The silver aeroplane flew south eas

The silver aeroplane flew south east in fair weather, across the
small green islands called the
Lesser Antilles. The sky above was clear, and the blue Atlantic below
shone in the bright sunshine. But somewhere,
far out above the
Atlantic, trouble was waiting and the plane flew on to look for it.
The pilot, Harry Hansen, was an officer in the United States Navy,
with twelve years' flying
behind him. He stared
hard at the sky in front of him, and at last saw the first thin
clouds appear. He pushed a button
and spoke into the
radio.
'We're getting near, Dave. Any change of orders?'
Officers in the United States Navy didn't usually take orders from a
foreigner, but that didn't
worry Hansen. He was a
sensible man. He liked to fly with men who were good at their jobs -
and who would help him
to get the plane back
home in one piece.
David Wyatt came forward to speak to Hansen and looked out at the
sky. Already the clouds
were thicker and
heavier. In a few more minutes the plane would be in the storm.
'We'll take the usual route in,' he said. 'We'll follow the wind
round in a circle, moving slowly
inwards all the time.
When we get to the south west corner, we'll turn into the centre.'
'OK,' said Hansen. 'But I hope you get all the information that you
need. I don't want to do this
twice.'
Wyatt smiled. 'Neither do I.'
He went back down the plane and fastened himself into his seat. The
two men who worked
with him were already
busy. The three of them made sure that everything was safe and that

nothing could move. They checked that the instruments were working
and the computers were
ready.
Wyatt was frightened. He was always frightened just before the plane
went in, because he
knew more about
hurricanes than any man on the plane. Hurricanes were his job, his
life study, and he
understood too well the danger
of flying into those terrible, violent winds.
The clouds were now black mountains hundreds of metres high. Gently,
Hansen began to turn
the plane deeper into
the storm. The winds became more and more violent and the plane shook
from nose to tail.
Rain drove upwards
through the clouds and lightning filled the sky with a hard blue
light.
Suddenly the plane dropped like a stone. Hansen fought against the
wind and pushed the plane
into a climb. All
around, the blue black clouds were exploding into different shapes
every second. Then, just as
suddenly, another
wind hit the plane from below, and the plane shot upwards like a
bullet from a gun.
Hansen's arms ached as he fought the plane. He took a quick look at
his watch. Another half an
hour before he
could turn towards the centre, and then another 160 kilometres
through the crosswinds before
they reached it.
In the back of the plane, Wyatt and his men were very busy. Although
they were beaten and
shaken every second
by the plane's violent movements, they still managed to do their
work.
At last the plane flew into the 'eye' of the hurricane - that strange
place of calm, peaceful air in
the centre of the
storm.
'How are you doing back there, Dave?' came Hansen's voice over the
radio.
'Not too bad,' replied Wyatt. 'More than half of the

instruments are still working. I think we'll get most of the
information that we need.'
'This is a really bad storm, Dave. I'll give you five minutes, then
we're flying out again. It's
going to be worse on the
way out.'
And it was. For more than an hour the winds screamed and beat against
the plane, and tried to
break it into pieces.
Wyatt was afraid that the wings would come off, but at last they
reached calm air again and the
noise of the
hurricane died away behind them.
Four hours later they were back on the ground at Cap Sarrat. As they
left the plane, Hansen
turned to Wyatt.
'If I have to fly through another storm like that, I'm going to take
a ground job.'
Wyatt laughed. 'Well, that was the worst one that I've ever seen. And
I've flown into
twenty three hurricanes.'
'Twenty three!' Hansen shook his head. 'You must be crazy!'

