Crowley released Ferid’s lapels. Ev

Crowley released Ferid’s lapels. Everything Ferid said was sound arguments. All the things Crowley could have realized himself if only he tried. Except that he hadn’t noticed. He hadn’t even tried to notice.

Grabbing at the rosary, Crowley pressed it into his own chest with force. As if trying to trick the pain pulsing deep in his chest. But the pain didn’t go away. The strong ache showed no signs of elevating.

“…Damn it, Ferid-kun.”
“Yeees?”
“You went too far with your harassment, and now my chest is hurting.”
“Hahaha.”
“It’s no laughing matter.”
“It is not, I suppose. Losing God is always a tragedy.” Ferid’s countenance took on a tinge of sadness, if only a barely noticeable one.

Watching it, Crowley couldn’t help asking, “Did you lose God, too?”
“A very lo~ng time ago.”
“We’re not that far apart in age though?”
“Are we not, now?”
“Say, Ferid-kun.”
“Hm?”
“Is Roy going to be killed?” Crowley asked.

Even though he knew the answer. But he couldn’t help asking anyway. That was because he was weak, no doubt.

Ferid replied immediately and easily, “Yes, unfortunately.”
“Could I make it in time if I returned now?”
“You could had you returned when Gilbert-kun asked you.”

But that was a thing of the distant past now, something hopeless that could never be undone. After all, Gilbert was already dead.

Staring at the floor, Crowley sighed and said in what sounded like a sob, “…Is that so.”
“Yes.”

With that, Ferid was considerate enough to fall silent for a while.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คราวลี่ย์ ปล่อย ferid ของ lapels . ทุกอย่าง ferid กล่าวว่าอาร์กิวเมนต์เสียง ทุกสิ่งที่คราวลี่ย์จะได้ตระหนักเอง ถ้าเพียงแต่เขาพยายามแล้ว ยกเว้นว่า เขาไม่ได้สังเกต เขาไม่ได้พยายามที่จะแจ้งให้ทราบล่วงหน้าโลภลูกประคำ คราวลี่ย์กดมันเข้าไปในหน้าอกของเขาเองด้วยคับ ถ้าหลอกปวดเต้นในอกของเขา แต่ความเจ็บปวดที่ไม่หายไป อาการปวดที่แข็งแกร่งแสดงไม่มีสัญญาณของการ ." . . . . . . . ให้ตายสิ ferid คุง "" คร้าบบ ? "" คุณไปไกลเกินไปกับการคุกคาม และตอนนี้ หน้าอกของฉันเจ็บ ." ฮ่า ฮ่า ฮ่า "" มันไม่ขำ "" ไม่ใช่ ฉันคิดว่านะ การสูญเสียพระเจ้าเสมอโศกนาฏกรรม " ferid ของสีหน้าได้เลย เศร้า ถ้าเพียง แต่ที่เห็นได้ชัดแทบจะไม่หนึ่งดู คราวลี่ย์ไม่ได้ช่วยถาม " คุณเสียพระเจ้า ใช่มั้ย ? "" มากของเวลาแล้วว ~ "" เราไม่ได้ห่างกันในยุคนั้นว่า ? "" เราไม่ได้อีก "" พูด ferid คุง "" หืม ? "" เป็นรอยจะถูกฆ่า ? " ลี่ย์ถามถึงแม้เขาจะรู้คำตอบ แต่เขาไม่สามารถช่วยถามอยู่ดี นั่นเพราะเขาอ่อนแอ อย่างไม่ต้องสงสัยferid ตอบได้ทันทีและง่ายดาย " ครับ น่าเสียดาย "" ผมจะทำให้มันในเวลา ถ้าฉันกลับตอนนี้ "" คุณสามารถมีคุณกลับเมื่อ กิลเบิร์ตคุงถามคุณ”แต่นั่นคือสิ่งที่ผ่านมาไกลแล้วอย่างหมดหวังที่ไม่สามารถยกเลิกได้ หลังจากทั้งหมด กิลเบิร์ตเสียชีวิตแล้วมองพื้น คราวลี่ย์ถอนหายใจและพูดในสิ่งที่เสียงเหมือนสะอื้น " . . . . . . . งั้น . . . "" ใช่ " .กับที่ ferid คือเอื้อเฟื้อพอที่จะเงียบลงสักพัก