On Christmas Eve 1971, German teena

On Christmas Eve 1971, German teenager Juliane Koepcke was sitting next to her mother on a plane. Juliane had just graduated from high school in Lima, Peru, and was on her way to the Amazon region Peru. There, she and her mother planned to meet up with her father, biologist Hans Koepcke. But the plane was struck by lightning, and when the 17-year-old girl looked out the window, she saw the right wing on fire The last thing Juliane remembered was feeling herself whirling in her seat in midair, and then landing soft vegetation. She ended up on the ground two miles from the crash.

Juliane lost consciousness, and she came to several hours later, still strapped in her seat Miraculously, she had survived, but she had fractured her collarbone, gashed her right arm, and lost vision in one eye. And her ordeal was just beginning. She set out to find the plane and her mother, but all she found were empty seats And then suddenly she saw the bodies of three young women still in their seats. Of the 92 people on board the plane, Juliane was the lone survivor. Juliane then wandered away from the crash, wearing torn clothes and only one sandal to try to find help.

Juliane had been raised by her parents on an ecological site in the jungle. Although in shock, she remembered her father's advice about surviving in the jungle: she had to locate flowing water and follow it downstream until the water turned into a navigable river. Once on the river, she might come across natives who could help her. As she waded through jungle water, she fought off swarms of insects and leeches, not even caring when crocodiles dived in her path. She used a walking stick to make her away, prodding shapes in the water to protect herself from deadly sting ra Despite her injuries, Juliane hacked her way through the rainforest. She frequently heard planes overhead, but she had no way to signal them. She drank water, but she was too stunned to eat anything at all. On the tenth day, she stumbled onto a canoe and hut, where she was found hours later by Peruvian lumbermen. They tried to treat her injuries. One of them used salt and kerosene to clean out the insects that were buried in her skin. Juliane counted thirty-five worms that came out of her arms alone. The