- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Story highlightsNavy Lt. Cmdr. Chon
Story highlights
Navy Lt. Cmdr. Chong "Jay" Choe describes being a widower of war
His wife, Navy Lt. Florence Bacong Choe, 35, was killed in Afghanistan in 2009
The wars in Iraq and Afghanistan have left about three dozen men as widowers
"When you go through something like this, it crosses all barriers," Choe says
It was only natural for Kristin Choe to begin drawing. Even at age 3, she expressed herself through art.
And that's exactly what she did in the months after her mother, Navy Lt. Florence Bacong Choe, 35, was killed by an Afghan army soldier in March 2009.
The little girl took out crayons and a sheet of paper and began coloring in some green grass. Her father, Navy Lt. Cmdr. Chong "Jay" Choe, thought Kristin was drawing the family's home.
But the final sketch proved to be much more: a symbol of their new life and a little girl's loving memory of her mom. Dad didn't know what to make of the drawing. It left him speechless.
Yet he kept the picture as a reminder of everything that changed the moment Florence was killed.
"When I think about what's next -- how do you press on? how do you live your life? -- I think of Kristin first and foremost."
As the nation marks Veterans Day, the sacrifices of men and women in uniform come into focus. Over the past decade, 4,421 U.S. service members have died in Iraq; another 1,822 have given their lives in Afghanistan.
The burden of moving on when parents are killed in action almost always falls on the women, the wives and mothers who must raise their children alone.
Support groups have long been established for widows. Among them is the American Widow Project, created by 2011 Top 10 CNN Hero Taryn Davis, which has provided support to more than 900 military widows since 2007.
But the changing landscape of the U.S. military, with more women deployed to war zones, has created a tiny fraternity: the widowers of war, like Choe, who are linked through tragedy.
CNN Hero: Taryn Davis 00:59
PLAY VIDEO
Of the 142 U.S. service women who have died or been killed in Iraq and Afghanistan, only about three dozen were married. The husbands they left behind range in age from their early 20s to mid-50s. Many are fellow service members. Some are parents who must take on the responsibilities of being a single father while still mourning their wives and working around the clock.
"I was thrust into a role I wasn't familiar with," Choe said. "Being a single father, I initially found it very difficult in terms of emotional support that I felt I could provide to a little girl.
"There is no magic formula. There's no recipe for parenting in general. But as a single father, I feel that it's brought more awareness in terms of the need for that nurturing role, even more so in my life.
"In a way, through hardship, it has made me a better man because of my child, because I realize there are roles that I need to take on."
Navy in her blood
Florence Bacong had Navy running through her blood. Her father was a career sailor, and she was born at the Naval Medical Center in San Diego.
Her focus had always been on health care and helping people. She earned a bachelor's degree in biology at the University of California, San Diego and a master's degree in public health and health care administration at San Diego State.
Jay Choe and his wife, Florence, were married in 2004.
Days after the terrorist attacks of September 11, Florence went to a Navy recruiting office and signed up -- anything to serve her country and follow her father's footsteps.
Her patriotism came as no surprise to family and friends. She was always like that, they said, with an enduring love of country and a willingness to help others, no matter the sacrifice.
Her first stint, as a medical service corps officer, took her to the National Naval Medical Center in Bethesda, Maryland.
An avid snowboarder and runner, she would meet her future husband, a 1998 graduate of the Naval Academy who was training to become a doctor, through exercise.
Jay Choe worked as an intern at the Bethesda facility. One morning in 2003, he woke early to work out at the hospital's small gym. Florence was exercising that morning, too. Her beautiful smile and jet black hair caught Choe's eye.
Every day for the next month, he'd wake up early and go exercise before his hospital rotation, hoping to see her. The mysterious woman was always there. She never glanced his way, never said a word. She was too focused, headphones on, in laser-like exercise mode.
Choe's rotation schedule changed, and the encounters ended. But about six months later, he saw Florence walking through the hospital. This time, he asked around: Who is she? Armed with her name, he also got her number from friends.
He paged her. She called. He explained he was the guy from the gym a few months earlier.
"I was wondering if I could take you out to dinner," he said.
"No," she said, apprehensively.
"Well, how about I take you to lunch, then? I'll swing by after church on Sunday," Choe said.
Recalling that conversation, he says, "And the rest is history. Not only was she just beautiful, but there was something else about her: a spark, an inner drive."
The couple had a whirlwind courtship. Within months, he took her to an overlook at the Naval Academy in Annapolis. It was his parents' favorite spot whenever they visited during his college years: a gorgeous expanse with a view of the famed naval sailing center.
Choe got on bended knee and pulled out a diamond ring.
Her immediate reaction was to squint at the diamond, a memory that leads Choe to laugh now. Florence had Lasik surgery earlier that week, and her eyes hadn't fully adjusted when he popped the question.