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

The silver aeroplane flew south east in fair weather, across thesmall green islands called theLesser Antilles. The sky above was clear, and the blue Atlantic belowshone in the bright sunshine. But somewhere,far out above the Atlantic, trouble was waiting and the plane flew on to look for it. The pilot, Harry Hansen, was an officer in the United States Navy,with twelve years' flyingbehind him. He stared hard at the sky in front of him, and at last saw the first thinclouds appear. He pushed a buttonand spoke into the radio. 'We're getting near, Dave. Any change of orders?' Officers in the United States Navy didn't usually take orders from aforeigner, but that didn'tworry Hansen. He was a sensible man. He liked to fly with men who were good at their jobs -and who would help himto get the plane back home in one piece. David Wyatt came forward to speak to Hansen and looked out at thesky. Already the cloudswere thicker and heavier. In a few more minutes the plane would be in the storm. 'We'll take the usual route in,' he said. 'We'll follow the windround in a circle, moving slowlyinwards all the time. When we get to the south west corner, we'll turn into the centre.' 'OK,' said Hansen. 'But I hope you get all the information that youneed. I don't want to do thistwice.' Wyatt smiled. 'Neither do I.' He went back down the plane and fastened himself into his seat. Thetwo men who workedwith him were already ไม่ว่าง สามของพวกเขาทำแน่ใจว่า ทุกอย่างไม่ปลอดภัยและ ไม่สามารถย้าย จะตรวจสอบว่า เครื่องมือที่กำลังทำงานและคอมพิวเตอร์พร้อม Wyatt กลัวได้ เขาจะกลัวเครื่องบินก่อนไป เนื่องจากเขารู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับ พายุกว่าคนบนเครื่องบิน พายุมีงานของเขา ของเขาศึกษาชีวิต และเขาเข้าใจอันตรายดีเกินไป บินเป็นลมน่ากลัว รุนแรงเหล่านั้น ตอนนี้เมฆถูกภูเขาดำหลายร้อยเมตรสูง เบา ๆแฮนเซ่นเริ่มเปิดลึกเข้าไปในเครื่องบิน พายุ ลมเป็นรุนแรงมาก และจับเครื่องบินจากจมูกถึงหางฝนตกขับรถขึ้น เมฆและฟ้าผ่าเติมท้องฟ้ากับสีฟ้าอย่างหนักแสง ทันใดนั้นเครื่องบินลดลงเช่นหิน แฮนเซ่นสู้รบกับการลม และผลักเครื่องบินเป็นปีน ทั้งหมด สถาน เมฆสีดำสีน้ำเงินถูกระเบิดเป็นรูปทรงต่าง ๆทุกวินาที แล้ว ก็ทันใดนั้น อื่น ลมตีเครื่องบินจากด้านล่าง และเครื่องบินยิงขึ้นเช่นการกระสุนจากปืน แผ่นดินของแฮนเซ่น ached เป็นเขาสู้เครื่องบิน เขาได้ดูอย่างรวดเร็วนาฬิกาของเขา อีกครึ่งเป็นชั่วโมงก่อนเขา ไม่เปิดศูนย์ และอีก 160 กิโลเมตรผ่านครอสวินด์ก่อนพวกเขาถึงได้ ด้านหลังของเครื่องบิน Wyatt และคนของท่านได้มาก ถึงแม้ว่าพวกเขาถูกตี และยนต์ทุกวินาที โดยเคลื่อนไหวรุนแรงของเครื่องบิน พวกเขายังคงจัดการเพื่อทำการทำงาน ในที่สุด เครื่องบินบินเป็น 'ตา' ของพายุเฮอริเคน - ที่แปลกสถานที่เงียบสงบ เงียบสงบอากาศในศูนย์กลางของการ พายุ 'วิธีทำกลับมี เดฟอะไร' มาแฮนเซ่นของเสียงมากกว่าการวิทยุ 'ดิสนีย์ ตอบกลับ Wyatt ' มากกว่าครึ่งหนึ่งของการ ยังมีการทำเครื่องมือ ผมคิดว่า เราจะได้รับส่วนใหญ่ข้อมูลที่เราต้องการ ' ' นี้เป็นพายุเลวจริง ๆ เดฟ ฉันจะให้ห้านาที จากนั้นเรากำลังบินออกอีก มีไปได้แย่ในการ ทางออก " และก็ กว่าชั่วโมง ลมกรีดร้อง และเอาชนะกับเครื่องบิน และพยายามที่จะตัดเป็นชิ้น Wyatt กลัวว่า ปีกจะมาปิด แต่ ที่ล่าสุดพวกเขาถึงอากาศสงบอีกครั้งและเสียงของการ พายุเฮอริเคนสงบอยู่เบื้องหลัง สี่ชั่วโมงต่อมาพวกเขากลับบนพื้นที่ Sarrat หมวก เป็นพวกเขาด้านซ้ายเครื่องบิน แฮนเซ่นเปิด Wyatt ' ถ้าต้องบินผ่านพายุอีกเช่นนั้น ฉันจะใช้งานพื้น ' Wyatt หัวเราะ ' ดี ที่หนึ่งเลวร้ายที่สุดที่ฉันเคยเห็น และผมได้บินไปยี่สิบสามพายุ ' 'ยี่สิบสาม' แฮนเซ่นจับศีรษะของเขา 'จะบ้า'

