Thing 20Equality of opportunity may

Thing 20
Equality of opportunity may not be fair


What they tell you


Many people get upset by inequality. However, there is equality and there is equality. When you reward people the same way regardless of their efforts and achievements, the more talented and the harder-working lose the incentive to perform. This is equality of outcome. It’s a bad idea, as proven by the fall of communism. The equality we seek should be the equality of opportunity. For example, it was not only unjust but also inefficient for a black student in apartheid South Africa not to be able to go to better, ‘white’, universities, even if he was a better student. People should be given equal opportunities. However, it is equally unjust and inefficient to introduce affirmative action and begin to admit students of lower quality simply because they are black or from a deprived background. In trying to equalize outcomes, we not only misallocate talents but also penalize those who have the best talent and make the greatest efforts.

What they don’t tell you


Equality of opportunity is the starting point for a fair society. But it’s not enough. Of course, individuals should be rewarded for better performance, but the question is whether they are actually competing under the same conditions as their competitors. If a child does not perform well in school because he is hungry and cannot concentrate in class, it cannot be said that the child does not do well because he is inherently less capable. Fair competition can be achieved only when the child is given enough food – at home through family income support and at school through a free school meals programme. Unless there is some equality of outcome (i.e., the incomes of all the parents are above a certain minimum threshold, allowing their children not to go hungry), equal opportunities (i.e., free schooling) are not truly meaningful.

More Catholic than the Pope?


In Latin America, people frequently use the expression that someone is ‘more Catholic than the Pope’ (mas Papista que el Papa). This refers to the tendency of societies in the intellectual periphery to apply doctrines – religious, economic and social – more rigidly than do their source countries.
Koreans, my own people, are probably the world champions at being more Catholic than the Pope (not quite in the literal sense – only around 10 per cent of them are Catholics). Korea is not exactly a small country. The combined population of North and South Koreas, which for nearly a millennium until 1945 used to be one country, is about 70 million today. But it happens to be bang in the middle of a zone where the interests of the giants – China, Japan, Russia and the US – clash. So we have become very adept at adopting the ideology of one of the big boys and being more orthodox about it than he is. When we do communism (up in North Korea), we are more communist than the Russians. When we practised Japanese-style state capitalism (in the South) between the 1960s and the 1980s, we were more state-capitalist than the Japanese. Now that we have switched over to US-style capitalism, we lecture the Americans on the virtues of free trade and shame them by deregulating financial and labour markets left, right and centre.
So it was natural that until the nineteenth century, when we were under the Chinese sphere of influence, we were more Confucian than the Chinese. Confucianism, for those who are not familiar with it, is a cultural system based on the teachings of Confucius – the Latinized name of the Chinese political philosopher, Kong Tze, who lived in the fifth century bc. Today, having seen the economic successes of some Confucian countries, many people think it is a culture particularly well suited to economic development, but it was a typical feudal ideology until it came to be adapted to the requirements of modern capitalism in the second half of the twentieth century.1

Like most other feudal ideologies, Confucianism espoused a rigid social hierarchy which restricted people’s choice of occupation according to their births. This prevented talented men from lower castes from rising above their station. In Confucianism, there was a crucial divide between the farmers (who were considered to be the bedrock of society) and other working classes. The sons of farmers could sit for the (incredibly difficult) government civil service examination and get incorporated into the ruling class, although this happened rarely in practice, while the sons of artisans and merchants were not even permitted to sit for the exam, however clever they might be.
China, being the birthplace of Confucianism, had the confidence to take a more pragmatic approach in interpreting the classical doctrines and allowed people from merchant and artisanal classes to sit for the civil service examination. Korea – being more Confucian than Confucius – adamantly stuck to this doctrine and refused to hire talented people simply because they were born to the ‘wrong’ parents. It was only after our liberation from Japanese colonial rule (1910–45) that the traditional caste system was fully abolished and Korea became a country where birth does not set a ceiling to individual achievement (although the prejudice against artisans – engineers in modern terms – and merchants – business managers in modern terms – lingered on for another few decades until economic development made these attractive professions).
Obviously feudal Korea was not alone in refusing to give people equality of opportunity. European feudal societies operated with similar systems, and in India the caste system still operates, albeit informally. Nor was it only along the caste lines that people were refused equality of opportunity. Until the Second World War, most societies refused to let women be elected to public office; in fact they were refused political citizenship altogether and not even allowed to vote. Until recently, many countries used to restrict people’s access to education and jobs along racial lines. In the late nineteenth and the early twentieth centuries, the USA prohibited the immigration of ‘undesirable’ races, especially Asians. South Africa, during the apartheid regime, had separate universities for whites and for the rest (the ‘coloureds’ and the blacks), which were very poorly funded.
So it has not been long since the majority of the world emerged from a situation where people were banned from self-advancement due to their race, gender or caste. Equality of opportunity is something to be highly cherished.

Markets liberate?


