how hungry she is…”Clapping my hand

how hungry she is…”

Clapping my hands, I asked again, “Come on, don’t be like that! Say what you want to eat, and I’ll go buy it for you…”

“In that case…” Wan Er’s chat icon looked particularly lovely in this case, her hesitant lips pursed together, “Then… go buy two fried chicken drumsticks, I’m actually a bit peckish myself. Remember to bring an umbrella with you, the rain is getting heavier…”

“Alright, I’ll give you a call when I have the food.”

“Okay, I’m hanging up now.”

……

After hanging up, I put on a black outfit and left.
Sure enough, I could hear the constant rhythm of the autumn rain splashing down around me as my icy cold hands were clasped in my clothes to conserve heat. Crossing the rain filled fields, I walked into the fried chicken restaurant,and in two to three minutes, I bought the two fried chicken meals. Soon after, I was outside the lobby of the girls’ dormitory, crouching under a tree as I gave a call to Wan Er. But as the phone rang, a girl waved from within. It was Wan Er.

“Li Xiao Yao, come on over!”

Jogging over in front of the girls’ dormitory, I saw Wan Er dressed in a beige dress and carrying a green umbrella. She looked like a green lotus flower blossoming under the rain. She opened her beautiful eyes wide and looked at the raindrops on my hair and shoulders. Unable to remain silent about my plight, she said: “You’re already drenched… I thought I told you that you didn’t have to buy us food…”

I laughed: “No worries. Look, the fried chicken is still warm…”

Wan Er winked while pointing off into the distance, “Dong Cheng said she wanted to eat salad, let’s go and buy two boxes from the store over there.”

“Alright!”
As I turned to leave, she pulled my sleeve with her hand, “Let me go with you too!”

Looking at her umbrella, I was confused, “But your umbrella is too small to fit the both of us…”

“What?” She looked up and examined her umbrella with amusement, she laughed: “I don’t think so, let’s go…:”

“Okay…”

Turning to walk out, Wan Er followed me with her umbrella up in the air. Her body’s fragrant scent mingled with the smell of autumn rain, making my heart waver. The umbrella was too small, however, so Wan Er’s right arm was assaulted by the rain and became wet. I couldn’t bear the sight of it, so I took the umbrella and held it over her head to shelter her further from the rain.

Wan Er’s face went red while leaning ever closer against my arms. Bowing her head, her long eyelashes blinked away the rain that had fallen on them.

“Ahem…” I gently coughed to break the awkward atmosphere.

Wan Er looked off into the distance, where couples were roaming around intimately under umbrellas. Raising her head to look at me, she immediately ducked back down, whispering, “Idiot…”

Biting my lip, I let my hand wrap around her shoulder and helped her wipe off the rest of the rain from her
snow-white arm. Soon after, I automatically drew myself closer to her shoulder, though for some reason Wan Er’s shoulder trembled slightly as her face got even more red, just like an apple in autumn. The wind blew the rain under the umbrella and the rainy mist stuck to her eyelashes forming raindrops on it. As if covered in morning dew, she looked even more elegant, beautiful and captivating than before.

My heartbeat quickened to abnormal levels; even utilizing my Royal Air strength was insufficient in suppressing my stubborn heart rate; I knew that my heart was astir. Despite being at the Royal Air level, I was unable to remain in control. This should be in part due to Huang Ning’s imprint chip from the First Heaven restaurant. Li Wan Er, was the sole reason of my constant vexation! But in reality, the chip had little control over my mind. The peak of the Royal Air is far above the comprehension of the average person and Huang Ning’s understanding of Qi was far inferior to that of my own and so, he was unable to fathom the spiritual power that I had. Thus I was perfectly capable of erasing such a trivial memory imprint or not. However, it seemed as if… I was reluctant to part with those memories.

“Wan Er…” I said as I held her close, I was having difficulty finishing my sentence.

Wan Er tilted her head as she looked at me, “Yes?”

Seeing the shops in the distance, I secretly wished that this moment would last forever, hoping that the autumn rain would stay forever! Looking at Wan Er’s elegant face, I was at a loss for words. I didn’t know what to say and even when I did, the words would disappear when they reached my lips. I pursed my lips and looked at her once more. Distracted, I didn’t even realize I was standing in the same spot, silent.
Wan Er looked at me as her face reddened. Her two beautiful eyes looked as if they could stare into my inner heart, though I knew that she was not using her mind reading powers. If she had been trying to do so, my Yi Hai would had started to ripple in agitation.

