He had earned a break and he was go

He

had earned a break and he was going to make sure he enjoyed it.
Harry decided to have a coffee at his usual cafe before making a start. After all, he thought, there was no hurry! As he relaxed over his coffee he smiled at the tourists who were at the next table putting more film into their camera. The man looked fat and rich — just the type of tourist he had always disliked. The woman smiled back like the silly, simple thing she was. The fools. What did they know? He could rob them of everything and they wouldn't know it. But that would be a waste of time. He had better things to do. And there was, after all, plenty of time!
Harry finished his coffee and stood up. It was time to begin. He put his hand into his pocket and took out the whistle. He felt like a child at Christmas who was just about to open his presents. Harry Chen's time had come, at last!
He put the whistle to his mouth and blew. But, as he blew, there was a brilliant, blinding light that shot through
his eyes. He dropped the whistle in his confusion. The light did not go away.
It took him a few moments before he realised what had happened. He walked away from his table to see the stupid tourist taking a picture of his stupid wife using the flash from his camera — just as he had blown his whistle. The bright flash was frozen in time. That was all: It was just a camera. But he had dropped the whistle.
He had to find it. He began to look around the bright stillness which was all about him. Then he felt something break beneath the weight of his shoe. He looked down. The whistle lay in pieces.
His heart seemed to rise to his mouth as he realised what had happened. And the whistle lay in tiny pieces on the ground. Harry knew, as soon as he saw it, that it was too difficult even for him to repair. He was stuck there.
Harry tried shouting at the still-smiling tourist, at the waitress, at everybody he saw. But it was useless. They could not hear him. They could not see him. He might just as well not be there. He did not know whether time had stopped for the world or just for Harry Chen. And for how long? Would he live there always, with no future and no past? Would he die there?
These thoughts were passing through his mind as he considered the broken remains of the whistle. Only one part could be recognised. It was the part which had on it the words: BE STILL.
He felt afraid. He felt robbed. He felt a cold shadow pass over him. It just wasn't
fair

