When I was a freshman in high schoo

When I was a freshman in high school, some of my close friends found my constant cheerfulness to be quite annoying. I could not understand why my closest friends were starting to hate me. They could not hate me just because I was optimistic most of the time. When I entered sophomore year in high school, I had to re-evaluate the friends I was hanging out with. I asked myself, “Are they able to lift up my mood when I was down or do they make me feel worse?” I realized that they were having a bad influence on me, making me very sidetracked. I was actually starting to pick up their bad habit of complaining about everything. This made me feel depressed about life and I started to miss my cheerful self. I had to make a difficult decision and slowly start to surround myself with optimistic friends. My friends were talking negatively of me and told me, “You ditched us for new friends. That is not cool of you to do that.” I still tried to hang out with my “depressive friends” at least once or twice a week, but they basically considered our friendship to be over. There was no use in continuing to hang out with them; they were being so cold to me. Compared to the friends who I used to hang out with, my new group of friends were complete opposites. I felt so good being with friends who were always encouraging me and having positive attitudes. My joyful friends even had better grades in school because of how confident they were, and influenced me to do the same.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อผมใหม่ในโรงเรียนมัธยม เพื่อนของฉันปิดพบ cheerfulness ของฉันคงจะน่ารำคาญมาก ไม่ฉันไม่เข้าใจทำไมเพื่อนสนิทของฉันได้เริ่มที่จะเกลียดฉัน พวกเขาจะไม่เกลียดผมเพียง เพราะผมเชื่อโดยส่วนใหญ่ เมื่อเข sophomore ปีในโรงเรียนมัธยม ผมจะประเมินเพื่อนฉันถูกห้อยออกกับ ฉันถามตัวเอง "พวกเขาสามารถที่จะยกอารมณ์ของฉันเมื่อฉันถูกลง หรือทำให้ฉันรู้สึกแย่" ฉันรู้ว่า พวกเขามีอิทธิพลที่ไม่ดีกับฉัน ทำให้ฉันมาก sidetracked จริง ๆ ผมก็เริ่มที่จะรับนิสัยเสียของพวกเขาของบ่นทุกอย่าง นี้ทำให้ฉันรู้สึกหดหู่เกี่ยวกับชีวิต และพลาดตัวเองร่าเริงของฉันการเริ่มต้นใช้งาน ผมจะทำการตัดสินใจยาก และช้าเริ่มรอบตนเองกับเพื่อนในเชิงบวก เพื่อนของฉันกำลังพูดในเชิงลบของฉัน และบอกฉัน "คุณขาวเราเพื่อนใหม่ ไม่เย็นอย่างที่คุณทำ" ฉันยังคงพยายามออกไปเที่ยวกับเพื่อนของฉัน"ซึมเศร้า" น้อยครั้งหรือสองครั้งต่อสัปดาห์ แต่พวกเขาโดยทั่วไปถือว่ามิตรภาพของเราจะสามารถผ่าน มีไม่ใช้ในการดำเนินการออกไปเที่ยวกับพวกเขา พวกเขาถูกเย็นดังนั้นฉัน เมื่อเทียบกับเพื่อนที่เคยออกไปเที่ยวกับ กลุ่มเพื่อนใหม่สมบูรณ์ตรงกันข้าม ผมรู้สึกว่าอยู่กับเพื่อนจะส่งเสริมฉันดี และมีทัศนคติในเชิงบวก เพื่อนของฉันความสุขยังมีเกรดดีกว่าในโรงเรียนเนื่องจากมั่นใจว่าพวกเขา