“When I got home that night as my w

“When I got home that night as my wife served dinner, I held her hand and said, I’ve got something to tell you. She sat down and ate quietly. Again I observed the hurt in her eyes.

Suddenly I didn’t know how to open my mouth. But I had to let her know what I was thinking. I want a divorce. I raised the topic calmly. She didn’t seem to be annoyed by my words, instead she asked me softly, why?

I avoided her question. This made her angry. She threw away the chopsticks and shouted at me, you are not a man! That night, we didn’t talk to each other. She was weeping. I knew she wanted to find out what had happened to our marriage. But I could hardly give her a satisfactory answer; she had lost my heart to Jane. I didn’t love her anymore. I just pitied her!

With a deep sense of guilt, I drafted a divorce agreement which stated that she could own our house, our car, and 30% stake of my company. She glanced at it and then tore it into pieces. The woman who had spent ten years of her life with me had become a stranger. I felt sorry for her wasted time, resources and energy but I could not take back what I had said for I loved Jane so dearly. Finally she cried loudly in front of me, which was what I had expected to see. To me her cry was actually a kind of release. The idea of divorce which had obsessed me for several weeks seemed to be firmer and clearer now.

The next day, I came back home very late and found her writing something at the table. I didn’t have supper but went straight to sleep and fell asleep very fast because I was tired after an eventful day with Jane. When I woke up, she was still there at the table writing. I just did not care so I turned over and was asleep again.

In the morning she presented her divorce conditions: she didn’t want anything from me, but needed a month’s notice before the divorce. She requested that in that one month we both struggle to live as normal a life as possible. Her reasons were simple: our son had his exams in a month’s time and she didn’t want to disrupt him with our broken marriage.

This was agreeable to me. But she had something more, she asked me to recall how I had carried her into out bridal room on our wedding day. She requested that every day for the month’s duration I carry her out of our bedroom to the front door ever morning. I thought she was going crazy. Just to make our last days together bearable I accepted her odd request.

I told Jane about my wife’s divorce conditions. . She laughed loudly and thought it was absurd. No matter what tricks she applies, she has to face the divorce, she said scornfully.

My wife and I hadn’t had any body contact since my divorce intention was explicitly expressed. So when I carried her out on the first day, we both appeared clumsy. Our son clapped behind us, daddy is holding mommy in his arms. His words brought me a sense of pain. From the bedroom to the sitting room, then to the door, I walked over ten meters with her in my arms. She closed her eyes and said softly; don’t tell our son about the divorce. I nodded, feeling somewhat upset. I put her down outside the door. She went to wait for the bus to work. I drove alone to the office.

On the second day, both of us acted much more easily. She leaned on my chest. I could smell the fragrance of her blouse. I realized that I hadn’t looked at this woman carefully for a long time. I realized she was not young any more. There were fine wrinkles on her face, her hair was graying! Our marriage had taken its toll on her. For a minute I wondered what I had done to her.

On the fourth day, when I lifted her up, I felt a sense of intimacy returning. This was the woman who had given ten years of her life to me. On the fifth and sixth day, I realized that our sense of intimacy was growing again. I didn’t tell Jane about this. It became easier to carry her as the month slipped by. Perhaps the everyday workout made me stronger.

She was choosing what to wear one morning. She tried on quite a few dresses but could not find a suitable one. Then she sighed, all my dresses have grown bigger. I suddenly realized that she had grown so thin, that was the reason why I could carry her more easily.

Suddenly it hit me… she had buried so much pain and bitterness in her heart. Subconsciously I reached out and touched her head.

Our son came in at the moment and said, Dad, it’s time to carry mom out. To him, seeing his father carrying his mother out had become an essential part of his life. My wife gestured to our son to come closer and hugged him tightly. I turned my face away because I was afraid I might change my mind at this last minute. I then held her in my arms, walking from the bedroom, through the sitting room, to the hallway. Her hand surrounded my neck softly and naturally. I held her body tightly; it was just like our wedding day.

But her much lighter weight made me sad. On the last day, when I held her in my arms I could hardly move a step. Our son had gone to school. I held her tightly and said, I hadn’t noticed that our life lacked intimacy. I drove to office…. jumped out of the car swiftly without locking the door. I was afraid any delay would make me change my mind…I walked upstairs. Jane opened the door and I said to her, Sorry, Jane, I do not want the divorce anymore.