Ultimately, she said yes. For the daughter of a career sailor, it was a perfect union, the joining of a Navy family with one of the Navy's finest, an Annapolis grad. They wed on June 21, 2004.
Shortly after the wedding, they were assigned to Okinawa, Japan, for a general medical officer tour. Even with the United States fighting wars in Iraq and Afghanistan, the assignment seemed like a three-year honeymoon: crystal blue waters, the beach and the birth of their only child, beautiful Kristin, who carried her mother's radiant smile.
"I will never forget those times," Choe said. "Okinawa will always and forever hold a special place in my heart."
After Okinawa, the young family was transferred to San Diego. Florence served as a medical service corps officer assigned to the Naval Medical Center in San Diego. Her husband worked as a urology resident.
Yet Florence wanted to do more, even if it meant being away from her family. She volunteered for a yearlong tour in Afghanistan to help set up and run a medical station for U.S. troops and Afghan soldiers, as well as civilians.
Florence reported to Camp Mike Spann in northern Afghanistan in May 2008 and immediately got to work. She helped get the medical station up and running, formed a library and set up the camp's United Through Reading program, which allows military personnel to read stories to their children on DVDs.
After his wife deployed, Choe and Kristin moved in with Florence's parents.
'Murdered in cold blood'
Florence Choe set out for a jog with three other comrades in the afternoon of March 27, 2009. The camp perimeter was guarded by Afghan soldiers who had been trained by U.S. forces.
While the four U.S. service members ran down a well-worn path, an Afghan soldier guarding the base pulled out an AK-47 and opened fire.
Navy Lt. j.g. Francis Toner IV, who was running with the group, rushed toward the shooter, ordering him to stop firing. Unarmed, the 26-year-old junior grade lieutenant was shot and killed. (Toner was posthumously awarded the Silver Star, the third highest combat medal, for his valor.)
Florence Choe, 35, was killed in the initial hail of bullets. Another sailor was wounded in the attack. The Afghan soldier turned the gun on himself and committed suicide.
"The simple fact is that they were murdered in cold blood," Lt. Michael Lucrezio, a medical service corps officer assigned to the base, told the Navy Times.
The Choes were stationed in Okinawa, Japan, before moving to San Diego.
"The guy who shot them wasn't some random bad guy who snuck on base wearing a stolen uniform; he was an army soldier who had been vetted through the (Afghan National Army) recruiting process and trained to their basic standards."
More than 8,000 miles away, Choe was summoned from his clinic at the Naval Medical Center in San Diego. He was told to go immediately to the admiral's office.
It never crossed his mind that something might've happened to his wife.
Choe began walking to the office.
"Whatever I did, I'm sorry," Choe told the chairman of the urology department, who was escorting him.
"Don't worry. It'll be OK."
When Choe entered the admiral's office, about a dozen people were gathered. He didn't recognize most of them. He glanced around. He looked at their faces -- and their tears.
"I remember seeing a chaplain. I remember sitting down and seeing the evidence of eyes having cried in many, if not all, of the people there," Choe said. "And that was when I knew. I felt sick and nauseated."
"I'll never forget those faces and crying eyes. I remember crying, asking repeatedly, 'What am I going to tell Kristin? What about Kristin? My poor Kristin!' "
Choe left for his in-laws' house, where he and Kristin were living. He arrived with a chaplain on one side and an officer in uniform on the other. Florence's parents opened the door, fell to their knees and wept.
Choe scooped up his daughter. "There was so much grief and sadness that I picked Kristin up and took her outside. I recall being several houses away, and I could hear my in-laws crying."
He held his young girl. "Mommy went to heaven," he told her, "and she'll always be in our hearts."
"Is Mommy OK?" Kristin asked.
"She is now, and she'll forever be an angel watching over us."
The girl gave her dad
Navy Lt. Cmdr. Chong "Jay" Choe describes being a widower of war
His wife, Navy Lt. Florence Bacong Choe, 35, was killed in Afghanistan in 2009
The wars in Iraq and Afghanistan have left about three dozen men as widowers
"When you go through something like this, it crosses all barriers," Choe says
It was only natural for Kristin Choe to begin drawing. Even at age 3, she expressed herself through art.
And that's exactly what she did in the months after her mother, Navy Lt. Florence Bacong Choe, 35, was killed by an Afghan army soldier in March 2009.
The little girl took out crayons and a sheet of paper and began coloring in some green grass. Her father, Navy Lt. Cmdr. Chong "Jay" Choe, thought Kristin was drawing the family's home.
But the final sketch proved to be much more: a symbol of their new life and a little girl's loving memory of her mom. Dad didn't know what to make of the drawing. It left him speechless.
Yet he kept the picture as a reminder of everything that changed the moment Florence was killed.
"When I think about what's next -- how do you press on? how do you live your life? -- I think of Kristin first and foremost."
As the nation marks Veterans Day, the sacrifices of men and women in uniform come into focus. Over the past decade, 4,421 U.S. service members have died in Iraq; another 1,822 have given their lives in Afghanistan.
