“I’m serious, believe me.” Yang Che

“I’m serious, believe me.” Yang Chen wrinkles his brows in distress, why is it that nobody believes him when he speaks the truth?



Seeing how Yang Chen doesn’t seem to be lying, Zhao Hongyan could only raise her hands in surrender and say : “Alright alright, I’ll believe you. Actually, you’re still on trial, there isn’t much work for you to do in the first place, I will let our sisters know, in the future you will be responsible for buying us breakfast, brewing coffee, moving things and so on. In the past we took turns to do these, but from here on out you will do these alone, what do you think?”



“Seriously?” Yang Chen happily exclaimed. Buying breakfast, brewing coffee and moving things around, these actions suited him perfectly.



Seeing Yang Chen’s excited expression, Zhao Hongyan doesn’t know how to salvage what originally began as a joke, she whispered to herself “what a weird person”, then nodded.



“Good, this is set, remember to let everybody else know. Tomorrow I will buy breakfast for everybody, things like money can be paid after.” Yang Chen turned back in satisfaction, and continued to tidy up his desk, ignoring Zhao Hongyan lifeless face.



Five minutes later, when Zhao Hongyan once again turned to check what Yang Chen was doing, she was completely shocked……..



She noticed Yang Chen had already dumped all of the documents on the desk into the cabinet under the table, the only thing left on the desk was the computer. While on the computer display, an image familiar to the point it cannot be more familiar was shown——Pokemon!

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ผมจริงจัง เชื่อฉัน" Yang Chen ย่นคิ้วของเขาตกทุกข์ได้ยาก ทำไมจึงว่า ไม่มีใครเชื่อเขาเมื่อเขาพูดความจริง เห็นวิธี Yang Chen ไม่ ได้โกหก Zhao Hongyan อาจเพียงยกมือของเธอในการยอมจำนน และพูด: "ไม่เป็นไรไม่เป็นไร ผมจะเชื่อคุณได้ จริง คุณจะยังคงทดสอบ ไม่มีงานมากต้องทำในสถานที่แรก ฉันจะให้พี่สาวของเรารู้ว่า ในอนาคตคุณจะรับผิดชอบซื้ออาหารเช้าของเรา ชงกาแฟ ย้ายสิ่งต่าง ๆ ฯลฯ ในอดีตเราจึงหันไปทำ แต่จากใจคุณจะทำ คนเดียว คุณคิดอย่างไร" "อย่างจริงจัง" Yang Chen exclaimed อย่างมีความสุข ซื้ออาหารเช้า ชงกาแฟ และย้ายสิ่งต่าง ๆ รอบ ๆ การกระทำเหล่านี้เหมาะกับเขาอย่างสมบูรณ์แบบ เห็น Yang Chen ตื่นเต้นนิพจน์ Zhao Hongyan ไม่ทราบว่าวิธีการกอบกู้สิ่งเดิมที่เริ่มเป็น เธอกระซิบบอกตัวเอง "อะไรแปลกคน" แล้วเลยต้องการ "ดี ค่า อย่าให้คนอื่นรู้ พรุ่งนี้ฉันจะซื้ออาหารเช้าสำหรับทุกคน เช่นเงินสามารถชำระได้ภายหลัง" Yang Chen หันกลับความพึงพอใจ และยังคงขึ้นโต๊ะของเขา ละเว้น Zhao Hongyan หน้าตาย ห้านาทีต่อมา เมื่อ Zhao Hongyan อีกครั้งเปิดเพื่อตรวจสอบว่า Yang Chen ทำ เธอตกใจหมด... เธอสังเกตเห็น Yang Chen แล้วก็ทิ้งเอกสารบนโต๊ะทั้งหมดลงในตู้ใต้โต๊ะได้ เป็นสิ่งเดียวที่เหลือบนโต๊ะคอมพิวเตอร์ แสดงภาพความคุ้นเคยในจุดที่ไม่คุ้นเคยในขณะที่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ — — โปเกมอน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ฉันอย่างจริงจังเชื่อฉัน." เฉินหยางริ้วรอยคิ้วของเขาในความทุกข์ทำไมมันเป็นสิ่งที่ไม่มีใครเชื่อเขาเมื่อเขาพูดความจริงหรือไม่เห็นว่าหยางเฉินไม่ได้ดูเหมือนจะโกหก, Zhao Hongyan เท่านั้นที่สามารถยกมือของเธอ ในการยอมจำนนและพูดว่า "เอาล่ะเอาล่ะฉันจะเชื่อว่าคุณ ที่จริงแล้วคุณยังคงอยู่ในการพิจารณาคดีที่มีอยู่ไม่ทำงานมากสำหรับคุณที่จะทำในครั้งแรกที่ผมจะให้น้องสาวของเรารู้ว่าในอนาคตคุณจะต้องรับผิดชอบในการซื้อเราเช้า, เบียร์กาแฟย้ายสิ่งและอื่น ๆ บน. ในอดีตเราผลัดกันที่จะทำสิ่งเหล่านี้ แต่จากที่นี่ที่ออกคุณจะทำเหล่านี้คนเดียวทำในสิ่งที่คุณคิดว่า? " " อย่างจริงจัง? "หยางเฉินอุทานออกมาอย่างมีความสุข ซื้ออาหารเช้า, เบียร์กาแฟและย้ายสิ่งต่าง ๆ รอบการกระทำเหล่านี้เหมาะกับเขาอย่างสมบูรณ์แบบ. เห็นการแสดงออกตื่นเต้นหยางเฉิน, Zhao Hongyan ไม่ทราบวิธีที่จะกอบกู้สิ่งที่เริ่มเดิมทีเป็นเรื่องตลกเธอกระซิบกับตัวเองว่า "สิ่งที่คนแปลก" แล้ว พยักหน้า. "ดีนี้ถูกกำหนดให้จำไว้ว่าจะปล่อยให้คนอื่นรู้ พรุ่งนี้ผมจะซื้ออาหารเช้าสำหรับทุกสิ่งที่ต้องการเงินสามารถชำระเงินหลังจาก. "หยางเฉินหันกลับมาในความพึงพอใจและยังคงเป็นระเบียบเรียบร้อยขึ้นโต๊ะทำงานของเขาไม่สนใจ Zhao Hongyan ใบหน้าไม่มีชีวิตชีวา. ห้านาทีต่อมาเมื่อ Zhao Hongyan อีกครั้งหันไปตรวจสอบ สิ่งหยางเฉินกำลังทำอะไรเธอได้อย่างสมบูรณ์ตกใจ ...... .. เธอสังเกตเห็นหยางเฉินทิ้งแล้วทั้งหมดของเอกสารบนโต๊ะทำงานลงในตู้ใต้โต๊ะสิ่งเดียวที่เหลืออยู่บนโต๊ะเป็นคอมพิวเตอร์ ในขณะที่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์เป็นภาพที่คุ้นเคยไปยังจุดที่มันไม่สามารถจะคุ้นเคยมากขึ้นก็แสดงให้เห็น - โปเกมอน!

