The morning of June 27th was clear

The morning of June 27th was clear and sunny, with the fresh warmth of a full-summer day; the flowers were blossoming profusely and the grass was richly green. The people of the village began to gather in the square, between the post office and the bank, around ten o'clock; in some towns there were so many people that the lottery took two days and had to be started on June 2th. but in this village, where there were only about three hundred people, the whole lottery took less than two hours, so it could begin at ten o'clock in the morning and still be through in time to allow the villagers to get home for noon dinner.

The children assembled first, of course. School was recently over for the summer, and the feeling of liberty sat uneasily on most of them; they tended to gather together quietly for a while before they broke into boisterous play. and their talk was still of the classroom and the teacher, of books and reprimands. Bobby Martin had already stuffed his pockets full of stones, and the other boys soon followed his example, selecting the smoothest and roundest stones; Bobby and Harry Jones and Dickie Delacroix-- the villagers pronounced this name 'Dellacroy'--eventually made a great pile of stones in one corner of the square and guarded it against the raids of the other boys. The girls stood aside, talking among themselves, looking over their shoulders at rolled in the dust or clung to the hands of their older brothers or sisters.

Soon the men began to gather. surveying their own children, speaking of planting and rain, tractors and taxes. They stood together, away from the pile of stones in the corner, and their jokes were quiet and they smiled rather than laughed. The women, wearing faded house dresses and sweaters, came shortly after their menfolk. They greeted one another and exchanged bits of gossip as they went to join their husbands. Soon the women, standing by their husbands, began to call to their children, and the children came reluctantly, having to be called four or five times. Bobby Martin ducked under his mother's grasping hand and ran, laughing, back to the pile of stones. His father spoke up sharply, and Bobby came quickly and took his place between his father and his oldest brother.

The lottery was conducted--as were the square dances, the teen club, the Halloween program--by Mr. Summers. who had time and energy to devote to civic activities. He was a round-faced, jovial man and he ran the coal business, and people were sorry for him. because he had no children and his wife was a scold. When he arrived in the square, carrying the black wooden box, there was a murmur of conversation among the villagers, and he waved and called. 'Little late today, folks.' The postmaster, Mr. Graves, followed him, carrying a three- legged stool, and the stool was put in the center of the square and Mr. Summers set the black box down on it. The villagers kept their distance, leaving a space between themselves and the stool. and when Mr. Summers said, 'Some of you fellows want to give me a hand?' there was a hesitation before two men. Mr. Martin and his oldest son, Baxter. came forward to hold the box steady on the stool while Mr. Summers stirred up the papers inside it.

The original paraphernalia for the lottery had been lost long ago, and the black box now resting on the stool had been put into use even before Old Man Warner, the oldest man in town, was born. Mr. Summers spoke frequently to the villagers about making a new box, but no one liked to upset even as much tradition as was represented by the black box. There was a story that the present box had been made with some pieces of the box that had preceded it, the one that had been constructed when the first people settled down to make a village here. Every year, after the lottery, Mr. Summers began talking again about a new box, but every year the subject was allowed to fade off without anything's being done. The black box grew shabbier each year: by now it was no longer completely black but splintered badly along one side to show the original wood color, and in some places faded or stained.

Mr. Martin and his oldest son, Baxter, held the black box securely on the stool until Mr. Summers had stirred the papers thoroughly with his hand. Because so much of the ritual had been forgotten or discarded, Mr. Summers had been successful in having slips of paper substituted for the chips of wood that had been used for generations. Chips of wood, Mr. Summers had argued. had been all very well when the village was tiny, but now that the population was more than three hundred and likely to keep on growing, it was necessary to use something that would fit more easily into he black box. The night before the lottery, Mr. Summers and Mr. Graves made up the slips of paper and put them in the box, and it was then taken to the safe of Mr. Summers' coal company and locked up until Mr. Summers was ready to take it to the square next morning. The rest of the year, the box was put way, sometimes one place, sometimes another; it had spent one year in Mr. Graves's barn and another year underfoot in the post office. and sometimes it was set on a shelf in the Martin grocery and left there.

