A long time ago, in a far away land

A long time ago, in a far away land, a merchant was returning home after a long journey. As night fell, he entered a deep forest. His head was full of thoughts of his six daughters. He had left home in summer, and now he was returning in deep winter. The most bitter sleet and snow came down, and his horse stumbled on a patch of ice. He heard wolves howling, and soon he realized that he was lost.
At last, he saw some sort of track. At the beginning it was rough and slippery, but soon it led him into an avenue of orange trees covered with flowers and fruit – but here there was no snow.
He saw a flight of stone steps. He went up them into a great castle. Inside he passed through several splendid rooms. Everywhere in the castle there was a deep silence. At last, he stopped in a small room where a fire was burning. He lay down on a couch and very soon fell into a sweet sleep.
He woke up feeling hungry. He was still alone, but a good dinner had been laid on a little table. He began to eat, hoping that he might soon have a chance to thank his kind host, whoever it might be. But no one appeared.
Then he went down into the garden, and though it was winter everywhere else, here the sun shone, and the birds sang, and the flowers bloomed, and the air was soft and sweet. The path had a hedge of roses on each side of it, and the merchant thought he had never seen or smelt such beautiful flowers. Then he remembered a promise he had made to his youngest daughter, who was so lovely that every one knew her as Beauty. Before setting out on his journey, he had asked his daughters what presents they would like him to bring back for them. The five eldest wished for jewels and fine clothes, but Beauty asked only for a single rose. Now, as he stopped to pick a rose to take home to Beauty, he was startled by a strange noise behind him. Turning round, he saw a frightful ugly Beast, which seemed to be very angry and sad and said in a terrible voice:
“Who said that you could pick my roses? Was it not enough that I let you say in my palace and was kind to you? This is the way you thank me, by stealing my flowers! But you shall not go unpunished!”
The merchant was terrified by these furious words. He dropped the fatal rose, and, throwing himself on his knees, cried: “Pardon me, noble sir. I am truly grateful to you for your kindness. I could not imagine that you would mind so much if I took such a little thing as a rose.”
But the Beast was still furious. He cried:
“Excuses and flattery will not save you from the death you deserve!”
“Alas!” thought the merchant; “My daughter’s rose has put me in this terrible danger.”
And he began to tell the Beast of his journey, not forgetting to mention how Beauty had asked him for a rose.
“I beg you to forgive me, for I meant no harm,” he pleaded.
The Beast thought for a moment, and then he said, in a less terrible voice:
“I will forgive you on one condition – that is if you will give me one of your daughters.”
“Ah!” cried the merchant, “What excuse could I invent to bring her here?”
“No excuse!” answered the Beast. “She must come willingly. Go home. I give you a month to see if one of your daughters will save you. If none of them is willing to come to me, you must come back alone. And do not think that you can hide from me, for if you do not keep your word I will come and fetch you!”
The poor merchant, more dead than alive, went to the stable where his horse was ready for his journey. It carried him off so swiftly that in an instant he had lost sight of the palace, and he was still wrapped in gloomy thoughts when it stopped before the door of his house.
His daughters rushed to meet him. At first he told them nothing of The Beast, but as he gave Beauty her the rose he said sadly:
“Here is what you asked me to bring you; you little know what it has cost.”
Later that evening he told his family of his adventures from beginning to end, and then his daughters wept loudly. The girls were very angry with Beauty, and said to her that it was all her fault, and complained bitterly that they should have to suffer for her foolish wish.
Poor Beauty said to them:
“Who could have guessed that asking for a rose in the middle of summer would cause so much misery? But as I made this mistake, it is only right that I should be the one to suffer for it. I will go back to the Beast with father.”
When the fatal day came she said good-by to her sisters and everything she loved. She mounted a horse together with her father, and it seemed to fly rather than gallop. They soon reached the avenue of orange trees, where statues were holding flaming torches, and when they got nearer to the palace, music sounded softly from the courtyard.
Her father led her to the little room where he had stayed, and there they found a splendid fire burning, and a delicious supper set out on the table.
After they had finished their meal they heard the Beast’s footsteps, approaching, and Beauty clung to her father. But when the ugly Beast appeared, she tried hard to hide her terror, and she nodded to him politely.
This clearly pleased the Beast. After looking at her he said, in a voice that might have struck fear into the boldest of hearts:
“Good-evening, old man. Good-evening, Beauty.”
The merchant was too terrified to reply, but Beauty answered sweetly: “Good-evening, Beast.”
“Have you come willingly?” asked the Beast.
Beauty answered bravely that she had come willingly to save her father.
“I am pleased with you,” said the Beast. “As for you, old man,” he added, turning to the merchant, “at sunrise to- morrow you will go.”
Then turning to Beauty, he said:
“Take your father into the next room, and help him to choose presents for your sisters. Take everything they would wish for.”
Then he left them saying, “Good-by, Beauty; good-by, old man”.
In the next room they found splendid dresses fit for a queen. And when Beauty opened the cupboards she was quite dazzled by the gorgeous jewels that lay in heaps upon every shelf. After choosing a vast quantity, she opened the last chest, which was full of gold.
“I think, father,” she said, “that gold will be more useful to you. We had better take out the other things again, and fill the trunks with gold.” So they did this; And at last the trunks were so heavy that an elephant could not have carried them!
“The Beast was making fun of us,” cried the merchant. “He pretended to give us these things, knowing that I could not carry them away.”
“Let us wait and see,” answered Beauty.
At sunrise, they went down into the courtyard, where two horses were waiting, one loaded with the two trunks, the other for the merchant to ride. And as soon as he climbed into the saddle, he went off at such a pace that Beauty lost sight of him in an instant. Then she began to cry and she went back to her room and fell into a deep sleep.
She dreamed that she was walking by a stream when a young prince came up to her and said, in a voice that went straight to her heart:
“Ah, Beauty! you are not so unlucky as you suppose. Only try to find me, no matter how I may be disguised, as I love you dearly. Make me happy and you shall be happy. Be as true-hearted as you are beautiful, and we shall have nothing left to wish for.”
“What can I do, Prince, to make you happy?” said Beauty.
“Do not trust your eyes,” he answered, “And set me free from my misery.”
When Beauty awoke, she began to think about the charming Prince she had seen in her dream.
“He said I could make him happy.” said Beauty to herself. “It seems that this horrible Beast keeps him a prisoner. How can I set him free? I don’t understand it. But, after all, it was only a dream, so why should I worry about it?”
She got up to explore the castle, but she did not see anyone or hear any sound, and she began to find it rather dull.
Only that evening, after supper, she heard the Beast coming, and she trembled with fear at what it might do.
But he only said: “Good-evening, Beauty.”
She answered cheerfully and managed to hide her terror. He spoke politely to her for about an hour, and asked her all about her life with her family.
Then he said in a gruff voice:
“Do you love me, Beauty? Will you marry me?”
“Oh! What shall I say?” cried Beauty, for she was afraid to make the Beast angry by refusing.
“Say `yes’ or `no’ without fear,” he replied.
“Oh! no, Beast,” said Beauty hastily.
“Since you will not, goodnight, Beauty,” he said.
And she answered, “Goodnight, Beast,” very glad to find that he had not attacked her. And after he was gone, she was very soon in bed and asleep, and dreaming of her unknown Prince. He came to her and said to her:
“Ah, Beauty! Why are you so unkind to me? I fear I will be unhappy for many a long day still.”
The next morning, she decided to amuse herself in the garden, for the sun shone, and all the fountains were playing. When she was tired she went back to the palace, and found a new room full of rare birds, so tame that they flew to Beauty as soon as they saw her, and perched upon her shoulders and her head. Some of them were parrots and cockatoos that could talk, and they greeted Beauty by name;
“Pretty little creatures,” she said, “Oh how I wish that your cage was nearer to my room, that I could often hear you sing!
When she left, she opened a door and found that it led straight into her own room.
After supper, the Beast paid her his usual visit, and before he left he asked her as before: “Beauty, will you marry me?” And when she refused, he gave her a gruff “good-night” and left her. The days passed, and every evening the Beast asked her the same question and she gave him the same answer.
And Beauty felt that that when she said, “No, Beast,” he went away quite sad. But her happy dreams of the handsome young Prince soon made her forget the poor Beast.
Her prince always told to let her heart guide her, and not her eyes, and many other equally baffling things, which she could

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นานมาแล้วในดินแดนที่ห่างไกลผู้ประกอบการค้ากำลังจะกลับบ้านหลังจากการเดินทางที่ยาวนาน เป็นคืนลดลงเขาเข้าป่าลึก ศีรษะของเขาก็เต็มไปด้วยความคิดหกลูกสาวของเขา เขาได้ออกจากบ้านในช่วงฤดูร้อนและตอนนี้เขากำลังจะกลับมาในช่วงฤดูหนาวลึก ลูกเห็บที่รุนแรงที่สุดและหิมะลงมาและม้าของเขาสะดุดในแพทช์ของน้ำแข็ง เขาได้ยินเสียงหมาป่าหอนและในไม่ช้าเขาก็ตระหนักว่าเขาก็หายไป.
ที่สุดท้ายที่เขาเห็นการเรียงลำดับของการติดตามบางส่วน ที่จุดเริ่มต้นมันเป็นหยาบและลื่น แต่ในไม่ช้าก็นำเขาไปสู่ถนนของต้นส้มปกคลุมไปด้วยดอกไม้และผลไม้ - แต่ที่นี่มีหิมะไม่มี.
เขาเห็นบันไดหิน เขาก็ขึ้นไปพวกเขาเข้าไปในปราสาทที่ดี ภายในเขาเดินผ่านห้องที่สวยงามหลาย ทุกที่ในปราสาทที่มีความเงียบลึก ที่สุดท้ายที่เขาหยุดในห้องเล็ก ๆ ที่ไฟไหม้ เขาล้มตัวลงนอนบนโซฟาและลดลงเร็ว ๆ นี้ในการนอนหลับหวาน.
