Item one: preface for a catalogue o

Item one: preface for a catalogue of an abstract painter:

“Time-bound meditation experiencing a life; sincere with plastic piety at the threshold of hallowed arcana; a striving for pure ideation giving shape to inner drive; formalized patterns where neural balances reach a fiction.” End of quote. Know what this artist paints like now?

Item two: a review in the Art News:

“... a weird and disparate assortment of material, but the monstrosity which bloomed into his most recent cancer of aggregations is present in some form everywhere ...” Then, later, “A gluttony of things and processes terminated by a glorious constipation.”

Item three, same magazine, review of an artist who welds automobile fragments into abstract shapes:

“Each fragment ... is made an extreme of human exasperation, torn at and fought al the way, and has its rightness of form as if by accident. Any technique that requires order or discipline would just be the human ego. No, these must be egoless, uncontrolled, undesigned and different enough to give you a bang — fifty miles an hour around a telephone pole ....”

“Any technique that requires order or discipline would just be the human ego.” What does he mean — “just be”? What are they really talking about? Is this journalism? Is it criticism? Or is it that other convenient abdication from standards of performance and judgment practiced by so many artists and critics that the, like certain writers who deal only in sickness and depravity, “reflect the chaos about them”? Again, whose chaos? Whose depravity?

I had always that the prime function of art was to create order out of chaos — again, not the order of neatness or rigidity or convention or artifice, but the order of clarity by which one will and one vision could draw the essential truth out of apparent confusion. I still do. It is not enough to use parts of a car to convey the brutality of the machine. This is as slavishly representative, and just as easy, as arranging dried flowers under glass to convey nature.

Speaking of which, i.e., the use of real materials (burlap, old gloves, bottletops) in lieu of pigment, this is what one critic had to say about an exhibition of Assemblage at the Museum of Modern Art last year:

“Spotted throughout the show are indisputable works of art, accounting for a quarter or even half of the total display. But the remainder are works of non-art, anti-art, and art substitutes that are the aesthetic counterparts of the social deficiencies that land people in the clink on charges of vagrancy. These aesthetic bankrupts ... have no legitimate ideological roof over their heads and not the price of a square intellectual meal, let alone a spiritual sandwich, in their pockets.”

I quote these words of John Canaday of The New York Times as an example of the kind of criticism which puts responsibility to an intelligent public above popularity with an intellectual coterie. Canaday has the courage to say what he thinks and the capacity to say it clearly: two qualities noticeably absent from his profession.