There was a great deal of fussing to be done before Mr. Summers declared the lottery open. There were the lists to make up--of heads of families. heads of households in each family. members of each household in each family. There was the proper swearing-in of Mr. Summers by the postmaster, as the official of the lottery; at one time, some people remembered, there had been a recital of some sort, performed by the official of the lottery, a perfunctory. tuneless chant that had been rattled off duly each year; some people believed that the official of the lottery used to stand just so when he said or sang it, others believed that he was supposed to walk among the people, but years and years ago this p3rt of the ritual had been allowed to lapse. There had been, also, a ritual salute, which the official of the lottery had had to use in addressing each person who came up to draw from the box, but this also had changed with time, until now it was felt necessary only for the official to speak to each person approaching. Mr. Summers was very good at all this; in his clean white shirt and blue jeans. with one hand resting carelessly on the black box. he seemed very proper and important as he talked interminably to Mr. Graves and the Martins.

Just as Mr. Summers finally left off talking and turned to the assembled villagers, Mrs. Hutchinson came hurriedly along the path to the square, her sweater thrown over her shoulders, and slid into place in the back of the crowd. 'Clean forgot what day it was,' she said to Mrs. Delacroix, who stood next to her, and they both laughed softly. 'Thought my old man was out back stacking wood,' Mrs. Hutchinson went on. 'and then I looked out the window and the kids was gone, and then I remembered it was the twenty-seventh and came a-running.' She dried her hands on her apron, and Mrs. Delacroix said, 'You're in time, though. They're still talking away up there.'

Mrs. Hutchinson craned her neck to see through the crowd and found her husband and children standing near the front. She tapped Mrs. Delacroix on the arm as a farewell and began to make her way through the crowd. The people separated good-humoredly to let her through: two or three people said. in voices just loud enough to be heard across the crowd, 'Here comes your, Missus, Hutchinson,' and 'Bill, she made it after all.' Mrs. Hutchinson reached her husband, and Mr. Summers, who had been waiting, said cheerfully. 'Thought we were going to have to get on without you, Tessie.' Mrs. Hutchinson said. grinning, 'Wouldn't have me leave m'dishes in the sink, now, would you. Joe?,' and soft laughter ran through the crowd as the people stirred back into position after Mrs. Hutchinson's arrival.

'Well, now.' Mr. Summers said soberly, 'guess we better get started, get this over with, so's we can go back to work. Anybody ain't here?'

'Dunbar.' several people said. 'Dunbar. Dunbar.'

Mr. Summers consulted his list. 'Clyde Dunbar.' he said. 'That's right. He's broke his leg, hasn't he? Who's drawing for him?'

'Me. I guess,' a woman said. and Mr. Summers turned to look at her. 'Wife draws for her husband.' Mr. Summers said. 'Don't you have a grown boy to do it for you, Janey?' Although Mr. Summers and everyone else in the village knew the answer perfectly well, it was the business of the official of the lottery to ask such questions formally. Mr. Summers waited with an expression of polite interest while Mrs. Dunbar answered.

'Horace's not but sixteen vet.' Mrs. Dunbar said regretfully. 'Guess I gotta fill in for the old man this year.'

'Right.' Sr. Summers said. He made a note on the list he was holding. Then he asked, 'Watson boy drawing this year?'

A tall boy in the crowd raised his hand. 'Here,' he said. 'I m drawing for my mother and me.' He blinked his eyes nervously and ducked his head as several voices in the crowd said thin#s like 'Good fellow, lack.' and 'Glad to see your mother's got a man to do it.'

'Well,' Mr. Summers said, 'guess that's everyone. Old Man Warner make it?'

'Here,' a voice said. and Mr. Summers nodded.

A sudden hush fell on the crowd as Mr. Summers cleared his throat and looked at the list. 'All ready?' he called. 'Now, I'll read the names--heads of families first--and the men come up and take a paper out of the box. Keep the paper folded in your hand without looking at it until everyone has had a turn. Everything clear?'

The people had done it so many times that they only half listened to the directions: most of them were quiet. wetting their lips. not looking around. Then Mr. Summers raised one hand high and said, 'Adams.' A man disengaged himself from the crowd and came forward. 'Hi. Steve.' Mr. Summers said. and Mr. Adams said. 'Hi. Joe.' They grinned at one another humorlessly

