Dugongs, along with other sirenians

Dugongs, along with other sirenians, are referred to as "sea cows" because their diet consists mainly of sea-grass. When eating they ingest the whole plant, including the roots,[11] although when this is impossible they will feed on just the leaves.[5] A wide variety of seagrass has been found in dugong stomach contents, and evidence exists they will eat algae when seagrass is scarce.[12] Although almost completely herbivorous,[13] they will occasionally eat invertebrates such as jellyfish, sea squirts, and shellfish.[11] Dugongs in Moreton Bay, Australia, are omnivorous, feeding on invertebrates such as polychaetes[51] or marine algae when the supply of their choice grasses decreases. In other southern areas of both western and eastern Australia, there is evidence that dugongs actively seek out large invertebrates. This does not apply to dugongs in tropical areas, in which faecal evidence indicates that invertebrates are not eaten.[5]

Most dugongs do not feed from lush areas, but where the seagrass is more sparse. Additional factors such as protein concentration and regenerative ability also affect the value of a seagrass bed.[11] The chemical structure and composition of the seagrass is important, and the grass species most often eaten are low in fibre, high in nitrogen, and easily digestible.[5] In the Great Barrier Reef, dugongs feed on low-fibre high-nitrogen seagrass such as Halophila and Halodule,[11] so as to maximize nutrient intake instead of bulk eating. Seagrasses of a lower seral are preferred, where the area has not fully vegetated. Only certain seagrass meadows are suitable for dugong consumption, due to the dugong's highly specialised diet. There is evidence that dugongs actively alter seagrass species compositions at local levels. Dugongs may search out deeper seagrass. Feeding trails have been observed as deep as 33 metres (108 ft), and dugongs have been seen feeding as deep as 37 metres (121 ft).[5] Dugongs are relatively slow moving, swimming at around 10 kilometres per hour (6.2 mph).[48] When moving along the seabed to feed they walk on their pectoral fins.[16]

Due to their poor eyesight, dugongs often use smell to locate edible plants. They also have a strong tactile sense, and feel their surroundings with their long sensitive bristles.[13] They will dig up an entire plant and then shake it to remove the sand before eating it. They have been known to collect a pile of plants in one area before eating them.[16] The flexible and muscular upper lip is used to dig out the plants. This leaves furrows in the sand in their path.[13]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พะยูนพร้อมกับ Sirenians อื่น ๆ จะเรียกว่า "วัวทะเล" เพราะอาหารของพวกเขาประกอบด้วยส่วนใหญ่ของหญ้าทะเล เมื่อรับประทานอาหารที่พวกเขากินพืชทั้งรวมทั้งราก [11] แม้ว่าเมื่อเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะกินเพียงใบ. [5] ความหลากหลายของหญ้าทะเลถูกพบในกระเพาะอาหารพะยูนและหลักฐานที่มีอยู่พวกเขาจะกิน สาหร่ายเมื่อหญ้าทะเลหายาก. [12] แม้ว่าเกือบกินพืชสมบูรณ์ [13] บางครั้งพวกเขาจะกินสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังเช่นแมงกะพรุนเพรียงหัวหอมทะเลและหอย. [11] พะยูนในอ่าวมอร์ตัน, ออสเตรเลีย, มีกินไม่เลือกกินสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังเช่น polychaetes [51] หรือสาหร่ายทะเลเมื่ออุปทานของหญ้าลดลงเลือกของพวกเขา ในพื้นที่ภาคใต้อื่น ๆ ของทั้งตะวันตกและตะวันออกของประเทศออสเตรเลียมีหลักฐานว่าพะยูนแข็งขันหาสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังขนาดใหญ่ นี้ไม่ได้นำไปใช้กับพะยูนในเขตร้อนซึ่งมีหลักฐานบ่งชี้ว่าอุจจาระแบคทีเรียจะไม่ได้กิน. [5] พะยูนส่วนใหญ่ไม่กินอาหารจากพื้นที่เขียวชอุ่ม แต่ที่หญ้าทะเลจะเบาบางมากขึ้น ปัจจัยอื่นเช่นโปรตีนเข้มข้นและความสามารถในการปฏิรูปยังส่งผลกระทบต่อมูลค่าของแหล่งหญ้าทะเลที่. [11] โครงสร้างทางเคมีและองค์ประกอบของหญ้าทะเลเป็นสิ่งที่สำคัญและพันธุ์หญ้าส่วนใหญ่กินมักจะอยู่ในระดับต่ำเส้นใยสูงในไนโตรเจนและง่ายดาย ย่อย. [5] กับ Great Barrier Reef พะยูนกินเส้นใยต่ำหญ้าทะเลไนโตรเจนสูงเช่น Halophila และ Halodule [11] เพื่อเพิ่มการบริโภคอาหารแทนการรับประทานอาหารจำนวนมาก หญ้าทะเลของ Seral ต่ำเป็นที่ต้องการที่พื้นที่ยังไม่ได้โซอย่างเต็มที่ เพียงทุ่งหญ้าทะเลบางอย่างที่เหมาะสมสำหรับการบริโภคพะยูนเนื่องจากการรับประทานอาหารของพะยูนความเชี่ยวชาญสูง มีหลักฐานว่ามีพะยูนแข็งขันเปลี่ยนแปลงองค์ประกอบของหญ้าทะเลชนิดในระดับท้องถิ่น พะยูนอาจค้นหาออกหญ้าทะเลลึก เส้นทางการให้อาหารได้รับการปฏิบัติให้ลึกที่สุดเท่า 33 เมตร (108 ฟุต) และพะยูนได้รับการเห็นการให้อาหารลึกที่สุดเท่าที่ 37 เมตร (121 ฟุต). [5] พะยูนมีการเคลื่อนไหวค่อนข้างช้าว่ายน้ำอยู่ที่ประมาณ 10 กิโลเมตรต่อชั่วโมง (6.2 ไมล์ต่อชั่วโมง ). [48] เมื่อย้ายก้นทะเลพร้อมที่จะเลี้ยงเขาเดินไปมาของพวกเขาครีบอก. [16] เนื่องจากสายตาไม่ดีของพวกเขาพะยูนมักจะใช้กลิ่นเพื่อหาพืชที่กินได้ พวกเขายังมีความรู้สึกสัมผัสที่แข็งแกร่งและความรู้สึกของพวกเขาด้วยสภาพแวดล้อมที่สำคัญของพวกเขาขนแปรงยาว. [13] พวกเขาจะขุดขึ้นโรงงานทั้งหมดและแล้วเขย่าเพื่อลบทรายก่อนที่จะรับประทานอาหารมัน พวกเขาได้รับทราบในการเก็บรวบรวมกองของพืชในพื้นที่หนึ่งก่อนที่จะกินพวกเขา. [16] ริมฝีปากบนของกล้ามเนื้อมีความยืดหยุ่นและใช้ในการขุดออกพืช ซึ่งจะทำให้ร่องทรายในเส้นทางของพวกเขา. [13]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พะยูนพร้อมกับนักบุญจอร์จอื่น จะเรียกว่า " วัวทะเล " เพราะอาหารของพวกเขาประกอบด้วยส่วนใหญ่ของทะเลหญ้า เมื่อรับประทานอาหารที่พวกเขากินพืชทั้งหมด รวมถึงราก [ 11 ] แต่เมื่อมันเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะกินแค่ใบ . [ 5 ] ความหลากหลายของหญ้าทะเลพะยูนได้ถูกพบในกระเพาะอาหาร และหลักฐานที่มีอยู่ พวกเขาจะกินหญ้าทะเล สาหร่าย เมื่อขาดแคลน[ 12 ] แม้ว่าเกือบสมบูรณ์พืช [ 13 ] พวกเขาบางครั้งจะกินสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลัง เช่น แมงกะพรุน เพรียงหัวหอม ทะเล และหอยเชลล์ พะยูน [ 11 ] ในอ่าวมอร์ตัน ออสเตรเลีย จะกินทั้งพืชและสัตว์ อาหารในสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลัง เช่น เพรียง [ 51 ] หรือทะเลสาหร่ายเมื่ออุปทานของพวกเขาเป็นทางเลือกที่ลดลง ในพื้นที่ภาคใต้ของออสเตรเลียทั้งตะวันตกและตะวันออกมีหลักฐานว่า พะยูนอย่างหาสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังขนาดใหญ่ นี้ใช้ไม่ได้กับพะยูนในพื้นที่เขตร้อน ซึ่งหลักฐานที่แสดงว่าไม่ได้กินสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังใน [ 5 ]