The burden of moving on when parents are killed in action almost always falls on the women, the wives and mothers who must raise their children alone.
Support groups have long been established for widows. Among them is the American Widow Project, created by 2011 Top 10 CNN Hero Taryn Davis, which has provided support to more than 900 military widows since 2007.
But the changing landscape of the U.S. military, with more women deployed to war zones, has created a tiny fraternity: the widowers of war, like Choe, who are linked through tragedy.
CNN Hero: Taryn Davis 00:59
PLAY VIDEO
Of the 142 U.S. service women who have died or been killed in Iraq and Afghanistan, only about three dozen were married. The husbands they left behind range in age from their early 20s to mid-50s. Many are fellow service members. Some are parents who must take on the responsibilities of being a single father while still mourning their wives and working around the clock.
"I was thrust into a role I wasn't familiar with," Choe said. "Being a single father, I initially found it very difficult in terms of emotional support that I felt I could provide to a little girl.
"There is no magic formula. There's no recipe for parenting in general. But as a single father, I feel that it's brought more awareness in terms of the need for that nurturing role, even more so in my life.
"In a way, through hardship, it has made me a better man because of my child, because I realize there are roles that I need to take on."
Navy in her blood
Florence Bacong had Navy running through her blood. Her father was a career sailor, and she was born at the Naval Medical Center in San Diego.
Her focus had always been on health care and helping people. She earned a bachelor's degree in biology at the University of California, San Diego and a master's degree in public health and health care administration at San Diego State.
Jay Choe and his wife, Florence, were married in 2004.
Days after the terrorist attacks of September 11, Florence went to a Navy recruiting office and signed up -- anything to serve her country and follow her father's footsteps.
Her patriotism came as no surprise to family and friends. She was always like that, they said, with an enduring love of country and a willingness to help others, no matter the sacrifice.
Her first stint, as a medical service corps officer, took her to the National Naval Medical Center in Bethesda, Maryland.
An avid snowboarder and runner, she would meet her future husband, a 1998 graduate of the Naval Academy who was training to become a doctor, through exercise.
Jay Choe worked as an intern at the Bethesda facility. One morning in 2003, he woke early to work out at the hospital's small gym. Florence was exercising that morning, too. Her beautiful smile and jet black hair caught Choe's eye.
Every day for the next month, he'd wake up early and go exercise before his hospital rotation, hoping to see her. The mysterious woman was always there. She never glanced his way, never said a word. She was too focused, headphones on, in laser-like exercise mode.
Choe's rotation schedule changed, and the encounters ended. But about six months later, he saw Florence walking through the hospital. This time, he asked around: Who is she? Armed with her name, he also got her number from friends.
He paged her. She called. He explained he was the guy from the gym a few months earlier.
"I was wondering if I could take you out to dinner," he said.
"No," she said, apprehensively.
"Well, how about I take you to lunch, then? I'll swing by after church on Sunday," Choe said.
Recalling that conversation, he says, "And the rest is history. Not only was she just beautiful, but there was something else about her: a spark, an inner drive."
The couple had a whirlwind courtship. Within months, he took her to an overlook at the Naval Academy in Annapolis. It was his parents' favorite spot whenever they visited during his college years: a gorgeous expanse with a view of the famed naval sailing center.
Choe got on bended knee and pulled out a diamond ring.
Her immediate reaction was to squint at the diamond, a memory that leads Choe to laugh now. Florence had Lasik surgery earlier that week, and her eyes hadn't fully adjusted when he popped the question.
Ultimately, she said yes. For the daughter of a career sailor, it was a perfect union, the joining of a Navy family with one of the Navy's finest, an Annapolis grad. They wed on June 21, 2004.
Shortly after the wedding, they were assigned to Okinawa, Japan, for a general medical officer tour. Even with the United States fighting wars in Iraq and Afghanistan, the assignment seemed like a three-year honeymoon: crystal blue waters, the beach and the birth of their only child, beautiful Kristin, who carried her mother's radiant smile.
"I will never forget those times," Choe said. "Okinawa will always and forever hold a special place in my heart."
After Okinawa, the young family was transferred to San Diego. Florence served as a medical service corps officer assigned to the Naval Medical Center in San Diego. Her husband worked as a urology resident.
Yet Florence wanted to do more, even if it meant being away from her family. She volunteered for a yearlong tour in Afghanistan to help set up and run a medical station for U.S. troops and Afghan soldiers, as well as civilians.
Florence reported to Camp Mike Spann in northern Afghanistan in May 2008 and immediately got to work. She helped get the medical station up and running, formed a library and set up the camp's United Through Reading program, which allows military personnel to read stories to their children on DVDs.
After his wife deployed, Choe and Kristin moved in with Florence's parents.
