INTRODUCTIONThe Smokey Mirror THREE

INTRODUCTION
The Smokey Mirror
THREE THOUSAND YEARS AGO, THERE WAS A HUMAN just like you and me who lived near a city surrounded by mountains. The human was studying to become a medicine man, to learn the knowledge of his ancestors,
but he didn’t completely agree with everything he was learning. In his heart, he felt there must be something more. One day, as he slept in a cave, he dreamed that he saw his own body sleeping. He came out of the cave on the night of a new moon. The sky was clear, and he could see millions of stars. Then something happened inside of him that transformed his life forever. He looked at his hands, he felt his body, and he heard his own voice say, “I am made of light; I am made of stars.”He looked at the stars again, and he realized that it’s not the stars that create light, but rather light that creates the stars. “Everything is made of light,” he said, “and the space in-between isn’t empty.” And he knew that everything that exists is one living being, and that light is the messenger of life, because it is alive and contains all information. Then he realized that although he was made of stars, he was not those stars.“I am in-between the stars,” he thought. So he called the stars the tonal and the light between the stars the nagual, and he knew that what created the harmony and space between the two is Life or Intent. Without Life, the tonal and the nagual could not exist. Life is the force of the absolute, the supreme, the Creator who creates everything. This is what he discovered: Everything in existence is a manifestation of the one living being we call God. Everything is God. And he came to the conclusion that human perception is merely light perceiving light. He also saw that matter is a mirror — everything is a mirror that reflects light and creates images of that light — and the world of illusion, the Dream, is just like smoke which doesn’t allow us to see what we really are. “The real us is pure love, pure light,” he said. This realization changed his life. Once he knew what he really was, he looked around at other humans and the rest of nature, and he was amazed at what he saw. He saw himself in everything — in every human, in every animal, in every tree, in the water, in the rain, in the clouds, in the earth. And he saw that Life mixed the tonal and the nagual in different ways to create billions of manifestations of Life. In those few moments he comprehended everything. He was very excited, and his heart was filled with peace. He could hardly wait to tell his people what he had discovered. But there were no words to explain it. He tried to tell the others, but they could not understand. They could see that he had changed, that something beautiful was radiating from his eyes and his voice. They noticed that he no longer had judgment about anything or anyone. He was no