และอิทธิพลผมไม่เหมือนกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อผมเป็นน้องใหม่ในโรงเรียนมัธยมบางส่วนของเพื่อนสนิทของฉันพบความปลื้มปีติอย่างต่อเนื่องของฉันจะเป็นที่น่ารำคาญมาก ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนสนิทของฉันได้เริ่มต้นที่จะเกลียดฉัน พวกเขาไม่สามารถเกลียดฉันเพียงเพราะฉันเป็นในแง่ดีที่สุดของเวลา เมื่อฉันเข้าปีปีในโรงเรียนมัธยมผมต้องประเมินอีกครั้งเพื่อนที่ผมห้อยออกกับ ผมถามตัวเองว่า "พวกเขาจะสามารถยกอารมณ์ของฉันเมื่อฉันถูกลงหรือไม่พวกเขาทำให้ฉันรู้สึกแย่ลง?" ผมรู้ว่าพวกเขามีอิทธิพลกับฉันทำให้ฉันหันไปมาก ฉันเป็นจริงเริ่มต้นที่จะรับนิสัยที่ไม่ดีของพวกเขาบ่นเกี่ยวกับทุกอย่าง นี้ทำให้ผมรู้สึกหดหู่เศร้าเกี่ยวกับชีวิตและผมเริ่มที่จะคิดถึงตัวเองร่าเริงของฉัน ฉันได้เพื่อให้การตัดสินใจที่ยากและช้าเริ่มต้นที่จะล้อมรอบตัวเองกับเพื่อน ๆ ในแง่ดี เพื่อนของฉันได้พูดคุยในเชิงลบของผมและบอกผมว่า "คุณทิ้งเราสำหรับเพื่อนใหม่ ที่ไม่ได้เย็นของคุณจะทำอย่างนั้น. "ผมยังคงพยายามที่จะออกไปเที่ยวกับฉัน" เพื่อนซึมเศร้า "อย่างน้อยหนึ่งครั้งหรือสองครั้งต่อสัปดาห์ แต่พวกเขาคิดว่าโดยทั่วไปมิตรภาพของเราจะเป็นมากกว่า มีการใช้งานอย่างต่อเนื่องในการออกไปเที่ยวกับพวกเขาไม่ได้; พวกเขาได้รับการให้ความเย็นกับผม เมื่อเทียบกับเพื่อนที่ผมใช้ในการออกไปเที่ยวกับกลุ่มใหม่ของฉันเพื่อนอยู่ตรงข้ามสมบูรณ์ ผมรู้สึกว่าเป็นคนดีให้กับเพื่อน ๆ ที่มักจะให้กำลังใจผมและมีทัศนคติที่ดี เพื่อนมีความสุขของฉันยังมีเกรดดีในโรงเรียนเนื่องจากวิธีการที่พวกเขามีความมั่นใจและมีอิทธิพลต่อผมที่จะทำเช่นเดียวกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อผมยังเป็นน้องใหม่ในโรงเรียนมัธยม บางส่วนของเพื่อนสนิทของฉันพบว่าค่าคงที่ของฉันร่าเริงจะค่อนข้างน่ารำคาญ ฉันไม่สามารถเข้าใจว่าทำไมเพื่อนสนิทของฉันเริ่มจะเกลียดผม พวกเขาไม่อาจเกลียดผม เพราะผมมองโลกในแง่ดี มากที่สุดของเวลา พอเข้าปี 2 ในโรงเรียนมัธยม ฉันกำลังประเมินเพื่อน ฉันกำลังคบหากับ ฉันถามตัวเอง , " พวกเขาสามารถยกอารมณ์ของฉันเมื่อฉันล้มลง หรือทำพวกเขาทำให้ฉันรู้สึกแย่ล่ะ " ฉันตระหนักว่าพวกเขามีอิทธิพลที่ไม่ดีกับผม ทำให้ผมเขว จริงๆแล้วฉันเริ่มจะรับนิสัยที่ไม่ดีของพวกเขาบ่นเกี่ยวกับทุกสิ่ง นี้ทำให้ผมรู้สึกหดหู่กับชีวิต ผมเริ่มคิดถึงตัวเองร่าเริงของฉัน ฉันต้องตัดสินใจยาก และค่อยๆเริ่มที่จะล้อมรอบตัวเองกับเพื่อนที่มองโลกในแง่ดี เพื่อนของฉันพูดถูกฉันและบอกฉันว่า " คุณจะทิ้งเราและเพื่อนใหม่ ที่ไม่ได้เป็นเย็นที่คุณทำอย่างนั้น ฉันก็ยังพยายามที่จะออกไปเที่ยวกับเพื่อนของฉัน " โรคซึมเศร้า " อย่างน้อยหนึ่งครั้งหรือสองครั้งต่อสัปดาห์ แต่โดยทั่วไปถือว่ามิตรภาพของเราจบกัน ไม่มีใช้ในการไปเที่ยวกับพวกเขา พวกเขาก็ทำเย็นชากับผม เทียบกับเพื่อนที่ผมเคยออกไปเที่ยวกับเพื่อนกลุ่มใหม่เป็นตรงข้ามสมบูรณ์ ผมรู้สึกดีกับเพื่อนที่คอยให้กำลังใจผม และมีทัศนคติที่เป็นบวก เพื่อน ๆสนุกสนาน แม้มีเกรดที่ดีในโรงเรียน เพราะมั่นใจว่าพวกเขาและได้รับอิทธิพลมาบ้างเหมือนกัน