'Murdered in cold blood'
Florence Choe set out for a jog with three other comrades in the afternoon of March 27, 2009. The camp perimeter was guarded by Afghan soldiers who had been trained by U.S. forces.
While the four U.S. service members ran down a well-worn path, an Afghan soldier guarding the base pulled out an AK-47 and opened fire.
Navy Lt. j.g. Francis Toner IV, who was running with the group, rushed toward the shooter, ordering him to stop firing. Unarmed, the 26-year-old junior grade lieutenant was shot and killed. (Toner was posthumously awarded the Silver Star, the third highest combat medal, for his valor.)
Florence Choe, 35, was killed in the initial hail of bullets. Another sailor was wounded in the attack. The Afghan soldier turned the gun on himself and committed suicide.
"The simple fact is that they were murdered in cold blood," Lt. Michael Lucrezio, a medical service corps officer assigned to the base, told the Navy Times.
The Choes were stationed in Okinawa, Japan, before moving to San Diego.
"The guy who shot them wasn't some random bad guy who snuck on base wearing a stolen uniform; he was an army soldier who had been vetted through the (Afghan National Army) recruiting process and trained to their basic standards."
More than 8,000 miles away, Choe was summoned from his clinic at the Naval Medical Center in San Diego. He was told to go immediately to the admiral's office.
It never crossed his mind that something might've happened to his wife.
Choe began walking to the office.
"Whatever I did, I'm sorry," Choe told the chairman of the urology department, who was escorting him.
"Don't worry. It'll be OK."
When Choe entered the admiral's office, about a dozen people were gathered. He didn't recognize most of them. He glanced around. He looked at their faces -- and their tears.
"I remember seeing a chaplain. I remember sitting down and seeing the evidence of eyes having cried in many, if not all, of the people there," Choe said. "And that was when I knew. I felt sick and nauseated."
"I'll never forget those faces and crying eyes. I remember crying, asking repeatedly, 'What am I going to tell Kristin? What about Kristin? My poor Kristin!' "
Choe left for his in-laws' house, where he and Kristin were living. He arrived with a chaplain on one side and an officer in uniform on the other. Florence's parents opened the door, fell to their knees and wept.
Choe scooped up his daughter. "There was so much grief and sadness that I picked Kristin up and took her outside. I recall being several houses away, and I could hear my in-laws crying."
He held his young girl. "Mommy went to heaven," he told her, "and she'll always be in our hearts."
"Is Mommy OK?" Kristin asked.
"She is now, and she'll forever be an angel watching over us."
The girl gave her dad
0/5000
เรื่องเด่นกองทัพเรือวอร์เร็นเอื้อเฟื้อจากผบ. Chong "เจย์" ลชเวอธิบายได้ widower สงครามภรรยาของเขา กองทัพเรือลชเววอร์เร็นฟลอเรนซ์บาคอง 35 ถูกฆ่าในอัฟกานิสถานในปี 2552สงครามในอิรักและอัฟกานิสถานได้ทิ้งประมาณ 3 โหลคนเป็น widowers"เมื่อคุณผ่านสิ่งนี้ จะข้ามอุปสรรคทั้งหมด ลชเวกล่าวว่ามันเป็นเพียงธรรมชาติสำหรับลชเว Kristin จะเริ่มวาด แม้ที่อายุ 3 เธอแสดงตัวเองผ่านงานศิลปะและที่ว่าสิ่งที่เธอไม่ได้ในเดือนหลังจากที่แม่ของเธอ กองทัพเรือลชเววอร์เร็นฟลอเรนซ์บาคอง 35 ถูกฆ่า โดยทหารเป็นกองทัพ Afghan ในเดือน 2552 มีนาคมสาวน้อยเอาดินสอสีและกระดาษ และเริ่มระบายสีในบางหญ้าสีเขียว พ่อของเธอ กองทัพเรือเอื้อเฟื้อจากผบ.