longer like anyone else. He could understand everyone very well, but no one could understand him. They believed that he was an incarnation of God, and he smiled when he heard this and he said, “It is true. I am God. But you are also God. We are the same, you and I. We are images of light. We are God.” But still the people didn’t understand him. He had discovered that he was a mirror for the rest of the people, a mirror in which he could see himself. “Everyone is a mirror,” he said. He saw himself in everyone, but nobody saw him as themselves. And he realized that everyone was dreaming, but without awareness, without knowing what they really are. They couldn’t see him as themselves because there was a wall of fog or smoke between the mirrors. And that wall of fog was made by the interpretation of images of light — the Dream of humans. Then he knew that he would soon forget all that he had learned. He wanted to remember all the visions he had had, so he decided to call himself the Smokey Mirror so that he would always know that matter is a mirror and the smoke inbetween is what keeps us from knowing what we are. He said, “I am the Smokey Mirror, because I am looking at myself in all of you, but we don’t recognize each other because of the smoke in-between us. That smoke is the Dream, and the mirror is you, the dreamer.”Living is easy with eyes closed, misunderstanding all you see…. — John Lennon

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แนะนำกระจกสโมคกี้ สามพันปีมา มีถูก A มนุษย์เช่นเดียวกับคุณและฉันที่อาศัยอยู่ใกล้เมืองล้อมรอบ ด้วยภูเขา มนุษย์ได้เรียนจะกลายเป็น คนยา การเรียนรู้ความรู้ของบรรพบุรุษของเขาbut he didn’t completely agree with everything he was learning. In his heart, he felt there must be something more. One day, as he slept in a cave, he dreamed that he saw his own body sleeping. He came out of the cave on the night of a new moon. The sky was clear, and he could see millions of stars. Then something happened inside of him that transformed his life forever. He looked at his hands, he felt his body, and he heard his own voice say, “I am made of light; I am made of stars.”He looked at the stars again, and he realized that it’s not the stars that create light, but rather light that creates the stars. “Everything is made of light,” he said, “and the space in-between isn’t empty.” And he knew that everything that exists is one living being, and that light is the messenger of life, because it is alive and contains all information. Then he realized that although he was made of stars, he was not those stars.“I am in-between the stars,” he thought. So he called the stars the tonal and the light between the stars the nagual, and he knew that what created the harmony and space between the two is Life or Intent. Without Life, the tonal and the nagual could not exist. Life is the force of the absolute, the supreme, the Creator who creates everything. This is what he discovered: Everything in existence is a manifestation of the one living being we call God. Everything is God. And he came to the conclusion that human perception is merely light perceiving light. He also saw that matter is a mirror — everything is a mirror that reflects