Suddenly, Wan Er turned and faced me, her right arm wrapped tightly around my neck as her body remained closed to mine. Our bodies felt warm as she hugged me tightly; the gentle pitter patter of the rain hitting the umbrella was all that we could hear. I heard only incoherent murmuring as she spoke softly to herself. Even then, I still managed to piece together the words, “I’m not… If so, events in the future… No… At that time, please protect me… ”

Then, Wan Er looked up at my face; a pair of beautiful eyes stared straight into mine as her mouth curled into a beautiful smile. Her voice grew in strength as she said, “I don’t care how much of it you heard, I’ll only say that once…”

I lowered my head and said “Actually, I heard all of it…”

Wan Er’s face flushed with that declaration, “No…no way, you couldn’t have?”

I laughed and bowed slightly. My arm wrapped itself around Wan Er’s waist tightly and I said, “Wan Er, you are the one fated to change my life…”

Wan Er stopped walking and after some time, with a hint of longing in her voice, she said, “You too…”
I didn’t answer her.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หิวอย่างไรเธอจะ.. "ปรบมือมือของฉัน อีก ถาม "มา ไม่เช่นนั้น ว่า สิ่งที่คุณต้องการกิน และจะไปซื้อได้ที่...""ในกรณีที่..." ริมฝีปากของเธอลังเลกัน pursed ไอคอนสนทนาของ Er หวานดูน่ารักโดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีนี้ "จากนั้นไปซื้อ drumsticks ไก่ทอดสอง ฉัน peckish บิตจริงตัวเอง อย่าลืมนำร่มกับคุณ ฝนกำลังหนัก...""ครับ ผมจะโทรไปหาเมื่อมีอาหาร""เอาล่ะ ผมกำลังวางสายขณะนี้"……หลังจากวางสาย ฉันใส่ชุดสีดำและด้านซ้ายพอแน่ใจว่า ฉันสามารถได้ยินจังหวะฝนฤดูใบไม้ร่วงที่สาดลงรอบตัวเป็นมือที่เย็นเป็นน้ำแข็งฉันถูก clasped ในเสื้อผ้าของฉันเพื่อสงวนความร้อนคง ข้ามฝนเติมฟิลด์ ฉันเดินเข้าไปในร้านไก่ทอด และในสองถึงสามนาที ฉันซื้ออาหารไก่ทอดสอง เร็ว ๆ นี้ หลังจาก ผมรอบ ๆ หอพักหญิง crouching ใต้ต้นไม้เป็นฉันได้โทรไปวาน Er แต่เป็นโทรศัพท์รัง สาว waved จากภายใน ก็วาน Er"หลี่เสี่ยวยาว มากว่า! "เห็น Wan Er แต่งตัวในชุดสีเบจ และแบกร่มสีเขียววิ่งผ่านหน้าหอพักหญิง เธอดูเหมือนเป็นดอกบัวสีเขียวดอกไม้เติมภายใต้สายฝน เธอเปิดตาของเธอสวยงามกว้าง และมองที่ฝนผมและไหล่ของฉัน ไม่สามารถสละเกี่ยวกับสหัสของฉัน เธอบอกว่า: "คุณแล้ว drenched... ฉันคิดว่า ฉันบอกคุณว่าคุณไม่ต้องซื้ออาหาร...