It's not past perfect. It's present

It's not past perfect. It's present perfect with an auxiliary.

Why is "have" used? Well, "must left" would be incorrect. The other option would be "must leave," but that would change the meaning.

This particular "must" is used to express probability.

He must be in his twenties.
This means that he is probably in his twenties. There is a reason for me to suspect that he is most likely in his twenties. Because I am referring to a present state, I use the basic form of the main verb.

I must have left it at home.
Here, the thing that is likely is that I left it at home, so I'm referring to the past. So I need to use the perfect form to express that

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มันไม่ใช่อดีตที่สมบูรณ์แบบ ปัจจุบันเหมาะกับช่วยเสริมทำไมเป็น "มี" ใช้ ดี "ต้องซ้าย" จะไม่ถูกต้อง ตัวเลือกอื่น ๆ จะ "ต้องปล่อย" แต่ที่จะเปลี่ยนความหมายเฉพาะ "ต้อง" ถูกใช้เพื่อแสดงความน่าเป็นเขาต้องอยู่ในวัยของเขาซึ่งหมายความ ว่า เขาอาจเป็นในวัยของเขา มีเหตุผลให้สงสัยว่า เขาได้มากที่สุดในวัยยี่สิบต้น ๆ ของเขา เพราะผมหมายถึงสถานะปัจจุบัน ฉันใช้รูปแบบพื้นฐานของกริยาหลักต้องมีออกที่บ้านที่นี่ สิ่งที่มีแนวโน้มเป็นที่ออกที่บ้าน ดังนั้นผมหมายถึงอดีต จึง ต้องใช้ที่สมบูรณ์แบบในการแสดงที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันไม่ได้เป็นที่สมบูรณ์แบบที่ผ่านมา มันเป็นปัจจุบันที่สมบูรณ์แบบด้วยการเสริม. ทำไม "ได้" หรือไม่? ดี "ต้องซ้าย" จะไม่ถูกต้อง ตัวเลือกอื่น ๆ จะเป็น "ต้องออก" แต่ที่จะเปลี่ยนความหมาย. นี้โดยเฉพาะ "จะต้อง" ถูกนำมาใช้ในการแสดงความน่าจะเป็น. เขาจะต้องอยู่ในวัยยี่สิบของเขา. ซึ่งหมายความว่าเขาอาจจะอยู่ในวัยยี่สิบของเขา ไม่มีเหตุผลสำหรับผมที่จะสงสัยว่าเขามีโอกาสที่ส่วนใหญ่อยู่ในวัยยี่สิบของเขาคือ เพราะผมกำลังหมายถึงสภาพปัจจุบันผมใช้รูปแบบพื้นฐานของคำกริยาหลัก. ฉันต้องได้ทิ้งมันไว้ที่บ้าน. นี่คือสิ่งที่อาจเป็นไปได้คือว่าผมทิ้งมันไว้ที่บ้านดังนั้นฉันหมายถึงอดีตที่ผ่านมา . ดังนั้นผมจึงจำเป็นต้องใช้แบบฟอร์มที่สมบูรณ์แบบที่จะแสดงว่า