following day she was taken on a seven-hour journey by canoe down the river to a town, where a local pilot flew her to her father. Juliane recovered and went back to Germany, where she became a zoologist. In 1998, at the age of fifty, she came back to Peru as a consultant to Werner Herzog's documentary film about her ordeal, which was called Wings of Hope.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในปี 1971 คริสต์มาส วัยรุ่นเยอรมัน Juliane Koepcke นั่งถัดจากแม่ของเธอบนเครื่องบิน Juliane มีเพียงจบศึกษาจากโรงเรียนมัธยมในลิมา เปรู และในภูมิภาค Amazon เปรูทางของเธอ มี เธอและแม่ของเธอวางแผนที่จะพบกับพ่อของเธอ นักชีววิทยาฮันส์ Koepcke แต่เครื่องบินหลงฟ้าผ่า และเมื่ออายุ 17 ปีสาวมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นปีกขวาไฟ Juliane จำความรู้สึกตัวเองปั่นป่วนนั่งกลางเวหา และจากนั้น ลงจอดนุ่มพืชสิ่งสุดท้าย เธอจบลงบนพื้นดินสองไมล์จากความผิดพลาด Juliane สูญเสียสติ และเธอมาหลายชั่วโมงต่อมา ยังคง ยึดนั่งปาฏิหาริย์ เธอรอดชีวิต แต่เธอร้าวกระดูกไหปลาร้าของเธอ gashed แขนขวาของเธอ และสูญเสียวิสัยทัศน์ในตาข้างหนึ่ง และการทรมานของเธอก็เพิ่งเริ่ม เธอกำหนดเพื่อค้นหาเครื่องบินและแม่ของเธอ แต่ทั้งหมดที่เธอพบมีที่นั่งว่างแล้ว ทันใดนั้นเธอเห็นร่างของหญิงสาวที่สามยังอยู่ในที่นั่งของพวกเขา 92 คนบนเครื่องบิน Juliane ถูกรอด Juliane แล้วเดินออกจากความล้มเหลว สวมเสื้อผ้าที่ฉีกและรองเท้าเดียวเพื่อพยายามค้นหาความช่วยเหลือ Juliane ได้รับการเลี้ยงดู โดยพ่อแม่ของเธอบนไซต์ที่มีระบบนิเวศในป่า แม้ว่าในช็อต เธอจดจำคำแนะนำของพ่อของเธอเกี่ยวกับชีวิตรอดในป่า: เธอต้องค้นหาน้ำไหล และทำตามน้ำจนกระทั่งน้ำกลายเป็นแม่น้ำมากกว่า ครั้งในแม่น้ำ เธออาจเจอชาวบ้านที่สามารถช่วยเธอ ขณะที่เธอเดินฝ่าน้ำป่า เธอต่อสู้ swarms ของแมลงและ leeches ไม่ได้ดูแลเมื่อจระเข้ดำในเส้นทางของเธอ เธอใช้ไม้จะทำให้เธอไป prodding รูปร่างในน้ำเพื่อปกป้องตัวเองจากอันตรายต่อย ra แม้มีการบาดเจ็บของเธอ Juliane hacked ของเธอตัดผ่านป่า เธอได้ยินเครื่องบินจ่ายบ่อย แต่เธอมีวิธีการส่งสัญญาณให้ เธอดื่มน้ำ แต่เธอตกใจเกินไปกินอะไรเลย ในวันสิบ เธอสะดุดลงในเรือแจวและฮัท ที่เธอค้นพบเวลาในภายหลัง โดยเปรูคนตัดไม้ พวกเขาพยายามที่จะรักษาอาการบาดเจ็บของเธอ หนึ่งของพวกเขาใช้เกลือและน้ำมันก๊าดเพื่อล้างแมลงที่ถูกฝังอยู่ในผิวของเธอ Juliane นับสามสิบห้าหนอนที่ออกมาจากอ้อมแขนของเธอเพียงอย่างเดียว วันต่อไปนี้ที่เธอถ่ายในการเดินทางเจ็ดชั่วโมง โดยเรือแจวลงแม่น้ำไปยังเมือง ซึ่งเป็นนักบินเครื่องบินเธอพ่อของเธอ Juliane กู้คืน และก็กลับไปเยอรมนี