Next to art, I would say that appreciation and evaluation in the field of music is the most difficult. For it rarely possible to judge a new composition at one hearing only. What seems confusing or fragmented at first might well become clear and organic a third time. Or it might not. The only salvation here for the listener is, again, an instinct born of experience and association which allows him to separate intent from accident, design from experimentation, and pretense from conviction. Much of contemporary music is, like its sister art, merely a reflection of the composer’s own fragmentation: an absorption in self and symbols at the expense of communication with others. The artist, in short, says to the public: If you don’t understand this, it’s because you’re dumb. I maintain that you are not. You may have to go part way or even halfway to meet the artist, but if you have to go the whole way, it’s his fault, not yours. Hold fast to that. And remember it too when you read new poetry, that estranged sister of music.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สินค้าหนึ่ง: นำในแคตตาล็อกของจิตรกรที่เป็นนามธรรม:"ผูกเวลาทำสมาธิประสบชีวิต จริงใจกับความยำเกรงพลาสติกที่ขีดจำกัดของ hallowed arcana การกระเสือกกระสนสำหรับ ideation บริสุทธิ์ให้ร่างภายในไดรฟ์ อย่างเป็นทางรูปแบบที่ประสาทดุลถึงนิยายแบบนั้น" จุดสิ้นสุดของใบเสนอราคา รู้นี้ศิลปินที่วาดเช่นนี้สินค้าสอง: ตรวจทานข่าวศิลปะ:"...จัดประเภทที่แปลก และแตกต่างกันของวัสดุ ความที่บัวบานเป็นโรคมะเร็งของเขาล่าสุดรวมอยู่ในแบบฟอร์มทุก..." แล้ว ภาย หลัง "การ gluttony กิจกรรมและกระบวนการยกเลิก โดยท้องผูกรุ่งโรจน์"สินค้าสาม นิตยสาร เหมือนของศิลปินที่ welds ชิ้นส่วนรถยนต์เป็นรูปทรงนามธรรม:"แต่ละส่วน...ถูกสุดของมนุษย์ exasperation อัลเสียที่ และสู้รบแบบ และมี rightness ของฟอร์มเป็น โดยบังเอิญ เทคนิคต่าง ๆ ที่ต้องการสั่งหรือวินัยเพียงจะอาตมามนุษย์ ไม่ เหล่านี้ต้อง egoless อพยพ undesigned และแตกต่างกันพอที่จะให้คุณโผง — 50 ไมล์อันชั่วโมงรอบเสาโทรศัพท์... ""เทคนิคใด ๆ ที่ต้องการสั่งหรือวินัยจะเพียงได้อาตมามนุษย์" เขาหมายถึงอะไร – "ก็จะ" สิ่งพวกเขาจริง ๆ พูดถึง นี่คือวารสารศาสตร์ คือวิจารณ์ หรือเป็นที่อื่น ๆ สะดวกวิกฤตการณ์สละราชสมบัติจากมาตรฐานประสิทธิภาพและพิพากษาโดยศิลปินและนักวิจารณ์มากมายที่นี้ เช่นนักเขียนบางที่แจกเท่านั้นในการเจ็บป่วยและติดอยู่ในกิเลส "สะท้อนความวุ่นวายเกี่ยวกับ" อีกครั้ง มีความวุ่นวายหรือไม่ ติดอยู่ในกิเลสหรือไม่I had always that the prime function of art was to create order out of chaos — again, not the order of neatness or rigidity or convention or artifice, but the order of clarity by which one will and one vision could draw the essential truth out of apparent confusion. I still do. It is not enough to use parts of a car to convey the brutality of the machine. This is as slavishly representative, and just as easy, as arranging dried flowers under glass to convey nature.Speaking of which, i.e., the use of real materials (burlap, old gloves, bottletops) in lieu of pigment, this is what one critic had to say about an exhibition of Assemblage at the Museum of Modern Art last year:“Spotted throughout the show are indisputable works of art, accounting for a quarter or even half of the total display. But the remainder are works of non-art, anti-art, and art substitutes that are the aesthetic counterparts of the social deficiencies that land people in the clink on charges of vagrancy. These aesthetic bankrupts ... have no legitimate ideological roof over their heads and not the price of a square intellectual meal, let alone a spiritual sandwich, in their pockets.”I quote these words of John Canaday of The New York Times as an example of the kind of criticism which puts responsibility to an intelligent public above popularity with an intellectual coterie. Canaday has the courage to say what he thinks and the capacity to say it clearly: two qualities noticeably absent from his profession.