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เช้าของวันที่ 27 มิถุนายนชัดเจน และซัน นี่ กับความอบอุ่นสดวันร้อนเต็ม ดอกไม้ถูกเติมกาฬไหล และให้หญ้าเป็นสีเขียวมั่งคั่ง คนของหมู่บ้านเริ่มที่จะรวบรวมในสแควร์ ระหว่างทำการไปรษณีย์และธนาคาร ประมาณสิบโมง ในบางเมือง มีผู้คนจำนวนมากว่า ลอตเตอรี่เอาสองวัน และได้เริ่มขึ้นในเดือน 2th มิถุนายน แต่ในหมู่บ้านนี้ มีเพียงประมาณสามร้อยคน สลากกินแบ่งทั้งหมดใช้เวลาน้อยกว่าสองชั่วโมง จึงสามารถเริ่มต้นในสิบโมงเช้า และยัง สามารถผ่านใน เวลาให้ชาวบ้านได้บ้านสำหรับอาหารเที่ยงเด็ก ๆ ประกอบแรก แน่นอน โรงเรียนได้ล่าสุดสำหรับฤดูร้อน และความรู้สึกของลิเบอร์ตี้นั่ง uneasily บนส่วนใหญ่ของพวกเขา พวกเขามีแนวโน้มการชุมนุมอย่างเงียบ ๆ ในขณะก่อนที่พวกเขายากจนลงเล่นอึกทึก และการพูดคุยยังของห้องเรียนและครู หนังสือ และ reprimands มาร์ตินบ๊อบบี้ได้แล้วยัดกระเป๋าของเขาเต็มไปด้วยก้อนหิน และชายอื่นเร็ว ๆ นี้ตามตัวอย่าง การเลือกหิน smoothest และ roundest บ๊อบบี้ โจนส์แฮร์รี่ และไมเคิล Dickie - ชาวบ้านออกเสียงนี้ชื่อ 'Dellacroy' — ทำหินกองดีในมุมหนึ่งของสี่เหลี่ยม และเตรียมพร้อมกับการบุกของเด็กผู้ชายอื่น ๆ ในที่สุดด้วย หญิงยืนเฉย พูดคุยระหว่างกันเอง มองผ่านไหล่ของพวกเขาที่สะสมในฝุ่น หรือพืชกับมือของพี่ชายหรือน้องสาวของพวกเขารุ่นเก่าเร็ว ๆ นี้ คนเริ่มที่จะรวบรวม สำรวจเด็กของตัวเอง พูดปลูกฝน รถแทรกเตอร์ และภาษี พวกเขายืนกัน จากกองหินในมุม และเรื่องตลกของพวกเขาก็เงียบ และก็ยิ้ม แทนที่หัวเราะ ผู้หญิง ใส่ชุดบ้านซีดและเสื้อกันหนาว มาหลังจากกลุ่มของพวกเขา พวกเขารับการต้อนรับกัน และแลกเปลี่ยนบิตของบาร์เซโลนาจะไปร่วมสามี เริ่มเร็ว ๆ นี้ ผู้หญิง ยืน โดยสามี เรียกให้ลูก และเด็กมาเต็มใจ ต้องเรียกสี่ หรือห้าครั้ง มาร์ตินบ๊อบบี้หัวเราะต่อภายใต้มือ grasping แม่ของเขา และ วิ่ง หัวเราะ กลับไปยังกองหิน พ่อพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว และบ๊อบบี้มาอย่างรวดเร็ว และเอาเขาระหว่างบิดาและพี่ชายของเขาเก่าแก่ที่สุดลอตเตอรี่ถูกดำเนินการเป็นได้เต้นสแควร์ คลับวัยรุ่น โปรแกรมฮาโลวีน - โดยนายช่วงฤดูร้อน ที่มีเวลาและพลังงานจะอุทิศเพื่อกิจกรรมพลเมือง เขาเป็นคน หน้ากลม ไปอย่างครึกครื้นตลอด และเขาวิ่งธุรกิจถ่านหิน และคนมีเขา เพราะเขาไม่มีลูก และภรรยาของเขามีการประชุมเพลิง เมื่อเขามาในสี่เหลี่ยม กล่องไม้สีดำ มีเสียงฟู่ของของบทสนทนาระหว่างชาวบ้าน และเขา waved และเรียก 'น้อยวันนี้ล่าสุด คน' โพสมาสเตอร์ นายสุสาน ตาม แบกสาม - เก้าอี้ขาเปลือย และอุจจาระถูกใส่ในช่องสี่เหลี่ยม และนายฤดูตั้งกล่องดำลงบน ชาวบ้านเก็บระยะทางของพวกเขา ออกจากช่องว่างระหว่างตัวเองและในอุจจาระ และเมื่อฤดูร้อนนายกล่าวว่า 'ของคุณเฟลโล่ส์ต้องการ ให้ฉันมือ ' มีลังเลก่อนสองคน นายมาร์ตินและลูกชายของเขา Baxter มารอเก็บกล่องบนเก้าอี้มั่นคงในขณะที่ฤดูร้อนนายสะเทือนเอกสารไว้ภายในมึนเดิมสำหรับสลากที่เคยหายไปนาน