History In the 1845 court ruling In

History
In the 1845 court ruling In the Matter of Josiah Oakes (7), Judge Shaw of Massachusetts heralded “the great law of humanity” as the justification for temporarily restricting the liberties of persons with mental illness for the purpose of treatment. Building on English Common Law, the ruling helped develop the state interest of parens patriae, or caring for persons who are unable to care for themselves (8). Over the course of the mid-19th century, all states subsequently developed mental hygiene laws with civil commitment statutes that allow for the involuntary hospitalization of individuals with mental illness (9). Untilthe1960s, these statutes were relatively vague (often simply stating that anyone who was “insane” and “needed treatment” could be involuntarily committed) and left much of the decision making about hospitalization in the hands of physicians (10). Committed patients (all of whom were hospitalized because at the time outpatient commitment did not exist) were considered to be globally incompetent (that is, without any rights or ability to manage any of their affairs, including medical decisions), and mental illness alone was considered sufficient for confinement (11). In 1961, the publication of The Mentally Disabled and the Law (12) marked a watershed moment for the legal profession’s burgeoning influence over the treatment of persons with mental illness (13). A series of sweeping societal and legal reforms followed, further inspired by civil rights movements (14). By the early 1970s, virtually all states had narrowed their criteria for involuntary hospitalization and placed more of an emphasis on dangerousness rather than need for treatment (10)—so much so that the American Psychiatric Association countered with the 1983 Model State Law in an attempt to renew emphasis on the need for treatment (15). Since the 1980s, several states have widened their criteria beyond imminent dangerousness to include risk of severe deterioration and general inability to care for self (10). Throughout this period, revisions were made to procedural rights, whereas substantive definitions of what met criteria for a mental illness remained essentially the same. Coincident with the development of “traditional” mental hygiene laws over the past 150 years was the evolution of “drug dependence laws” that addressed the treatment of people with alcohol or drug dependence outside the traditional civil commitment process for mental illness (16). The notion of addiction as a disease or illness rather than simply criminal or immoral behavior first entered the public consciousness in the mid1800s, originating from Temperance Movement literature questioning whether alcohol was “irresistible” for some people (17). Between the 1860s and 1890s, at least 14 states passed commitment statutes for addiction, and 50 “inebriate hospitals” were constructed across the nation (17). By the 1910s, there was interest at the federal level in committing addicted persons to inpatient treatment, as indicated by the Harrison Narcotic Act of 1914, which prompted the creation in 1935 of a national treatment center in Lexington, Kentucky, run