Many of the formal rules restricting equality of opportunity have been abolished in the last few generations. This was in large part because of political struggles by the discriminated against – such as the Chartist demand for universal (male) suffrage in Britain in the mid nineteenth century, the Civil Rights movement by blacks in the US in the 1960s, the anti-apartheid struggle in South Africa in the second half of the twentieth century and the fight by low caste people in India today. Without these and countless other campaigns by women, oppressed races and lower caste people, we would still be living in a world where restricting people’s rights according to ‘birth lottery’ would be considered natural. In this struggle against inequality of opportunity, the market has been a great help. When only efficiency ensures survival, free-market economists point out, there is no room for racial or political prejudices to creep into market transactions. Milton Friedman put it succinctly in his Capitalism and Freedom: No one who buys bread knows whether the wheat from which it was made was grown by a Communist or a Republican . . . by a Negro or a white.’ Therefore, Friedman argued, the market will eventually drive racism out, or at least reduce it significantly, because those racist employers insisting on employing only white people would be driven out by more open-minded ones who hire the best available talents, regardless of race.
This point is powerfully illustrated by the fact that even the notoriously racist apartheid regime in South Africa had to designate the Japanese ‘honorary whites’. There was no way the Japanese executives running the local Toyota and Nissan factories could go and live in townships like Soweto, where non- whites were forced to live under apartheid law. Therefore, the white-supremacist South Africans had to swallow their pride and pretend that the Japanese were whites, if they wanted to drive around in Japanese cars. That is the power of the market.
The power of the market as a ‘leveller’ is more widespread than we think. As the British writer Alan Bennett’s play-turned-movie, History Boys, so poignantly shows, students from disadvantaged groups tend to lack intellectual and social confidence and are thus disadvantaged in getting into elite universities – and by extension, better-paying jobs. Obviously, universities do not have to respond to market pressures as quickly as firms have to. However, if some university consistently discriminated against ethnic minorities or working-class kids and took in only people from the ‘right’ backgrounds despite their inferior quality, potential employers would come to prefer the graduates from non-racist universities. The narrow-minded university, if it is to recruit the best possible students, would have to abandon its prejudices sooner or later.
Given all this, it is tempting to argue that, once you ensure equality of opportunity, free from any formal discrimination other than according to merit, the market will eliminate any residual prejudices through the competitive mechanism. However, this is only the start. A lot more has to be done to build a genuinely fair society.

The end of a

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สิ่ง 20
ความเสมอภาคของโอกาสทางการขายอาจไม่ดี


จะบอกอะไรคุณ


หลายคนดูอารมณ์เสีย โดยไม่เท่าเทียมกันได้ อย่างไรก็ตาม มีความเสมอภาค และมีความเสมอภาค เมื่อคุณสะสมคนเดียวโดยไม่คำนึงถึงความพยายามและความสำเร็จของพวกเขา มีความสามารถมากและที่ยากทำงานเสียจูงใจให้ทำ นี่คือความเท่าเทียมกันของผล แล้วความคิดที่ไม่ถูกต้อง เป็นพิสูจน์โดยคอมมิวนิสต์ล่ม เราแสวงหาความเสมอภาคควรมีความเสมอภาคของโอกาส ตัวอย่าง มันถูกไม่เพียงแต่ทำลาย แต่ยังต่ำสำหรับนักเรียนสีดำในการแบ่งแยกสีผิวแอฟริกาใต้ไม่ให้สามารถไปดี 'สีขาว' มหาวิทยาลัย ถ้าเป็นนักศึกษาดีกว่า คนควรได้รับโอกาสอย่างเท่าเทียมกัน อย่างไรก็ตาม เป็นเท่า ๆ กันการทำลาย และไม่แนะนำการดำเนินการยืนยัน และเริ่มยอมรับว่านักเรียนมีคุณภาพต่ำกว่าเพียง เพราะพวกเขามีสีดำ หรือ จากพื้นหลังสภาพอนาถ พยายามจะป้อนกล่องผล เราไม่เพียงแต่ misallocate พรสวรรค์ แต่ยัง ลงโทษผู้ที่มีพรสวรรค์สุด และพยายามมากที่สุด

อะไรก็ไม่บอก


ความเสมอภาคของโอกาสทางการขายเป็นจุดเริ่มต้นของสังคมที่เป็นธรรม แต่ไม่เพียงพอ แน่นอน บุคคลที่ควรได้รับรางวัลสำหรับประสิทธิภาพที่ดีกว่า แต่คำถามคือ ว่าพวกเขาเป็นจริงแข่งขันภายใต้เงื่อนไขเดียวกันเป็นคู่แข่งของพวกเขา ถ้าเด็กไม่ทำดีในโรงเรียน เพราะเขาหิว และไม่มีสมาธิในการเรียน มันไม่ได้กล่าวว่า เด็กทำได้ เพราะเขาจะมีความสามารถน้อย แข่งขันที่เป็นธรรมสามารถทำได้เฉพาะเมื่อเด็กจะ ให้อาหารให้เพียงพอ-บ้านผ่านการสนับสนุนรายได้ของครอบครัว และโรงเรียนโดยโรงเรียนฟรี โปรแกรมอาหาร เว้นแต่จะมีบางความเท่าเทียมกันของผล (เช่น รายได้ของผู้ปกครองมีการกำหนดขีดจำกัดต่ำสุด ช่วยไม่ให้หิว), เท่ากับโอกาส (เช่น ฟรีอก) ไม่มีความหมายอย่างแท้จริง