เรา"ฉันหัวเราะ: "ไม่ต้องกังวล ดู ไก่ทอดจะยังคงอบอุ่น..."วาน Er winked ขณะชี้ออกเป็นระยะทาง "ตงเฉิงกล่าวเธออยากกินสลัด ลอง และซื้อสองกล่องจากร้านโน้น""ครับ"ขณะที่ฉันเปิดไป เธอดึงแขนของฉัน ด้วยมือของเธอ "ผมไปกับคุณเกินไป"มองหาที่ร่มของเธอ ฉันสับสน "แต่ร่มของคุณมีขนาดเล็กเกินไปให้พอดีทั้งสองของเรา...""อะไร" เธอมองขึ้น และตรวจสอบร่มของเธอกับสนุก หัวเราะเธอ: "ฉันไม่คิดอย่างนั้น ไปกันเหอะ...: ""ดี..."เปิดเพียง Wan Er ตามฉันกับร่มของเธอขึ้นในอากาศ ร่างกายของเธอหอมกลิ่นเข้ากับกลิ่นฝนฤดูใบไม้ร่วง การทำให้หัวใจที่พลิ้วไหว ร่มเล็กเกินไป แต่ Wan Er ของแขนขวาถูกทำร้าย ด้วยฝน และกลายเป็นฝน ฉันไม่สามารถแบกรับสายตาของมัน ดังนั้นฉันเอาร่ม และขึ้นเหนือศีรษะของเธอพักพิงเธอหวฝนใบหน้าหวานของ Er ไปสีแดงขณะที่เอนพิงเคยใกล้ชิดกับแขน โค้งศีรษะของเธอ เธอขนตายาวคันนั้นกะพริบไปฝนได้ตกลงมาบนนั้น" Ahem..." ฉันค่อย ๆ ไอทำลายบรรยากาศตกใจEr วานมองออกเป็นระยะทาง ที่คู่รักมีปณิธานจึงภายใต้ร่ม ยกศีรษะของเธอมองที่ฉัน เธอทันทีหัวเราะต่อกลับลง วิสเปอริง "คนโง่..."เสียดสี lip ของฉัน ฉันให้มือตัดรอบ ๆ ไหล่ของเธอ และช่วยเธอปัดส่วนเหลือของฝนจากเธอ แขน snow-white หลังจาก โดยอัตโนมัติวาดไว้เองใกล้กับไหล่ของเธอ แม้ว่าเหตุผลบาง ไหล่ Wan Er trembled เล็กน้อย ตามใบหน้าของเธอแดงมาก เช่นเดียวกับแอปเปิลในฤดูใบไม้ร่วงได้รับการ ลมพัดฝนร่มและหมอกฝนที่ติดอยู่ที่ขนตาเธอขึ้นฝนบนมัน ว่าครอบคลุมในน้ำค้างตอนเช้า เธอดูยิ่งสง่างาม ความสวยงาม และน่ารักกว่าก่อนเต้นของฉัน quickened ระดับผิดปกติ แม้จะใช้ความแข็งแรงของฉันรอยัลแอร์ไม่เพียงพอในเมื่อฉันปากแข็งอัตราการเต้นหัวใจ ฉันรู้ว่า หัวใจของฉันถูกนัก แม้จะเป็นระดับแอร์รอยัล ฉันไม่สามารถอยู่ในการควบคุม นี้ควรเป็นส่วนหนึ่ง เพราะหนิงหวงชิ imprint ร้านแรกสวรรค์ Li Wan Er คือ เหตุผลเดียวของ vexation ของฉันคงที่ แต่ในความเป็นจริง ชิพที่มีน้อยการควบคุมจิตใจของฉัน เป็นจุดสูงสุดของเครื่องราชไกลเหนือความเข้าใจของคนโดยเฉลี่ย และเข้าใจหนิงหวงฉีมีน้อยมากที่ของตัวเอง และดังนั้น เขาไม่สามารถเข้าใจพลังจิตวิญญาณที่ผม ดังนั้น ผมอย่างสมบูรณ์สามารถลบ imprint หน่วยความจำเล็กน้อยดังกล่าว หรือไม่ อย่างไรก็ตาม มันดูเหมือนว่า... ผมเกรงใจส่วนกับความทรงจำเหล่านั้น"วาน Er..." ผมพูดขณะที่ฉันจับเธอปิด ฉันมีปัญหาในการจบประโยคของฉันEr หวานยืดศีรษะของเธอขณะที่เธอมองฉัน "ใช่หรือไม่"เห็นร้านในระยะห่าง ผมแอบปรารถนาว่า ขณะนี้จะสุดท้ายตลอด หวังว่า ฝนฤดูใบไม้ร่วงจะอยู่ตลอดไป ดูที่หน้าห้อง Wan Er ผมขาดทุนคำ ไม่รู้พูด และแม้ฉันไม่ได้ คำจะหายไปเมื่อพวกเขามาถึงริมฝีปากของฉัน Pursed