light and creates images of that light — and the world of illusion, the Dream, is just like smoke which doesn’t allow us to see what we really are. “The real us is pure love, pure light,” he said. This realization changed his life. Once he knew what he really was, he looked around at other humans and the rest of nature, and he was amazed at what he saw. He saw himself in everything — in every human, in every animal, in every tree, in the water, in the rain, in the clouds, in the earth. And he saw that Life mixed the tonal and the nagual in different ways to create billions of manifestations of Life. In those few moments he comprehended everything. He was very excited, and his heart was filled with peace. He could hardly wait to tell his people what he had discovered. But there were no words to explain it. He tried to tell the others, but they could not understand. They could see that he had changed, that something beautiful was radiating from his eyes and his voice. They noticed that he no longer had judgment about anything or anyone. He was noยาวเหมือนคนอื่น เขาสามารถให้ทุกคนเข้าใจดี แต่ไม่มีใครสามารถเข้าใจเขา พวกเขาเชื่อว่า เขาเป็นชาติของพระเจ้า และยิ้มเมื่อเขาได้ยินนี้ และเขากล่าว ว่า "มันเป็นความจริง พระเจ้าค่ะ แต่คุณเป็นพระเจ้า เราเหมือนกัน คุณและฉัน เรามีภาพแสง เราเป็นพระเจ้า" แต่ยัง คนที่ไม่เข้าใจเขา เขาได้ค้นพบว่า เขาเป็นกระจกสำหรับส่วนเหลือของคน กระจกซึ่งเขาเห็นตัวเอง เขากล่าวว่า "ทุกคนเป็นกระจก เขาเห็นตัวเองทุกคน แต่ไม่มีใครเห็นเขาเป็นตัวเอง และเขาตระหนักว่า ทุกคนฝัน แต่ โดยการรับรู้ ไม่รู้จริง ๆ คืออะไร พวกเขาไม่เห็นเขาเป็นตัวเองได้เนื่องจากมีผนังของหมอกหรือควันระหว่างกระจก และที่ผนังของหมอกทำ โดยการตีความภาพแสง — ความฝันของมนุษย์ แล้ว เขารู้ว่า เขาจะลืมทั้งหมดที่เขาได้เรียนรู้ เขาต้องจำวิสัยทัศน์ทั้งหมดที่มีเขา ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจเรียกตัวเองว่าสโมคกี้กระจกเพื่อที่เขาจะรู้เสมอว่า เรื่องเป็นกระจก และ inbetween ควันคือ อะไรทำให้เรารู้ว่าเราคืออะไร เขากล่าวว่า "ฉันกระจกสโมคกี้ เพราะกำลังดูตัวเองในทั้งหมดของคุณ แต่เราไม่รู้จักกัน เพราะควันระหว่างเรา ควันที่มีความฝัน และกระจกคือคุณ ฝัน" ชีวิตเป็นเรื่องง่าย ด้วยตาปิด ความเข้าใจผิดทั้งหมดที่คุณเห็น — จอห์นเลนนอน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทนำ
โมคกี้กระจก
สามพันปีที่ผ่านมามีความเป็นมนุษย์เช่นเดียวกับคุณและฉันที่อาศัยอยู่ใกล้เมืองล้อมรอบด้วยภูเขา มนุษย์กำลังศึกษาที่จะกลายเป็นคนที่ยาที่จะเรียนรู้องค์ความรู้ของบรรพบุรุษของเขา
แต่เขาไม่ได้เห็นด้วยกับทุกสิ่งที่เขาได้เรียนรู้ ในใจของเขารู้สึกว่าต้องมีบางอย่างมากขึ้น วันหนึ่งขณะที่เขานอนอยู่ในถ้ำเขาฝันว่าเขาเห็นการนอนหลับร่างกายของเขาเอง เขาออกมาจากถ้ำในคืนวันที่ดวงจันทร์ใหม่ ท้องฟ้าก็เห็นได้ชัดและเขาจะได้เห็นดาวนับล้าน แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นภายในของเขาที่เปลี่ยนชีวิตของเขาตลอด เขามองไปที่มือของเขาที่เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาและเขาได้ยินเสียงของเขาเองพูดว่า "ฉันกำลังทำของแสง; ฉันกำลังทำจากดาว. "เขามองไปที่ดาวอีกครั้งและเขาก็รู้ว่ามันไม่ได้เป็นดาวที่สร้างแสง แต่แสงที่สร้างดาว "ทุกอย่างที่ทำของแสง" เขากล่าวว่า "และพื้นที่ในระหว่างที่ไม่ได้เป็นที่ว่างเปล่า." และเขารู้ว่าทุกอย่างที่มีอยู่เป็นหนึ่งมีชีวิตและแสงที่เป็นทูตของชีวิตเพราะมันคือชีวิตและ มีข้อมูลทั้งหมด จากนั้นเขาก็ตระหนักว่าแม้ว่าเขาจะทำดาวเขาไม่ได้เป็นดาวเหล่านั้น. "ผมอยู่ในระหว่างดาว" เขาคิดว่า ดังนั้นเขาจึงเรียกว่าดาวโทนสีและแสงระหว่างดาวที่ Nagual และเขารู้ว่าสิ่งที่สร้างความสามัคคีและพื้นที่ระหว่างสองคือชีวิตหรือเจตนา ไม่มีชีวิตที่วรรณยุกต์และ Nagual ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ ชีวิตคือการบังคับของแน่นอนศาลฎีกาผู้สร้างที่สร้างทุกอย่าง นี่คือสิ่งที่เขาค้นพบ: ทุกอย่างในการดำรงอยู่คือการประกาศของมีชีวิตหนึ่งที่เราเรียกพระเจ้า ทุกอย่างเป็นพระเจ้า และเขามาถึงข้อสรุปว่าการรับรู้ของมนุษย์เป็นแสงไฟเพียงการรับรู้ นอกจากนี้เขายังเห็นเรื่องที่เป็นกระจก - ทุกอย่างเป็นกระจกที่สะท้อนแสงและสร้างภาพของแสงที่ - และโลกของภาพลวงตาฝันที่เป็นเหมือนควันซึ่งไม่ได้ช่วยให้เราสามารถมองเห็นสิ่งที่เราเป็นจริง "ความจริงเราคือความรักอันบริสุทธิ์และสว่างบริสุทธิ์" เขากล่าว สำนึกนี้เปลี่ยนแปลงชีวิตของเขา เมื่อเขารู้ว่าสิ่งที่เขาจริงๆคือเขามองไปรอบ ๆ ที่มนุษย์คนอื่น ๆ และส่วนที่เหลือของธรรมชาติและเขาก็ประหลาดใจในสิ่งที่เขาเห็น เขาเห็นตัวเองในทุกอย่าง - ในมนุษย์ทุกคนในสัตว์ทุกในทุกต้นไม้ในน้ำฝนในเมฆในแผ่นดิน และเขาเห็นว่าชีวิตผสมวรรณยุกต์และ Nagual ในรูปแบบที่แตกต่างเพื่อสร้างพันล้านอาการของชีวิต ในช่วงเวลาไม่กี่คนที่เขาเข้าใจทุกอย่าง เขาตื่นเต้นมากและหัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความสงบ เขาแทบจะไม่สามารถรอที่จะบอกคนของเขาสิ่งที่เขาได้ค้นพบ แต่มีคำอธิบายมันไม่มี เขาพยายามที่จะบอกคนอื่น ๆ แต่พวกเขาไม่สามารถเข้าใจ พวกเขาจะได้เห็นว่าเขามีการเปลี่ยนแปลงบางสิ่งบางอย่างที่สวยงามได้รับแสงจากตาและเสียงของเขา พวกเขาสังเกตเห็นว่าเขาไม่ได้มีการตัดสินเกี่ยวกับอะไรหรือใครก็ตาม เขาก็ไม่ได้
อีกต่อไปเหมือนคนอื่น เขาอาจจะเข้าใจทุกคนเป็นอย่างดี แต่ไม่มีใครสามารถเข้าใจเขา พวกเขาเชื่อว่าเขาเป็นอวตารของพระเจ้าและเขายิ้มเมื่อเขาได้ยินนี้และเขากล่าวว่า "มันเป็นความจริง ฉันคือพระเจ้า. แต่คุณยังมีพระเจ้า เรากำลังเดียวกันคุณและฉันเรามีภาพของแสง เราเป็นพระเจ้า. " แต่ยังมีคนไม่เข้าใจเขา เขาได้ค้นพบว่าเขาเป็นกระจกสำหรับส่วนที่เหลือของคนที่กระจกในการที่เขาจะได้เห็นตัวเอง "ทุกคนเป็นกระจก" เขากล่าว เขาเห็นตัวเองอยู่ในทุกคน แต่ไม่มีใครเห็นว่าเขาเป็นตัวเอง และเขาก็ตระหนักว่าทุกคนกำลังฝัน แต่ไม่มีการรับรู้โดยไม่ทราบว่าสิ่งที่พวกเขาเป็นจริง พวกเขาไม่สามารถมองเห็นเขาเป็นตัวเองเพราะมีกำแพงหมอกควันหรือระหว่างกระจก และผนังของหมอกที่ทำโดยการแปลความหมายของภาพของแสง - ความฝันของมนุษย์ จากนั้นเขาก็รู้ว่าเขาเร็ว ๆ นี้จะลืมทุกสิ่งที่เขาได้เรียนรู้ เขาต้องการที่จะจำได้ว่าวิสัยทัศน์ทั้งหมดที่เขามีเขาจึงตัดสินใจที่จะเรียกตัวเองว่ากระจกสโมคกี้เพื่อที่เขามักจะรู้เรื่องที่เป็นกระจกและควัน inbetween เป็นสิ่งที่ทำให้เรารู้ว่าสิ่งที่เราเป็น เขากล่าวว่า "ผมกระจกสโมคกี้เพราะผมกำลังมองไปที่ตัวเองในทุกคุณ แต่เราไม่รู้จักกันและกันเพราะควันในระหว่างเรา ควันนั่นคือความฝันและกระจกคือการที่คุณฝัน. "ชีวิตเป็นเรื่องง่ายด้วยตาปิดความเข้าใจผิดทั้งหมดที่คุณเห็น ... - จอห์นเลนนอน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แนะนำกระจก สโมคกี้สามพันปีที่แล้ว มีคนเช่นเดียวกับคุณและฉัน ที่ อยู่ ใกล้ เมืองที่ล้อมรอบด้วยภูเขา คนเรียนเป็นหมอ เพื่อเรียนรู้ความรู้ของบรรพบุรุษของเขาแต่เขาไม่เห็นด้วยกับทุกสิ่งที่เขาได้เรียนรู้ ในหัวใจของเขา