คาทอลิกยิ่งกว่าสมเด็จพระสันตะปาปาหรือไม่


ในละติน คนมักใช้นิพจน์ที่มี 'มากกว่าคาทอลิกกว่าสมเด็จพระสันตะปาปา" (มาส Papista que เอลปาป้า) นี้หมายถึงแนวโน้มของสังคมในทางปัญญายสปริงใช้อยู่ – ศาสนา เศรษฐกิจ และ สังคม-rigidly ยิ่งกว่าประเทศต้นทางของพวกเขาทำ
ชาวเกาหลี คนของตัวเอง อาจจะเป็นแชมป์โลกที่เป็นคาทอลิกยิ่งกว่าสมเด็จพระสันตะปาปา (ในความรู้สึกตัว – ไม่เพียงประมาณร้อยละ 10 ของพวกเขาเป็นคาทอลิก) ไม่ว่าเกาหลีเป็นประเทศขนาดเล็ก ประชากรรวมเหนือและเกาหลีใต้ ซึ่งสำหรับเกือบมิลเลนเนียมจน 1945 ใช้ ประเทศหนึ่ง เป็นประมาณ 70 ล้านวันนี้ แต่มันเกิดขึ้นเป็นบางกลางโซนเป็นที่สนใจของยักษ์ –จีน ญี่ปุ่น รัสเซีย และสหรัฐอเมริกาแคลช ดังนั้น เราได้เป็นคุณหญิงมากที่ใช้อุดมการณ์ของชายใหญ่ และกำลังมากดั้งเดิมเกี่ยวกับเรื่องนี้มากกว่า เมื่อเราทำคอมมิวนิสต์ (ขึ้นในเกาหลีเหนือ), เราเป็นคอมมิวนิสต์มากขึ้นกว่านี่ เมื่อเราปฏิบัติทุนนิยมรัฐญี่ปุ่น (ในภาคใต้) ระหว่างปี 1960 และ 1980 เราได้มากขึ้นรัฐทุนกว่าญี่ปุ่น หลังจากที่เราเปลี่ยนผ่านทุนนิยมสหรัฐอเมริกาสไตล์ เราบรรยายชาวอเมริกันในคุณค่าของการค้าเสรีและความอัปยศพวกเขา โดย deregulating การเงินและตลาดแรงงาน ซ้าย ขวา และเซ็นเตอร์
ดังนั้น มันเป็นธรรมชาติที่ถึงศตวรรษ เมื่อเราอยู่ภายใต้เขตอิทธิพลในจีน เราไม่ Confucian ยิ่งกว่าจีน Confucianism สำหรับผู้ไม่คุ้นเคยกับมัน เป็นระบบวัฒนธรรมที่ยึดตามคำสอนของลัทธิขงจื้อ – ชื่อ Latinized ที่จีนเมืองนักปราชญ์ อินเตอร์เนชั่นแนลเจ๋อ ก่อนคริสต์ศตวรรษที่ห้าคน วันนี้ ไม่เห็นความสำเร็จทางเศรษฐกิจของบางประเทศ Confucian หลายคนคิดว่า มันเป็นวัฒนธรรมที่ดีเหมาะสมกับการพัฒนาเศรษฐกิจ แต่ก็เป็นอุดมการณ์ศักดินาทั่วไปจนมาปรับให้ความต้องการของทุนนิยมสมัยใหม่ในครึ่งหลังของ century.1 ยี่สิบ