ริมฝีปากของฉัน และมองดูที่เธออีกครั้ง ต้องคอยกังวล ฉันไม่ได้ตระหนักยืนในจุดเดียว เงียบReddened Er หวานมองผมเป็นใบหน้าของเธอ ตาเธอสวยดูประหนึ่งว่าพวกเขาสามารถมองลงไปในหัวใจของฉันภายใน แต่ฉันรู้ว่า เธอไม่ใช้พลังอ่านใจของเธอ ถ้าเธอได้พยายามที่จะ ฉัน Yi Hai จะ ได้เริ่มต้นการ ripple ในอาการกังวลต่อทันใดนั้น Wan Er เปิด และต้องเผชิญกับฉัน แขนขวาห่อแน่นรอบคอของฉันเป็นร่างกายของเธอยังคงปิดการเหมือง ร่างกายของเรารู้สึกอบอุ่นเธอ hugged ฉันแน่น ลาย pitter อ่อนโยนของฝนร่มตีได้ทั้งหมดที่เราสามารถได้ยิน ผมได้ยินเท่านั้นไม่ติดต่อกัน murmuring เป็นเธอพูดเบา ๆ กับตัวเอง ได้แล้ว ฉันยังคงจัดการชิ้นเข้าด้วยกันคำว่า "ฉันไม่... ถ้าเป็นเช่นนั้น เหตุการณ์ในอนาคต... ไม่ใช่ ในขณะนั้น กรุณาป้องกัน... ”แล้ว Wan Er มองขึ้นที่ใบหน้าของฉัน คู่สวยดวงตาจ้องไปตรงเข้าไปในเหมืองเป็นปากของเธอโค้งเป็นรอยยิ้มที่สวยงาม เสียงของเธอขึ้นมาในความแรงของเธอกล่าวว่า, "ฉันไม่สนใจมากของคุณได้ยิน ฉันจะเพียงว่า เมื่อ..."ผมไขของฉันหัว และกล่าวว่า "จริง ๆ แล้ว ฉันได้ยินมันทั้งหมด. ... "หน้าหวาน Er ล้างกับที่ประกาศ "วิธีการ No...no คุณไม่ได้"ฉันหัวเราะ และลงเล็กน้อย แขนรอบ ๆ ตัว Wan Er เอวแน่น และฉันกล่าว ว่า "Wan Er คุณจะได้เปลี่ยนชีวิตของฉัน... fated"Er วานหยุดเดิน และหลังจากเวลา กับปรารถนาในเสียงของเธอ เธอ บอก, "คุณเกินไป..."ผมไม่ตอบเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วิธีหิวเธอคือ ... " ตบมือของฉันฉันถามอีกครั้ง "Come on, ไม่เป็นเช่นนั้น! พูดในสิ่งที่คุณต้องการที่จะกินและฉันจะไปซื้อมันสำหรับคุณ ... " "ในกรณีที่ว่า ... " วัน Er ไอคอนแชทดูน่ารักโดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีนี้ริมฝีปากของเธอลังเลที่เม้มด้วยกัน "แล้ว ... ไปซื้อสองน่องไก่ทอด ผมจริงบิตหิวตัวเอง อย่าลืมนำร่มกับคุณฝนหนักจะได้รับ ... " "เอาล่ะฉันจะให้คุณโทรเมื่อฉันมีอาหาร." "โอเคฉันแขวนขึ้นขณะนี้." ...... หลังจากที่แขวนผม ใส่ในชุดสีดำและซ้าย. พอแน่ใจว่าผมได้ยินจังหวะคงที่ของการสาดฝนฤดูใบไม้ร่วงลงรอบ ๆ ตัวผมเป็นมือเย็นน้ำแข็งของฉันได้ประสานในเสื้อผ้าของฉันเพื่อการอนุรักษ์ความร้อน ข้ามทุ่งที่เต็มไปด้วยสายฝนฉันเดินเข้าไปในร้านอาหารไก่ทอดและในสองถึงสามนาทีผมซื้อสองมื้อไก่ทอด ไม่นานหลังจากนั้นผมก็ออกไปข้างนอกล็อบบี้ของหอพักหญิงหมอบใต้ต้นไม้เป็นผมให้โทรไป Wan Er แต่ในขณะที่โทรศัพท์ดัง, สาวโบกมือจากภายใน มันเป็นวัน Er. "หลี่เสี่ยวยาวมามากกว่า!" วิ่งจ๊อกกิ้งมากกว่าในด้านหน้าของหอพักหญิงผมเห็น Wan Er แต่งตัวในชุดสีเบจและถือร่มสีเขียว เธอมองเหมือนดอกบัวบานสีเขียวภายใต้สายฝน