เขาตื่นขึ้นมารู้สึกหิว เขายังคงอยู่คนเดียว แต่อาหารค่ำที่ดีได้รับการวางอยู่บนโต๊ะเล็ก ๆ น้อย ๆ เขาเริ่มที่จะกินหวังว่าไม่ช้าเขาก็อาจจะมีโอกาสที่จะขอบคุณโฮสต์ชนิดของใครก็ตามที่มันอาจจะ แต่ไม่มีใครปรากฏ.
จากนั้นเขาก็ลงไปในสวนและแม้ว่ามันจะเป็นฤดูหนาวทุกคนที่นี่ดวงอาทิตย์ส่องและนกร้องเพลงและดอกไม้ดอกและเครื่องนุ่มและหวาน เส้นทางที่มีการป้องกันความเสี่ยงของดอกกุหลาบที่ด้านข้างของมันในแต่ละครั้งและผู้ประกอบการค้าคิดว่าเขาไม่เคยเห็นหรือกลิ่นดอกไม้ที่สวยงามเช่น จากนั้นเขาก็จำได้ว่าสัญญาที่เขาเคยทำกับลูกสาวคนเล็กของเขาที่เป็นดังนั้นน่ารักที่ทุกคนรู้ว่าเธอเป็นความงาม ก่อนการออกเดินทางของเขาเขาถามลูกสาวของเขานำเสนอสิ่งที่พวกเขาต้องการให้เขากลับมาหาพวกเขา ห้าคนโตอยากให้พลอยและเสื้อผ้าที่ดี แต่ความงามถามเฉพาะกุหลาบดอกเดียว ตอนนี้ในขณะที่เขาหยุดที่จะเลือกดอกกุหลาบเพื่อนำกลับบ้านเพื่อความงามเขาก็ตกใจกับเสียงแปลก ๆ อยู่ข้างหลังเขา เปิดรอบเขาเห็นสัตว์ที่น่าเกลียดน่ากลัวซึ่งดูเหมือนจะโกรธมากและเศร้าและพูดด้วยเสียงที่น่ากลัว:
"ใครบอกว่าคุณสามารถเลือกดอกกุหลาบของฉันได้อย่างไร คือมันไม่พอที่ฉันให้คุณพูดในพระราชวังของฉันและเป็นชนิดกับคุณ? นี้เป็นวิธีที่คุณขอบคุณฉันโดยการขโมยดอกไม้ของฉัน! แต่คุณจะไม่ต้องไปลอยนวล! "
พ่อค้ากลัวโกรธด้วยคำพูดเหล่านี้ เขาทิ้งดอกกุหลาบเสียชีวิตและทิ้งตัวลงบนเข่าของเขาร้องไห้ "ประทานโทษครับอันสูงส่ง ผมรู้สึกขอบคุณอย่างแท้จริงให้คุณสำหรับความมีน้ำใจของคุณ ฉันไม่สามารถจินตนาการว่าคุณจะรังเกียจมากดังนั้นหากผมเอานั้นเป็นสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นดอกกุหลาบ. "
แต่สัตว์ก็ยังคงโกรธ เขาร้องไห้:
"ข้อแก้ตัวและคำเยินยอจะไม่ช่วยให้คุณประหยัดจากความตายที่คุณสมควรได้รับ"
"อนิจจา" คิดว่าผู้ประกอบการค้า; "กุหลาบลูกสาวของฉันได้ทำให้ฉันตกอยู่ในอันตรายที่น่ากลัวนี้."
และเขาก็เริ่มที่จะบอกสัตว์ของการเดินทางของเขาไม่ลืมที่จะพูดถึงวิธีการความงามได้ถามเขาสำหรับดอกกุหลาบ.
"ผมขอให้คุณยกโทษให้ฉันสำหรับฉันหมายความว่าไม่มีอันตรายใด ๆ "เขาสารภาพ.
สัตว์คิดอยู่ครู่หนึ่งและจากนั้นเขากล่าวว่าในเสียงที่น่ากลัวน้อย:
". เราจะให้อภัยคุณในหนึ่งในเงื่อนไข - นั่นคือถ้าคุณจะให้ฉันลูกสาวคนหนึ่งของคุณ"
"! Ah" ร้องไห้ ผู้ประกอบการค้า "สิ่งที่ฉันสามารถแก้ตัวคิดค้นที่จะนำเธอที่นี่?"