She looked at me, astonished, and then touched my forehead. Do you have a fever? She said. I moved her hand off my head. Sorry, Jane, I said, I won’t divorce. My marriage life was boring probably because she and I didn’t value the details of our lives, not because we didn’t love each other anymore. Now I realize that since I carried her into my home on our wedding day I am supposed to hold her until death do us apart. Jane seemed to suddenly wake up. She gave me a loud slap and then slammed the door and burst into tears. I walked downstairs and drove away. At the floral shop on the way, I ordered a bouquet of flowers for my wife. The salesgirl asked me what to write on the card. I smiled and wrote, I’ll carry you out every morning until death do us apart.

That evening I arrived home, flowers in my hands, a smile on my face, I run up stairs, only to find my wife in the bed -dead. My wife had been fighting CANCER for months and I was so busy with Jane to even notice. She knew that she would die soon and she wanted to save me from the whatever negative reaction from our son, in case we push through with the divorce.— At least, in the eyes of our son—- I’m a loving husband….

The small details of your lives are what really matter in a relationship. It is not the mansion, the car, property, the money in the bank. These create an environment conducive for happiness but cannot give happiness in themselves.

So find time to be your spouse’s friend and do those little things for each other that build intimacy. Do have a real happy marriage!

If you don’t share this, nothing will happen to you.

If you do, you just might save a marriage. Many of life’s failures are people who did not realize how close they were to success when they gave up.

“When I got home that night as my wife served dinner, I held her hand and said, I’ve got something to tell you. She sat down and ate quietly. Again I observed the hurt in her eyes.

Suddenly I didn’t know how to open my mouth. But I had to let her know what I was thinking. I want a divorce. I raised the topic calmly. She didn’t seem to be annoyed by my words, instead she asked me softly, why?

I avoided her question. This made her angry. She threw away the chopsticks and shouted at me, you are not a man! That night, we didn’t talk to each other. She was weeping. I knew she wanted to find out what had happened to our marriage. But I could hardly give her a satisfactory answer; she had lost my heart to Jane. I didn’t love her anymore. I just pitied her!

With a deep sense of guilt, I drafted a divorce agreement which stated that she could own our house, our car, and 30% stake of my company. She glanced at it and then tore it into pieces. The woman who had spent ten years of her life with me had become a stranger. I felt sorry for her wasted time, resources and energy but I could not take back what I had said for I loved Jane so dearly. Finally she cried loudly in front of me, which was what I had expected to see. To me her cry was actually a kind of release. The idea of divorce which had obsessed me for several weeks seemed to be firmer and clearer now.

The next day, I came back home very late and found her writing something at the table. I didn’t have supper but went straight to sleep and fell asleep very fast because I was tired after an eventful day with Jane. When I woke up, she was still there at the table writing. I just did not care so I turned over and was asleep again.

In the morning she presented her divorce conditions: she didn’t want anything from me, but needed a month’s notice before the divorce. She requested that in that one month we both struggle to live as normal a life as possible. Her reasons were simple: our son had his exams in a month’s time and she didn’t want to disrupt him with our broken marriage.

This was agreeable to me. But she had something more, she asked me to recall how I had carried her into out bridal room on our wedding day. She requested that every day for the month’s duration I carry her out of our bedroom to the front door ever morning. I thought she was going crazy. Just to make our last days together bearable I accepted her odd request.

I told Jane about my wife’s divorce conditions. . She laughed loudly and thought it was absurd. No matter what tricks she applies, she has to face the divorce, she said scornfully.

My wife and I hadn’t had any body contact since my divorce intention was explicitly expressed. So when I carried her out on the first day, we both appeared clumsy. Our son clapped behind us, daddy is holding mommy in his arms. His words brought me a sense of pain. From the bedroom to the sitting room, then to the door, I walked over ten meters with her in my arms. She closed her eyes and said softly; don’t tell our son about the divorce. I nodded, feeling somewhat upset. I put her down outside the door. She went to wait for the bus to work. I drove alone to the office.

On the second day, both of us acted much more easily. She leaned on my chest. I could smell the fragrance of her blouse. I realized that I hadn’t looked at this woman carefully for a long time. I realized she was not young any more. There were fine wrinkles on her face, her hair was graying! Our marriage had taken its toll on her. For a minute I wondered what I had done to her.

On the fourth day, when I lifted her up, I felt a sense of intimacy returning. This was the woman who had given ten years of her life to me. On the fifth and sixth day, I realized that our sense of intimacy was growing again. I didn’t tell Jane about this. It became easier to carry her as the month slipped by. Perhaps the everyday workout made me stronger.

She was choosing what to wear one morning. She tried on quite a few dresses but could not find a suitable one. Then she sighed, all my dresses have grown bigger. I suddenly realized that she had grown so thin, that was the reason why I could carry her more easily.

