They associate "good" grammar with

They associate "good" grammar with the prestige forms of the language, such as those used in writing and in formal oral presentations, and "bad" or "no" grammar with the language used in everyday conversation or used by speakers of non prestige forms.

Language teachers who adopt this definition focus on grammar as a set of forms and rules. They teach grammar by explaining the forms and rules and then drilling students on them. This results in bored, disaffected students who can produce correct forms on exercises and tests, but consistently make errors when they try to use the language in context.

Other language teachers, influenced by recent theoretical work on the difference between language learning and language acquisition, tend not to teach grammar at all. Believing that children acquire their first language without overt grammar instruction, they expect students to learn their second language the same way. They assume that students will absorb grammar rules as they hear, read, and use the language in communication activities. This approach does not allow students to use one of the major tools they have as learners: their active understanding of what grammar is and how it works in the language they already know.

The communicative competence model balances these extremes. The model recognizes that overt grammar instruction helps students acquire the language more efficiently, but it incorporates grammar teaching and learning into the larger context of teaching students to use the language. Instructors using this model teach students the grammar they need to know to accomplish defined communication tasks.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พวกเขาเชื่อมโยง "ดี" ไวยากรณ์กับรูปแบบศักดิ์ศรีของภาษาเช่นที่ใช้ในการเขียนและการนำเสนอปากเปล่าอย่างเป็นทางการและ "เลวร้าย" หรือ "ไม่" ไวยากรณ์กับภาษาที่ใช้ในการสนทนาในชีวิตประจำวันหรือใช้โดยลำโพงรูปแบบศักดิ์ศรีไม่ . ครูผู้สอนภาษาที่นำมาใช้คำนิยามนี้มุ่งเน้นไวยากรณ์เป็นชุดรูปแบบและกฎ พวกเขาสอนไวยากรณ์ด้วยการอธิบายรูปแบบและกฎระเบียบและจากนั้นเจาะนักเรียนเกี่ยวกับพวกเขา นี้ส่งผลในเบื่อนักเรียนไม่พอใจที่สามารถผลิตรูปแบบที่ถูกต้องในการออกกำลังกายและการทดสอบ แต่อย่างต่อเนื่องทำให้เกิดข้อผิดพลาดเมื่อพวกเขาพยายามที่จะใช้ภาษาในบริบท. ครูสอนภาษาอื่น ๆ ได้รับอิทธิพลจากทฤษฎีการทำงานที่ผ่านมากับความแตกต่างระหว่างการเรียนรู้ภาษาและการเข้าซื้อกิจการภาษา มีแนวโน้มที่จะไม่สอนไวยากรณ์ที่ทั้งหมด เชื่อว่าเด็กที่ได้รับภาษาแรกของพวกเขาโดยการเรียนการสอนไวยากรณ์เปิดเผยพวกเขาคาดหวังให้นักเรียนที่จะเรียนรู้ภาษาที่สองของพวกเขาด้วยวิธีเดียวกัน พวกเขาคิดว่านักเรียนจะดูดซับกฎไวยากรณ์ที่พวกเขาได้ยินอ่านและใช้ภาษาในกิจกรรมการสื่อสาร วิธีการนี้ไม่อนุญาตให้นักเรียนที่จะใช้เครื่องมือที่สำคัญที่พวกเขาได้เป็นผู้เรียนเข้าใจการใช้งานของพวกเขาในสิ่งที่เป็นไวยากรณ์และวิธีการทำงานในภาษาที่พวกเขารู้อยู่แล้ว. รูปแบบการสื่อสารยอดสุดขั้วเหล่านี้ รูปแบบการเรียนการสอนตระหนักดีว่าไวยากรณ์ที่ชัดเจนจะช่วยให้นักเรียนได้รับภาษาที่มีประสิทธิภาพมากขึ้น แต่มันรวมเอาการเรียนการสอนไวยากรณ์และการเรียนรู้ในบริบทใหญ่ของการเรียนการสอนให้นักเรียนใช้ภาษา สอนโดยใช้รูปแบบนี้สอนนักเรียนไวยากรณ์ที่พวกเขาจำเป็นต้องรู้เพื่อบรรลุผลงานการสื่อสารที่กำหนดไว้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พวกเขาร่วม " ดี " ด้วยศักดิ์ศรีรูปแบบไวยากรณ์ของภาษา เช่นที่ใช้ในการเขียนและช่องปากในการนำเสนออย่างเป็นทางการ และ " ไม่ดี " หรือ " ไม่ " ไวยากรณ์กับภาษาที่ใช้ในการสนทนาในชีวิตประจำวัน หรือใช้โดยผู้พูดไม่มีศักดิ์ศรีรูปแบบ

ครูที่นำความหมายนี้เน้นไวยากรณ์เป็น ชุดรูปแบบและกติกาพวกเขาสอนไวยากรณ์อธิบายรูปแบบและกติกาแล้วนักเรียนที่เจาะไว้ ผลนี้ในเบื่อ นักศึกษาซึ่งไม่จงรักภักดีที่สามารถผลิตฟอร์มที่ถูกต้องในการออกกำลังกายและการทดสอบ แต่อย่างต่อเนื่องทำให้ข้อผิดพลาดเมื่อพวกเขาพยายามที่จะใช้ภาษาในบริบท

ครูภาษา อื่น ๆ , ได้รับอิทธิพลจากงานล่าสุดในทฤษฎีความแตกต่างระหว่างการเรียนรู้ภาษาภาษาและการซื้อมักจะไม่สอนไวยากรณ์ทั้งหมด เชื่อว่าเด็กได้รับภาษาแรกของพวกเขาโดยไม่ต้องสอนไวยากรณ์ตัวที่พวกเขาคาดหวังว่านักเรียนจะเรียนรู้ภาษาที่สองของพวกเขาเหมือนกัน สมมติว่านักเรียนจะซึมซับกฎไวยากรณ์ที่พวกเขาได้ยิน ได้อ่าน และใช้ภาษาในกิจกรรมการสื่อสารวิธีการนี้ไม่อนุญาตให้นักเรียนใช้เป็นหนึ่งในเครื่องมือสำคัญที่พวกเขามีความเข้าใจในสิ่งที่เรียน ใช้ไวยากรณ์และวิธีการทํางาน ในภาษาที่พวกเขารู้แล้ว

แบบสมดุลแบบสองขั้วนี้ รูปแบบการรับรู้ว่า การสอนไวยากรณ์ตัวช่วยให้นักเรียนได้รับภาษาได้อย่างมีประสิทธิภาพแต่มันรวมการสอนไวยากรณ์ และการเรียนรู้ในบริบทใหญ่ของนักเรียนที่สอน การใช้ภาษา อาจารย์ใช้รูปแบบนี้สอนไวยากรณ์ พวกเขาจำเป็นต้องรู้เพื่อให้บรรลุกำหนดงานสื่อสาร