วอร์เร็น Chong "เจย์" ลชเว คิด Kristin วาดภาพบ้านของครอบครัวแต่ร่างสุดท้ายพิสูจน์ให้มากขึ้น: เป็นสัญลักษณ์ของชีวิตใหม่และสาวน้อยของรักความทรงจำของแม่ของเธอ พ่อไม่รู้ว่าจะทำให้รูปวาด ออกจากเขาพูดแต่ เขาเก็บภาพเตือนทุกอย่างที่เปลี่ยนแปลงขณะที่ฟลอเรนซ์ถูกฆ่า"เมื่อคิดถึงสิ่งต่อไป - วิธีคุณกดบน วิธีทำคุณชีวิตของคุณ -ผมคิดว่า ของ Kristin อันดับแรก "เป็นเครื่องหมายชาติวันทหารผ่านศึก การบูชายัญของชายและหญิงในเครื่องแบบมาโฟกัส กว่าทศวรรษที่ผ่านมา 4,421 ฿บริการสมาชิกได้เสียชีวิตในอิรัก 1,822 อื่นให้ชีวิตของพวกเขาในอัฟกานิสถานภาระของการเลื่อนเมื่อพ่อแม่ถูกฆ่าตายในการกระทำมักตรงกับผู้หญิง ภรรยา และแม่ที่ต้องเลี้ยงลูกคนเดียวจึงมีการสร้างกลุ่มสนับสนุนสำหรับแม่หม้าย ในหมู่พวกเขามีโครงการแม่ม่ายอเมริกัน สร้างปี 2011 บน 10 CNN ฮีโร่ Taryn Davis ซึ่งสนับสนุนการแม่หม้ายทหารมากกว่า 900 2550แต่เปลี่ยนภูมิทัศน์ของกองทัพสหรัฐฯ กับผู้หญิงอื่น ๆ ที่จัดวางในเขตสงคราม สร้างภราดรภาพเล็ก ๆ: widowers สงคราม เช่นลชเว ที่เชื่อมโยงผ่านโศกนาฏกรรมฮีโร่ซีเอ็นเอ็น: Taryn Davis 00:59เล่นวิดีโอเพียงสามโหลมีแต่งงานของ 142 สหรัฐอเมริกาบริการผู้หญิงได้ตาย หรือถูกฆ่าในอิรักและอัฟกานิสถาน สามีที่จะทิ้งช่วงในวัยจากวัย 20 ต้นไปกลางผสม หลายเป็นบริการเพื่อนสมาชิก ผู้ปกครองที่ต้องจัดทำในความรับผิดชอบความ เป็นพ่อในขณะที่ยังคงไว้อาลัยภรรยาของพวกเขา และทำงานตลอด ได้ลชเวกล่าวว่า "ฉันมีกระตุกเป็นบทบาทที่ไม่ค่อยคุ้นเคยกับ "เป็นพ่อเดียว แรกพบมันยากมากในแง่ของการสนับสนุนทางอารมณ์ที่ฉันรู้สึกว่า ฉันสามารถให้สาวน้อย"มีคาถาไม่ มีตำราไม่เป็นตัวหลักโดยทั่วไป แต่เป็นพ่อเดียว ฉันรู้สึกว่า มันได้นำความรู้เพิ่มเติมในแง่ของบทบาทที่ nurturing จำเป็นต้องได้มากขึ้นดังนั้นในชีวิต"ในทาง ผ่านความยากลำบาก มันมีได้ฉันเป็นคนที่ดี เพราะเด็ก เพราะฉันตระหนักถึงมีบทบาทที่ต้องการใช้"กองทัพเรือในเลือดของเธอฟลอเรนซ์บาคองมีเรือผ่านเลือดของเธอ พ่อของเธอถูกทหารเรืออาชีพ และเธอเกิดที่ศูนย์การแพทย์ทหารเรือใน San Diegoเสมอได้เธอเน้นดูแลสุขภาพและช่วยเหลือคน เธอได้รับปริญญาตรีในวิชาชีววิทยาที่มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย San Diego และปริญญาในสาธารณสุขและดูแลสุขภาพที่ San Diego รัฐเจย์ลชเวและภรรยา ฟลอเรนซ์ ได้แต่งงานในปี 2004วันหลังจากการก่อการร้ายโจมตี 11 กันยายนของ ฟลอเรนซ์ไปกองสรรหาสำนักงาน และลงนาม - อะไรให้ประเทศ และตามรอยเท้าของพ่อของเธอหมีของเธอมาเป็นแปลกใจกับครอบครัวและเพื่อน เธอได้เสมอเช่นที่ ว่า ด้วยความรักยั่งยืนของประเทศและยินดีที่จะช่วยผู้อื่น ไม่เสียสละStint เธอแรก เป็นเจ้าหน้าที่เป็นหน่วยบริการทางการแพทย์ พาเธอไปศูนย์การแพทย์กองทัพเรือแห่งชาติในเบเทสดา แมริแลนด์การ snowboarder มักมากและวิ่ง เธอจะพบสามีของเธอในอนาคต บัณฑิตปี 1998 ของสถาบันกองทัพเรือที่ถูกฝึกเป็น หมอ ผ่านการออกกำลังกายเจย์ลชเวเป็นช่างเทคนิคฝึกหัดการทำงานที่อำนวยความสะดวกเบเทสดา เช้าวันหนึ่งใน 2003 เขาตื่นเช้าทำงานออกที่โรงพยาบาลห้องเล็ก ๆ ฟลอเรนซ์ได้ออกกำลังกายเช้าวัน เกินไป เธอยิ้มสวยและเจ็ทดำผมติดตาของลชเวทุกวันในเดือนถัดไป เขาจะตื่นแต่เช้า และไปออกกำลังกายก่อนหมุนเขาโรงพยาบาล หวังที่จะเห็นเธอ ผู้หญิงลึกลับมีเสมอกัน นาง glanced เขาไม่เคย ไม่เคยกล่าวคำ เธอถูกเน้นเกินไป การออกกำลังกายหูฟังบน ในเลเซอร์เหมือนโหมดเปลี่ยนแปลงกำหนดการหมุนของลชเว และสิ้นสุดการเผชิญหน้า แต่ประมาณ 6 เดือนต่อมา เห็นฟลอเรนซ์เดินผ่านโรงพยาบาล เวลานี้ เขาถามสถาน: ใครคือเธอ อาวุธที่ มีชื่อของเธอ เขายังมีหมายเลขของเธอจากเพื่อนเขาลหน่วยเธอ เธอเรียก เขาอธิบายกำลังคนจากโรงยิมไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้"ผมสงสัยว่า ถ้า สามารถพาคุณออกไปดินเนอร์ เขากล่าวว่า"ไม่ เธอกล่าว apprehensively"ดี วิธีการเกี่ยวกับพาคุณเพื่ออาหารกลางวัน แล้ว ฉันจะแกว่งโดยหลังจากคริสตจักรวันอาทิตย์ ลชเวกล่าวเรียกว่า การสนทนา เขากล่าวว่า "และส่วนเหลือคือ ประวัติ ไม่เพียงแต่เธอดี แต่มีสิ่งอื่นเกี่ยวกับเธอ: เป็นประกาย ไดรฟ์ภายใน "คู่มี courtship ลมกรด เดือน เขาเอาเธอไปเป็นมองที่สถาบันกองทัพเรือในแอนนาโปลิส มันเป็นจุดชื่นชอบพ่อแม่ของเขาเมื่อพวกเขาเข้าเยี่ยมชมในระหว่างปีของวิทยาลัย: บริการงดงาม ด้วยตัวเรือใบเรือที่มีชื่อเสียงลชเวในเข่า bended และดึงแหวนเพชรปฏิกิริยาของเธอทันทีที่เพชร หน่วยความจำที่ลชเวหัวเราะตอนนี้หรี่ได้ ฟลอเรนซ์มีผ่าตัดเลสิกก่อนสัปดาห์ที่ และตาของเธอไม่ได้ปรับเมื่อเขา popped คำถามในที่สุด เธอบอกว่า ใช่ สำหรับลูกสาวทหารเรืออาชีพ เป็นสหภาพแรงงานเหมาะสม เข้าร่วมครอบครัวกองทัพเรือกับกองทัพเรือของดีที่สุด จบแอนนาโปลิส พวกเขาพุธวันที่ 21 มิถุนายน พ.