Suddenly it hit me… she had buried so much pain and bitterness in her heart. Subconsciously I reached out and touched her head.

Our son came in at the moment and said, Dad, it’s time to carry mom out. To him, seeing his father carrying his mother out had become an essential part of his life. My wife gestured to our son to come closer and hugged him tightly. I turned my face away because I was afraid I might change my mind at this last minute. I then held her in my arms, walking from the bedroom, through the sitting room, to the hallway. Her hand surrounded my neck softly and naturally. I held her body tightly; it was just like our wedding day.

But her much lighter weight made me sad. On the last day, when I held her in my arms I could hardly move a step. Our son had gone to school. I held her tightly and said, I hadn’t noticed that our life lacked intimacy. I drove to office…. jumped out of the car swiftly without locking the door. I was afraid any delay would make me change my mind…I walked upstairs. Jane opened the door and I said to her, Sorry, Jane, I do not want the divorce anymore.

She looked at me, astonished, and then touched my forehead. Do you have a fever? She said. I moved her hand off my head. Sorry, Jane, I said, I won’t divorce. My marriage life was boring probably because she and I didn’t value the details of our lives, not because we didn’t love each other anymore. Now I realize that since I carried her into my home on our wedding day I am supposed to hold her until death do us apart. Jane seemed to suddenly wake up. She gave me a loud slap and then slammed the door and burst into tears. I walked downstairs and drove away. At the floral shop on the way, I ordered a bouquet of flowers for my wife. The salesgirl asked me what to write on the card. I smiled and wrote, I’ll carry you out every morning until death do us apart.

That evening I arrived home, flowers in my hands, a smile on my face, I run up stairs, only to find my wife in the bed -dead. My wife had been fighting CANCER for months and I was so busy with Jane to even notice. She knew that she would die soon and she wanted to save me from the whatever negative reaction from our son, in case we push through with the divorce.— At least, in the eyes of our son—- I’m a loving husband….

The small details of your lives are what really matter in a relationship. It is not the mansion, the car, property, the money in the bank. These create an environment conducive for happiness but cannot give happiness in themselves.

So find time to be your spouse’s friend and do those little things for each other that build intimacy. Do have a real happy marriage!

If you don’t share this, nothing will happen to you.

If you do, you just might save a marriage. Many of life’s failures are people who did not realize how close they were to success when they gave up.