เธอเปิดตาที่สวยงามของเธอกว้างและมองไปที่เม็ดฝนบนผมและไหล่ของฉัน ไม่สามารถที่จะอยู่เงียบเกี่ยวกับชะตากรรมของฉันที่เธอกล่าวว่า "คุณกำลังเปียกโชกแล้ว ... ฉันคิดว่าฉันบอกคุณว่าคุณไม่ได้มีการซื้ออาหารที่เรา ... " ฉันหัวเราะ "ไม่ต้องกังวล ดูไก่ทอดยังคงอบอุ่น ... " Wan Er ขยิบตาขณะที่ชี้ออกไปในระยะทางที่ "ดงเฉิงบอกว่าเธออยากจะกินสลัดให้เป็นไปและซื้อสองกล่องจากร้านค้าที่นั่น." "เอาล่ะ!" ขณะที่ผมหัน ที่จะปล่อยให้เธอดึงแขนของฉันด้วยมือของเธอ "ให้ฉันไปกับคุณมากเกินไป!" กำลังมองหาที่ร่มของเธอผมก็สับสน "แต่ร่มของคุณมีขนาดเล็กเกินไปเพื่อให้พอดีกับทั้งสองของเรา ... " "คืออะไร" เธอมอง และการตรวจสอบของเธอกับร่มสนุกเธอหัวเราะ "ผมไม่คิดอย่างนั้นให้เป็นไป ... " "โอเค ... " เปิดที่จะเดินออก Wan Er ติดตามเราด้วยร่มของเธอขึ้นไปในอากาศ กลิ่นหอมของร่างกายของเธอผสมกับกลิ่นของฝนในฤดูใบไม้ร่วงที่ทำให้หัวใจของฉันโอนเอน ร่มมีขนาดเล็กเกินไป แต่เพื่อให้แขนข้างขวา Wan Er ถูกทำร้ายด้วยน้ำฝนและกลายเป็นเปียก ฉันไม่สามารถทนสายตาของมันดังนั้นฉันเอาร่มและถือมันไว้เหนือหัวของเธอเพื่อที่อยู่อาศัยของเธอต่อจากฝน. ใบหน้า Wan Er เดินสีแดงในขณะที่พิงเคยใกล้ชิดกับแขนของฉัน ก้มศีรษะของเธอขนตายาวของเธอกระพริบตาไปฝนที่ตกลงกับพวกเขา. "อะแฮ่ม ... " ผมเบา ๆ ไอที่จะทำลายบรรยากาศที่น่าอึดอัดใจ. วรรณ Er มองออกไปในระยะทางที่ถูกคู่โรมมิ่งรอบอย่างใกล้ชิดภายใต้ร่ม ยกหัวของเธอที่จะมองมาที่ฉันเธอทันทีหลบกลับลงมากระซิบ "คนโง่ ... " กัดริมฝีปากของฉันฉันให้ตัดมือของฉันรอบไหล่ของเธอและช่วยให้เธอเช็ดออกส่วนที่เหลือของฝนจากเธอแขนหิมะสีขาว ไม่นานหลังจากนั้นผมดึงโดยอัตโนมัติตัวเองใกล้ชิดกับไหล่ของเธอ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างไหล่ Wan Er ของสั่นเล็กน้อยในขณะที่ใบหน้าของเธอได้แม้กระทั่งสีแดงมากขึ้นเช่นเดียวกับแอปเปิ้ลในฤดูใบไม้ร่วง ลมพัดฝนภายใต้ร่มและหมอกฝนติดอยู่กับขนตาของเธอสร้างเม็ดฝนที่มัน ถ้าเป็นที่กล่าวถึงในน้ำค้างตอนเช้าเธอมองแม้สง่างามมากขึ้นที่สวยงามและน่ารักกว่าก่อน. การเต้นของหัวใจของฉันเร่งให้อยู่ในระดับที่ผิดปกติ; แม้จะใช้ความแรงของอากาศหลวงของฉันไม่เพียงพอในการยับยั้งอัตราการเต้นหัวใจดื้อรั้นของฉัน ฉันรู้ว่าหัวใจของฉันเป็น Astir แม้จะเป็นในระดับอากาศหลวงผมก็ไม่สามารถที่จะอยู่ในการควบคุม นี้ควรจะเป็นในส่วนหนึ่งเนื่องจากหวางชิปประทับหนิงจากร้านอาหารสวรรค์แรก Li Wan เอ้อเป็นเหตุผลเพียงอย่างเดียวของความเดือดร้อนอย่างต่อเนื่องของฉัน! แต่ในความเป็นจริงชิปมีการควบคุมน้อยกว่าใจของฉัน