Conclusion
This study showed that politeness is still of major concern in Vietnamese society. It focused on
the ways in which address terms are used to promote effective conversation between young
females from the northern area of Vietnam. The common terms of address among these young
Vietnamese females were “bà‐ tôi” and “mình”, which are commonly used to refer to persons of
the same age, gender and educational background. The study also found that young females
address each other in new ways, which do not fit any conventional rules in the language
system, but convey an adequate level of informality and politeness. For females with a different
age and social status, the kinship term “chị‐ em” seems to be favoured in any situation, and it is
unchangeable in meaning and usage. Any age distance requires politeness. This is so regardless
of how close or distant the relationship is, in terms of intimacy, and informality or formality of
the discourse. By observing the use of such terms, people can guess how close the relationship
between the speaker and hearer is, and they can make assessments about the personality and
manners of the speaker.  
Since this study focused on the ways in which young females from the northern area of
Vietnam express politeness, there may be a difference in the use of address terms and the
flexible choices of lexical items in conversations among those of the same age from other areas.
Additionally, another important thing that is considered effective in the politeness strategies of
young females is facial expression, especially the smile. In informal conversation, these young
people tended to say directly what they wanted to say by producing questions in the form of
words only, or imperatives or incomplete statements to which the smile was added. The smile
together with their utterances appeared to create a great effect on the hearer. In much of the
conversation, the speaker smiled and the talk ran informally and smoothly and politely enough.
In fact, this non‐verbal form of expression appeared to contribute to the success of the
interaction.  
In conclusion, it is argued that besides the linguistic choices of suitable words, behaviours
and attitudes can draw the hearer’s attention and impression to what the speaker wants to
convey. The effect of these factors on the form of a speech act is taken into account as matters of
politeness (Homes, 1992). It is, therefore, suggested that linguists, socio‐linguistics, inter‐
cultural analysts and others with a concern about social changes in politeness strategies used by
young Vietnamese females from the northern areas of the country, and young Vietnamese
people in general, should investigate and consider the diversity of new norms in address terms
– to distinguish the sociolinguistic variables between young Vietnamese people and others.
Then, if there exists a new standard way with conventional meaning and usage in expressing