เขารู้สึกว่าต้องมีอะไรมากกว่านั้น วันหนึ่ง ขณะที่เขานอนในถ้ำ เขาฝันว่าเขาเห็นร่างของตัวเองนอนอยู่ เขาออกมาจากถ้ำในคืนที่ดวงจันทร์ใหม่ ท้องฟ้ายังแจ่มใส และเขาได้เห็นล้านดาว แล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นในตัวเขา ที่เปลี่ยนชีวิตของเขาตลอดไป เขามองดูมือของเขา เขารู้สึกว่าร่างกายของเขา และเขาได้ยินเสียงของตัวเองว่า " ฉันทำของอ่อน ผมทำของดาว เขานั่งมองดวงดาวอีกครั้ง และเขาก็พบว่ามันไม่ใช่ดาวที่สร้างแสงแต่แสงที่สร้างดาว " ทุกอย่างที่ทำของแสง , " เขากล่าว " และช่องว่างระหว่างไม่ว่าง และเขารู้ว่าทุกอย่างที่มีอยู่เป็นหนึ่งในการใช้ชีวิต และแสงที่เป็นทูตของชีวิต เพราะมันคือ ชีวิต และมีข้อมูลทั้งหมด แล้วเขาก็ตระหนักว่า แม้เขาจะเป็นดารา เขาเป็นดาวเหล่านั้น . " ฉันอยู่ระหว่างดวงดาว " เขาคิด ดังนั้นเขาจึงเรียกดาว tonal และแสงระหว่างดาว nagual และเขารู้ว่าสิ่งที่สร้างความสามัคคี และช่องว่างระหว่างสองชีวิต หรือเจตนา ไม่มีชีวิต วรรณยุกต์ และ nagual ก็ไม่มีตัวตน ชีวิตคือพลังของสัมบูรณ์ , สูงสุด , ผู้สร้างที่สร้างทุกอย่าง นี่คือสิ่งที่เขาค้นพบทุกสิ่งที่มีอยู่เป็นเครื่องของคนที่ใช้ชีวิตอยู่ เราเรียกว่าพระเจ้า ทุกสิ่งคือพระเจ้า และเขามาถึงข้อสรุปว่า การรับรู้ของมนุษย์เป็นเพียงแสงมีแสง เขายังเห็นเรื่องที่เป็นกระจก - ทุกอย่างที่เป็นกระจกสะท้อนแสง และสร้างภาพว่าแสง - โลกแห่งมายา ความฝันเป็นเหมือนควันที่ไม่อนุญาต ให้เราเห็นสิ่งที่เราจริง ๆ " จริงๆ เรา คือ ความรัก เพียว เพียวไลท์ " เขากล่าว การรับรู้นี้เปลี่ยนชีวิตของเขา เมื่อเขารู้ว่าเขาเป็นอะไร เขามองดูรอบๆ ที่พักของมนุษย์และธรรมชาติ และเขาก็ประหลาดใจในสิ่งที่เขาเห็น เขาเห็นตัวเองทุกอย่างในตัวมนุษย์ทุกคน ทุกสัตว์ในต้นไม้ทุกต้น ในน้ำ ในฝน , เมฆ , โลก เขาได้เห็นชีวิตที่ผสมเสียงและ nagual ในวิธีที่แตกต่างเพื่อสร้างพันล้านสำแดงชีวิต ในไม่กี่อึดใจเขาทำตามทุกอย่าง เขาตื่นเต้นมาก และหัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความสงบสุข เขาแทบจะรอที่จะบอกกับคนของเขา สิ่งที่เขาค้นพบ แต่ไม่มีคำจะอธิบาย เขาพยายามจะบอกคนอื่นได้ แต่พวกเขาไม่อาจเข้าใจได้ พวกเขาจะได้เห็นว่าเขาได้เปลี่ยนไป สิ่งที่สวยงามคือแผ่กระจายจากแววตาและน้ำเสียงของเขา เขาสังเกตเห็นว่าเขาไม่ได้ตัดสินว่าใครหรืออะไร เขาไม่ยาวเหมือนคนอื่น เขาจะเข้าใจทุกคนเป็นอย่างดี แต่ไม่มีใครสามารถเข้าใจเขาได้ พวกเขาเชื่อว่าเขาเป็นอวตารของพระเจ้า และเขายิ้มเมื่อเขาได้ยินนี้และเขากล่าวว่า " มันเป็นเรื่องจริง ฉันคือพระเจ้า แต่นายก็ยังเป็นพระเจ้า เราเป็นเหมือนคุณและฉันเราเป็นภาพแสง เราเป็นพระเจ้า แต่ยังมีคนไม่เข้าใจเขา เขาได้ค้นพบว่าเขาเป็นกระจกสำหรับคนที่เหลือ กระจกที่เขาได้เห็นตัวเอง " ทุกคนเป็นกระจก , " เขากล่าวว่า เขาเห็นตัวเองในตัวทุกคน แต่ไม่มีใครเห็น เขา ตัวเอง และเขาก็ตระหนักได้ว่า ทุกคนมีฝัน แต่ไม่รับรู้ โดยไม่รู้ว่าพวกเขาจริงๆมี พวกเขาไม่สามารถเห็นเขาเป็นตัวเองเพราะมีกำแพงหมอก หรือควัน ระหว่างกระจก และที่ผนังของหมอก เกิดจากการตีความของภาพแสง - ความฝันของมนุษย์ เขารู้ว่าเขาจะลืมสิ่งที่เขาได้เรียนรู้ เขาต้องการระลึกถึงภาพเขาได้ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะเรียกตัวเองว่ากระจกสโมคกี้ เพื่อที่เขาจะรู้เสมอว่า ไม่ว่าจะเป็นกระจกและในควันจะทำให้เราทราบว่าเรามีอะไร เขากล่าวว่า , " ผมกระจกสโมคกี้ เพราะผมกำลังมองตัวเองในทั้งหมดของเจ้า แต่เราไม่ได้รู้จักกันเลย เพราะควันระหว่างเรา ควันนั่นมันความฝัน และกระจกเป็นเธอ ฝัน ชีวิตเป็นเรื่องง่ายด้วยตาปิด เข้าใจผิดเลยเห็นไหม . . . - จอห์น เลนนอน