เช่นอื่น ๆ ส่วนใหญ่ศักดินาเพื่อเผยแพร่อุดมการณ์ Confucianism espoused ลำดับชั้นทางสังคมเข้มงวดที่จำกัดของคนหลากหลายอาชีพตามการเกิด นี้ป้องกันไม่ให้คนเก่งจากวรรณะล่างไรซิ่งเหนือสถานีของตน ใน Confucianism มีแบ่งสำคัญระหว่างเกษตรกร (ที่ได้ถือเป็นข้อเท็จจริงของสังคม) และเรียนการทำงานอื่น ๆ บุตรของเกษตรกรสามารถนั่งสอบราชการรัฐบาล (ยากอย่างไม่น่าเชื่อ) และได้รวมเข้าไปในชั้นปกครอง แม้ว่าจะเกิดขึ้นน้อยมากในทางปฏิบัติ ในขณะที่บุตรของช่างฝีมือ และพ่อค้าได้แม้ห้ามนั่งสอบ ฉลาดแต่อาจเป็น
จีน เป็นแหล่งกำเนิดของ Confucianism มีความมั่นใจจะใช้วิธีการปฏิบัติในการตีความหลักคำสอนที่คลาสสิก และอนุญาตให้คนจากร้านค้าและทุก ๆ ชั้นเรียนนั่งสอบราชการ เกาหลี –ถูก Confucian ยิ่งกว่าลัทธิขงจื้อ – adamantly ติดอยู่กับหลักคำสอนนี้ และปฏิเสธที่จะจ้างผู้มีความสามารถเพียง เพราะพวกเขาเกิดการปกครอง 'ผิด' ก็หลังจากที่ปลดปล่อยเราจากญี่ปุ่นโคโลเนียลกฎ (1910 – 45) ว่า ระบบวรรณะดั้งเดิมถูกยกเลิกเต็มและเกาหลีกลายเป็น ประเทศที่เกิดไม่ได้ตั้งค่าเพดานความสำเร็จแต่ละ (แม้ว่าอคติกับช่างฝีมือ –วิศวกรในสมัยเงื่อนไขและร้านค้าธุรกิจผู้จัดการในสมัย – อวลอยู่ในในอีกไม่กี่สิบจนเศรษฐกิจเท่านั้น ได้อาชีพนี้น่าสนใจ)
เกาหลีชัดศักดินาไม่เพียงอย่างเดียวในการปฏิเสธที่จะให้คนความเสมอภาคของโอกาส สังคมศักดินายุโรปที่ดำเนินการคล้ายระบบ และใน ระบบวรรณะยังคง ดำเนินการ แม้ว่าที่บาง หรือมีเฉพาะตามสายวรรณะว่า คนที่ปฏิเสธความเสมอภาคของโอกาส จนถึงสงครามโลกที่สอง สังคมส่วนใหญ่ปฏิเสธที่จะให้ผู้หญิงที่ได้รับการเลือกตั้งสำนักงานสาธารณะ ในความเป็นจริงพวกเขาถูกปฏิเสธสัญชาติการเมืองทั้งหมด และไม่ได้รับอนุญาตให้ลงคะแนน จนกระทั่งเมื่อเร็ว ๆ นี้ หลายประเทศใช้ประชาชนเข้าถึงการศึกษาและงานตามบรรทัดเชื้อชาติ ในเอ nineteenth และ ศตวรรษยี่สิบต้น สหรัฐอเมริกาห้ามตรวจคนเข้าเมืองของ 'หยิบ' แข่งขัน ชาวเอเชียโดยเฉพาะ แอฟริกาใต้ ในระหว่างระบอบ apartheid แยกมหาวิทยาลัยขาว และส่วนเหลือ ('coloureds' และดำ), ซึ่งได้รับการสนับสนุนมากไม่ดีได้
ดังนั้น มันไม่ได้นานเนื่องจากส่วนใหญ่ของโลกที่เกิดขึ้นจากสถานการณ์ที่มีห้ามคนจากความก้าวหน้าของตนเองเนื่องจากการแข่งขัน เพศ หรือวรรณะ ความเสมอภาคของโอกาสทางการขายเป็นสิ่งที่จะหวงแหนมาก

ตลาดปลด?