และกล่องดำที่ขณะนี้ พักผ่อนบนเก้าอี้ที่มีการนำไปใช้ก่อนเฒ่าวอร์เนอร์ แม้แต่คนเก่าแก่ที่สุดในเมือง เกิด นายฤดูการพูดบ่อย ๆ กับชาวบ้านเกี่ยวกับการทำกล่องแบบใหม่ แต่ไม่มีใครชอบให้อารมณ์เสียแม้เป็นประเพณีมากเป็นถูกแสดง ด้วยกล่องสีดำ มีเรื่องราวที่ได้ถูกทำกล่องปัจจุบัน มีบางชิ้นส่วนของกล่องที่มีหน้ามัน ที่ได้ถูกสร้างขึ้นเมื่อคนแรกปักเพื่อให้หมู่บ้านที่นี่ ทุกปี หลังสลากกินแบ่ง นายฤดูเริ่มพูดถึงกล่องใหม่อีกครั้ง แต่ทุกปีเรื่องได้รับอนุญาตให้จางออก โดยไม่มีของอะไรที่ทำ กล่องดำโต shabbier แต่ละปี: ป่านนี้ ก็ไม่ดำทั้งหมด แต่ splintered ไม่ พร้อมด้านหนึ่งในการแสดงสีไม้เดิม และ ในบางสถานสีจางลง หรือสีนายมาร์ตินและลูกชายของเขา Baxter จัดขึ้นกล่องดำอย่างปลอดภัยบนเก้าอี้จนนายฤดูมีกวนเอกสารทำ ด้วยมือของเขา เพราะมากพิธีก็ถูกลืม หรือละทิ้ง นายฤดูได้ประสบความสำเร็จในการจัดส่งกระดาษทดแทนเศษไม้ที่มีการใช้งานสำหรับรุ่นที่มี เศษไม้ นายฤดูได้โต้เถียง ได้ทั้งหมดดีเมื่อหมู่บ้านเล็ก ๆ แต่ที่ประชากรได้มากขึ้น กว่าสามร้อย และมีแนวโน้มจะให้เติบโตบน มันจำเป็นต้องใช้สิ่งที่จะพอดีกับกล่องดำเขาได้ง่ายขึ้น คืนสลากกินแบ่ง นายฤดูและหลุมฝังศพนายขึ้นจัดส่งกระดาษใส่ลงไปในกล่อง และมันถูกนำไปเซฟของนายช่วงฤดูร้อนของบริษัทถ่านหินแล้ว และล็อคจนกว่าฤดูร้อนคุณไม่พร้อมที่จะนำไปต่อ ส่วนเหลือของปี กล่องที่ใส่วิธี บางครั้งเดียว บางครั้งอื่น มันได้ใช้เวลาหนึ่งปีในยุ้งข้าวของนายสุสานและปีอื่นในทำการไปรษณีย์ underfoot และบางครั้งมันถูกตั้งบนชั้นในร้านขายของชำมาร์ติน และออกจากที่นั่นFussing ให้เสร็จก่อนฤดูนายประกาศสลากเปิดมากขึ้น มีรายการทำขึ้น - ประมุขของตระกูล หัวของครัวเรือนในแต่ละครอบครัว สมาชิกของแต่ละครัวเรือนในแต่ละครอบครัว มี swearing-in เหมาะสมของนายฤดูโดยโพสมาสเตอร์ เป็นทางของลอตเตอรี่ ครั้งเดียว บางคนจำ มีได้ปฐมทัศน์บางอย่าง ดำเนินการ โดยเจ้าหน้าที่ของลอตเตอรี่ แบบขอไปที chant tuneless ที่ได้รับ rattled ปิดดูแลในแต่ละปี บางคนเชื่อว่า เป็นของลอตเตอรี่ที่ใช้ยืนเพียงเพื่อเมื่อเขากล่าวว่า หรือสร้างมัน คนเชื่อว่า เขาควรเดิน คน แต่ปี และปีนี้ p3rt ของพิธีกรรมที่มีได้รับอนุญาตล่วงเลย มี ได้ ยัง เป็นพิธีทำความเคารพ ซึ่งเป็นของลอตเตอรี่ที่เคยมีการใช้ในการแก้ปัญหาแต่ละคนมาวาดจากกล่อง แต่นี้ยังมีการเปลี่ยนแปลงกับเวลา จนตอนนี้มันรู้สึกจำเป็นสำหรับเจ้าหน้าที่แต่ละคนที่กำลังพูด นายฤดูได้ดีมากทั้งหมดนี้ เขาเสื้อสีขาวและกางเกงยีนส์สีน้ำเงิน ด้วยมือเดียวอย่างลวก ๆ ในกล่องดำ เขาดูเหมือนเหมาะสม และสิ่งสำคัญ interminably เขาพูดกับหลุมฝังศพนาย Martinsเหมือนนายฤดูสุดท้ายออกพูดคุย และเปิดให้ชาวบ้านประกอบ นาง Hutchinson มารีบตลอดเส้นสี่เหลี่ยม เสื้อกันหนาวของเธอขึ้นเหนือไหล่ของเธอ และฝ่อเข้าด้านหลังของฝูงชน 'สะอาดลืมวันใดที่มันเป็น เธอกล่าวว่า นางไมเคิล ที่ยืนข้างเธอ และพวกเขาทั้งสองหัวเราะเบา ๆ 'คิดว่าคนเก่าของฉันก็ออกมาหลังซ้อนไม้ นาง Hutchinson ไปบน 'แล้ว ผมมองออกหน้าต่าง และเด็กหายไป และจากนั้น ฉันจำมันได้ยี่สิบเจ็ด และมาที่ทำงาน' เธอแห้งมือของเธอบนเรือของเธอ และนางไมเคิลกล่าว ว่า, ' คุณจะในเวลา ถึงแม้ว่าการ พวกเขากำลังยังคงพูดจากค่ามี 'Hutchinson นาง craned คอของเธอผ่านฝูงชน และพบสามีของเธอและเด็กที่อยู่ด้านหน้า เธอเคาะไมเคิลนางบนแขนเป็นการอำลา และเริ่มที่จะทำให้ทางของเธอผ่านฝูงชน คนคั่น good-humoredly ให้เธอผ่าน: สอง หรือสามคนกล่าว ในเสียงเพียงแค่เสียงดังพอให้ได้ยินผ่านฝูงชน, ' มานี่คุณ Missus, Hutchinson และ 'ตั๋ว เธอ ทำให้หลังจาก ' นาง Hutchinson ถึงสามีของเธอ และกล่าวว่า นายฤดู ที่ได้รับการรอ cheerfully 'คิดว่า เราจะต้องได้รับ โดยไม่มีคุณ Tessie ' นาง Hutchinson กล่าว grinning, ' จะไม่มีฉันปล่อย m'dishes ในอ่าง ตอนนี้ จะคุณ โจ?,' และหัวเราะเบาวิ่งผ่านฝูงชนเป็นคนที่กวนไว้ตำแหน่งหลังจากมาถึงนาง Hutchinson'ดี ขณะนี้' กล่าวว่า ฤดูร้อนนาย soberly, ' เดาเราดีกว่าเริ่มต้น ได้รับนี้ไป ด้วย เป็นดังนั้นเราสามารถกลับไปทำงานได้ ใคร ain't นี่? "'ดันบาร์ขึ้น' หลายคนกล่าวว่า ' ดันบาร์ ดันบาร์ขึ้น 'นายฤดูร้อนขอคำปรึกษารายการ ' ไคลด์ดันบาร์ขึ้น ' เขากล่าวว่า ' ถูกต้อง เขามียากจนขาของเขา ไม่เขาหรือไม่ ที่จะวาดให้เขา? "' Me. ผมคิดว่า กล่าวว่า ผู้หญิงนั้น และนายฤดูร้อนหันไปมองเธอ 'ภรรยาดึงสามี' นายฤดูกล่าว 'ไม่มีเด็กที่เติบโตจะทำให้คุณ Janey ไหม' แม้ว่านายช่วงฤดูร้อนและทุกคนในหมู่บ้านรู้คำตอบอย่างดี มันเป็นธุรกิจอย่างเป็นทางการสลากเพื่อถามคำถามดังกล่าวอย่างเป็นกิจจะลักษณะ นายฤดูรอ ด้วยค่าน่าสนใจสุภาพขณะตอบนางดันบาร์'ฮอเรซของไม่แต่เรื่องน่ารู้ที่สิบหก' ดันบาร์นาง regretfully กล่าว 'เดาฉันต้องกรอกสำหรับคนปีนี้''ขวา' ฤดูร้อน Sr. กล่าว เขาทำหมายเหตุในรายการเขาได้จับ แล้ว เขาถาม 'วัตสันเด็กวาดปีนี้"เด็กสูงในฝูงชนยกมือของเขา 'นี่ เขากล่าวว่า ' ฉัน m ภาพวาดสำหรับผมและแม่ของฉัน.' เขาคันนั้นกะพริบตาคน และหัวเราะต่อหัวเป็นหลายเสียงในฝูงชนกล่าวว่า บาง #s เช่น 'ดีเพื่อน ขาดการ' และ 'ยินดีให้ดูแม่ก็คนจะทำ "'ดี ฤดูร้อนนายว่า, ' ที่ทุกคนเดา ทำให้เฒ่าวอร์เนอร์?''นี่ กล่าวว่า เสียง และฤดูร้อนนายพยักหน้าฉับพลันปิดลดลงในฝูงชนนายฤดูล้างคอของเขา และดูรายการ 'ทั้งหมดพร้อมไหม"เขาเรียกว่า ' ตอนนี้ ฉันจะอ่านชื่อ - หัวของครอบครัวครั้งแรก - และคนมาขึ้น และใช้กระดาษเป็นกล่อง กระดาษพับในมือของคุณโดยไม่ต้องมองหาที่จนทุกคนได้มีการเปิดไว้ ทุกอย่างชัดเจน?'คนทำมันให้หลายครั้งที่พวกเขานอนฟังคำแนะนำ: ส่วนใหญ่ก็เงียบ ภาวะการเปียกริมฝีปากของพวกเขา ไม่มองรอบ ๆ แล้ว นายฤดูยกมือข้างหนึ่งสูง และกล่าว ว่า 'Adams' มนุษย์ disengaged เองจากฝูงชน และมาไปข้างหน้า ' สวัสดี Steve ' นายฤดูกล่าว และนาย Adams กล่าวว่า ' สวัสดี โจ ' พวกเขา grinned ที่อื่น humorlessly