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เครื่องบินบินเงินทางตะวันออกเฉียงใต้ในสภาพอากาศที่ยุติธรรมข้ามเกาะสีเขียวขนาดเล็กที่เรียกว่าแอนทิลเลสเบี้ยน ท้องฟ้าเหนือเป็นที่ชัดเจนและสีฟ้ามหาสมุทรแอตแลนติกด้านล่างส่องในแสงแดดสดใส แต่บางไกลออกไปข้างต้นแอตแลนติกปัญหาได้รับการรอคอยและเครื่องบินที่บินจะมองหามัน. นักบินแฮร์รี่แฮนเซนเป็นนายทหารในกองทัพเรือสหรัฐฯกับสิบสองปี'บินอยู่ข้างหลังเขา เขาจ้องมองมาอย่างหนักที่ท้องฟ้าในด้านหน้าของเขาและที่สุดท้ายที่เห็นครั้งแรกบางเมฆปรากฏ เขาผลักปุ่มและพูดเข้าไปในวิทยุ. เราได้รับอยู่ใกล้กับเดฟ การเปลี่ยนแปลงใด ๆ ของคำสั่ง? ผู้นำในกองทัพเรือสหรัฐฯไม่ได้มักจะใช้คำสั่งจากชาวต่างชาติแต่ที่ไม่ต้องกังวลแฮนเซน เขาเป็นคนที่เหมาะสม เขาชอบที่จะบินไปกับผู้ชายที่ดีที่งานของพวกเขา - และผู้ที่จะช่วยให้เขาที่จะได้รับเครื่องบินกลับบ้านในชิ้นเดียว. เดวิดไวแอตต์มาข้างหน้าเพื่อพูดคุยกับแฮนเซนและมองออกไปที่ท้องฟ้า แล้วเมฆหนาและหนัก ในอีกไม่กี่นาทีที่เครื่องบินจะอยู่ในพายุ. 'เราจะใช้เส้นทางปกติ "เขากล่าวว่า 'เราจะทำตามลมรอบในวงกลมช้าย้ายเข้ามาอยู่ตลอดเวลา. เมื่อเราได้รับมุมตะวันตกเฉียงใต้ของเราจะกลายเป็นศูนย์.' 'ตกลง' แฮนเซนกล่าวว่า แต่ฉันหวังว่าคุณจะได้รับข้อมูลทั้งหมดที่คุณต้องการ ฉันไม่ต้องการที่จะทำเช่นนี้เป็นครั้งที่สอง. ไวแอตต์ยิ้ม 'ไม่ทำ I. ' เขาเดินกลับลงเครื่องบินและยึดตัวเองเป็นที่นั่งของเขา ชายสองคนที่ทำงานกับเขาอยู่แล้วไม่ว่าง สามของพวกเขาทำให้แน่ใจว่าทุกอย่างที่มีความปลอดภัยและไม่มีอะไรจะย้าย พวกเขาตรวจสอบว่าเครื่องมือที่กำลังทำงานอยู่และคอมพิวเตอร์ได้พร้อม. ไวแอตต์ก็กลัว เขาเป็นคนที่กลัวอยู่เสมอก่อนที่เครื่องบินไปในเพราะเขารู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับพายุเฮอริเคนกว่าคนบนเครื่องบินใดๆ พายุเฮอริเคนเป็นงานของเขาเขาศึกษาชีวิตและเขาเข้าใจดีเกินไปอันตรายของการบินที่น่ากลัวเหล่านั้นเข้าไปในลมรุนแรง. เมฆตอนนี้มีสีดำหลายร้อยภูเขาเมตรสูง