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

"เมื่อฉันกลับมาถึงบ้านว่า คืนเป็นภรรยาเสิร์ฟเย็น ฉันจัดมือของเธอ และกล่าวว่า ฉันมีอะไรจะบอกคุณ เธอนั่งลง และกินอย่างเงียบ ๆ อีกครั้ง ผมสังเกตเจ็บตาของเธอทันใดนั้นฉันไม่ทราบวิธีการเปิดปากของฉัน แต่ผมจะให้เธอรู้ว่าฉันคิด ฉันต้องการหย่า ผมยกหัวข้อเบา ๆ เธอไม่ดูเหมือนจะรำคาญ ด้วยคำพูดของฉัน แต่ เธอถามฉันเบา ๆ ทำไมฉันหลีกเลี่ยงคำถามของเธอ นี้ทำให้เธอโกรธ เธอโยนไปตะเกียบ และตะโกนที่ฉัน คุณไม่ใช่คน คืนนั้น เราไม่ได้พูดคุยกัน เธอได้ร้องไห้ ฉันรู้ว่า เธออยากหาสิ่งเกิดการแต่งงานของเรา แต่ฉันจะไม่ให้เธอคำตอบที่น่าพอใจ เธอได้สูญเสียหัวใจให้เจน ฉันไม่รักเธออีกต่อไป ฉันเพียงจำเลย pitied เธอมีความลึกของความผิด ฉันร่างข้อตกลงการหย่าที่ระบุว่า เธอสามารถเป็นเจ้าของบ้านเรา ของเรารถ และ 30% การถือหุ้นของบริษัท นาง glanced ได้ และฉีกเป็นชิ้น ผู้หญิงที่ใช้เวลาสิบปีของชีวิตของเธอกับฉัน ได้กลายเป็น คนแปลกหน้าเป็น ผมรู้สึกเสียใจเธอเสียเวลา ทรัพยากร และพลังงาน แต่สามารถไม่นำกลับมาโดนผมรักเจนดังนั้นลอง สุดท้าย เธอร้องดังด้านหน้าของฉัน ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมได้คาดเห็น ผม ร้องของเธอเป็นจริงออก ความคิดของการหย่าร้างซึ่งมีเสือหิวฉันหลายสัปดาห์ดูเหมือน จะชัดเจน และแน่นมากขึ้นเท่านี้ในวันถัดไป ฉันกลับมาบ้านดึกมาก และพบว่าเธอเขียนสิ่งที่ตาราง ไม่ว่าง แต่ไปตรงนอนหลับและลดลงมือ asleep อย่างรวดเร็ว เพราะผมเหนื่อยวันสำคัญกับเจน เมื่อตื่นขึ้น เธอยังมีเขียนตาราง ฉันเพียงไม่เลี้ยงดังนั้นฉันเปิดมากกว่า และไม่หลับอีกตอนเช้าเธอแสดงเงื่อนไขการหย่าร้างของเธอ: เธอไม่ต้องการอะไรจากฉัน แต่ต้องเดือนสังเกตก่อนการหย่าร้าง เธอร้องขอว่า ในเดือนหนึ่ง เราทั้งสองต่อสู้ชีวิตเป็นปกติที่สุด เหตุผลของเธอมีเรื่อง: ลูกมีสอบของเขาในเวลาหนึ่งเดือน และเธอไม่อยากรบกวนเขา มีงานแต่งงานของเราเสียนี้ไม่เห็นด้วยกับฉัน แต่เธอมีบางสิ่งบางอย่างเพิ่มเติม เธอขอให้ฉันนึกว่า ฉันได้ดำเนินการเธอเข้าห้องเจ้าสาวในวันแต่งงานของเรา เธอร้องขอว่า ทุกวันสำหรับระยะเวลาของเดือนฉันมีเธอออกจากห้องนอนของเราไปประตูหน้าเคยเช้า ฉันคิดว่า เธอกำลังบ้า เพื่อให้เราล่าสุดวันที่เจ็บที่ฉันรับคำขอของเธอแปลกกันบอกเจนเกี่ยวกับเงื่อนไขการหย่าร้างภรรยาของฉัน . เธอหัวเราะดัง และคิดว่า มันไร้สาระ ไม่ว่าเทคนิคใดเธอใช้ เธอได้หย่า ใบหน้าเธอกล่าว scornfullyMy wife and I hadn’t had any body contact since my divorce intention was explicitly expressed. So when I carried her out on the first day, we both appeared clumsy. Our son clapped behind us, daddy is holding mommy in his arms. His words brought me a sense of pain. From the bedroom to the sitting room, then to the door, I walked over ten meters with her in my arms. She closed her eyes and said softly; don’t tell our son about the divorce. I nodded, feeling somewhat upset. I put her down outside the door. She went to wait for the bus to work. I drove alone to the office.On the second day, both of us acted much more easily. She leaned on my chest. I could smell the fragrance of her blouse. I realized that I hadn’t looked at this woman carefully for a long time. I realized she was not young any more. There were fine wrinkles on her face, her hair was graying! Our marriage had taken its toll on her. For a minute I wondered what I had done to her.On the fourth day, when I lifted her up, I felt a sense of intimacy returning. This was the woman who had given ten years of her life to me. On the fifth and sixth day, I realized that our sense of intimacy was growing again. I didn’t tell Jane about this. It became easier to carry her as the month slipped by. Perhaps the everyday workout made me stronger.She was choosing what to wear one morning. She tried on quite a few dresses but could not find a suitable one. Then she sighed, all my dresses have grown bigger. I suddenly realized that she had grown so thin, that was the reason why I could carry her more easily.ก็มันตี me. ... เธอได้ฝังความเจ็บปวดมากและรสขมในหัวใจของเธอ Subconsciously ผมถึงออก และสัมผัสหัวของเธอลูกมาในขณะนี้ และกล่าว ว่า พ่อ เป็นเวลาที่จะดำเนินการ mom เขา เห็นบิดาดำเนินมารดาของเขาได้กลายเป็น เป็นส่วนสำคัญของชีวิตของเขา ภรรยา gestured เพื่อลูกมาใกล้ชิด และ hugged เขาแน่น ฉันหันหน้าของฉันเนื่องจากกลัวผมอาจเปลี่ยนใจในนาทีสุดท้ายนี้ ฉันแล้วจับเธอในอ้อมแขนของฉัน เดินจากห้องนอน ห้องนั่งเล่น ผ่านไปห้องโถง มือของเธอล้อมรอบคอของฉันเบา ๆ และตามธรรมชาติ ผมจัดร่างกายของเธอแน่น มันเป็นเหมือนวันแต่งงานของเราแต่เธอมากน้ำหนักเบาทำให้ฉันเศร้า ในวันสุดท้าย เมื่อฉันจับเธอในอ้อมแขนของฉัน ไม่สามารถไม่ย้ายขั้นตอนได้ ลูกได้ไปโรงเรียน จัดเธอแน่น และกล่าว ว่า ผมไม่ได้สังเกตเห็นว่า ชีวิตของเราขาดราคาเป็นกันเอง ผมขับรถไป...ไปจากรถอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องล็อกประตู กลัวความล่าช้าจะทำให้ฉันเปลี่ยนใจ... ฉันเดินอยู่ชั้นบน เจนเปิดประตู และผมพูดกับเธอ ขออภัย เจน ฉันไม่ต้องการหย่าร้างอีกต่อไปเธอมองฉัน ประหลาด และจากนั้น สัมผัสหน้าผากของฉัน มีไข้หรือไม่ เธอบอกว่า ย้ายมือของเธอออกจากหัวของฉัน ขออภัย เจน กล่าวว่า ฉันฉันจะหย่า ชีวิตแต่งงานได้น่าเบื่อคง เพราะเธอและฉันไม่ได้ค่ารายละเอียดของชีวิตของเรา ไม่ได้ เพราะเราไม่ได้รักกันอีกต่อไป ตอนนี้ ฉันรู้ว่า เนื่องจากฉันทำเธอเข้าไปในบ้านของฉันในวันแต่งงานของเรา ฉันฉันควรจะค้างเธอจนตายทำเราจากกัน เจนดูเหมือนจะ ตื่นขึ้นมาทันที เธอให้ฉันเปอร์สดัง และถาโถมประตู แล้วออกมาเป็นน้ำตา ฉันเดินชั้นล่างและขับรถไป ร้านดอกไม้มา ฉันสั่งช่อดอกไม้สำหรับภรรยาของฉัน Salesgirl ที่ถามผมว่าจะเขียนบนบัตร ยิ้ม และ เขียน ฉันจะดำเนินการคุณทุกเช้าจนเราแยกที่ตายไม่คืนนั้นพอไปถึงบ้าน ดอกไม้ในมือของฉัน รอยยิ้มบนใบหน้าของฉัน ฉันวิ่งขึ้นบันได จะพบภรรยาในนอน-ตาย ภรรยามีการต่อสู้โรคมะเร็งเดือน และผมจึงติดเจนสังเกตเห็นได้ เธอรู้ว่า เธอจะตายทันที และเธอต้องช่วยฉันจากสิ่งเป็นลบปฏิกิริยาจากลูก ในกรณีที่เราผลักดันผ่านกับหย่าซึ่งในสายตาของลูกน้อย — -ฉันรักสามี...รายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ของชีวิตเป็นสิ่งสำคัญในความสัมพันธ์ มันไม่ใช่คฤหาสน์ รถยนต์ ทรัพย์สิน เงินในธนาคาร เหล่านี้ต่างได้รับการความสุข แต่ไม่สามารถให้ความสุขในตัวเองSo find time to be your spouse’s friend and do those little things for each other that build intimacy. Do have a real happy marriage!If you don’t share this, nothing will happen to you.If you do, you just might save a marriage. Many of life’s failures are people who did not realize how close they were to success when they gave up.