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เขา ได้รับการหยุดพัก และเพื่อให้แน่ใจว่า เขาเพลิดเพลินกับการแฮรี่ตัดสินใจที่จะได้กาแฟที่คาเฟ่ของเขาปกติก่อนทำการเริ่มต้น หลังจากที่ทุก คิดว่า เขามีไม่รีบ เป็นเขาผ่อนคลายมากกว่ากาแฟของเขา ที่เขายิ้มที่นักท่องเที่ยวที่อยู่ในตารางถัดไปใส่เพิ่มเติมฟิล์มเข้ากล้องของพวกเขา คนดูอ้วน และรวย — เพียงชนิดของเสมอมี disliked ผู้หญิงยิ้มกลับมาเช่นสิ่งโง่ อย่างที่เธอ คนโง่ พวกเขาไม่รู้อะไร เขาสามารถปล้นทุกอย่างพวกเขา และพวกเขาจะไม่รู้ แต่ที่จะทำให้เสียเวลา เขามีกิจกรรมดี และ มี หลังจากทั้งหมด เวลามากมายแฮร์รี่กาแฟของเขาเสร็จ แล้วยืนขึ้น เวลาเริ่มต้นได้ เขาใส่มือของเขาลงในกระเป๋าของเขา และเอาออกนกหวีด เขารู้สึกเหมือนเด็กในเทศกาลคริสต์มาสที่กำลังจะเปิดการแสดงของเขา เวลาแฮร์รี่เฉินมา ในที่สุดเขานำนกหวีดปากของเขา และได้พัด แต่ เป็นเขา blew มีสดใส blinding แสงที่ยิงผ่านตาของเขา เขาหลุดนกหวีดความยุ่งเหยิงของเขา ไฟไม่เสร็จไปมันเอาเขาครู่หนึ่งก่อนที่เขาเองก็ยังคิดว่าได้เกิดอะไรขึ้น เขาเดินจากตารางของเขาดูโง่นักท่องเที่ยวถ่ายภาพเมียโง่ใช้แฟลชจากกล้องของเขา — เพียงแค่ ตามที่เขาได้เป่านกหวีดของเขา แฟลชสว่างถูกแช่แข็งในเวลา ที่มีทั้งหมด: มันเป็นเพียงกล้อง แต่เขามีความเปลี่ยนแปลงนกหวีดเขาต้องค้นหามัน เขาเริ่มไปดูความนิ่งสว่างซึ่งเกี่ยวกับเขา แล้วเขารู้สึกว่าสิ่งที่แบ่งภายใต้น้ำหนักของรองเท้าของเขา เขามองลงไป นกหวีดวางชิ้นหัวใจของเขาดูเหมือนจะ เพิ่มขึ้นเป็นปากของเขาขณะที่เขาเองก็ยังคิดว่าได้เกิดอะไรขึ้น และนกหวีดวางชิ้นเล็ก ๆ บนพื้นดิน แฮร์รี่รู้ ทันทีที่เขาเห็นมัน ที่ได้ยากเกินไปสำหรับเขาที่จะซ่อมแซมได้ เขาไม่ติดที่มีแฮร์รี่พยายาม shouting ที่ยังคงยิ้มนักท่องเที่ยว ที่พนักงานเสิร์ฟ ที่ทุกคนเห็น แต่ก็ไม่มีประโยชน์ พวกเขาไม่ได้ยินเขา พวกเขาไม่ได้เห็นเขา เขาอาจดีเช่นไม่มีการ เขาไม่ได้รู้ว่า เวลาหยุดโลก หรือเพียง เฉินแฮร์รี่ และสำหรับ จะเขาอยู่ที่นั่นเสมอ ไม่มีอนาคตและอดีตไม่ จะเขาตายมีหรือไม่ความคิดเหล่านี้ได้ผ่านจิตใจของเขาเขาถืออยู่เสียของนกหวีด ส่วนหนึ่งได้รับ มันเป็นส่วนที่มีการคำ: จะยังเขารู้สึกกลัว เขารู้สึกว่า robbed เขารู้สึกเงาเย็นผ่านเขา มันก็ไม่ได้เป็นธรรม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เขาได้รับการพักผ่อนและเขากำลังจะทำให้แน่ใจว่าเขาสนุกกับมัน. แฮร์รี่ตัดสินใจที่จะมีกาแฟที่ร้านกาแฟตามปกติของเขาก่อนที่จะทำการเริ่มต้น หลังจากที่ทุกคนที่เขาคิดว่ามีไม่รีบร้อน! ในขณะที่เขาผ่อนคลายมากกว่ากาแฟของเขาที่เขายิ้มให้นักท่องเที่ยวที่อยู่ในต่อไปตารางการวางภาพยนตร์มากขึ้นในกล้อง คนที่มองและอุดมไปด้วยไขมัน - เพียงแค่ชนิดของการท่องเที่ยวที่เขาเคยไม่ชอบเสมอ ผู้หญิงที่ยิ้มกลับมาเหมือนโง่สิ่งที่ง่ายเธอเป็น คนโง่ สิ่งที่พวกเขารู้หรือไม่? เขาปล้นพวกเขาสามารถทำได้ทุกอย่างและพวกเขาจะได้รู้ว่ามัน แต่ที่จะเสียเวลา เขามีสิ่งที่ดีกว่าที่จะทำ และมีหลังจากที่ทุกเวลาอีกมาก! แฮร์รี่เสร็จกาแฟของเขาและลุกขึ้นยืน มันเป็นช่วงเวลาที่จะเริ่มต้น เขาเอามือของเขาเข้าไปในกระเป๋าของเขาและเอาออกนกหวีด เขารู้สึกเหมือนเด็กในวันคริสต์มาสที่กำลังจะเปิดของขวัญของเขา เวลาที่แฮร์รี่เฉินได้มาที่สุดท้าย! เขาใส่นกหวีดไปที่ปากของเขาและพัด