by the U.S. Public Health Service. Itwasnotuntilthe1960sthatsome states and physicians once again began to treat addiction as a mental illness under the law. From the mid1960s through the 1970s, roughly 20 states developed separate commitment procedures for persons with substance use disorders (18). Among these states, commitment was often limited to outpatient or residential treatment, such as therapeutic communities, and was frequently in lieu of a criminal trial or was implemented after conviction (18). Thus many states have had two sets of commitment laws for hospitalization: one for patients with (dangerous) mental illnesses and another for those with substance use disorders. The debate within the medical community over the nature and treatment of substance use disorders during this period increased in intensity. In a landmark 1968 case from the U.S. Supreme Court, Powell v. Texas, Justice Marshall wrote, “there is no agreement among members of the medical profession about what it means to say that ‘alcoholism’ is a ‘disease,’” which raised the concern that “therapeutic commitment” for “indigent public inebriates” entailed the risk that they would be “locked up” for an indefinite period because of the limited available evidence that alcoholism could be cured or even effectively treated (19). The lack of consensus within the medical community has thus served as a backdrop for the ongoing creation of inconsistent state statutes regarding addiction and civil commitment. Three editions of The Mentally Disabled and the Law have been published—in 1961, 1971, and 1985 (12, 20,21). A review of these editions indicates that there was little consistency among states in handling the commitment of persons with substance use disorders in the latter half of the 20th century. Although it appears that several states that permitted commitment for both alcohol and drug use disorders in 1961 continued to do so in 1985, few other trends can be identified. [Three U.S. maps in an online data supplement provide an overview of states that permitted commitment to institutionalization or hospitalization—that is, not residential or outpatient commitment— for alcohol and or drug use disorders in 1961, 1971, and 1985.]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประวัติ In the 1845 court ruling In the Matter of Josiah Oakes (7), Judge Shaw of Massachusetts heralded “the great law of humanity” as the justification for temporarily restricting the liberties of persons with mental illness for the purpose of treatment. Building on English Common Law, the ruling helped develop the state interest of parens patriae, or caring for persons who are unable to care for themselves (8). Over the course of the mid-19th century, all states subsequently developed mental hygiene laws with civil commitment statutes that allow for the involuntary hospitalization of individuals with mental illness (9). Untilthe1960s, these statutes were relatively vague (often simply stating that anyone who was “insane” and “needed treatment” could be involuntarily committed) and left much of the decision making about hospitalization in the hands of physicians (10). Committed