The main objective of farmer training should be to increase the benefits
of borrowing for production purposes and should be oriented at
improving the business skills of individual farmers. Topics to be included are farm planning and farm management, risk management, book
keeping and cost accounting, savings and liquidity management, the role
and use of credit, the costs of credit (interest and related financial
charges), collateral requirements, loan repayment obligations, legal measures against loan defaulting, etc. Such training can be prepared by banks and delivered to the farmers in conjunction with or by agricultural extension staff.
Grassroots groups, member-owned financial intermediaries such as
credit and savings associations and co-operatives require a more specialized type of training in group organization, joint liability, financial
and business management, savings mobilization and protection, assessment of investment profitability and risks, building up of capital
reserves, lending procedures, accounting and management information
systems. Agricultural bank staff and private sector business or NGOs
may provide essential training support to initiating groups, when the
requirements of training are greatest and when additional costs are the
least affordable.
Non-financial services such as information, training and extension can
be provided by the state, by the private sector or by a combination of
these. The problem is finding the right combination and identifying how
to institutionalize these arrangements. Many drawbacks in the provision
of support services in developing countries can be traced to their high
costs, to inefficiency and to non-involvement or non-commitment of the
final beneficiaries, when they are provided directly by the public sector.
The private sector strengths are in identifying the immediate needs of
different clientele, in organizing the supply of services to meet the
demand, and in managing effectively the financial transactions involved.
However, there is still an important role for the public sector in providing a proper policy and legal environment within which private sector
business activities can take place.
วัตถุประสงค์หลักของการฝึกอบรมเกษตรกรควรเพิ่มผลประโยชน์ของเงินกู้ยืมเพื่อวัตถุประสงค์ในการผลิต และควรมุ่งเน้นที่พัฒนาทักษะทางธุรกิจของเกษตรกรแต่ละราย หัวข้อจะรวมเป็นการวางแผนและฟาร์มการจัดการฟาร์ม การบริหารความเสี่ยง สมุดรักษา และบัญชีต้นทุน ประหยัด และสภาพคล่อง บริหาร บทบาทและใช้ต้นทุนของสินเชื่อ สินเชื่อ (สนใจ และเกี่ยวข้องทางการเงินค่าใช้จ่าย), เบื้องต้น ข้อผูกมัดในการชำระค่าสินเชื่อ มาตรการทางกฎหมายกับสินเชื่อเริ่มต้น ฯลฯ ฝึกอบรมดังกล่าวสามารถจัดทำ โดยธนาคาร และจัดส่งให้เกษตรกรร่วมด้วย หรือ โดยเจ้าหน้าที่เกษตรกลุ่มรากหญ้า สมาชิกเป็นกลางทางการเงินเช่นสินเชื่อ และเงินฝากออมทรัพย์สมาคม และสหกรณ์ต้องเติมชนิดของการฝึกอบรมในองค์กรกลุ่ม ร่วมความรับผิดชอบ การเงินและการจัดการธุรกิจ เคลื่อนไหวประหยัด และ ป้องกัน ประเมินกำไรจากการลงทุนและความเสี่ยง การสร้างค่าของทุนจอง ขั้นตอน บัญชี และการจัดการข้อมูลในการให้ยืมระบบ ธนาคารเกษตรธุรกิจพนักงานและภาคเอกชนหรือองค์กรพัฒนาเอกชนอาจให้การสนับสนุนการฝึกอบรมที่จำเป็นเพื่อเริ่มต้นกลุ่ม เมื่อการความต้องการของการฝึกอบรมมากที่สุด และเมื่อต้นทุนเพิ่มเติมในอย่างน้อยราคาไม่แพงข้อมูล การฝึกอบรม และขยายบริการทางการเงินไม่สามารถให้รัฐ ภาคเอกชน หรือ โดยการthese. The problem is finding the right combination and identifying howto institutionalize these arrangements. Many drawbacks in the provisionof support services in developing countries can be traced to their highcosts, to inefficiency and to non-involvement or non-commitment of thefinal beneficiaries, when they are provided directly by the public sector.The private sector strengths are in identifying the immediate needs ofdifferent clientele, in organizing the supply of services to meet thedemand, and in managing effectively the financial transactions involved.However, there is still an important role for the public sector in providing a proper policy and legal environment within which private sectorbusiness activities can take place.
การแปล กรุณารอสักครู่..