กฎทางจำกัดความเสมอภาคของโอกาสทางการขายมากมายได้ถูกยกเลิกในรุ่นบางล่าสุด นี้เป็นส่วนใหญ่เนื่องจากต่อสู้ทางการเมืองโดยที่ discriminated กับ– เช่นความต้องการ Chartist สำหรับ suffrage สากล (ชาย) ในสหราชอาณาจักรในกลางศตวรรษ ขบวนการสิทธิพลเมือง โดยดำในสหรัฐอเมริกาในปี 1960 การต่อสู้ต่อต้านการถือผิวในประเทศแอฟริกาใต้ในครึ่งหลังของศตวรรษที่ยี่สิบและต่อสู้คนวรรณะต่ำในอินเดียวันนี้ ไม่ มีสิ่งเหล่านี้และแคมเปญมากมาย โดยหญิง แข่งขันอ่อนแอ และคนวรรณะต่ำกว่า เราจะยังคงมีชีวิตอยู่ในโลกที่จำกัดสิทธิของประชาชนตาม 'ลอตเตอรี่เกิด' จะเป็นธรรมชาติ ในการต่อสู้กับความไม่เท่าเทียมกันของโอกาสนี้ ตลาดได้รับการช่วยเหลือที่ดี เมื่อประสิทธิภาพเท่านั้นเราช่วยให้อยู่รอด ชี้นักเศรษฐศาสตร์ตลาดฟรี มีห้องพักสำหรับเชื้อชาติ หรือเมืองสัมพันธเลื้อยเป็นธุรกรรมในตลาด มิลตันฟรีดแมนวาง succinctly ในทุนนิยมและเสรีภาพของเขา: ไม่มีใครที่ซื้อขนมปังรู้ว่า ถูกปลูกข้าวสาลีซึ่งจะทำเป็นคอมมิวนิสต์หรือสาธารณรัฐสังคมนิยม... โดย Negro หรือขาวเป็น ' ดังนั้น ฟรีดแมนโต้เถียง ตลาดจะขับสุดเหยียดออก หรือน้อย ลดมาก เนื่องจากนายจ้างที่เหยียดสีผิว insisting บนใช้เฉพาะสีขาวคนจะขับออก โดยเปิดกว้างมากกว่าคนที่เช่าส่วนมีพรสวรรค์ ไม่แข่งขัน
จุด powerfully ได้สะท้อนความจริงที่ว่า แม้ระบอบ apartheid ฉาวเหยียดสีผิวในแอฟริกาใต้มีการใช้ภาษาญี่ปุ่น 'ขาวกิตติมศักดิ์' ไม่มีผู้บริหารญี่ปุ่นที่ทำงานโตโยต้าในท้องถิ่น และโรงงานนิสสันสามารถไป และอาศัยอยู่ใน townships เช่นโซเวโต ที่ไม่ใช่ขาวถูกบังคับให้อยู่ภายใต้กฎหมายแบ่งแยกสีผิว ดังนั้น ที่ขาว-supremacist แอฟริกาใต้ได้กลืนความภาคภูมิใจของพวกเขา และทำเป็นว่า ญี่ปุ่นถูกขาว ถ้าพวกเขาอยากขับรอบในรถญี่ปุ่น นั่นคือพลังของตลาด
อำนาจของตลาดเป็น 'leveller' จะแพร่หลายมากขึ้นกว่าที่เราคิด เป็นชาวอังกฤษผู้เขียนเบนเนต Alan ของเล่นเปิดภาพยนตร์ ประวัติบอย poignantly เพื่อแสดง นักเรียนจากกลุ่มผู้ด้อยโอกาสมักจะ ขาดความมั่นใจทางปัญญา และทางสังคม และเป็นจึงเสียเปรียบในโครงการในการ เข้ามหาวิทยาลัยอีลิท และนาม สกุล งานชำระเงินดีขึ้น อย่างชัดเจน มหาวิทยาลัยได้ตอบสนองการตลาดดันรวดเร็ว ตามที่บริษัทต้อง อย่างไรก็ตาม ถ้าบางมหาวิทยาลัย discriminated กับชนกลุ่มน้อยหรือเด็ก working-class อย่างสม่ำเสมอ และเอาคนจากพื้นหลัง 'ขวา' แม้มีคุณภาพของพวกเขาน้อย นายจ้างอาจจะมาใช้บัณฑิตจากมหาวิทยาลัยไม่ใช่ racist มหาวิทยาลัย narrow-minded ถ้าจะรับสมัครนักเรียนได้ดีที่สุด ต้องละทิ้งอคติช้า
ได้รับทั้งหมดนี้ มันจะดึงดูดการโต้เถียงที่ เมื่อคุณให้ความเสมอภาคของโอกาสทางการขาย จากการแบ่งแยกทางเหนือตามบุญ ตลาดจะขจัดอคติใด ๆ เหลือผ่านกลไกการแข่งขัน อย่างไรก็ตาม นี้เป็นเพียงจุดเริ่มต้น มากมายและมีการสร้างสังคมที่ยุติธรรมจริงใจ

ตอนท้ายของการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ที่ 20
ความเสมอภาคในโอกาสอาจไม่ยุติธรรม


สิ่งที่พวกเขาบอกคุณ


หลายคนไม่พอใจ โดยความไม่เท่าเทียมกัน . อย่างไรก็ตาม มีความเสมอภาค และมีความเสมอภาค เมื่อคุณได้รับรางวัลคนลักษณะเดียวกันโดยไม่คำนึงถึงของความพยายามและความสำเร็จ ยิ่งเก่ง และยิ่งทำงานสูญเสียแรงจูงใจที่จะดำเนินการ นี่คือความเสมอภาคของผลลัพธ์ มันเป็นความคิดที่แย่ พิสูจน์โดยการล่มสลายของลัทธิคอมมิวนิสต์ความเสมอภาค เราแสวงหาควรมีความเสมอภาคในโอกาส ตัวอย่างเช่น , มันไม่เพียง แต่ที่ไม่เป็นธรรมแต่ยังไม่มีการแบ่งแยกสีดำนักเรียนในแอฟริกาใต้จะได้ไม่ต้องไปดีกว่า ' มหาวิทยาลัยสีขาว ' , แม้ว่าเขาเป็นนักเรียนที่ดี ทุกคนควรได้รับโอกาสเท่าเทียมกัน อย่างไรก็ตามมันเป็นอย่างเท่าเทียมกันที่ไม่ยุติธรรมและไม่มีประสิทธิภาพที่จะแนะนำการกระทำที่เป็นธรรม และเริ่มรับนักเรียนคุณภาพต่ำเพียง เพราะพวกเขาเป็นสีดำ หรือ จากการเปลื้องหลัง ในการพยายามที่จะสิ้นสุดผล เราไม่เพียง แต่ misallocate ความสามารถแต่ยังลงโทษผู้ที่มีความสามารถที่ดีที่สุดและทำให้ความพยายามที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