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เช้าวันที่ 27 มิถุนายนคือชัดเจน และแดด กับความอบอุ่นที่สดของวันฤดูร้อนที่เต็ม ดอกบานไสว และหญ้าก็เขียวมั่งคั่ง ชาวบ้านเริ่มรวมตัวกันในจัตุรัส ระหว่างไปรษณีย์และธนาคาร ประมาณสิบโมง ในบางเมืองมีหลายคนว่าหวยได้สองวัน และได้เริ่มในเดือนมิถุนายน 2 .แต่ที่หมู่บ้านแห่งนี้ ซึ่งมีเพียงประมาณ 3 แสนคน , หวยทั้งหมดใช้เวลาไม่ถึงสองชั่วโมง จึงจะเริ่มตั้งแต่ 10 โมงเช้า และยังต้องผ่านในเวลาที่จะให้ชาวบ้านกลับบ้านมาเที่ยงเย็น

เด็กประกอบแรก แน่นอน โรงเรียนเพิ่งผ่านช่วงซัมเมอร์ และความรู้สึกของเสรีภาพ นั่งกระสับกระส่ายอยู่บนสุดของพวกเขาพวกเขามีแนวโน้มที่จะรวมตัวกันเงียบๆ สักพักก่อนที่พวกเขาบุกเข้าไปโวยวายเล่น และพูดคุยของพวกเขายังคงของห้องเรียน และครู หนังสือและการลงโทษ . บ๊อบบี้ มาร์ตินก็ยัดกระเป๋าของเขาเต็มไปด้วยหินและเด็กคนอื่นๆตามแบบอย่างของพระองค์ การเลือก และ roundest smoothest หินบ๊อบบี้ และ แฮร์รี่ โจนส์ และ ดิกกี้ เดอลากรัว -- ชาวบ้านออกเสียงชื่อนี้ . . . . . . dellacroy ในที่สุดทำให้กองใหญ่ของหินในมุมหนึ่งของสี่เหลี่ยม และดูแลมันต่อต้านการบุกของเด็กคนอื่น ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆ พูดกับตัวเองมองผ่านไหล่ของพวกเขาที่ไม่มีฝุ่น หรือยึดติดกับมือของพี่ชายหรือน้องสาว