ศ. 2547Shortly after the wedding, they were assigned to Okinawa, Japan, for a general medical officer tour. Even with the United States fighting wars in Iraq and Afghanistan, the assignment seemed like a three-year honeymoon: crystal blue waters, the beach and the birth of their only child, beautiful Kristin, who carried her mother's radiant smile."I will never forget those times," Choe said. "Okinawa will always and forever hold a special place in my heart."After Okinawa, the young family was transferred to San Diego. Florence served as a medical service corps officer assigned to the Naval Medical Center in San Diego. Her husband worked as a urology resident.Yet Florence wanted to do more, even if it meant being away from her family. She volunteered for a yearlong tour in Afghanistan to help set up and run a medical station for U.S. troops and Afghan soldiers, as well as civilians.Florence reported to Camp Mike Spann in northern Afghanistan in May 2008 and immediately got to work. She helped get the medical station up and running, formed a library and set up the camp's United Through Reading program, which allows military personnel to read stories to their children on DVDs.After his wife deployed, Choe and Kristin moved in with Florence's parents.'Murdered in cold blood'Florence Choe set out for a jog with three other comrades in the afternoon of March 27, 2009. The camp perimeter was guarded by Afghan soldiers who had been trained by U.S. forces.While the four U.S. service members ran down a well-worn path, an Afghan soldier guarding the base pulled out an AK-47 and opened fire.Navy Lt. j.g. Francis Toner IV, who was running with the group, rushed toward the shooter, ordering him to stop firing. Unarmed, the 26-year-old junior grade lieutenant was shot and killed. (Toner was posthumously awarded the Silver Star, the third highest combat medal, for his valor.)Florence Choe, 35, was killed in the initial hail of bullets. Another sailor was wounded in the attack. The Afghan soldier turned the gun on himself and committed suicide."The simple fact is that they were murdered in cold blood," Lt. Michael Lucrezio, a medical service corps officer assigned to the base, told the Navy Times.The Choes were stationed in Okinawa, Japan, before moving to San Diego."The guy who shot them wasn't some random bad guy who snuck on base wearing a stolen uniform; he was an army soldier who had been vetted through the (Afghan National Army) recruiting process and trained to their basic standards."More than 8,000 miles away, Choe was summoned from his clinic at the Naval Medical Center in San Diego. He was told to go immediately to the admiral's office.It never crossed his mind that something might've happened to his wife.Choe began walking to the office."Whatever I did, I'm sorry," Choe told the chairman of the urology department, who was escorting him."Don't worry. It'll be OK."When Choe entered the admiral's office, about a dozen people were gathered. He didn't recognize most of them. He glanced around. He looked at their faces -- and their tears."I remember seeing a chaplain. I remember sitting down and seeing the evidence of eyes having cried in many, if not all, of the people there," Choe said. "And that was when I knew. I felt sick and nauseated.""I'll never forget those faces and crying eyes. I remember crying, asking repeatedly, 'What am I going to tell Kristin? What about Kristin? My poor Kristin!' "Choe left for his in-laws' house, where he and Kristin were living. He arrived with a chaplain on one side and an officer in uniform on the other. Florence's parents opened the door, fell to their knees and wept.Choe scooped up his daughter. "There was so much grief and sadness that I picked Kristin up and took her outside. I recall being several houses away, and I could hear my in-laws crying."He held his young girl. "Mommy went to heaven," he told her, "and she'll always be in our hearts.""Is Mommy OK?" Kristin asked."She is now, and she'll forever be an angel watching over us."The girl gave her dad
การแปล กรุณารอสักครู่..