ที่เธอกลายเป็นที่ธรณีวิทยา ในปี 1998 อายุห้าสิบ เธอกลับมาสู่เปรูเป็นปรึกษาให้กับภาพยนตร์สารคดี Werner Herzog เกี่ยวกับการทรมานของเธอ ซึ่งเรียกว่าปีกแห่งความหวัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วันคริสต์มาสอีฟปี 1971 วัยรุ่นเยอรมัน Juliane Koepcke ได้นั่งติดกับแม่ของเธออยู่บนเครื่องบิน Juliane จบการศึกษาเพียงแค่จากโรงเรียนมัธยมในกรุงลิมาประเทศเปรูและเป็นในทางของเธอไปยังภูมิภาค Amazon เปรู ที่นั่นเธอและแม่ของเธอวางแผนที่จะได้พบกับพ่อของเธอชีววิทยาฮันส์ Koepcke แต่เครื่องบินถูกฟ้าผ่าและเมื่อสาว 17 ปีมองออกไปนอกหน้าต่างที่เธอเห็นปีกขวาบนไฟสิ่งสุดท้ายที่ Juliane จำได้รู้สึกว่าตัวเองปั่นป่วนในที่นั่งของเธออยู่ในอากาศและจากนั้นเชื่อมโยงไปถึงพืชที่อ่อนนุ่ม เธอจบลงบนพื้นดินสองไมล์จากความผิดพลาด. Juliane หมดสติและเธอมาเป็นเวลาหลายชั่วโมงต่อมายังคงผูกติดอยู่ในที่นั่งของเธออย่างน่าอัศจรรย์เธอยังมีชีวิตอยู่ แต่เธอก็หักกระดูกไหปลาร้าของเธอแผลแขนข้างขวาของเธอและการสูญเสียการมองเห็น ตาข้างหนึ่ง และความเจ็บปวดของเธอเป็นเพียงจุดเริ่มต้น เธอออกไปหาเครื่องบินและแม่ของเธอ แต่ทุกอย่างที่เธอพบว่ามีที่นั่งว่างแล้วก็เธอเห็นร่างของหญิงสาวทั้งสามยังคงอยู่ในที่นั่งของพวกเขา 92 คนบนเรือเครื่องบิน Juliane เป็นคนเดียวที่รอดชีวิต Juliane แล้วเดินออกจากความผิดพลาดในการสวมใส่เสื้อผ้าที่ขาดและมีเพียงหนึ่งรองเท้าเพื่อพยายามที่จะหาคนมาช่วย. Juliane ได้รับการเลี้ยงดูจากพ่อแม่ของเธอในเว็บไซต์ของระบบนิเวศในป่า แม้ว่าในช็อตเธอจำคำแนะนำของพ่อของเธอเกี่ยวกับการมีชีวิตรอดในป่า: เธอมีที่จะหาน้ำไหลและปฏิบัติตามนั้นปลายน้ำจนน้ำกลายเป็นแม่น้ำนำร่อง เมื่ออยู่บนแม่น้ำเธออาจจะเจอชาวบ้านที่สามารถช่วยให้เธอ ขณะที่เธอเดินลุยน้ำผ่านน้ำป่าเธอต่อสู้กับฝูงแมลงและปลิงไม่ได้ดูแลเมื่อจระเข้พุ่งในเส้นทางของเธอ เธอใช้ไม้เท้าที่จะทำให้เธอไป prodding รูปร่างในน้ำเพื่อป้องกันตัวเองจากการต่อย RA ร้ายแรงแม้จะมีการบาดเจ็บของเธอ Juliane hacked ทางของเธอผ่านป่าดงดิบ เธอได้ยินเสียงเครื่องบินบ่อยค่าใช้จ่าย แต่เธอก็มีวิธีที่จะส่งสัญญาณให้พวกเขาไม่มี เธอดื่มน้ำ แต่เธอก็ตะลึงเกินไปที่จะกินอะไรเลย ในวันที่สิบเธอสะดุดลงบนเรือแคนูและกระท่อมซึ่งเธอก็พบว่าชั่วโมงต่อมาโดยขุ่นเคืองเปรู พวกเขาพยายามที่จะรักษาอาการบาดเจ็บของเธอ หนึ่งของพวกเขาใช้เกลือและน้ำมันก๊าดเพื่อทำความสะอาดออกจากแมลงที่ถูกฝังอยู่ในผิวของเธอ Juliane นับสามสิบห้าเวิร์มที่ออกมาจากอ้อมแขนของเธอคนเดียว ในวันรุ่งขึ้นเธอถูกนำในการเดินทางเจ็ดชั่วโมงโดยเรือแคนูลงแม่น้ำไปยังเมืองที่เป็นนักบินบินท้องถิ่นของเธอกับพ่อของเธอ Juliane