เมื่อผู้ชายเริ่มที่จะรวบรวม สำรวจเด็กของตัวเอง การพูดของการปลูกและฝน , รถแทรกเตอร์และภาษี พวกเขายืนอยู่ด้วยกัน ห่างจากกองหินในมุมและมุขของพวกเขาเงียบและยิ้มมากกว่าหัวเราะ ผู้หญิงสวมชุดและเสื้อสีจางบ้านมาหลังจากโรงนาของพวกเขาพวกเขาทักทายซึ่งกันและกัน และแลกเปลี่ยนบิตนินทาพวกเขาไปร่วมกับสามี แล้วผู้หญิงที่ยืนโดยสามีของตนเริ่มเรียกให้เด็ก และเด็กมาอย่างไม่เต็มใจ ต้องเรียกสี่หรือห้าครั้ง บ๊อบบี้ มาร์ติน ducked ภายใต้แม่ของเขาคว้ามือและวิ่ง , หัวเราะ , กลับไปที่กองหิน พ่อของเขาพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว ,และบ๊อบบี้มาได้อย่างรวดเร็วและเอาสถานที่ของเขาระหว่างพ่อและพี่ชายคนโตของเขา

หวยดำเนินการ -- เป็นเต้นรำสแควร์ , คลับวัยรุ่น ฮาโลวีน โปรแกรม - โดยคุณซัมเมอร์ . ใครมีเวลาและพลังงานที่จะอุทิศเพื่อกิจกรรมของพลเมือง เขาเป็นรอบ เผชิญ ร่าเริงและเขาวิ่งธุรกิจถ่านหิน และคนถูกขอโทษเขา เพราะเขาไม่มีบุตรและภรรยาของเขาถูกด่าว่าเมื่อเค้ามาถึงจัตุรัส แบกกล่องไม้สีดำ มีบ่นของการสนทนาในหมู่ชาวบ้าน เขาโบกมือเรียก . . . สายๆวันนี้ folks ' ครับ คุณเกรฟส์ , ตามเขา แบกสาม - แป้นขา และอุจจาระที่ถูกวางในศูนย์ของตารางและคุณซัมเมอร์เซ็ตกล่องสีดำลงบนมัน ชาวบ้านเก็บระยะทางของพวกเขาออกจากช่องว่างระหว่างตัวเองและแป้น และเมื่อคุณซัมเมอร์ บอกว่า บางพวกต้องการให้ฉันหน่อย ? มีลังเลก่อน 2 คน คุณมาร์ติน และลูกชายคนโตของเขา , แบ็กซ์เตอร์ มาเก็บกล่องไว้บนม้านั่งในขณะที่คุณซัมเมอร์ยุยงเอกสารข้างใน

เครื่องเคราเดิมหวยได้หายไปนานและกล่องดำตอนนี้ยืนอยู่บนแป้นได้ใส่ลงไปในการใช้ก่อนที่ชายชราวอร์เนอร์ มนุษย์ที่เก่าแก่ที่สุดในเมืองเกิด คุณซัมเมอร์พูดบ่อยกับชาวบ้านเรื่องการทำกล่องใหม่ แต่ไม่มีใครชอบเลย แม้เป็นประเพณีที่ถูกแสดงโดยกล่องดำ มีเรื่องเล่าว่า กล่องของขวัญได้กับบางชิ้นของกล่องที่นำหน้ามันหนึ่งที่ถูกสร้างขึ้นเมื่อผู้คนตั้งถิ่นฐานลงเพื่อให้หมู่บ้านที่นี่ ทุกๆ ปี หลังการจับสลาก , คุณซัมเมอร์เริ่มพูดอีกครั้งเกี่ยวกับกล่องใหม่ แต่ทุกๆ ปี มีเนื้อหาอนุญาตให้จางหายไป โดยไม่ได้อะไรเลย การทำ กล่องสีดำที่เติบโตในแต่ละปี : เก่าๆ