เบา ๆแฮนเซนเริ่มหันเครื่องบินลึกเข้าไปในพายุ ลมเป็นมากขึ้นและมีความรุนแรงมากขึ้นและเครื่องบินส่ายจากจมูกถึงหาง. ฝนตกขับรถขึ้นไปผ่านเมฆและฟ้าผ่าเต็มท้องฟ้าที่มีสีฟ้าหนักเบา. ทันใดนั้นเครื่องบินลดลงเหมือนก้อนหิน แฮนเซนต่อสู้กับลมและผลักดันให้เครื่องบินลงในปีน ทุกรอบเมฆสีดำสีฟ้าถูกระเบิดเป็นรูปทรงที่แตกต่างกันทุกวินาที แล้วเช่นเดียวกับที่จู่ ๆ อีกลมตีเครื่องบินจากด้านล่างและเครื่องบินยิงขึ้นเหมือนเป็นกระสุนจากปืน. แขนแฮนเซนปวดร้าวในขณะที่เขาต่อสู้เครื่องบิน เขาเข้ามาดูอย่างรวดเร็วที่นาฬิกาของเขา ครึ่งหนึ่งอีกชั่วโมงก่อนที่เขาจะหันไปทางศูนย์และจากนั้นอีก160 กิโลเมตรผ่านCrosswinds ก่อนที่พวกเขามาถึงมัน. ในด้านหลังของเครื่องบินไวแอตต์และคนของเขากำลังยุ่งมาก ถึงแม้ว่าพวกเขาถูกตีและเขย่าทุกวินาทีโดยเครื่องบินของการเคลื่อนไหวรุนแรงที่พวกเขายังคงจัดการที่จะทำของพวกเขาทำงาน. ในที่สุดเครื่องบินบินเข้าไปในตาของพายุเฮอริเคน - ที่แปลกสถานที่แห่งความสงบอากาศเงียบสงบในใจกลางของพายุ. 'คุณกำลังทำกลับมีเดฟ? มาเสียงของแฮนเซนในช่วงวิทยุ. 'ไม่เลวร้ายเกินไป' ตอบไวแอตต์ 'มากกว่าครึ่งหนึ่งของเครื่องมือที่ยังคงทำงาน ผมคิดว่าเราจะได้รับมากที่สุดของข้อมูลที่เราต้องการ. '' นี้เป็นพายุที่เลวร้ายจริงๆเดฟ ฉันจะให้ห้านาทีแล้วเรากำลังบินออกมาอีกครั้ง มันจะเลวร้ายยิ่งในวิธีการออก. และมันก็เป็น เป็นเวลากว่าหนึ่งชั่วโมงลมกรีดร้องและตีกับเครื่องบินและพยายามที่จะทำลายมันเป็นชิ้น. ไวแอตต์กลัวว่าปีกจะหลุดออกมา แต่อย่างสุดท้ายที่พวกเขามาถึงอากาศสงบอีกครั้งและเสียงของพายุเฮอริเคนเสียชีวิตไปอยู่เบื้องหลังพวกเขา. สี่ชั่วโมงต่อมาพวกเขากลับมาอยู่บนพื้นดินที่ Cap Sarrat ขณะที่พวกเขาเหลือเครื่องบินแฮนเซนหันไปไวแอตต์. ถ้าฉันต้องบินผ่านพายุเช่นเดียวกับที่อื่นฉันจะใช้งานพื้นดิน. ไวแอตต์หัวเราะ 'ดีที่เป็นคนเลวร้ายที่สุดที่ฉันเคยเห็น และฉันได้บินเข้ายี่สิบสามพายุเฮอริเคน. '' ยี่สิบสาม! แฮนเซนส่ายหัว 'คุณจะต้องบ้า!'