ติดศิลป์ ผมจะบอกว่า ขอบคุณและฟิลด์การประเมินของเพลงยากที่สุด มันไม่ค่อยไปตัดสินองค์ประกอบใหม่ที่ได้ยินหนึ่งเท่านั้น อะไรดูเหมือนสับสน หรือมีการกระจายตัวที่แรกดีอาจชัดเจน และอินทรีย์เป็นครั้งที่สาม หรือมันอาจไม่ เฉพาะความรอดที่นี่สำหรับการฟังได้ อีก สัญชาตญาณที่เกิดประสบการณ์และความสัมพันธ์ซึ่งช่วยให้เขาแยกเจตนาจากอุบัติเหตุ การออกแบบจากการทดลอง และสนิทจากคดี เพลงร่วมสมัยมากคือ เช่นน้องสาวของศิลปะ เพียงภาพสะท้อนของการกระจายตัวของของประพันธ์: การดูดซึมในสัญลักษณ์ค่าใช้จ่ายติดต่อสื่อสารกับผู้อื่นและตนเอง ศิลปิน กล่าวว่า ในระยะสั้น สาธารณะ: ถ้าคุณไม่เข้าใจนี้ มันเป็น เพราะคุณใบ้ รักษาไม่ คุณอาจไปส่วนทาง หรือแม้แต่อยู่ตรงกลางกับศิลปิน แต่ถ้าคุณมีวิธีการทั้งหมดไป ไม่ข้อบกพร่องของเขา ของคุณ ค้างไว้อย่างรวดเร็วเพื่อที่ และจำเกินไป เมื่อคุณอ่านบทกวีใหม่ ที่ estranged ของเพลงเท่านั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รายการหนึ่งที่: คำนำสำหรับแคตตาล็อกของจิตรกรนามธรรม: "การทำสมาธิเวลาที่ถูกผูกไว้ประสบชีวิต; จริงใจกับความกตัญญูพลาสติกที่เกณฑ์ของอาร์คานาบูชานั้น มุ่งมั่นในการให้ความคิดที่บริสุทธิ์รูปร่างไดรฟ์ภายใน; รูปแบบที่เป็นทางการยอดคงเหลือประสาทถึงนิยาย. "ในตอนท้ายของคำพูด รู้ว่าสิ่งที่ศิลปินสีเหมือนตอนนี้หรือไม่? รายการที่สอง: ความคิดเห็นในข่าวศิลปะ: "... การแบ่งประเภทแปลกและแตกต่างกันของวัสดุ แต่ประหลาดที่ดอกไปเป็นมะเร็งล่าสุดของเขารวมอยู่ในบางรูปแบบทุกที่ .. . "จากนั้นต่อมา" ตะกละของสิ่งที่และกระบวนการยกเลิกโดยท้องผูกรุ่งโรจน์ A ". รายการที่สามนิตยสารเดียวกันความคิดเห็นของศิลปินที่เชื่อมชิ้นส่วนรถยนต์ที่เป็นรูปทรงนามธรรม:" แต่ละส่วน ... จะทำมากของมนุษย์ ความโกรธเคืองฉีกขาดที่อัลและต่อสู้ทางและมีความถูกต้องของรูปแบบเช่นถ้าโดยอุบัติเหตุ เทคนิคใด ๆ ที่ต้องมีคำสั่งหรือระเบียบวินัยก็จะเป็นอัตตาของมนุษย์ ไม่มีเหล่านี้จะต้องไร้อัตตา, ไม่มีการควบคุม undesigned และแตกต่างมากพอที่จะทำให้คุณปัง - ห้าสิบไมล์ต่อชั่วโมงรอบเสาโทรศัพท์ .... "". เทคนิคใด ๆ ที่ต้องมีคำสั่งหรือระเบียบวินัยก็จะเป็นอัตตาของมนุษย์ "อะไร เขาหมายถึง - "เพียงแค่เป็น"? สิ่งที่พวกเขาจริงๆพูดถึง? คือการเขียนข่าวนี้หรือไม่? มันคือการวิจารณ์? หรือมันคือการสละราชสมบัติความสะดวกอื่น ๆ จากมาตรฐานของประสิทธิภาพการทำงานและการตัดสินใจที่ได้รับการฝึกฝนโดยศิลปินจำนวนมากและนักวิจารณ์ว่าเหมือนนักเขียนบางคนที่จัดการเฉพาะในยามเจ็บป่วยและสิ่งเลวร้าย "สะท้อนให้เห็นถึงความสับสนวุ่นวายเกี่ยวกับพวกเขา"? อีกครั้งมีความสับสนวุ่นวาย? ? ที่มีสิ่งเลวร้ายฉันได้เสมอว่าฟังก์ชั่นที่สำคัญของศิลปะคือการสร้างเพื่อออกจากความวุ่นวาย- อีกครั้งไม่ได้คำสั่งของความเรียบร้อยหรือความแข็งแกร่งหรือการประชุมหรือแง่งอน แต่เพื่อความชัดเจนโดยที่หนึ่งและจะเป็นหนึ่งในวิสัยทัศน์ที่สามารถวาดสิ่งจำเป็นที่ ความจริงออกจากความสับสนที่เห็นได้ชัด ฉันยังคงทำ มันไม่พอที่จะใช้ชิ้นส่วนของรถที่จะถ่ายทอดความโหดร้ายของตัวเครื่อง นี้จะเป็นตัวแทนทาสและเพียงเรื่องง่ายเหมือนเช่นการจัดดอกไม้แห้งภายใต้กระจกในการถ่ายทอดธรรมชาติ. การพูดที่กล่าวคือการใช้วัสดุจริง (ผ้าใบ, ถุงมือเก่า bottletops) แทนของเม็ดสีนี้เป็นสิ่งที่นักวิจารณ์คนหนึ่ง ได้กล่าวเกี่ยวกับการจัดนิทรรศการการชุมนุมที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะสมัยใหม่ปีที่ผ่านมา: "เห็นตลอดการแสดงเป็นผลงานศิลปะที่เถียงไม่ได้คิดเป็นหนึ่งในสี่หรือแม้กระทั่งครึ่งหนึ่งของการแสดงผลรวม แต่ส่วนที่เหลือเป็นผลงานที่ไม่ใช่ศิลปะป้องกันศิลปะและทดแทนศิลปะที่เป็นคู่ความงามของข้อบกพร่องทางสังคมที่ผู้คนในดินแดนเสียงกริ๊กในข้อหาพเนจร bankrupts ความงามเหล่านี้ ... ไม่มีอุดมการณ์ที่ถูกต้องหลังคาเหนือหัวของพวกเขาและไม่ได้ราคาของตารางอาหารทางปัญญาให้อยู่คนเดียวแซนวิชจิตวิญญาณในกระเป๋าของพวกเขา. "ฉันพูดคำเหล่านี้ของจอห์น Canaday ของเดอะนิวยอร์กไทม์สเป็นตัวอย่าง ชนิดของการวิจารณ์ซึ่งทำให้ความรับผิดชอบต่อประชาชนฉลาดความนิยมดังกล่าวข้างต้นด้วยวงทางปัญญา Canaday มีความกล้าหาญที่จะพูดในสิ่งที่เขาคิดและความสามารถที่จะบอกว่ามันได้อย่างชัดเจน. สองคุณภาพอย่างเห็นได้ชัดขาดจากอาชีพของเขาต่อไปให้กับงานศิลปะที่ผมจะบอกว่าการแข็งค่าและการประเมินผลในด้านของเพลงที่ยากที่สุด สำหรับความเป็นไปได้ที่จะตัดสินไม่ค่อยองค์ประกอบใหม่ที่หนึ่งได้ยินเท่านั้น ดูเหมือนว่าสิ่งที่ทำให้เกิดความสับสนหรือแยกส่วนในตอนแรกอาจจะกลายเป็นที่ชัดเจนและอินทรีย์เป็นครั้งที่สาม หรือมันอาจจะไม่ ความรอดเพียงที่นี่สำหรับผู้ฟังคืออีกสัญชาตญาณเกิดจากประสบการณ์และความสัมพันธ์ซึ่งทำให้เขาสามารถแยกความตั้งใจจากอุบัติเหตุจากการออกแบบการทดลองและความเชื่อมั่นจากข้ออ้าง มากของดนตรีร่วมสมัยคือชอบศิลปะน้องสาวเพียงภาพสะท้อนของการกระจายตัวของตัวเองของนักแต่งเพลงนี้: การดูดซึมในตัวเองและสัญลักษณ์ที่ค่าใช้จ่ายของการสื่อสารกับคนอื่น ๆ ศิลปินในระยะสั้นให้กับประชาชนกล่าวว่า: ถ้าคุณไม่เข้าใจนี้ก็เพราะคุณเป็นใบ้ ผมยืนยันว่าคุณไม่ได้ คุณอาจจะต้องไปทางส่วนหรือครึ่งหนึ่งเพื่อตอบสนองศิลปิน แต่ถ้าคุณมีที่จะไปทางทั้งที่มันเป็นความผิดของเขาไม่ใช่ของคุณ ยึดมั่นว่า และจำไว้ว่ามันมากเกินไปเมื่อคุณอ่านบทกวีใหม่ว่าน้องสาวที่แยกกันของเพลง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