สิ่งที่พวกเขาไม่ได้บอกคุณ


ความเสมอภาคของโอกาสเป็นจุดเริ่มต้นสำหรับสังคมที่ยุติธรรม แต่มันไม่เพียงพอ แน่นอน บุคคลควรได้รับการตอบแทนสำหรับประสิทธิภาพที่ดีขึ้น แต่คำถามคือว่าพวกเขากำลังแข่งขันภายใต้เงื่อนไขเดียวกับคู่แข่งของพวกเขา ถ้าลูกทำเรื่องไม่ดีในโรงเรียน เพราะเขาหิว และไม่สามารถมีสมาธิในชั้นเรียนมันไม่สามารถบอกได้ว่าเด็กจะไม่ทำกัน เพราะเขาเป็นอย่างโดยเนื้อแท้มีความสามารถน้อยกว่า . การแข่งขันที่ยุติธรรมสามารถเกิดขึ้นได้เฉพาะเมื่อเด็กได้รับอาหารเพียงพอ และที่บ้านโดยการสนับสนุนรายได้ของครอบครัว และที่โรงเรียนผ่านโครงการอาหารโรงเรียนฟรี นอกจากมีความเสมอภาคของผล ( เช่น รายได้ของผู้ปกครองทั้งหมดมีมากกว่าหนึ่งขั้นธรณีประตูอนุญาตให้เด็กของพวกเขาที่จะไม่หิว ) โอกาสที่เท่าเทียมกัน ( เรียนฟรี ) ) ไม่ได้มีความหมายอย่างแท้จริง

คาทอลิกมากกว่าโป๊ป


ในละตินอเมริกาที่ผู้คนมักใช้สำนวนว่ามี ' คาทอลิกมากกว่าพ่อ ( แต่ papista que el ปะป๊า ) นี้หมายถึงแนวโน้มของสังคมในทางลัทธิศาสนารอบนอกใช้ ) ,เศรษฐกิจและสังคม–เพิ่มเติม rigidly มากกว่าประเทศแหล่งที่มา
คนเกาหลี , คนของตัวเอง คงเป็นแชมป์โลกที่เป็นคาทอลิกยิ่งกว่าสันตะปาปา ( ไม่มากใน–ความรู้สึกที่แท้จริงเพียงประมาณร้อยละ 10 ของพวกเขาเป็นคาทอลิก ) เกาหลีไม่ได้เป็นประเทศเล็ก ๆ ประชากรรวมของเหนือและใต้ เกาหลี ,ซึ่งเป็นเวลาเกือบพันปีจนถึงปี 1945 เป็นประเทศประเทศหนึ่ง คือ ประมาณ 70 ล้านบาทในวันนี้ แต่มันเกิดขึ้นเป็นบางกลางโซนที่ความสนใจของยักษ์ใหญ่ทั้งจีน ญี่ปุ่น รัสเซีย และสหรัฐอเมริกา และการปะทะ ดังนั้นเราจึงได้กลายเป็นมากเก่งที่ใช้อุดมการณ์ของหนึ่งในชายใหญ่และมีดั้งเดิมเกี่ยวกับมันมากกว่าที่เขาเป็น เมื่อเราทำคอมมิวนิสต์ ( ในเกาหลี )เราเป็นคอมมิวนิสต์มากกว่ารัสเซีย เมื่อเราฝึกรัฐทุนนิยมสไตล์ญี่ปุ่น ( ในภาคใต้ ) ระหว่างปี 1960 และ 1980 เราได้มากกว่ารัฐทุนนิยมมากกว่าญี่ปุ่น ตอนนี้เราเปลี่ยนมาให้เราแบบทุนนิยม เราบรรยายชาวอเมริกันในคุณธรรมของการค้าเสรีและความอับอายโดย deregulating การเงินและตลาดแรงงาน ทั้งซ้าย ขวา และกลาง
มันคือธรรมชาติ จนกระทั่งศตวรรษที่สิบเก้า เมื่อเราอยู่ภายใต้อิทธิพลของมณฑลจีน เราเป็นขงจื๊อมากกว่าจีน ขงจื๊อ , สำหรับผู้ที่ไม่คุ้นเคยกับมัน , เป็นระบบวัฒนธรรม ตามคำสอนของขงจื้อและละตินชื่อของนักปรัชญาการเมืองจีนกงจื้อ ที่อาศัยอยู่ในศตวรรษที่ห้าก่อนคริสตกาล วันนี้เห็นมีความสำเร็จทางเศรษฐกิจของบางประเทศขงจื้อ หลายคนคิดว่ามันเป็นวัฒนธรรมโดยเฉพาะอย่างยิ่งเหมาะที่จะพัฒนาเศรษฐกิจ แต่มันเป็นปกติศักดินาอุดมการณ์จนมันก็จะปรับให้เข้ากับความต้องการของทุนนิยมสมัยใหม่ในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ยี่สิบ 1