แต่ในขณะที่เขาพัดมีความสดใสแสงสว่างจ้าที่ยิงผ่านสายตาของเขา เขาลดลงนกหวีดในความสับสนของเขา แสงไม่ได้หายไป. เขาใช้เวลาสักครู่ก่อนที่เขาจะตระหนักถึงสิ่งที่เกิดขึ้น เขาเดินออกไปจากโต๊ะของเขาเพื่อดูสถานที่ท่องเที่ยวโง่ถ่ายภาพของภรรยาของเขาโง่ใช้แฟลชจากกล้องของเขา - เช่นเดียวกับที่เขาได้เป่านกหวีด แฟลชสว่างถูกแช่แข็งในเวลา นั่นคือทั้งหมด: มันเป็นเพียงกล้อง แต่เขาได้ลดลงนกหวีด. เขาจะพบว่ามัน เขาเริ่มที่จะมองไปรอบ ๆ นิ่งสดใสซึ่งเป็นเรื่องของเขา จากนั้นเขาก็รู้สึกว่าบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ใต้การแบ่งน้ำหนักของรองเท้าของเขา เขามองลงไป นกหวีดวางชิ้น. หัวใจของเขาดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นถึงปากของเขาในขณะที่เขาตระหนักถึงสิ่งที่เกิดขึ้น และนกหวีดวางเป็นชิ้นเล็ก ๆ บนพื้นดิน แฮร์รี่รู้ว่าเร็วที่สุดเท่าที่เขาเห็นมันว่ามันเป็นเรื่องยากเกินไปแม้สำหรับเขาที่จะซ่อมแซม เขาได้รับการติดอยู่ที่นั่น. แฮร์รี่พยายามตะโกนที่ท่องเที่ยวที่ยังคงยิ้มที่บริกรที่ทุกคนที่เขาเห็น แต่มันก็ไร้ประโยชน์ พวกเขาไม่สามารถได้ยินเสียงของเขา พวกเขาไม่สามารถมองเห็นเขา เขาก็เช่นกันอาจไม่ได้อยู่ที่นั่น เขาไม่ทราบว่าเวลาที่ได้หยุดโลกหรือเพียงเพื่อแฮร์รี่เฉิน และนานเท่าไหร่? เขาจะอาศัยอยู่ที่นั่นเสมอไม่มีอนาคตและที่ผ่านมาหรือไม่? เขาจะตายมี? ความคิดเหล่านี้ได้ผ่านความคิดของเขาในขณะที่เขาถือว่าเป็นซากหักนกหวีด เพียงส่วนหนึ่งอาจจะได้รับการยอมรับ มันเป็นส่วนหนึ่งที่มีอยู่ในนั้นคำว่า. ยังคงเขารู้สึกกลัว เขารู้สึกว่าถูกปล้น เขารู้สึกว่าเงาเย็นผ่านมากกว่าเขา มันก็ไม่ยุติธรรม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เขา

ได้รับแบ่ง และครั้งนี้เขาจะทำให้แน่ใจว่าเขาชอบมัน
แฮร์รี่ตัดสินใจดื่มกาแฟที่คาเฟ่ของเขาปกติก่อนการเริ่มต้น หลังจากทั้งหมด เขาคิดว่า ไม่มีเร็ว ในขณะที่เขาผ่อนคลายกว่ากาแฟของเขา เขายิ้มให้นักท่องเที่ยว ที่อยู่ที่โต๊ะข้างๆ ใส่ฟิล์มในกล้องของพวกเขา ผู้ชายที่ดูอ้วน และรวย - ประเภทของนักท่องเที่ยว เขาก็ไม่ชอบผู้หญิงที่ยิ้มกลับมาอย่างโง่ๆ ง่ายๆ สิ่งที่เธอเป็น เป็นคนโง่ พวกเขารู้อะไร ? เขาอาจจะปล้นพวกเขาทุกอย่างและพวกเขาไม่ได้รู้ว่ามัน แต่คงจะเสียเวลาเปล่า เขามีสิ่งที่ดีกว่าการทำ และมี , หลังจากทั้งหมด , เวลามากมาย !
แฮร์รี่เสร็จกาแฟของเขาและลุกขึ้นยืน มันถึงเวลาที่จะเริ่มต้น เขาเอามือเข้าไปในกระเป๋าของเขา และหยิบนกหวีดเขารู้สึกเหมือนเป็นเด็กในวันคริสต์มาสที่กำลังจะเปิดของขวัญของเขา แฮร์รี่ เฉิน มีเวลามา ในที่สุด
เขาใส่นกหวีดเพื่อปากของเขา และระเบิด แต่ เขาก็ มีสดใส แสงเจิดจ้าที่ยิงผ่าน
ตาของเขา เขาทำนกหวีดในความสับสนของเขา แสงไม่ได้หายไป
เขาใช้เวลาสักครู่ก่อนที่เขาจะตระหนักถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเขาเดินออกไปจากโต๊ะของเขาเพื่อดูสถานที่ท่องเที่ยวที่บ้าถ่ายรูปเมียโง่ใช้แฟลชจากกล้องของเขาเช่นเดียวกับที่เขาได้เป่า นกหวีด ของเขา แฟลชที่สดใสถูกแช่แข็งในเวลา ทั้งหมดนั้น เป็นแค่กล้อง แต่เขาทำนกหวีด .
เขาต้องค้นหามัน เขาเริ่มมองไปรอบ ๆ สว่างนิ่งซึ่งเป็นทั้งหมดที่เกี่ยวกับเขา