patients (all of whom were hospitalized because at the time outpatient commitment did not exist) were considered to be globally incompetent (that is, without any rights or ability to manage any of their affairs, including medical decisions), and mental illness alone was considered sufficient for confinement (11). In 1961, the publication of The Mentally Disabled and the Law (12) marked a watershed moment for the legal profession’s burgeoning influence over the treatment of persons with mental illness (13). A series of sweeping societal and legal reforms followed, further inspired by civil rights movements (14). By the early 1970s, virtually all states had narrowed their criteria for involuntary hospitalization and placed more of an emphasis on dangerousness rather than need for treatment (10)—so much so that the American Psychiatric Association countered with the 1983 Model State Law in an attempt to renew emphasis on the need for treatment (15). Since the 1980s, several states have widened their criteria beyond imminent dangerousness to include risk of severe deterioration and general inability to care for self (10). Throughout this period, revisions were made to procedural rights, whereas substantive definitions of what met criteria for a mental illness remained essentially the same. Coincident with the development of “traditional” mental hygiene laws over the past 150 years was the evolution of “drug dependence laws” that addressed the treatment of people with alcohol or drug dependence outside the traditional civil commitment process for mental illness (16). The notion of addiction as a disease or illness rather than simply criminal or immoral behavior first entered the public consciousness in the mid1800s, originating from Temperance Movement literature questioning whether alcohol was “irresistible” for some people (17). Between the 1860s and 1890s, at least 14 states passed commitment statutes for addiction, and 50 “inebriate hospitals” were constructed across the nation (17). By the 1910s, there was interest at the federal level in committing addicted persons to inpatient treatment, as indicated by the Harrison Narcotic Act of 1914, which prompted the creation in 1935 of a national treatment center in Lexington, Kentucky, run by the U.S. Public Health Service. Itwasnotuntilthe1960sthatsome states and physicians once again began to treat addiction as a mental illness under the law. From the mid1960s through the 1970s, roughly 20 states developed separate commitment procedures for persons with substance use disorders (18). Among these states, commitment was often limited to outpatient or residential treatment, such as therapeutic communities, and was frequently in lieu of a criminal trial or was implemented after conviction (18). Thus many states have had two sets of commitment laws for hospitalization: one for patients with (dangerous) mental illnesses and another for those with substance use disorders. The debate within the medical community over the nature and treatment of substance use disorders during this period increased in intensity. In a landmark 1968 case from the U.S. Supreme Court, Powell v. Texas, Justice Marshall