กู้คืนและเดินกลับไปที่ประเทศเยอรมนีซึ่งเธอก็กลายเป็นนักสัตววิทยา ในปี 1998 เมื่ออายุห้าสิบที่เธอกลับมาประเทศเปรูเป็นที่ปรึกษาให้กับภาพยนตร์สารคดี Werner Herzog เกี่ยวกับความเจ็บปวดของเธอซึ่งถูกเรียกว่าปีกแห่งความหวัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในวันคริสต์มาสอีฟปี 1971 , วัยรุ่น koepcke เยอรมันจูเลียนนั่งอยู่ข้างๆแม่ของเธอ บนเครื่องบิน จูเลียน เพิ่งจบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมในลิมา , เปรู และกำลังเดินทางไปยังภูมิภาค Amazon เปรู ที่นั่น เธอและแม่ของเธอวางแผนที่จะไปพบกับพ่อของเธอ นักชีววิทยา ฮันส์ koepcke . แต่เครื่องบินถูกฟ้าผ่า และเมื่อหญิงสาววัย 17 ปี มองออกไปที่หน้าต่าง เธอเห็นปีกขวาบนไฟ สิ่งสุดท้ายที่จำได้คือ ความรู้สึกปั่นป่วนในตัวจูเลียน ที่นั่งของเธออยู่กลางอากาศแล้วลงพืชอ่อน เธอเลิกกับพื้นสองไมล์จากการชนจูเลียนหมดสติ เธอมาหลายชั่วโมงต่อมา ก็อยู่ในที่นั่งของเธออย่างน่าอัศจรรย์ เธอรอดมาได้ แต่เธอมีกระดูกไหปลาร้าหักของเธอ , gashed แขนขวาของเธอ และขาดวิสัยทัศน์ ในหนึ่งตา แล้วความเจ็บปวดของเธอเพิ่งเริ่มต้น เธอหาเครื่องบิน และแม่ของเธอ แต่สิ่งที่เธอพบมีที่นั่งว่างแล้ว ก็เธอเห็นร่างของหญิงสาวทั้งสามยังคงอยู่ในที่นั่งของพวกเขา ของ 92 คน บนกระดานเครื่องบิน จูเลียนเป็นผู้รอดชีวิตที่โดดเดี่ยว จูเลียนก็เดินออกมาจากตรงนั้นได้ สวมเสื้อผ้าและรองเท้าขาดคนเดียว พยายามหาทางช่วยจูเลียนถูกเลี้ยงดูโดยพ่อแม่ของเธอบนเว็บไซต์ในระบบนิเวศในป่า แม้ว่าจะตกใจ เธอจำได้ว่าพ่อของเธอ คำแนะนำเกี่ยวกับที่รอดตายในป่า : เธอหาน้ำไหลและตามทางจนกระทั่งน้ำกลายเป็นแม่น้ำเดินเรือ . เมื่ออยู่บนแม่น้ำ เธออาจจะเจอคน ที่สามารถช่วยเธอได้ เธอตะลุยผ่านป่าน้ำ เธอสู้กับฝูงแมลงและทากไม่ได้ดูแล เมื่อจระเข้ดำน้ำในเส้นทางของเธอ เธอใช้ไม้เท้าเพื่อให้เธอไปกระตุ้นรูปร่างในน้ำ เพื่อปกป้องตัวเองจากการบาดเจ็บร้ายแรงแม้ราต่อยเธอ จูเลียน แฮกทางของเธอผ่านป่าฝน เธอได้ยินบ่อยบินเหนือหัว แต่เธอไม่มีทางที่จะส่งสัญญาน เธอดื่มน้ำ แต่หล่อนก็อึ้งรับประทานเลย ใน สิบวัน เธอสะดุดลงพายเรือแคนูและกระท่อมที่เธอถูกพบในเวลาต่อมา โดย lumbermen ชาวเปรู พวกเขาพยายามที่จะรักษาอาการบาดเจ็บของเธอ หนึ่งของพวกเขาที่ใช้เกลือและน้ำมันก๊าดเพื่อกำจัดแมลงที่ถูกฝังอยู่ในผิวหนังของเธอ จูเลียนนับห้าตัวหนอนออกมาจากแขนของเธอคนเดียว วันต่อมา เธอถูกถ่ายในเจ็ดชั่วโมง การเดินทางโดยเรือลงแม่น้ำในเมือง ที่นำร่องบินของเธอกับพ่อของเธอ จูเลียนหายและกลับไปเยอรมนี ซึ่งเธอได้กลายมาเป็นนักสัตววิทยา ในปี 1998 ที่อายุสิบห้า เธอกลับมาที่เปรู เป็นที่ปรึกษาของ Werner Herzog ภาพยนตร์สารคดีเกี่ยวกับความเจ็บปวดของเธอซึ่งถูกเรียกปีกแห่งความหวัง