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ฉันพูดจริงๆนะ เชื่อผมสิ " หยางเฉินย่นคิ้วของเขามีความทุกข์ ทำไมมันไม่มีใครเชื่อเขาเมื่อเขาได้พูดความจริงเห็นหยางเฉิน ดูเหมือนจะไม่โกหก จ้าว hongyan ได้แต่ยกมือเธอยอมแพ้และพูด " ก็ได้ๆ ฉันจะเชื่อคุณ จริงๆแล้ว คุณยังอยู่ในศาล ยังไม่มีงานมากสำหรับคุณที่จะทำในสถานที่แรก ผมจะให้น้องสาวของเราว่า ในอนาคตนายจะรับผิดชอบการซื้ออาหารเช้า เราต้มกาแฟ ย้ายสิ่งของ และอื่น ๆ ในอดีต เราผลัดกันทำเหล่านี้ แต่จากนี้ไปคุณจะทำอะไรคนเดียว คุณคิดอย่างไร "" จริงเหรอ ? " หยางเฉินมีความสุขอุทาน ซื้ออาหารเช้า กาแฟ เบียร์ และย้ายสิ่งรอบ ๆ การกระทำเหล่านี้เหมาะกับเขาที่สุดเลยเห็นหยางเฉินตื่นเต้นการแสดง จ้าว hongyan ไม่รู้วิธีการกู้อะไรตั้งแต่แรกเริ่มเป็นตลกที่เธอกระซิบกับตัวเอง " สิ่งที่คนแปลกๆ " แล้วพยักหน้า" ดี นี้ตั้งไว้เพื่อให้คนอื่นรู้ พรุ่งนี้ผมจะซื้ออาหารเช้าสำหรับทุกคน เรื่องเงินจะจ่ายหลังจาก " หยางเฉินกลับในความพึงพอใจต่อไป และทำความสะอาดโต๊ะ ไม่สนใจกับจ้าว hongyan ตายหน้าห้านาทีต่อมา เมื่อ จ้าว hongyan หันอีกครั้งเพื่อตรวจสอบสิ่งที่หยางเฉินอยู่ เธอตกใจมาก . . . . .เธอสังเกตเห็นหยางเฉินได้ทิ้งของเอกสารบนโต๊ะลงตู้ใต้โต๊ะ สิ่งเดียวที่เหลือบนโต๊ะเป็นคอมพิวเตอร์ ในขณะที่บนจอแสดงผลคอมพิวเตอร์ เป็นภาพที่คุ้นเคยไปยังจุดที่มันไม่สามารถคุ้นเคยแสดง -- โปเกมอน !