wrote, “there is no agreement among members of the medical profession about what it means to say that ‘alcoholism’ is a ‘disease,’” which raised the concern that “therapeutic commitment” for “indigent public inebriates” entailed the risk that they would be “locked up” for an indefinite period because of the limited available evidence that alcoholism could be cured or even effectively treated (19). The lack of consensus within the medical community has thus served as a backdrop for the ongoing creation of inconsistent state statutes regarding addiction and civil commitment. Three editions of The Mentally Disabled and the Law have been published—in 1961, 1971, and 1985 (12, 20,21). A review of these editions indicates that there was little consistency among states in handling the commitment of persons with substance use disorders in the latter half of the 20th century. Although it appears that several states that permitted commitment for both alcohol and drug use disorders in 1961 continued to do so in 1985, few other trends can be identified. [Three U.S. maps in an online data supplement provide an overview of states that permitted commitment to institutionalization or hospitalization—that is, not residential or outpatient commitment— for alcohol and or drug use disorders in 1961, 1971, and 1985.]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประวัติความเป็นมาในการพิจารณาคดีของศาล 1845 ในเรื่องของไซเคส (7) ผู้พิพากษาชอว์แมสซาชูเซตธรรมดา "กฎหมายที่ดีของความเป็นมนุษย์" เป็นข้ออ้างสำหรับการ จำกัด เสรีภาพชั่วคราวของบุคคลที่มีความเจ็บป่วยทางจิตเพื่อวัตถุประสงค์ในการรักษา
อาคารในกฎหมายอังกฤษปกครองช่วยพัฒนาความสนใจของ patriae parens รัฐหรือการดูแลสำหรับผู้ที่ไม่สามารถที่จะดูแลตัวเอง (8) ในช่วงกลางศตวรรษที่ 19 ทุกรัฐพัฒนาต่อมากฎหมายสุขอนามัยทางจิตที่มีความมุ่งมั่นในกฎเกณฑ์ทางแพ่งที่อนุญาตให้มีการรักษาในโรงพยาบาลโดยไม่สมัครใจของบุคคลที่มีความเจ็บป่วยทางจิต (9) Untilthe1960s กฎเกณฑ์เหล่านี้ค่อนข้างคลุมเครือ (มักจะระบุว่าใครก็ตามที่เป็น "บ้า" และ "การรักษาที่จำเป็น" อาจจะเป็นความมุ่งมั่นโดยไม่ได้ตั้งใจ) และเหลือมากในการตัดสินใจเกี่ยวกับการรักษาในโรงพยาบาลที่อยู่ในมือของแพทย์ที่ (10) ผู้ป่วยที่มีความมุ่งมั่น (ทุกคนได้รับการรักษาในโรงพยาบาลเพราะในเวลาความมุ่งมั่นของผู้ป่วยนอกไม่ได้อยู่) ที่ได้รับการพิจารณาให้เป็นทั่วโลกที่ไร้ความสามารถ (นั่นคือไม่มีสิทธิใด ๆ หรือความสามารถในการจัดการใด ๆ ของกิจการของพวกเขารวมถึงการตัดสินใจทางการแพทย์) และความเจ็บป่วยทางจิตอย่างเดียว ถือว่าเพียงพอสำหรับการคุมขัง (11) ในปี 1961 สิ่งพิมพ์ของผู้พิการทางสติปัญญาและกฎหมาย (12) ทำเครื่องหมายสันปันน้ำสำหรับอิทธิพลที่กำลังบูมวิชาชีพทางกฎหมายมากกว่าการรักษาผู้ที่มีความเจ็บป่วยทางจิต (13) ชุดของการปฏิรูปสังคมและทางกฎหมายกวาดตามแรงบันดาลใจต่อไปโดยการเคลื่อนไหวสิทธิมนุษยชน (14) โดยต้นปี 1970 แทบทุกรัฐได้ลดเกณฑ์ของพวกเขาสำหรับการรักษาในโรงพยาบาลโดยไม่สมัครใจและวางไว้มากขึ้นของความสำคัญกับการมีอันตรายมากกว่าที่จำเป็นในการรักษา (10) -So มากที่สมาคมจิตแพทย์อเมริกันโต้ 1983 รุ่นกฎหมายของรัฐในความพยายามที่ ที่จะต่ออายุการให้ความสำคัญกับความจำเป็นในการรักษา (15) ตั้งแต่ปี 1980 หลายรัฐได้เพิ่มขึ้นเกินกว่าเกณฑ์ของพวกเขาอันตรายใกล้จะรวมถึงความเสี่ยงของการเสื่อมสภาพอย่างรุนแรงและไม่สามารถทั่วไปในการดูแลตัวเอง (10) ตลอดช่วงเวลานี้แก้ไขได้ทำเพื่อสิทธิในการดำเนินการในขณะที่คำจำกัดความที่สำคัญของสิ่งที่พบกับเกณฑ์สำหรับความเจ็บป่วยทางจิตยังคงเป็นหลักเดียวกัน