จุดสูงสุดของกองทัพอากาศอยู่ไกลเหนือความเข้าใจของคนทั่วไปและความเข้าใจหวางหนิงของฉีก็ยังห่างไกลที่ด้อยกว่าของตัวเองและเพื่อให้เขาไม่สามารถที่จะเข้าใจพลังทางจิตวิญญาณที่ฉันมี ดังนั้นผมจึงเป็นที่ดีที่สุดที่มีความสามารถในการลบเช่นที่ประทับหน่วยความจำเล็ก ๆ น้อย ๆ หรือไม่ แต่ก็ดูเหมือนว่า ... ฉันไม่เต็มใจที่จะเป็นส่วนหนึ่งกับความทรงจำเหล่านั้น. "Wan Er ... " ผมพูดตามที่ผมจัดขึ้นใกล้เธอฉันก็มีปัญหาในการจบประโยคของฉัน. วรรณ Er เอียงศีรษะของเธอขณะที่เธอมองมาที่ผม "ใช่ " เห็นร้านค้าในระยะทางที่ฉันแอบหวังว่าขณะนี้จะอยู่ตลอดไปหวังว่าฝนฤดูใบไม้ร่วงที่จะอยู่ตลอดไป! มองไปที่ใบหน้าสง่างาม Wan Er ของผมอยู่ที่สูญเสียสำหรับคำ ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่จะพูดและแม้กระทั่งเมื่อฉันได้คำจะหายไปเมื่อพวกเขามาถึงริมฝีปากของฉัน ผมเม้มริมฝีปากของฉันและมองไปที่เธออีกครั้ง ฟุ้งซ่านฉันไม่ได้ตระหนักว่าผมกำลังยืนอยู่ในจุดเดียวกันเงียบ. วรรณ Er มองที่ผมเป็น reddened ใบหน้าของเธอ ดวงตาทั้งสองข้างที่สวยงามของเธอดูราวกับว่าพวกเขาสามารถจ้องมองเข้าไปในหัวใจภายในของฉัน แต่ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้ใช้อำนาจในการอ่านใจของเธอ หากเธอได้รับการพยายามที่จะทำเช่นนั้นยี่ไห่ของฉันจะได้เริ่มต้นที่จะกระเพื่อมในการกวน. ทันใดนั้น Wan Er หันและเผชิญหน้ากับฉันแขนข้างขวาของเธอห่อแน่นรอบคอของฉันเป็นร่างกายของเธอยังคงปิดไปยังเหมือง ร่างกายของเรารู้สึกอบอุ่นขณะที่เธอกอดฉันไว้แน่น; ลาย Pitter อ่อนโยนของฝนร่มตีคือทั้งหมดที่เราสามารถได้ยินเสียง ผมได้ยินบ่นไม่ต่อเนื่องกันเป็นเพียงเธอพูดเบา ๆ กับตัวเอง ถึงอย่างนั้นก็ยังมีการจัดการที่จะปะติดปะต่อคำว่า "ฉันไม่ได้ ... ถ้าเป็นเช่นนั้นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในอนาคต ... ไม่ ... ในเวลานั้นโปรดปกป้องฉัน ... " จากนั้นวัน Er เงยหน้าขึ้นมองไปที่ใบหน้าของฉัน ดวงตาคู่สวยจ้องตรงเข้าไปในเหมืองเป็นปากของเธอขดเป็นรอยยิ้มที่สวยงาม เสียงของเธอที่เธอเติบโตในความแข็งแรงเป็นกล่าวว่า "ฉันไม่สนใจวิธีการมากของมันคุณได้ยินฉันเท่านั้นที่จะบอกว่าครั้งหนึ่ง ... " ฉันลดลงหัวของฉันและกล่าวว่า "จริงๆแล้วผมได้ยินทั้งหมดของมัน ... " ใบหน้า Wan Er ของ ล้างด้วยการประกาศว่า "ไม่ ... ไม่มีทางที่คุณจะไม่สามารถมี?" ฉันหัวเราะและโค้งคำนับเล็กน้อย แขนของฉันห่อเองรอบเอว Wan Er ของแน่นและผมพูดว่า "วันเอ้อคุณเป็นคนหนึ่งโชคที่จะเปลี่ยนชีวิตของฉัน ... " Wan Er หยุดเดินและหลังจากที่บางครั้งกับคำใบ้ของความปรารถนาในเสียงของเธอเธอกล่าวว่า " คุณก็ ... " ฉันไม่ได้ตอบของเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หิวแล้วเธอ . . . . . . "