รายการหนึ่ง : คำนำสำหรับแคตตาล็อกของจิตรกรนามธรรม :

" เวลาผูกพันสมาธิประสบการชีวิต จริงใจกับเธอ พลาสติก ที่เกณฑ์ของ Arcana ศักดิ์สิทธิ์ ; กระเสือกกระสนบริสุทธิ์ ) ให้รูปร่างภายในไดรฟ์ ; รูปแบบเป็นทางการที่ยอดประสาทถึงนิยาย " สิ้นสุดอ้าง รู้อะไร นี้ ศิลปินจะวาดเหมือนตอนนี้

รายการที่ 2 : ความคิดเห็นในข่าวศิลปะ :

" . . . . . . .เป็นการแบ่งประเภทของวัสดุที่แปลกและหลากหลาย แต่ประหลาดที่บานเข้าล่าสุดมะเร็งหลายชนิด มีอยู่ในบางรูปแบบทุกที่ . . . . . . . " แล้วจึง " ความตะกละของสิ่งต่าง ๆและกระบวนการยุติโดยท้องผูกรุ่งโรจน์ "

ข้อสามเหมือนกัน นิตยสาร รีวิว ของศิลปินที่เชื่อมชิ้นส่วนรถยนต์ในรูปร่าง บทคัดย่อ :

" แต่ละส่วน . . . . . . .ทำรุนแรงของความฉุนเฉียวของมนุษย์ขาดและสู้อัลวิธีและมีความถูกต้องของรูปเหมือนโดยบังเอิญ เทคนิคใด ๆที่ต้องสั่งหรือวินัย ก็เป็นอัตตาของมนุษย์ ไม่ต้อง egoless uncontrolled , ซึ่งไม่ได้วางแผนไว้ล่วงหน้าและแตกต่างกันมากพอที่จะให้คุณบาง 50 ไมล์ต่อชั่วโมงประมาณเสาโทรศัพท์ "

. . . . . . .