politeness, it could be possible to fill the socio‐linguistic gap (between different regions with
different language use and between the sexes) to avoid misunderstandings in interaction. This
study has shed some light on the ways in which politeness is used by members of Vietnam’s
new generation of women.   

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

6.
สรุปการศึกษาครั้งนี้แสดงให้เห็นว่ายังคงมีความสุภาพของความกังวลที่สำคัญในสังคมเวียดนาม มันมุ่งเน้นไปที่วิธีการที่จะอยู่แง่ใช้ในการส่งเสริมการสนทนาที่มีประสิทธิภาพระหว่างหนุ่มหญิงจากพื้นที่ทางตอนเหนือของเวียดนาม ข้อตกลงร่วมกันของที่อยู่ในหมู่หนุ่มสาวเหล่านี้หญิงเวียดนามเป็น "bà-tôi" และ "mình" ซึ่งเป็นที่นิยมใช้ในการอ้างถึงคนในวัยเดียวกันเพศและวุฒิการศึกษา การศึกษายังพบว่าหญิงสาวที่อยู่ในแต่ละอื่น ๆ ในรูปแบบใหม่ที่ไม่พอดีกับกฎการชุมนุมใด ๆ ในภาษาของระบบแต่สื่อความหมายในระดับที่เพียงพอของความเป็นกันเองและสุภาพ สำหรับสตรีที่มีความแตกต่างกันอายุและสถานะทางสังคมระยะเครือญาติ "ไค em" ดูเหมือนว่าจะได้รับการสนับสนุนในสถานการณ์ใด ๆ และมันก็เปลี่ยนไม่ได้ในความหมายและการใช้งาน ระยะทางที่ทุกเพศทุกวัยต้องมีความสุภาพ เป็นเช่นนี้โดยไม่คำนึงถึงวิธีการที่ใกล้หรือไกลคือความสัมพันธ์ในแง่ของความใกล้ชิดและเป็นกันเองหรือหลักการของวาทกรรม โดยการสังเกตการใช้งานของข้อตกลงดังกล่าวที่ผู้คนสามารถคาดเดาวิธีการปิดความสัมพันธ์ระหว่างผู้พูดและผู้ฟังเป็นและพวกเขาสามารถทำให้การประเมินผลเกี่ยวกับบุคลิกภาพและมารยาทของลำโพง.   เนื่องจากการศึกษาครั้งนี้มุ่งเน้นไปที่วิธีการที่หญิงสาวจากภาคเหนือ พื้นที่ของเวียดนามแสดงความสุภาพอาจจะมีความแตกต่างในการใช้งานของข้อตกลงที่อยู่ได้และทางเลือกที่มีความยืดหยุ่นของรายการคำศัพท์ในการสนทนาในหมู่ผู้ในวัยเดียวกันจากพื้นที่อื่นๆ . นอกจากนี้อีกสิ่งที่สำคัญที่ถือว่ามีประสิทธิภาพในการกลยุทธ์ความสุภาพของหญิงสาวคือการแสดงออกบนใบหน้าโดยเฉพาะอย่างยิ่งรอยยิ้ม ในการสนทนาทางการหนุ่มสาวเหล่านี้คนมีแนวโน้มที่จะพูดโดยตรงสิ่งที่พวกเขาอยากจะบอกว่าคำถามโดยการผลิตในรูปแบบของคำเท่านั้นหรือความจำเป็นหรือข้อความที่ไม่สมบูรณ์รอยยิ้มที่ถูกเพิ่ม รอยยิ้มพร้อมกับคำพูดของพวกเขาดูเหมือนจะสร้างผลกระทบอย่างใหญ่หลวงต่อผู้ฟัง มากในการสนทนาลำโพงยิ้มและพูดคุยวิ่งอย่างไม่เป็นทางการและได้อย่างราบรื่นและสุภาพพอ. ในความเป็นจริงนี้รูปแบบที่ไม่ใช่คำพูดการแสดงออกที่ดูเหมือนจะนำไปสู่ความสำเร็จของการทำงานร่วมกัน.   สรุปได้ว่ามันเป็นที่ถกเถียงกันว่านอกจากภาษา เลือกคำที่เหมาะสมกับพฤติกรรมและทัศนคติที่สามารถดึงดูดความสนใจของผู้ฟังและความประทับใจกับสิ่งที่ผู้พูดต้องการที่จะถ่ายทอด ผลกระทบของปัจจัยเหล่านี้ในรูปแบบของการกระทำคำพูดจะถูกนำมาพิจารณาเป็นเรื่องของความสุภาพ (ที่อยู่อาศัย, 1992) มันจึงชี้ให้เห็นว่านักภาษาศาสตร์ภาษาศาสตร์-สังคม, ระหว่างนักวิเคราะห์ทางวัฒนธรรมและอื่นๆ ที่มีความกังวลเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงทางสังคมในกลยุทธ์การสุภาพที่ใช้โดยหญิงสาวชาวเวียดนามจากพื้นที่ทางตอนเหนือของประเทศและหนุ่มสาวชาวเวียดนามคนทั่วไปควรตรวจสอบและพิจารณาความหลากหลายของบรรทัดฐานใหม่ในแง่ที่อยู่-. ที่จะแยกแยะตัวแปร sociolinguistic ระหว่างหนุ่มสาวชาวเวียดนามและอื่น ๆจากนั้นถ้ามีวิธีการมาตรฐานใหม่ที่มีความหมายและการใช้งานทั่วไปในการแสดงความสุภาพก็อาจจะเป็นไปได้ที่จะเติมเต็มสังคมช่องว่างทางภาษา (ระหว่างภูมิภาคต่าง ๆ ที่มีการใช้ภาษาที่แตกต่างกันและระหว่างเพศ) เพื่อหลีกเลี่ยงความเข้าใจผิดในการปฏิสัมพันธ์ นี้การศึกษาได้หลั่งน้ำตาแสงบางอย่างเกี่ยวกับวิธีการที่สุภาพถูกนำมาใช้โดยสมาชิกของเวียดนามรุ่นใหม่ของผู้หญิง   