"ไม่มีข้อแก้ตัวใด!" ตอบสัตว์เดรัจฉาน "เธอจะต้องมาด้วยความเต็มใจ ไปที่บ้าน ผมให้คุณเดือนเพื่อดูว่าลูกสาวคนหนึ่งของของคุณจะช่วยให้คุณประหยัด ถ้าไม่มีพวกเขายินดีที่จะมาหาฉันคุณต้องกลับมาอยู่คนเดียว และไม่คิดว่าคุณสามารถซ่อนจากเราเพราะว่าถ้าคุณไม่รักษาคำพูดของคุณฉันจะมาและเรียกคุณ! "
ผู้ประกอบการค้าที่ไม่ดีตายมากกว่ามีชีวิตอยู่ไปเพื่อให้มีเสถียรภาพที่ม้าของเขาพร้อมแล้วสำหรับการเดินทางของเขา มันพาเขาออกเพื่อที่อย่างรวดเร็วในทันทีเขาได้สูญเสียสายตาของพระราชวังและเขาถูกห่อยังคงอยู่ในความคิดมืดมนเมื่อมันหยุดก่อนที่ประตูบ้านของเขา.
ลูกสาวของเขารีบไปพบเขา ตอนแรกเขาบอกว่าพวกเขาไม่มีอะไรของสัตว์ แต่ในขณะที่เขาให้ความงามของเธอกุหลาบเขากล่าวว่าเศร้า:
"นี่คือสิ่งที่คุณถามฉันที่จะนำคุณ; คุณรู้ว่าสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็มีค่าใช้จ่าย. "
เย็นวันนั้นเขาบอกว่าครอบครัวของเขาในการผจญภัยของเขาตั้งแต่ต้นจนจบแล้วลูกสาวของเขาร้องไห้เสียงดัง สาวโกรธมากกับความงามและพูดกับเธอว่ามันเป็นความผิดของเธอและบ่นอย่างขมขื่นว่าพวกเขาควรจะต้องประสบความปรารถนาของเธอโง่.
แย่งามกล่าวแก่พวกเขา
"ใครอาจจะเดาได้ว่าขอดอกกุหลาบใน ช่วงกลางฤดูร้อนจะทำให้เกิดความทุกข์ยากมาก? แต่ที่ผมทำผิดพลาดนี้มันเป็นสิทธิเดียวที่ฉันควรจะเป็นหนึ่งที่จะประสบสำหรับมัน ผมจะกลับไปที่สัตว์กับพ่อ. "
เมื่อวันที่ร้ายแรงมาเธอบอกว่าดีไปโดยน้องสาวของเธอและทุกอย่างที่เธอรัก เธอติดม้าร่วมกับพ่อของเธอและดูเหมือนจะบินมากกว่าควบ ช้าพวกเขาก็มาถึงถนนของต้นส้มที่รูปปั้นถูกถือคบเปลวเพลิงและเมื่อพวกเขาได้ใกล้กับพระราชวังเพลงเบา ๆ ฟังจากลาน.
พ่อของเธอพาเธอไปที่ห้องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เขาอยู่และพวกเขาพบ การเผาไหม้ไฟที่สวยงามและอาหารมื้อเย็นแสนอร่อยที่กำหนดไว้บนโต๊ะ.
หลังจากที่พวกเขาเสร็จสิ้นการรับประทานอาหารของพวกเขาพวกเขาได้ยินเสียงฝีเท้าของสัตว์ใกล้และความงามยังยึดติดกับพ่อของเธอ แต่เมื่อสัตว์ที่น่าเกลียดที่ปรากฏเธอพยายามอย่างหนักที่จะซ่อนความหวาดกลัวของเธอและเธอก็พยักหน้าให้เขาอย่างสุภาพ.
นี้ยินดีอย่างชัดเจนสัตว์เดรัจฉาน หลังจากดูที่เธอว่าเขากล่าวว่าในเสียงที่อาจจะหลงความกลัวเป็นล้นพ้นของหัวใจ:
"เย็นดีคนเก่า . ตอนเย็นดีงาม "
พ่อค้ากลัวเกินไปที่จะตอบ แต่ความงามตอบหวาน: ". ตอนเย็นดี, สัตว์"
"? ท่านมาด้วยความเต็มใจ" ถามสัตว์.
ความงามตอบอย่างกล้าหาญว่าเธอได้มาด้วยความเต็มใจที่จะช่วยเธอ พ่อ.
"ผมรู้สึกยินดีกับคุณ" สัตว์กล่าวว่า "สำหรับคุณคนเก่า" เขากล่าวเสริมหันไปประกอบการค้า ". ที่พระอาทิตย์ขึ้นในทุกพรุ่งนี้คุณจะไป"
จากนั้นก็หันไปความงาม, เขากล่าวว่า:
"พาคุณพ่อของคุณเข้ามาในห้องถัดไปและช่วยให้เขาเลือก นำเสนอสำหรับน้องสาวของคุณ ใช้ทุกอย่างที่พวกเขาจะต้องการ ".
แล้วเขาก็ปล่อยให้พูดว่า "ดีโดยความงาม; ดีโดยคนเก่า ".
ในห้องถัดไปพวกเขาพบว่าชุดที่สวยงามเหมาะสำหรับพระราชินี และเมื่อความงามเปิดตู้ที่เธอตื่นตามากโดยอัญมณีงดงามที่อยู่ในกองซ้อนชั้นวางของทุก หลังจากเลือกปริมาณกว้างใหญ่เธอเปิดหน้าอกที่ผ่านมาซึ่งเป็นเต็มรูปแบบของทอง.