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เครื่องบินสีเงินบินใต้ตะวันออกในสภาพอากาศที่เป็นธรรม ข้าม

เกาะสีเขียวขนาดเล็กที่เรียกว่า เกรตเตอร์แอนทิลลิส . ท้องฟ้าใส และฟ้ามหาสมุทรแอตแลนติกด้านล่าง
ส่องในแสงแดดสดใส แต่ที่ไกลออกไปเหนือ

แอตแลนติก ปัญหาคือรอ และเครื่องบินบินค้นหา
นักบิน แฮร์รี่ แฮนเซน เป็นเจ้าหน้าที่ในสหรัฐอเมริกากองทัพเรือ สิบสองปี ' บิน

กับเครื่องบินสีเงินบินใต้ตะวันออกในสภาพอากาศที่เป็นธรรม ข้าม

เกาะสีเขียวขนาดเล็กที่เรียกว่า เกรตเตอร์แอนทิลลิส . ท้องฟ้าใส และฟ้ามหาสมุทรแอตแลนติกด้านล่าง
ส่องในแสงแดดสดใส แต่ที่ไกลออกไปเหนือ

แอตแลนติก ปัญหาคือรอ และเครื่องบินบินค้นหา
นักบิน แฮร์รี่ แฮนเซน เป็นเจ้าหน้าที่ในสหรัฐอเมริกากองทัพเรือ สิบสองปี ' บิน

กับเครื่องบินสีเงินบินใต้ตะวันออกในสภาพอากาศที่เป็นธรรม ข้าม

เกาะสีเขียวขนาดเล็กที่เรียกว่า เกรตเตอร์แอนทิลลิส . ท้องฟ้าใส และฟ้ามหาสมุทรแอตแลนติกด้านล่าง
ส่องในแสงแดดสดใส แต่ที่ไกลออกไปเหนือ

แอตแลนติก ปัญหาคือรอ และเครื่องบินบินค้นหา
นักบิน แฮร์รี่ แฮนเซน เป็นเจ้าหน้าที่ในสหรัฐอเมริกากองทัพเรือ สิบสองปี ' บิน

กับเครื่องบินสีเงินบินใต้ตะวันออกในสภาพอากาศที่เป็นธรรม ข้าม

เกาะสีเขียวขนาดเล็กที่เรียกว่า เกรตเตอร์แอนทิลลิส . ท้องฟ้าใส และฟ้ามหาสมุทรแอตแลนติกด้านล่าง
ส่องในแสงแดดสดใส แต่ที่ไกลออกไปเหนือ

แอตแลนติก ปัญหาคือรอ และเครื่องบินบินค้นหา
นักบิน แฮร์รี่ แฮนเซน เป็นเจ้าหน้าที่ในสหรัฐอเมริกากองทัพเรือ สิบสองปี ' บิน

กับเครื่องบินสีเงินบินใต้ตะวันออกในสภาพอากาศที่เป็นธรรม ข้าม

เกาะสีเขียวขนาดเล็กที่เรียกว่า เกรตเตอร์แอนทิลลิส . ท้องฟ้าใส และฟ้ามหาสมุทรแอตแลนติกด้านล่าง
ส่องในแสงแดดสดใส แต่ที่ไกลออกไปเหนือ

แอตแลนติก ปัญหาคือรอ และเครื่องบินบินค้นหา
นักบิน แฮร์รี่ แฮนเซน เป็นเจ้าหน้าที่ในสหรัฐอเมริกากองทัพเรือ สิบสองปี ' บิน

กับเครื่องบินสีเงินบินใต้ตะวันออกในสภาพอากาศที่เป็นธรรม ข้าม

เกาะสีเขียวขนาดเล็กที่เรียกว่า เกรตเตอร์แอนทิลลิส . ท้องฟ้าใส และฟ้ามหาสมุทรแอตแลนติกด้านล่าง
ส่องในแสงแดดสดใส แต่ที่ไกลออกไปเหนือ