พ้องกับการพัฒนาของ "ดั้งเดิม" กฎหมายสุขอนามัยทางจิตที่ผ่านมา 150 ปีเป็นวิวัฒนาการของ "กฎหมายการพึ่งพายาเสพติด" ที่การแก้ไขการรักษาคนที่มีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์หรือยาเสพติดการพึ่งพาอาศัยอยู่นอกกระบวนการประชามุ่งมั่นแบบดั้งเดิมสำหรับการเจ็บป่วยทางจิต (16) ความคิดของการเสพติดเป็นโรคหรือความเจ็บป่วยมากกว่าเพียงแค่พฤติกรรมทางอาญาหรือผิดศีลธรรมแรกที่เข้ามาในจิตสำนึกของประชาชนใน mid1800s ที่สร้างจากวรรณกรรม Temperance เคลื่อนไหวถามว่าเครื่องดื่มแอลกอฮอล์คือ "ไม่อาจต้านทาน" สำหรับบางคน (17) ระหว่างยุค 1860 และ 1890 อย่างน้อย 14 รัฐผ่านกฎเกณฑ์ความมุ่งมั่นในการติดยาเสพติดและ 50 "โรงพยาบาลเมา" ถูกสร้างขึ้นทั่วประเทศ (17) โดย 1910s มีความสนใจในระดับรัฐบาลกลางในการกระทำบุคคลที่ติดยาเสพติดที่จะรักษาผู้ป่วยตามที่ระบุโดยแฮร์ริสันยาเสพติดการกระทำของปี 1914 ซึ่งทำให้การสร้างในปี 1935 ของศูนย์รักษาชาติในเล็กซิงตัน, เคนตั๊กกี้ที่ดำเนินการโดยประชาชนสหรัฐ บริการสุขภาพ รัฐ Itwasnotuntilthe1960sthatsome และแพทย์ครั้งเดียวเริ่มอีกครั้งในการรักษาติดยาเสพติดเป็นความเจ็บป่วยทางจิตตามกฎหมาย จาก mid1960s ผ่านปี 1970 ประมาณ 20 รัฐพัฒนาขั้นตอนความมุ่งมั่นที่แยกต่างหากสำหรับบุคคลที่มีความผิดปกติใช้สารเสพติด (18) ในบรรดารัฐเหล่านี้ก็มักจะมุ่งมั่นที่จะ จำกัด ผู้ป่วยนอกที่อยู่อาศัยหรือการรักษาเช่นชุมชนในการรักษาและเป็นบ่อยครั้งแทนการพิจารณาคดีความผิดทางอาญาหรือถูกนำมาใช้หลังจากที่ความเชื่อมั่น (18) ดังนั้นหลายรัฐมีสองชุดของกฎหมายที่มุ่งมั่นในการรักษาในโรงพยาบาลหนึ่งสำหรับผู้ป่วยที่มี (อันตราย) อาการป่วยทางจิตและอื่น ๆ สำหรับผู้ที่มีความผิดปกติของการใช้สารเสพ การอภิปรายภายในชุมชนทางการแพทย์ธรรมชาติและรักษาความผิดปกติใช้สารเสพติดในช่วงเวลานี้เพิ่มขึ้นในความรุนแรง ในสถานที่ 1968 จากกรณีที่ศาลฎีกาสหรัฐพาวเวล v. เท็กซัสผู้พิพากษามาร์แชลล์เขียน "ไม่มีข้อตกลงในหมู่สมาชิกของแพทย์เกี่ยวกับสิ่งที่มันหมายถึงการที่จะบอกว่า 'โรคพิษสุราเรื้อรัง' เป็น 'โรค'" ซึ่งยก ความกังวลที่ว่า "ความมุ่งมั่นในการรักษา" สำหรับ "inebriates ประชาชนยากจน" ยกความเสี่ยงที่พวกเขาจะได้รับการ "การล็อคขึ้น" สำหรับระยะเวลาไม่แน่นอนเพราะหลักฐานที่มีโรคพิษสุราเรื้อรัง จำกัด ที่อาจจะหายหรือแม้กระทั่งได้รับการปฏิบัติอย่างมีประสิทธิภาพ (19) การขาดฉันทามติภายในชุมชนทางการแพทย์จึงได้ทำหน้าที่เป็นฉากหลังสำหรับการสร้างอย่างต่อเนื่องของกฎเกณฑ์ที่ไม่สอดคล้องกันเกี่ยวกับรัฐติดยาเสพติดและความมุ่งมั่นทางแพ่ง สามรุ่นของผู้พิการทางสติปัญญาและกฎหมายที่ได้รับการตีพิมพ์ในปี 1961, 1971 และ 1985 (12, 20,21) ทบทวนรุ่นเหล่านี้แสดงให้เห็นว่ามีความสอดคล้องกันระหว่างรัฐเล็ก ๆ น้อย ๆ ในการจัดการกับความมุ่งมั่นของบุคคลที่มีความผิดปกติใช้สารเสพติดในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 20 แม้ว่ามันจะปรากฏว่าหลายรัฐที่ได้รับอนุญาตมุ่งมั่นทั้งความผิดปกติของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และใช้ยาเสพติดในปี 1961 ยังคงทำเช่นนั้นในปี 1985 แนวโน้มอื่น ๆ ไม่กี่สามารถระบุได้ [สามสหรัฐแผนที่ในอาหารเสริมข้อมูลออนไลน์ให้ภาพรวมของรัฐที่ได้รับอนุญาตมุ่งมั่นที่จะรักษาในโรงพยาบาลหรือสถาบันที่เป็นไม่ commitment- ที่อยู่อาศัยหรือผู้ป่วยนอกสำหรับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และความผิดปกติหรือใช้ยาเสพติดในปี 1961 เป็นปี 1971 และปี 1985]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประวัติศาสตร์