"ผมคิดว่าพ่อ" เธอกล่าวว่า "ทองที่จะเป็นประโยชน์มากขึ้นเพื่อคุณ เราได้ดีกว่าที่จะออกจากสิ่งอื่น ๆ อีกครั้งและกรอกลำต้นด้วยทองคำ "ดังนั้นพวกเขาจึงทำอย่างนี้. และที่สุดท้ายที่ลำต้นหนักเพื่อให้ช้างอาจจะไม่ได้ดำเนินพวกเขา!
"สัตว์ที่ถูกทำให้ความสนุกของเรา" ร้องผู้ประกอบการค้า "เขาแกล้งให้เราสิ่งเหล่านี้รู้ว่าฉันไม่สามารถนำพวกเขาไป."
"เราจะรอดู" ตอบความงาม.
ที่พระอาทิตย์ขึ้นที่พวกเขาลงไปในคอร์ทยาร์ดที่ม้าสองตัวกำลังรอหนึ่งที่เต็มไปด้วย สองลำอื่น ๆ สำหรับผู้ประกอบการค้าที่จะนั่ง และทันทีที่เขาปีนขึ้นไปอานเขาออกไปที่ดังกล่าวก้าวที่ความงามหายไปจากสายตาของเขาในทันที จากนั้นเธอก็เริ่มร้องไห้และเธอก็เดินกลับไปที่ห้องของเธอและตกลงไปในการนอนหลับลึก.
เธอฝันว่าเธอกำลังเดินจากกระแสเมื่อเจ้าชายหนุ่มเดินเข้ามาหาเธอและกล่าวว่าในเสียงที่เดินตรงไปยังหัวใจของเธอ:
" Ah ความงาม! คุณจะไม่ให้โชคร้ายที่คุณคิดว่า เพียง แต่พยายามที่จะหาฉันไม่ว่าฉันอาจจะปลอมตัวเป็นฉันรักคุณอย่างสุดซึ้ง ทำให้ฉันมีความสุขและคุณจะมีความสุข จะเป็นจริงใจในขณะที่คุณมีความสวยงามและเราจะมีอะไรเหลือที่จะต้องการ. "
"สิ่งที่ฉันสามารถทำเจ้าชายที่จะทำให้คุณมีความสุข?" ความงามกล่าวว่า.
"อย่าไว้ใจดวงตาของคุณ" เขาตอบว่า " และตั้งข้าพเจ้าพ้นจากความทุกข์ยากของฉัน. "
เมื่อความงามตื่นขึ้นมาเธอก็เริ่มที่จะคิดเกี่ยวกับเจ้าชายที่มีเสน่ห์ที่เธอเคยเห็นในความฝันของเธอ.
"เขากล่าวว่าฉันจะทำให้เขามีความสุข." ความงามกับตัวเองกล่าวว่า "มันดูเหมือนว่าสัตว์ที่น่ากลัวนี้ช่วยให้เขาเข้าคุก ฉันจะปล่อยเขาเป็นอิสระ? ฉันไม่เข้าใจมัน แต่หลังจากทั้งหมดมันเป็นเพียงความฝันดังนั้นทำไมฉันควรกังวลเกี่ยวกับมันได้หรือไม่ "
เธอลุกขึ้นไปสำรวจปราสาท แต่เธอก็ไม่เห็นใครหรือได้ยินเสียงใด ๆ และเธอก็เริ่มที่จะพบว่ามันค่อนข้างน่าเบื่อ.
เฉพาะที่ ตอนเย็นหลังอาหารค่ำ, เธอได้ยินเสียงสัตว์มาและเธอตัวสั่นด้วยความกลัวในสิ่งที่มันอาจจะทำ.
แต่เขากล่าวว่า "ตอนเย็นดีงาม."
เธอตอบอย่างมีความสุขและมีการจัดการที่จะซ่อนความหวาดกลัวของเธอ . เขาพูดอย่างสุภาพกับเธอประมาณหนึ่งชั่วโมงและขอให้เธอทุกอย่างเกี่ยวกับชีวิตของเธอกับครอบครัวของเธอ
จากนั้นเขาก็พูดด้วยเสียงห้าว:
"คุณรักฉันความงาม? คุณจะแต่งงานกับผมไหม? "
"โอ้! สิ่งที่ผมจะพูดอะไรได้ "ร้องไห้ความงามสำหรับเธอกลัวที่จะทำให้สัตว์โกรธโดยไม่ยอม.
"บอกว่า` ใช่ 'หรือ `ไม่มี' โดยไม่ต้องกลัว" เขาตอบ.
"โอ้! ไม่มีสัตว์เดรัจฉาน "ความงามรีบกล่าวว่า.
"ตั้งแต่คุณจะไม่, ราตรีสวัสดิ์, ความงาม," เขากล่าว.