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

" เมื่อผมกลับถึงบ้านในคืนนั้น เป็นภรรยาของฉันเสิร์ฟอาหารเย็น ผมจับมือเธอแล้วบอกว่า ฉันมีบางอย่างจะบอกคุณ เธอนั่งลงและกินอย่างเงียบๆ อีกครั้งผมเห็นความเจ็บปวดในดวงตาของเธอ

ผมก็ไม่ทราบวิธีที่จะเปิดปาก แต่ผมต้องทำให้เธอรุ้ว่าฉันคิดอะไร ฉันต้องการหย่า ผมขึ้นหัวข้อใหม่ เธอไม่ได้ดูเหมือนจะรำคาญคำพูดของฉัน แต่เธอถามฉันเบาๆ ทำไม ?

ผมหลีกเลี่ยงคำถามของเธอ นี้ ทำให้เธอโกรธ เธอทิ้งตะเกียบและตะโกนใส่ฉัน เธอไม่ใช่ผู้ชาย คืนนั้น เรายังไม่ได้คุยกันเลย เธอกำลังร้องไห้ ฉันรู้ว่าเธอต้องการที่จะหาสิ่งที่เกิดขึ้นกับการแต่งงานของเรา แต่ฉันแทบจะไม่สามารถให้คำตอบที่น่าพอใจ เธอได้สูญเสียหัวใจของฉันกับเจน ฉันไม่ได้รักเธออีกต่อไปแล้ว ผมแค่สงสารของเธอ

กับความรู้สึกลึกของความรู้สึกผิด

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.