ใน 1845 ศาลในเรื่องของโยสิยาห์ โอคส์ ( 7 ) , แมสซาชูเซตตัดสิน ชอว์ ขนานนามว่า " กฎหมายที่ยิ่งใหญ่ของมนุษยชาติ " เป็นเหตุให้ชั่วคราว การจำกัดเสรีภาพของผู้ป่วยทางจิต สำหรับวัตถุประสงค์ของการรักษา อาคารในกฎหมายอังกฤษ , รัฐบาลช่วยพัฒนาความสนใจของ parens คันทรีรัฐ ,หรือการดูแลผู้ที่ไม่สามารถดูแลตัวเอง ( 8 ) ผ่านหลักสูตรของศตวรรษที่ 19 , รัฐพัฒนาต่อมาสุขภาพจิตกฎหมายกฎเกณฑ์ความแพ่งที่อนุญาตให้เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลโดยไม่สมัครใจของบุคคลที่มีความเจ็บป่วยทางจิต ( 9 ) untilthe1960s ,กฎเกณฑ์เหล่านี้ได้ค่อนข้างคลุมเครือ ( มักจะเป็นเพียงแค่ระบุว่าใครเป็น " บ้า " และ " ต้องการรักษา " สามารถรัวได้ ) และซ้ายมากของการตัดสินใจเกี่ยวกับโรงพยาบาล ในมือของแพทย์ ( 10 )ทำผู้ป่วยทั้งหมดที่เข้าโรงพยาบาลเพราะตอนนั้นความไข้ไม่ได้อยู่ ) เป็นทั่วโลกคนไร้ความสามารถ ( คือไม่มีสิทธิใด ๆหรือความสามารถในการจัดการใด ๆของกิจการของตนเอง รวมถึงการตัดสินใจทางการแพทย์ ) , และการเจ็บป่วยทางจิตเพียงอย่างเดียวก็ถือว่าเพียงพอ จำกัด ( 11 ) ในปี 1961สิ่งพิมพ์ของกาย คนพิการและกฎหมาย ( 12 ) เครื่องหมายเป็นสันปันน้ำสำหรับวิชาชีพทางกฎหมายของความมีอิทธิพลเหนือการรักษาผู้ป่วยทางจิต ( 13 ) ชุดกวาดสังคมและการปฏิรูปกฎหมายตาม เพิ่มเติม ได้รับแรงบันดาลใจจากการเคลื่อนไหวสิทธิมนุษยชน ( 14 ) โดยปี 1970 ก่อนรัฐเกือบทั้งหมดมีคอดของเกณฑ์ของโรงพยาบาลและวางไว้มากกว่าเน้น dangerousness มากกว่าจำเป็นสำหรับการรักษา ( 10 ) - มากเพื่อให้สมาคมจิตแพทย์อเมริกันแย้งกับรุ่น 2526 กฎหมายในความพยายามที่จะต่ออายุเน้นความต้องการรักษา ( 15 ) ตั้งแต่ 1980 ,หลายรัฐมีกรอบเกณฑ์ของพวกเขาเกิน dangerousness ข รวมถึงความเสี่ยงของการเสื่อมสภาพรุนแรงและไม่สามารถทั่วไปในการดูแลตนเอง ( 10 ) ตลอดระยะเวลานี้ การแก้ไขเพื่อให้มีสิทธิในกระบวนการ ส่วนคำนิยามสำคัญที่พบเกณฑ์สำหรับการเจ็บป่วยทางจิตยังคงเป็นหลักเดียวกันพ้องกับการพัฒนาของ " ดั้งเดิม " สุขภาพจิตกฎหมายที่ผ่านมา 150 ปี วิวัฒนาการของ " กฎหมาย " ยาเสพติดที่ระบุการรักษาคนด้วยแอลกอฮอล์หรือยาการพึ่งพาภายนอกแบบพลเรือนต่อกระบวนการทางจิต ( 16 )ความคิดของการเป็นโรค หรือความเจ็บป่วยมากกว่าเพียงแค่การทางอาญาหรือพฤติกรรมที่ผิดศีลธรรมแรกเข้าสู่จิตสำนึกสาธารณะใน mid1800s , ที่มาจากเทมเพอเรนส์วรรณกรรมเคลื่อนไหวตั้งคำถามว่าแอลกอฮอล์เป็น " ต่อต้าน " บางคน ( 17 ) ระหว่าง anni 1860 1870 และอย่างน้อย 14 ของรัฐผ่านความมุ่งมั่นกฎเกณฑ์สำหรับการติดยาเสพติดและ 50 " โรงพยาบาล " เมาขึ้นทั่วประเทศ ( 17 ) โดย 1900 มีความสนใจในระดับรัฐบาลกลางในการติดคน ผู้ป่วยในการรักษา ตามที่ระบุไว้ในพระราชบัญญัติ แฮร์ริสัน ยาเสพติดของ 1914 ซึ่งได้รับการสร้างในปี 1935 ของศูนย์การรักษาแห่งชาติใน Lexington , Kentucky , ดำเนินการโดยบริการสาธารณสุขสหรัฐสหรัฐอเมริกา และแพทย์ itwasnotuntilthe1960sthatsome อีกครั้งเริ่มที่จะรักษาติดยาเสพติดเป็น โรคจิต ภายใต้กฎหมาย จาก mid1960s ผ่านปี 1970 , ประมาณ 20 ประเทศพัฒนาขั้นตอนต่อแยกต่างหากสำหรับผู้ที่มีความผิดปกติทางการใช้สารเสพติด ( 18 ) ระหว่างรัฐเหล่านี้ มักจะถูก จำกัด ให้บริการต่อ หรือการรักษาที่อยู่อาศัย เช่น ชุมชนผู้และบ่อยครั้งแทนของคดีอาญา หรือถูกดำเนินการหลังจากที่ความเชื่อมั่น ( 18 ) ดังนั้นหลายรัฐมีกฎหมายสองชุดต่อหนึ่งเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลสำหรับผู้ป่วย ( อันตราย ) ร่วมด้วย และอีกหนึ่งสำหรับผู้ที่มีความผิดปกติของการใช้สารจิตการอภิปรายภายในชุมชนทางการแพทย์กว่าธรรมชาติและการรักษาโรคการใช้สารเสพติด ในช่วงระยะเวลานี้เพิ่มขึ้นในความเข้ม ในสถานที่ 1968 คดีจากศาลฎีกาสหรัฐพาวเวลล์โวลต์เท็กซัส ความยุติธรรมมาร์แชลล์เขียนว่า " ไม่มีข้อตกลงระหว่างสมาชิกของวิชาชีพแพทย์เกี่ยวกับสิ่งที่มันหมายถึงว่า ' โรค ' เป็น ' โรค