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

6 . สรุป การศึกษานี้แสดงให้เห็นว่ามี
ยังคงกังวลหลักในสังคมเวียดนาม มันเน้น
วิธีการที่คำเรียกขานที่ใช้ส่งเสริมการสนทนาที่มีประสิทธิภาพระหว่างหญิงสาว
จากพื้นที่ภาคเหนือของเวียดนาม ทั่วไปเงื่อนไขที่อยู่ระหว่างหนุ่มสาวคู่นี้
เวียดนามเพศเมีย " B à‐  T เป็นการฉัน " และ " M ì NH " ซึ่งมักใช้ในการอ้างถึงบุคคลที่
อายุ เพศ และการศึกษา การศึกษายังพบว่า เด็กหญิง
ที่อยู่กันในรูปแบบใหม่ ซึ่งไม่สอดคล้องกับกฎใด ๆปกติในระบบภาษา
แต่สื่อระดับที่เพียงพอของความเป็นกันเอง และความสุภาพอ่อนโยน สำหรับผู้หญิงที่มีอายุ และสถานะทางสังคมที่แตกต่างกัน
, เครือญาติ คำว่า " CH ị‐ เอ็ม " ดูเหมือนจะชอบอยู่ในสถานการณ์ใด ๆและมันเป็น
เปลี่ยนความหมายและการใช้งาน อายุ ระยะทาง ต้องมีความสุภาพอ่อนโยน นี้เป็นดังนั้นไม่ว่าใกล้หรือไกลแค่ไหน
ของความสัมพันธ์ในแง่ของความใกล้ชิดและความเป็นกันเอง หรือพิธีของ
วาทกรรม สังเกตการใช้คำดังกล่าว ผู้คนสามารถเดาความสัมพันธ์ระหว่างผู้พูดและผู้ฟัง
คือแค่ไหน และพวกเขาสามารถทำให้การประเมินผลเกี่ยวกับบุคลิกภาพและ
มารยาทของผู้พูด   
เนื่องจากการวิจัยนี้มุ่งเน้นไปที่วิธีการที่เด็กหญิงจากพื้นที่ภาคเหนือของเวียดนามเอ็กซ์เพรส
) อาจจะมีความแตกต่างกันในการใช้คำเรียกขานและ
ยืดหยุ่นเลือกคำศัพท์ในบทสนทนาในหมู่ผู้ที่อายุเท่ากัน จากพื้นที่อื่น ๆอีกที่สำคัญ
นอกจากนี้ สิ่งหนึ่งที่ถือว่ามีประสิทธิภาพในความสุภาพกลยุทธ์
หญิงสาวมีสีหน้า โดยเฉพาะยิ้ม ในการสนทนาอย่างไม่เป็นทางการ คนหนุ่มสาว
เหล่านี้มีแนวโน้มที่จะพูดโดยตรงสิ่งที่พวกเขาต้องการจะพูด โดยผลิตคำถามในรูปแบบของ
คำเท่านั้น หรือหน้าที่ หรือไม่สมบูรณ์ งบที่รอยยิ้มที่ถูกเพิ่มเข้ามา รอยยิ้มกับคำพูดของพวกเขาปรากฏ
ด้วยกันเพื่อสร้างอย่างมากต่อผู้ฟัง ในมาก
สนทนาผู้พูดยิ้มและคุยอย่างเป็นกันเอง และวิ่งได้อย่างราบรื่นและสุภาพพอ .
ในความเป็นจริงนี้ไม่ใช่‐วาจารูปแบบของการแสดงออกที่ปรากฏที่จะสนับสนุนความสำเร็จของ
ปฏิสัมพันธ์   
สรุป ได้แย้งว่า นอกจากการเลือกใช้คำที่เหมาะสม พฤติกรรมและทัศนคติสามารถวาด
ของผู้ฟังสนใจ และ ความประทับใจในสิ่งที่ผู้พูดต้องการ
สื่อผลของปัจจัยเหล่านี้ในรูปแบบของการพูดการกระทำเข้าบัญชีเป็นเรื่องของ
ความสุภาพ ( บ้าน , 1992 ) จึงแนะนำว่า นักภาษาศาสตร์เพื่อน‐ภาษาศาสตร์ อินเตอร์ ‐
ทางวัฒนธรรมนักวิเคราะห์และอื่น ๆที่มีความกังวลเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงทางสังคมในกลยุทธ์ที่ใช้โดยผู้หญิงเวียดนามมี
หนุ่มจากพื้นที่ทางตอนเหนือของประเทศ และหนุ่มเวียดนาม
บุคคลทั่วไปควรศึกษาและพิจารณาความหลากหลายบรรทัดฐานใหม่ในแง่ที่อยู่
–แยกแยะตัวแปรภาษาระหว่างคนเวียตนามเด็กและคนอื่น ๆ .
แล้ว ถ้าไม่มีวิธีมาตรฐานใหม่ที่มีความหมายเดิมและใช้ในการแสดง
ปากหวาน มันอาจเป็นไปได้ที่จะเติมช่องว่าง‐ภาษาศาสตร์สังคม ( ระหว่างภูมิภาคที่แตกต่างกันกับ
การใช้ภาษา และแตกต่างกันระหว่างเพศ ) เพื่อหลีกเลี่ยงความเข้าใจผิดในการปฏิสัมพันธ์ การศึกษา
ได้หลั่งบางแสงในวิธีที่สุภาพที่ใช้โดยสมาชิกของ
เวียดนามรุ่นใหม่ของผู้หญิง