ชอบมากที่สุดอุดมการณ์ศักดินาอื่น ๆลัทธิขงจื้อ espoused แข็งสังคมลำดับชั้นซึ่งถูกจำกัดทางเลือกของประชาชนของอาชีพตามการเกิดของพวกเขา นี้ป้องกันคนฝีมือดีจากวรรณะต่ำขึ้นสูงเหนือสถานีของพวกเขา ในลัทธิขงจื๊อ มีแบ่งที่สำคัญระหว่างผู้ที่ถือว่าเป็นรากฐานของสังคม ) และบทเรียนการทำงานอื่น ๆลูกหลานของเกษตรกรได้นั่ง ( เหลือเชื่อยาก ) การตรวจสอบและได้รับการจดทะเบียนเป็นชนชั้นปกครอง ข้าราชการ รัฐบาล แม้ว่านี้เกิดขึ้นไม่บ่อยในการปฏิบัติ ในขณะที่บุตรชายของช่างฝีมือและพ่อค้าไม่ได้รับอนุญาตให้นั่งสำหรับการสอบ แต่ฉลาด พวกเขาอาจจะ
จีน เป็นบ้านเกิดของขงจื้อมีความมั่นใจที่จะใช้วิธีการปฏิบัติมากขึ้นในการตีความหลักคำสอนคลาสสิกและอนุญาตให้บุคคลจากพ่อค้าและชนชั้น Artisanal นั่งสำหรับการสอบข้าราชการพลเรือน เกาหลี–ขงจื๊อขงจื้อเป็นมากกว่า ( ถึงขนาดติดลัทธินี้ และปฏิเสธที่จะจ้างคนที่เก่งเพียงเพราะพวกเขาเกิดมาพ่อแม่ ' ผิด 'มันเป็นเพียงหลังจากที่ปลดปล่อยเราจากญี่ปุ่นปกครองอาณานิคม ( 1910 – 45 ) ว่าระบบวรรณะแบบเต็มยกเลิกและเกาหลีได้กลายเป็นประเทศที่เกิดไม่ได้กำหนดเพดานการผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนแต่ละ ( แม้ว่าจะอคติกับช่างฝีมือและวิศวกรในแง่ที่ทันสมัยและพ่อค้า––ผู้จัดการธุรกิจในแง่ที่ทันสมัยและอยู่ในอีกไม่กี่ทศวรรษ จนกระทั่งเศรษฐกิจทำอาชีพที่น่าสนใจเหล่านี้ )
เห็นได้ชัดศักดินาเกาหลีคนเดียวไม่ได้ปฏิเสธที่จะให้คน ความเท่าเทียมกันของโอกาส สังคมศักดินายุโรปใช้ระบบที่คล้ายกันและในอินเดียระบบวรรณะ ก็ดำเนินการไป แต่ก็ได้ ก็ ไม่ เพียง ตามวรรณะ เส้น ที่คนถูกปฏิเสธความเสมอภาคของโอกาส จนถึงสงครามโลกครั้งที่สองสังคมส่วนใหญ่ปฏิเสธที่จะให้ผู้หญิงได้รับการเลือกตั้งสำนักงานสาธารณะในความเป็นจริงพวกเขาถูกปฏิเสธความเป็นพลเมือง การเมืองทั้งหมด และไม่ได้รับอนุญาตให้ลงคะแนนเสียง จนกระทั่งเมื่อเร็ว ๆ นี้ หลายประเทศใช้เพื่อ จำกัด การเข้าถึงการศึกษาของประชาชนและงานตามสายทางเชื้อชาติ ในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 และศตวรรษที่ยี่สิบต้น อเมริกาห้ามตรวจคนเข้าเมืองของ ' ' แข่งที่ไม่พึงประสงค์ โดยเฉพาะเอเชีย แอฟริกาใต้ ในระหว่างอพาร์ธีตมีมหาวิทยาลัยแยกไข่ขาวและส่วนที่เหลือ ( ' สี ' และคนผิวดำ ) ซึ่งเป็นอย่างดีจาก
มันไม่ได้มานานแล้วตั้งแต่ส่วนใหญ่ของโลกเกิดขึ้นจากสถานการณ์ที่คนถูกห้ามจากความก้าวหน้าของตนเอง เนื่องจาก เชื้อชาติ เพศ หรือชนชั้น ความเสมอภาคของโอกาสเป็นสิ่งที่ต้องมีแก้ว

ตลาดปลดปล่อย ?