แอตแลนติก ปัญหาคือรอ และเครื่องบินบินค้นหา
นักบิน แฮร์รี่ แฮนเซน เป็นเจ้าหน้าที่ในสหรัฐอเมริกากองทัพเรือ สิบสองปี ' บิน

กับเครื่องบินสีเงินบินใต้ตะวันออกในสภาพอากาศที่เป็นธรรม ข้าม

เกาะสีเขียวขนาดเล็กที่เรียกว่า เกรตเตอร์แอนทิลลิส . ท้องฟ้าใส และฟ้ามหาสมุทรแอตแลนติกด้านล่าง
ส่องในแสงแดดสดใส แต่ที่ไกลออกไปเหนือ

แอตแลนติก ปัญหาคือรอ และเครื่องบินบินค้นหา
นักบิน แฮร์รี่ แฮนเซน เป็นเจ้าหน้าที่ในสหรัฐอเมริกากองทัพเรือ สิบสองปี ' บิน

กับเครื่องบินสีเงินบินใต้ตะวันออกในสภาพอากาศที่เป็นธรรม ข้าม

เกาะสีเขียวขนาดเล็กที่เรียกว่า เกรตเตอร์แอนทิลลิส . ท้องฟ้าใส และฟ้ามหาสมุทรแอตแลนติกด้านล่าง
ส่องในแสงแดดสดใส แต่ที่ไกลออกไปเหนือ

แอตแลนติก ปัญหาคือรอ และเครื่องบินบินค้นหา
นักบิน แฮร์รี่ แฮนเซน เป็นเจ้าหน้าที่ในสหรัฐอเมริกากองทัพเรือ สิบสองปี ' บิน

กับเครื่องบินสีเงินบินใต้ตะวันออกในสภาพอากาศที่เป็นธรรม ข้าม

เกาะสีเขียวขนาดเล็กที่เรียกว่า เกรตเตอร์แอนทิลลิส . ท้องฟ้าใส และฟ้ามหาสมุทรแอตแลนติกด้านล่าง
ส่องในแสงแดดสดใส แต่ที่ไกลออกไปเหนือ

แอตแลนติก ปัญหาคือรอ และเครื่องบินบินค้นหา
นักบิน แฮร์รี่ แฮนเซน เป็นเจ้าหน้าที่ในสหรัฐอเมริกากองทัพเรือ สิบสองปี ' บิน

กับเครื่องบินสีเงินบินใต้ตะวันออกในสภาพอากาศที่เป็นธรรม ข้าม

เกาะสีเขียวขนาดเล็กที่เรียกว่า เกรตเตอร์แอนทิลลิส . ท้องฟ้าใส และฟ้ามหาสมุทรแอตแลนติกด้านล่าง
ส่องในแสงแดดสดใส แต่ที่ไกลออกไปเหนือ

แอตแลนติก ปัญหาคือรอ และเครื่องบินบินค้นหา
นักบิน แฮร์รี่ แฮนเซน เป็นเจ้าหน้าที่ในสหรัฐอเมริกากองทัพเรือ สิบสองปี ' บิน

กับเครื่องบินสีเงินบินใต้ตะวันออกในสภาพอากาศที่เป็นธรรม ข้าม

เกาะสีเขียวขนาดเล็กที่เรียกว่า เกรตเตอร์แอนทิลลิส . ท้องฟ้าใส และฟ้ามหาสมุทรแอตแลนติกด้านล่าง
ส่องในแสงแดดสดใส แต่ที่ไกลออกไปเหนือ

แอตแลนติก ปัญหาคือรอ และเครื่องบินบินค้นหา
นักบิน แฮร์รี่ แฮนเซน เป็นเจ้าหน้าที่ในสหรัฐอเมริกากองทัพเรือ สิบสองปี ' บิน

กับ