และเธอตอบว่า "ราตรีสวัสดิ์, Beast," ดีใจมากที่พบว่าเขาไม่ได้ทำร้ายเธอ และหลังจากที่เขาก็หายไปเธอก็เร็ว ๆ นี้ในเตียงและนอนหลับและฝันของเจ้าชายที่ไม่รู้จักเธอ เขามาหาเธอและพูดกับเธอ:
"อางาม! ทำไมคุณจึงโหดร้ายกับผมหรือเปล่า ฉันกลัวฉันจะมีความสุขเป็นเวลาหลายวันที่ยาวนานยังคง. "
เช้าวันรุ่งขึ้นเธอจึงตัดสินใจที่จะเป็นที่ชอบใจตัวเองในสวนสำหรับดวงอาทิตย์ส่องและน้ำพุกำลังเล่น เมื่อเธอเหนื่อยเธอก็กลับไปที่พระราชวังและพบว่าห้องใหม่ที่เต็มไปด้วยนกหายากดังนั้นเชื่อว่าพวกเขาบินไปความงามโดยเร็วที่สุดเท่าที่พวกเขาเห็นเธอและเกาะอยู่บนไหล่ของเธอและหัวของเธอ บางส่วนของพวกเขาเป็นนกแก้วและนกแก้วที่สามารถพูดคุยและพวกเขาได้รับการต้อนรับความงามตามชื่อ;
"สิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ น้อย ๆ พริตตี้" เธอกล่าวว่า "โอ้ฉันหวังว่ากรงของคุณใกล้กับห้องของฉันที่ฉันสามารถมักจะได้ยินคุณร้องเพลง!
เมื่อ เธอทิ้งเธอเปิดประตูและพบว่ามันจะนำตรงเข้าไปในห้องของเธอเอง.
หลังจากรับประทานอาหารเย็นสัตว์จ่ายเงินให้เธอเข้าชมตามปกติของเขาและก่อนที่เขาจะออกจากเขาขอให้เธอเป็นมาก่อน: "ความงาม, คุณจะแต่งงานกับฉัน" และเมื่อ เธอปฏิเสธเขาให้เธอห้าว "ดีคืน" และปล่อยให้เธอ วันที่ผ่านไปและตอนเย็นสัตว์ทุกถามเธอคำถามเดียวกันและเธอให้เขาคำตอบเดียวกัน.
และความงามรู้สึกว่าว่าเมื่อเธอกล่าวว่า "ไม่มีสัตว์" เขาก็ไปค่อนข้างเศร้า แต่ความฝันของเธอมีความสุขของเจ้าชายหนุ่มรูปหล่อเร็ว ๆ นี้ทำให้เธอลืมสัตว์ที่น่าสงสาร.
เจ้าชายของเธอมักจะบอกว่าจะปล่อยให้หัวใจของเธอนำเธอและไม่ดวงตาของเธอและอื่น ๆ อีกมากมายสิ่งที่ยุ่งเหยิงอย่างเท่าเทียมกันซึ่งเธอสามารถทำได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

A long time ago, in a far away land, a merchant was returning home after a long journey. As night fell, he entered a deep forest. His head was full of thoughts of his six daughters. He had left home in summer, and now he was returning in deep winter. The most bitter sleet and snow came down, and his horse stumbled on a patch of ice. He heard wolves howling, and soon he realized that he was lost.
ในที่สุดเขาก็เห็นบางอย่างที่ติดตาม ตอนแรกมันหยาบและลื่น แต่ไม่นานมันก็นำเขาเข้าสู่ถนนต้นไม้สีส้มปกคลุมด้วยดอกไม้และผลไม้ ) แต่ที่นี่ไม่มีหิมะ
เขาเห็นขั้นบันไดหิน เขาเข้าไปในปราสาทที่ยิ่งใหญ่ ข้างในเขาผ่านสวยงามหลายห้อง ทุกที่ในปราสาทมีความเงียบลึก ในที่สุด he stopped in a small room where a fire was burning. He lay down on a couch and very soon fell into a sweet sleep.
He woke up feeling hungry. He was still alone, but a good dinner had been laid on a little table. He began to eat, hoping that he might soon have a chance to thank his kind host, whoever it might be. But no one appeared.
Then he went down into the garden, and though it was winter everywhere else, here the sun shone, and the birds sang, and the flowers bloomed, and the air was soft and sweet. The path had a hedge of roses on each side of it, and the merchant thought he had never seen or smelt such beautiful flowers. Then he remembered a promise he had made to his youngest daughter, who was so lovely that every one knew her as Beauty. Before setting out on his journey, he had asked his daughters what presents they would like him to bring back for them. The five eldest wished for jewels and fine clothes, but Beauty asked only for a single rose. Now, as he stopped to pick a rose to take home to Beauty, he was startled by a strange noise behind him. Turning round, he saw a frightful ugly Beast, which seemed to be very angry and sad and said in a terrible voice:
“Who said that you could pick my roses? Was it not enough that I let you say in my palace and was kind to you? This is the way you thank me, by stealing my flowers! But you shall not go unpunished! ”
The merchant was terrified by these furious words. He dropped the fatal rose, and, throwing himself on his knees, cried: “Pardon me, noble sir. I am truly grateful to you for your kindness. I could not imagine that you would mind so much if I took such a little thing as a rose.”