ปรบมือมือของฉัน ฉันถามอีก " ไม่เอาน่า อย่าทำแบบนั้น พูดในสิ่งที่คุณต้องการจะกิน เดี๋ยวฉันไปซื้อมาให้ . . . . . . . "

" งั้น . . . . . . . " วาน เอ้อแชทไอคอนดูน่ารัก โดยเฉพาะในกรณีนี้ ริมฝีปากลังเลเธอ pursed ด้วยกัน " แล้ว . . . . . . . ไปซื้อไก่ทอด 2 น่อง ผมหิวนิดหน่อยเอง อย่าลืมเอาร่มไปด้วยฝนตกหนักขึ้นเรื่อยๆ . . . . . . . "

" เอาล่ะ ผมจะโทรหาคุณ เมื่อฉันอาหาร . . . "

" โอเค แค่นี้นะครับ "

. . . . . . .

หลังจากวางสาย ฉันใส่ชุดสีดำแล้ว .
พอแน่ใจว่าฉันได้ยินเสียงจังหวะ ค่าคงที่ของฤดูใบไม้ร่วงฝนสาดลงมารอบตัวฉันเป็นมือของฉันเย็นมีน้ำแข็งไว้ในเสื้อเพื่อการอนุรักษ์พลังงานความร้อน ข้ามฝนเต็มทุ่งนาผมเดินเข้าไปในร้านอาหาร ไก่ทอด และในอีกสองถึงสามนาที ผมซื้อสองไก่ ทอดอาหาร หลังจากที่ผมนอกล็อบบี้ของหอพักหญิง , หมอบใต้ต้นไม้ที่ผมเรียก วานก่อน แต่เมื่อโทรศัพท์ดังขึ้น หญิงสาวโบกมือจากภายใน มันวานอ่า

" หลี่เซียวเหยา มานี่ ! "

วิ่งผ่านด้านหน้าของหญิงหอพักผมเห็น วาน เอ้อ แต่งกายในชุดสีเบจ และถือร่มสีเขียว เธอดูคล้ายดอกบัวบานสีเขียวภายใต้สายฝน เธอเปิดดวงตาที่สวยงามของเธอกว้างและมองสายฝนบนผมและไหล่ ไม่สามารถที่จะยังคงเงียบเกี่ยวกับสภาพของฉัน เธอกล่าวว่า : " คุณกำลังเปียกโชก . . . . . . . ฉันคิดว่าฉันบอกคุณแล้วว่าคุณไม่ต้องซื้ออาหารให้พวกเรา . . . . . . . "

ฉันหัวเราะ : " ไม่ต้องเป็นห่วง ฟังนะไก่ทอดก็ยังอบอุ่น . . . . . . . "

วานเอ้อขยิบตาไปไกลในขณะที่ชี้ " ดงเฉิงกล่าวว่าเธอต้องการที่จะกินสลัด ไปซื้อสองกล่องจากร้านทางนี้ครับ "

" เอาล่ะ ! "
เมื่อฉันเดินออกมา เธอดึงแขนของฉันกับมือของเธอ " ให้ผมไปกับคุณด้วย "

มองร่มของเธอ ผมรู้สึกสับสน แต่ของคุณร่มเล็กเกินไปให้พอดีกับเราทั้งคู่ . . . . . . . "

" อะไร ?" เธอเงยหน้าขึ้นและตรวจสอบร่มของเธอกับสวนสนุก เธอหัวเราะ " ผมไม่คิดอย่างนั้น ไปเถอะ . . . . . . . "

" โอเค . . . . . . . "

เปิดให้เดินออก วาน เอ้อตามฉันกับร่มของเธอขึ้นไปในอากาศ ร่างกายของเธอหอมกลิ่นระคนกับกลิ่นของฝนฤดูใบไม้ร่วงที่ทำให้หัวใจของฉันหวั่นไหว ร่มมีขนาดเล็กเกินไปดังนั้นก็วานเอ้อแขนขวาถูกทำร้ายด้วยฝน และกลายเป็นเปียกผมไม่สามารถทนเห็นมันดังนั้นฉันเอาร่มที่ถือไว้เหนือหัวของเธอเพื่อปกป้องเธอต่อไปจากฝน

วานเอ้อหน้ากลายเป็นสีแดงในขณะที่พิงที่เคยใกล้ชิดกับแขน . หัวเธอ ขนตายาว เธอกระพริบตาหนีฝนที่ตกนั้น

" อะแฮ่ม . . . . . . . " ผมค่อยๆกระแอมทำลายบรรยากาศอึดอัด

วานเอ้อมองไปไกลคู่ที่สัญจรไปรอบ ๆอย่างใกล้ชิดภายใต้ร่ม เงยหน้าขึ้นมองฉัน เธอรีบดำน้ำลงไปกระซิบ " โง่ . . . . . . . "

ฉันกัดริมฝีปาก ผมปล่อยให้มือของฉันห่อรอบไหล่ของเธอและช่วยเธอเช็ดส่วนที่เหลือของฝนจากเธอ
แนวแขน หลังจากนั้น ผมจะวาดรูปตัวเองใกล้ชิดกับไหล่แต่สำหรับบางเหตุผลก็วานอ่าไหล่สั่นสะท้านเล็กน้อย ใบหน้าของเธอยิ่งแดงมากขึ้น เหมือนแอปเปิ้ลในฤดูใบไม้ร่วง ลมพัดฝนใต้ร่มและสายหมอกฝนติดขนตาของเธอสร้างเม็ดฝนนั้น เหมือนปกคลุมด้วยน้ำค้าง เธอดูสวยมาก สวยและน่ารักกว่าเดิม