ส่วนใหญ่พะยูนไม่ดึงจากพื้นที่เขียวชอุ่ม แต่ที่หญ้าทะเลจะเบาบางกว่า ปัจจัยเพิ่มเติม เช่น ความเข้มข้นของโปรตีน และความสามารถในการสร้างใหม่ ยังส่งผลกระทบต่อมูลค่าของหญ้าทะเล .[ 11 ] เคมี โครงสร้างและส่วนประกอบของหญ้าทะเลมีความสำคัญ และหญ้าชนิด ส่วนใหญ่มักจะกินต่ำในเส้นใย ปริมาณไนโตรเจน และย่อยง่าย [ 5 ] ใน Great Barrier Reef , อาหารต่ำเส้นใยสูงพะยูนและหญ้าทะเล เช่น ไนโตรเจน halophila halodule [ 11 ] เพื่อเพิ่ม สารอาหารที่ได้รับ แทนที่จะเป็นกลุ่มกิน seagrasses ของ seral ล่างมีที่ต้องการพื้นที่ที่ยังไม่ได้อย่างเต็มที่ vegetated . เพียงหนึ่งเหมาะสำหรับการบริโภคทุ่งหญ้าหญ้าทะเลพะยูน เนื่องจากของพะยูนสูงเฉพาะอาหาร มีหลักฐานว่า พะยูนหญ้าทะเลชนิด อย่างเปลี่ยนองค์ประกอบในระดับท้องถิ่น หญ้าทะเลพะยูนอาจค้นหาลึก ป้อนเส้นทางได้ถูกพบเป็นลึก 33 เมตร ( 108 ฟุต )และพะยูนได้เห็นอาหารเป็นลึก 37 เมตร ( 4 ฟุต ) [ 5 ] พะยูนจะค่อนข้างช้าย้ายว่ายประมาณ 10 กิโลเมตร ต่อ ชั่วโมง ( 6.2 ไมล์ ) [ 48 ] เมื่อย้ายตามก้นทะเลให้อาหารพวกเขาเดินบนหน้าอกครีบ [ 16 ]

เนื่องจากสายตาของคนจน พะยูน , มักใช้กลิ่นเพื่อค้นหาพืชกินได้ พวกเขายังมีแรงสัมผัสความรู้สึกและรู้สึกว่าสภาพแวดล้อมของพวกเขามีขนยาวไว [ 13 ] พวกเขาจะขุดพืชทั้งหมดแล้วเขย่าเอาทรายก่อนกิน พวกเขาได้รับทราบเพื่อรวบรวมกองของพืชในพื้นที่ก่อนกินพวกเขา . [ 16 ] ที่มีความยืดหยุ่นและกล้ามเนื้อริมฝีปากบนจะใช้ในการขุดพืช ใบนี้ " ในทรายในเส้นทางของพวกเขา . [ 13 ]