But the Beast was still furious. He cried:
“Excuses and flattery will not save you from the death you deserve! ”
“Alas! ” thought the merchant; “My daughter’s rose has put me in this terrible danger.”
และเขาก็เริ่มบอกสัตว์ของการเดินทางของเขา ไม่ลืมที่จะพูดถึงความงามร้องขอกุหลาบ .
" ฉันขอร้องให้คุณยกโทษให้ฉัน ฉันไม่ได้ตั้งใจหรอก " เขาอ้อนวอน
สัตว์คิดครู่หนึ่ง แล้วเขาพูดในเสียงที่น่ากลัวน้อยลง :
" ผมจะยกโทษให้คุณหนึ่งเงื่อนไข ( นั่นคือถ้าคุณจะให้ฉันหนึ่งของลูกสาว "
" อ๊ะ ! " ร้องไห้พ่อค้า “What excuse could I invent to bring her here? ”
“No excuse! ” answered the Beast. “She must come willingly. Go home. I give you a month to see if one of your daughters will save you. If none of them is willing to come to me, you must come back alone. And do not think that you can hide from me, for if you do not keep your word I will come and fetch you! ”
The poor merchant, more dead than alive, went to the stable where his horse was ready for his journey. It carried him off so swiftly that in an instant he had lost sight of the palace, and he was still wrapped in gloomy thoughts when it stopped before the door of his house.
His daughters rushed to meet him. At first he told them nothing of The Beast, but as he gave Beauty her the rose he said sadly:
" นี่คือสิ่งที่คุณขอให้ฉันพาคุณไป คุณน้อยว่ามันมีต้นทุน "
เย็นวันนั้นเขาบอกว่าครอบครัวของเขาในการผจญภัยของเขาตั้งแต่ต้นจนจบ แล้วลูกสาวก็ร้องไห้เสียงดัง สาวๆ โกรธมากกับความงามและพูดกับเธอว่า ทั้งหมดเป็นความผิดของเธอ และบ่นอย่างขมขื่นว่า พวกเขาควรต้องทนทุกข์เพื่อหวังโง่ๆของเธอ .
ความงามจนกล่าวแก่พวกเขา :
“Who could have guessed that asking for a rose in the middle of summer would cause so much misery? But as I made this mistake, it is only right that I should be the one to suffer for it. I will go back to the Beast with father.”
When the fatal day came she said good-by to her sisters and everything she loved. She mounted a horse together with her father, and it seemed to fly rather than gallop.พวกเขาเร็ว ๆนี้ ถึงถนนต้นไม้สีส้มที่รูปปั้นถือเปลวไฟคบเพลิง และเมื่อพวกเขาได้ใกล้วัง เสียงเพลงก็ดังขึ้นเบาๆจากลาน
พ่อของเธอนำเธอเข้าห้องที่เขาเคยอยู่ และที่นั่นเขาได้พบไฟสวยงาม และอาหารอร่อย ไว้บนโต๊ะ .
หลังจากที่พวกเขาเสร็จสิ้นการอาหารที่พวกเขาได้ยินเสียงฝีเท้าของสัตว์ใกล้และสวยคลอเคลียอยู่กับพ่อของเธอ แต่เมื่อสัตว์น่าเกลียดปรากฏขึ้น เธอพยายามที่จะซ่อนความหวาดกลัวของเธอ เธอพยักหน้าให้เขาอย่างสุภาพ
นี้อย่างชัดเจนใจสัตว์ เมื่อมองเธอ เขาพูดด้วยเสียงที่อาจจะเกิดความกลัวใน boldest ของหัวใจ :
" สวัสดีครับ ตาแก่ เย็น , ความงามที่ดี . "
พ่อค้าก็กลัวเกินไปที่จะตอบ แต่ตอบหวาน : ความงาม “Good-evening, Beast.”
“Have you come willingly? ” asked the Beast.
Beauty answered bravely that she had come willingly to save her father.
“I am pleased with you,” said the Beast. “As for you, old man,” he added, turning to the merchant, “at sunrise to- morrow you will go.”
Then turning to Beauty, he said:
“Take your father into the next room, and help him to choose presents for your sisters. Take everything they would wish for.”
Then he left them saying, “Good-by, Beauty; good-by, old man”.
In the next room they found splendid dresses fit for a queen. And when Beauty opened the cupboards she was quite dazzled by the gorgeous jewels that lay in heaps upon every shelf. After choosing a vast quantity, she opened the last chest, which was full of gold.