เรื่องไฮไลท์
พงษ์ผบ. กองทัพเรือ ช่อง "เจย์" โชอธิบายเป็นพ่อม่ายของสงคราม
ภรรยาของเขากองทัพเรือโทฟลอเรนซ์ Bacong โช, 35, ถูกฆ่าตายในอัฟกานิสถานในปี 2009
สงครามในอิรักและอัฟกานิสถานมีเหลือประมาณสามคนโหลเป็นแม่ม่ายผัว
"เมื่อคุณไปถึงสิ่งที่ต้องการ นี้มันข้ามอุปสรรคทั้งหมด "โชกล่าวว่า
มันเป็นเพียงธรรมชาติสำหรับคริสตินโชที่จะเริ่มต้นการวาดภาพ แม้ที่ 3 อายุเธอแสดงตัวเองผ่านงานศิลปะ. และนั่นคือสิ่งที่เธอทำในช่วงหลายเดือนหลังจากที่แม่ของเธอกองทัพเรือโทฟลอเรนซ์ Bacong โช, 35, ถูกฆ่าโดยทหารกองทัพอัฟกานิสถานมีนาคม 2009. สาวน้อยเอาดินสอสี และแผ่นกระดาษและเริ่มการระบายสีในบางหญ้าสีเขียว พ่อของเธอกองทัพเรือพงษ์ผบ. ช่อง "เจย์" โชคิดว่าคริสตินได้รับการวาดภาพบ้านของครอบครัว. แต่ร่างสุดท้ายพิสูจน์แล้วว่าเป็นมากขึ้น: สัญลักษณ์ของชีวิตใหม่ของพวกเขาและความทรงจำรักสาวน้อยของแม่ของเธอ พ่อไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่จะทำให้การวาดภาพ มันทิ้งเขาพูด. แต่เขาเก็บภาพเป็นตัวเตือนของทุกอย่างที่มีการเปลี่ยนแปลงขณะฟลอเรนซ์ถูกฆ่าตาย. "เมื่อฉันคิดเกี่ยวกับอะไรต่อไป? - วิธีการทำคุณกดอย่างไรคุณชีวิตของคุณ? - ผมคิดว่า คริสตินแรกและสำคัญที่สุด. " ในฐานะที่เป็นประเทศเครื่องหมายวันทหารผ่านศึกเสียสละของชายและหญิงในเครื่องแบบเข้ามาในโฟกัส กว่าทศวรรษที่ผ่านมา 4,421 สหรัฐอเมริกาบริการสมาชิกมีผู้เสียชีวิตในอิรัก; อีก 1,822 ได้ให้ชีวิตของพวกเขาในอัฟกานิสถาน. ภาระในการเคลื่อนย้ายในเมื่อพ่อแม่ถูกฆ่าตายในการดำเนินการมักจะตกอยู่กับผู้หญิง, ภรรยาและแม่ที่ต้องเลี้ยงดูเด็กของพวกเขาเพียงอย่างเดียว. กลุ่มสนับสนุนได้รับการจัดตั้งขึ้นเพื่อแม่ม่าย ในหมู่พวกเขาเป็นโครงการแม่ม่ายชาวอเมริกันที่สร้างขึ้นในปี 2011 10 สุดยอดซีเอ็นเอ็นฮีโร่ Taryn เดวิสซึ่งได้ให้การสนับสนุนกว่า 900 แม่ม่ายทหารตั้งแต่ปี 2007. แต่ภูมิทัศน์ที่เปลี่ยนแปลงของกองทัพสหรัฐที่มีผู้หญิงมากขึ้นนำไปใช้กับพื้นที่สงครามได้สร้าง พี่น้องเล็ก ๆ . หม้ายของสงครามเช่นเดียวกับโชที่มีการเชื่อมโยงผ่านโศกนาฏกรรมซีเอ็นเอ็นฮีโร่: Taryn เดวิส 0:59 เล่นวิดีโอของผู้หญิงบริการสหรัฐ 142 ที่เสียชีวิตหรือถูกฆ่าตายในอิรักและอัฟกานิสถานเพียงประมาณสามโหล แต่งงาน สามีของพวกเขาทิ้งไว้ข้างหลังในช่วงอายุตั้งแต่ยุค 20 ต้นของพวกเขาเพื่อ 50s กลาง หลายคนที่เป็นสมาชิกบริการเพื่อน