หลายของระบบกฎการให้ความเสมอภาคในโอกาสได้รับการยกเลิกในไม่กี่รุ่น นี้เป็นส่วนใหญ่ เพราะการต่อสู้ทางการเมืองโดย discriminated –เช่นความต้องการ Chartist ที่สากล ( ชาย ) สิทธิในอังกฤษในศตวรรษที่สิบเก้ากลาง การเคลื่อนไหวเพื่อเรียกร้องสิทธิของพลเมือง โดยคนผิวดำในสหรัฐอเมริกาในปี 1960ต่อต้านการแบ่งแยกสีผิวในแอฟริกาใต้ในการต่อสู้ในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ยี่สิบและการต่อสู้ต่ำวรรณะในอินเดียวันนี้ ไม่มีเหล่านี้และแคมเปญอื่น ๆนับไม่ถ้วนที่ผู้หญิงถูกกดขี่เชื้อชาติ คนวรรณะต่ำ เราก็จะอยู่ในโลกที่จำกัดสิทธิของผู้คนตาม ' เกิดหวย ' จะพิจารณาธรรมชาติในการต่อสู้กับความไม่เท่าเทียมกันของโอกาสในตลาดที่ได้รับการช่วยเหลืออย่างดี เมื่อประสิทธิภาพเพียงช่วยให้อยู่รอด , นักเศรษฐศาสตร์ตลาดเสรี จุดออก ไม่มีห้องสำหรับเชื้อชาติหรืออคติทางการเมือง เลื้อยเข้าไปในรายการตลาด มิลตัน ฟรีดแมนความรัดกุมในทุนนิยมและเสรีภาพ :ไม่มีใครที่ซื้อขนมปังรู้ว่าข้าวสาลีที่ปลูกโดยมันเป็นคอมมิวนิสต์ หรือรีพับลิกัน . . . . . . . โดยคนผิวดำหรือขาว ' ดังนั้น ฟรีดแมนแย้งว่า ตลาดจะค่อยๆขับ การเหยียดเชื้อชาติ หรืออย่างน้อยลดอย่างมากเพราะพวกนายจ้างยืนกรานใช้เฉพาะคนขาวจะถูกขับออกมาโดยเปิดใจกว้าง คนที่จ้างพรสวรรค์ที่ดีที่สุดโดยไม่คำนึงถึงเชื้อชาติ
จุดนี้คือ powerfully ภาพประกอบโดยความจริงที่ว่าแม้ว่าอพาร์ธีตกระฉ่อนเหยียดผิวในแอฟริกาใต้ได้แต่งตั้งญี่ปุ่นกิตติมศักดิ์ขาว ' 'ไม่มีทางที่ญี่ปุ่นผู้บริหารท้องถิ่นวิ่งโรงงานโตโยต้า และนิสสัน อาจไปอยู่ในเมือง เช่น โซเวโต ที่ไม่ใช่ผ้าขาวถูกบังคับให้อยู่ภายใต้กฎหมายการแบ่งแยกสีผิวอยู่ ดังนั้น ขาวสุดโต่งแอฟริกาใต้มีความภาคภูมิใจที่จะกลืน และแกล้งทำเป็นว่าญี่ปุ่นขาวหากพวกเขาต้องการที่จะขับรถไปรอบ ๆในรถญี่ปุ่น นั่นคือพลังของตลาด
พลังของตลาดเป็นผู้วัดระดับ ' ' เป็นที่แพร่หลายมากขึ้นกว่าที่เราคิด เป็นอังกฤษเขียนอลันเบนเน็ตต์เล่นเปิดหนังประวัติเด็ก ดังนั้น poignantly พบนักเรียนกลุ่มด้อยโอกาสมีแนวโน้มที่จะขาดปัญญาและสังคม ความมั่นใจ และดังนั้นจึง ด้อยโอกาสในการเข้าสู่มหาวิทยาลัยยอดเยี่ยม ) และโดยส่วนขยาย ดีกว่าจ่ายงาน เห็นได้ชัดว่ามหาวิทยาลัยไม่ได้มีเพื่อตอบสนองต่อแรงกดดันของตลาดได้อย่างรวดเร็ว บริษัท มี แต่ถ้าบางมหาวิทยาลัยอย่างต่อเนื่อง discriminated ต่อชนกลุ่มน้อย หรือชนชั้นกรรมกร และเอาเด็กในคนเท่านั้น จาก ' ' หลังมีคุณภาพด้อยกว่าของพวกเขา นายจ้างอาจจะชอบไม่เหยียดสีผิว จบจากมหาวิทยาลัย มหาวิทยาลัยใจแคบ ,หากมีการรับสมัครนักเรียนที่ดีที่สุด จะต้องทิ้งความอคติ ไม่ช้าก็เร็ว
รับทั้งหมดนี้ , มันจะยั่วใจที่จะโต้แย้งว่า เมื่อคุณได้ให้ความเสมอภาคของโอกาสที่เป็นทางการใด ๆฟรีจากการเลือกปฏิบัติ นอกจากตามบุญ ตลาดจะขจัดอคติใด ๆที่เหลือผ่านกลไกการแข่งขัน อย่างไรก็ตาม นี่เป็นเพียงการเริ่มต้นเท่านั้นมากก็ต้องทำ เพื่อสร้างสังคมดี ๆยุติธรรม

จบของ