“I think, father,” she said, “that gold will be more useful to you. We had better take out the other things again, and fill the trunks with gold.” So they did this; And at last the trunks were so heavy that an elephant could not have carried them!
“The Beast was making fun of us,” cried the merchant. “He pretended to give us these things,รู้ว่าฉันไม่สามารถพาพวกเขาไป "
" ให้เรารอดู " ตอบความงาม .
ที่พระอาทิตย์ขึ้น เขาลงไปยังลานที่ม้าสองตัวกำลังรออยู่หนึ่งเต็มไปด้วยสองกางเกงอื่น ๆสำหรับพ่อค้าที่จะขี่ และทันทีที่เขาปีนเป็นอานเขาออกไปในจังหวะดังกล่าวว่า ความงามคลาดกับเขาทันที Then she began to cry and she went back to her room and fell into a deep sleep.
She dreamed that she was walking by a stream when a young prince came up to her and said, in a voice that went straight to her heart:
“Ah, Beauty! you are not so unlucky as you suppose. Only try to find me, no matter how I may be disguised, as I love you dearly. Make me happy and you shall be happy.เป็น จริงใจ เป็น คุณสวย และเราก็จะไม่มีอะไรเหลือให้หวัง "
" ฉันจะทำยังไงดี องค์ชาย เพื่อทำให้คุณมีความสุข ? " บอกว่าความงาม .
" ไม่เชื่อสายตา " เขาตอบ " และให้หลุดพ้นจากความทุกข์ยากของฉัน "
เมื่อความงามตื่นขึ้น เธอเริ่มคิดถึงเจ้าชายที่เธอเคยเห็นในความฝันของเธอ .
" เขา กล่าว ว่า ฉันสามารถทำให้เขามีความสุขได้ กล่าวว่า ความงามให้ตัวเอง" ดูเหมือนว่าสัตว์ร้ายที่น่ากลัวนี้ทำให้เขาเป็นนักโทษ ฉันจะตั้งเขาฟรี ฉันไม่เข้าใจมัน แต่หลังจากทั้งหมดมันเป็นเพียงความฝัน ดังนั้นทำไมฉันควรจะกังวลเกี่ยวกับมันได้หรือไม่ "
เธอยืนขึ้นเพื่อสำรวจปราสาท แต่เธอเห็นใครหรือได้ยินเสียงใดๆ เธอเริ่มที่จะพบว่ามันค่อนข้างทึบ
เฉพาะตอนเย็น หลังมื้อเย็น เธอได้ยินมันมาเธอตัวสั่นด้วยความกลัวในสิ่งที่มันอาจจะทำ .
แต่เขากล่าวว่า " ตอนเย็น สวยดี " เธอตอบอย่างร่าเริง
และจัดการซ่อนเธอหวาดกลัว เขาพูดอย่างสุภาพกับเธอประมาณหนึ่งชั่วโมง และถามเธอเกี่ยวกับชีวิตของเธอกับครอบครัวของเธอ .
แล้ว เขาพูดด้วยเสียงแหบ :
" คุณรักฉัน , ความงาม คุณจะแต่งงานกับฉัน ? "
" โอ้ ! จะพูดไงดีล่ะ " ร้องไห้ ความงาม for she was afraid to make the Beast angry by refusing.
“Say `yes’ or `no’ without fear,” he replied.
“Oh! no, Beast,” said Beauty hastily.
“Since you will not, goodnight, Beauty,” he said.
And she answered, “Goodnight, Beast,” very glad to find that he had not attacked her. And after he was gone, she was very soon in bed and asleep, and dreaming of her unknown Prince.เขามาหาเธอและพูดกับเธอ :
" อ๊ะ ความงาม ! ทำไมคุณใจร้ายกับผม ? ผมกลัวผมจะไม่พอใจมาก ตลอดทั้งวันยังคง . "
ในเช้าวันรุ่งขึ้น เธอตัดสินใจที่จะชอบใจตัวเองในสวน สำหรับดวงอาทิตย์ส่องแสง และน้ำพุทั้งหมดเล่น เมื่อเธอเหนื่อย เธอกลับไปที่วัง และพบว่าห้องใหม่นกเต็มหายากเพื่อให้เชื่องที่พวกเขาบินเพื่อความงาม ทันทีที่เขาเห็นเธอ and perched upon her shoulders and her head. Some of them were parrots and cockatoos that could talk, and they greeted Beauty by name;
“Pretty little creatures,” she said, “Oh how I wish that your cage was nearer to my room, that I could often hear you sing!
When she left, she opened a door and found that it led straight into her own room.
After supper, the Beast paid her his usual visit, and before he left he asked her as before: “Beauty, will you marry me? ” And when she refused, he gave her a gruff “good-night” and left her. The days passed, and every evening the Beast asked her the same question and she gave him the same answer.
And Beauty felt that that when she said, “No, Beast,” he went away quite sad. But her happy dreams of the handsome young Prince soon made her forget the poor Beast.
Her prince always told to let her heart guide her, and not her eyes, and many other equally baffling things, which she could