หัวใจ quickened ระดับที่ผิดปกติ ;แม้แต่การใช้แรงลมหลวงของฉันไม่เพียงพอในการปราบปรามหัวใจดื้อรั้นของผมอัตรา ฉันรู้ว่าหัวใจของฉัน astir . แม้จะเป็นในระดับลมหลวง ผมก็ไม่สามารถที่จะอยู่ในการควบคุม นี้ควรจะอยู่ในส่วนหนึ่งเนื่องจากเป็นหวงหนิงประทับชิปจากภัตตาคารสวรรค์ก่อน ลี่วานอ่า คือเหตุผล แต่เพียงผู้เดียวของความวุ่นวายที่คงที่ของฉัน ! แต่ในความเป็นจริงชิปมีการควบคุมมากกว่าจิตใจ จุดสูงสุดของอากาศหลวงเหนือความเข้าใจของคนทั่วไป และ หวงหนิง ความเข้าใจของฉีไกลด้อยไปที่ของตัวเองแล้ว เขาไม่สามารถที่จะหยั่งถึงพลังทางจิตวิญญาณ ที่ผมมี ดังนั้นฉันสามารถลบความทรงจำเล็กๆ น้อยๆ เช่น รอยหรือไม่ อย่างไรก็ตามมันเหมือนกับว่า . . . . . . . ผมลังเลที่จะเป็นส่วนหนึ่งกับความทรงจำเหล่านั้น

" วาน เอ้อ . . . . . . . " ฉันพูดแล้วก็จัดของเธอ ฉันลำบากจบประโยคของฉัน

วานเอ้อเอียงหัวเมื่อเธอมองฉัน " ครับ "

เห็นร้านค้าในระยะทางที่ผมแอบคิดว่า ช่วงเวลานี้จะคงอยู่ตลอดไป หวังว่าฝนฤดูใบไม้ร่วงจะอยู่ตลอดไป มองหน้าสวยของวานอ่าฉันพูดไม่ออกเลย ฉันไม่รู้จะพูดอะไร และเมื่อฉันพูดจะหายไปเมื่อพวกเขามาถึงริมฝีปากของฉัน ผม pursed ริมฝีปากของฉันและมองเธออีกครั้ง วอกแวก ฉันไม่เข้าใจว่าฉันกำลังยืนอยู่ในจุดเดียวกัน เงียบ
วานเอ้อมองผม ใบหน้าของเธอแล้วกลายเป็นสีแดง สองดวงตาที่สวยงามดูราวกับว่าพวกเขาจะจ้องเข้าไปภายในหัวใจของผมถึงแม้ว่าฉันจะรู้ว่าเธอไม่ได้ใช้ความคิดของเธออ่านพลัง ถ้าเธอพยายามที่จะทำเช่นนั้น , ไฮยีของฉันจะเริ่มกระเพื่อมในการกวน

ก็ วาน เอ้อ หันมาเผชิญหน้ากับผม แขนด้านขวาของเธอห่ออย่างแน่นหนารอบคอเป็นร่างกายของเธอยังคงปิดของฉัน ร่างกายของเรารู้สึกอบอุ่นที่เธอกอดผมไว้แน่น ;อ่อนโยนพิตเตอร์ลายสายฝนชนร่มคือทั้งหมดที่เราได้ยิน ฉันได้ยินมาว่า เธอพูดเบา ๆแบบบ่นพึมพัมกับตัวเอง ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยังปะติดปะต่อคำพูด " ผมไม่ . . . . . . . ถ้าเหตุการณ์ในอนาคต . . . . . . . . . . . . . . . . ตอนนั้น ได้โปรดปกป้องฉัน . . . . . . . "

แล้ววานเอ้อมองหน้าของฉันคู่ของตาคู่สวยจ้องตรงเข้าไปในเหมืองที่ปากโค้งเป็นรอยยิ้มที่สวยงาม เสียงของเธอเติบโตในความแข็งแรงในขณะที่เธอพูดว่า " ฉันไม่สนใจมันเท่าไหร่ที่คุณได้ยินฉันพูดได้เพียงว่า เมื่อ . . . . . . . "

ฉันลดหัวของฉันและกล่าวว่า " จริงๆ แล้ว ฉันได้ยินมันทั้งหมด . . . . . . . "

วานเอ้อหน้ากลั้วกับคำประกาศนั้น " ไม่ . . . ไม่มีทาง คุณไม่ได้ ? "

ฉันหัวเราะและก้มศีรษะเล็กน้อยแขนของฉันห่อรอบตัวเองของวานเอ้อเอวแน่นและฉันกล่าวว่า " วาน เอ้อ คุณเป็นคนหนึ่งที่โชคชะตาที่เปลี่ยนชีวิตของฉัน . . . . . . . "

วาน ER ก็หยุดเดินและหลังจากบางเวลา กับคำใบ้ของความปรารถนาในเสียงของเธอ เธอกล่าวว่า " คุณ . . . "
ฉันไม่ตอบเธอ