บางคนมีพ่อแม่ที่ต้องใช้ในความรับผิดชอบของการเป็นพ่อคนเดียวในขณะที่ยังไว้ทุกข์ภรรยาของพวกเขาและการทำงานตลอดเวลา. "ผมได้รับการผลักดันเข้าสู่บทบาทผมไม่คุ้นเคยกับ" โชกล่าวว่า "การเป็นพ่อคนเดียวผมเริ่มพบว่ามันยากมากในแง่ของการสนับสนุนทางอารมณ์ที่ผมรู้สึกว่าผมสามารถให้กับสาวน้อย. "ไม่มีสูตรวิเศษคือ มีสูตรไม่ได้สำหรับการอบรมเลี้ยงดูในทั่วไป แต่เป็นพ่อคนเดียวที่ฉันรู้สึกว่ามันนำความตระหนักมากขึ้นในแง่ของความต้องการสำหรับบทบาทบำรุงที่มากยิ่งขึ้นดังนั้นในชีวิตของฉัน. "ในทางผ่านความยากลำบากมันทำให้ฉันเป็นคนที่ดีกว่าเพราะของเด็กของฉัน เพราะผมทราบดีว่ามีบทบาทที่ฉันต้องใช้เวลาในการ. " กองทัพเรือในเลือดของเธอฟลอเรนซ์ Bacong กองทัพเรือได้วิ่งผ่านเลือดของเธอ พ่อของเธอเป็นกะลาสีอาชีพและเธอเกิดที่ทหารเรือศูนย์การแพทย์ในซานดิเอโก. โฟกัสของเธอได้เสมอในการดูแลสุขภาพและการช่วยเหลือผู้คน เธอได้รับปริญญาตรีในชีววิทยาที่มหาวิทยาลัยแห่งแคลิฟอร์เนียซานดิเอโกและปริญญาโทในสุขภาพของประชาชนและการบริหารงานการดูแลสุขภาพที่ซานดิเอโกรัฐ. เจย์โชและภรรยาของเขา, ฟลอเรนซ์, คู่แต่งงานกันในปี 2004. วันหลังจากการโจมตีของผู้ก่อการร้าย วันที่ 11 กันยายนฟลอเรนซ์ไปสำนักงานการสรรหาเรือและลงทะเบียน -. อะไรที่จะให้บริการประเทศของเธอและปฏิบัติตามรอยเท้าของพ่อของเธอความรักชาติของเธอมาเป็นความประหลาดใจให้กับครอบครัวและเพื่อน เธอเป็นคนที่มักจะชอบที่พวกเขากล่าวว่าด้วยความรักที่ยั่งยืนของประเทศและความเต็มใจที่จะช่วยให้ผู้อื่นไม่ว่าเสียสละ. จำกัด ครั้งแรกของเธอในขณะที่บริการทางการแพทย์เจ้าหน้าที่ทหาร, พาเธอไปยังกองทัพเรือแห่งชาติที่ศูนย์การแพทย์ใน Bethesda, Maryland . snowboarder ตัวยงและรองชนะเลิศอันดับที่เธอจะได้พบกับสามีในอนาคตของเธอ, 1998 จบการศึกษาจากโรงเรียนนายเรือที่เป็นการฝึกอบรมจะเป็นหมอ, ผ่านการออกกำลังกาย. เจย์โชทำงานเป็นเด็กฝึกงานที่โรงงานเบเทสดา เช้าวันหนึ่งในปี 2003 เขาตื่น แต่เช้าเพื่อออกไปทำงานที่โรงยิมขนาดเล็กของโรงพยาบาล ฟลอเรนซ์ได้รับการออกกำลังกายตอนเช้าที่มากเกินไป รอยยิ้มที่สวยงามและผมสีดำขลับของเธอสบตาของโช. ทุกวันสำหรับเดือนถัดไปเขาจะตื่น แต่เช้าและไปออกกำลังกายก่อนที่จะหมุนโรงพยาบาลของเขาหวังว่าจะได้เห็นเธอ หญิงสาวลึกลับก็มักจะมี เธอไม่เคยมองวิธีการของเขาไม่เคยคำกล่าวว่า เธอเป็นคนที่มุ่งเน้นเกินไปหูฟังอยู่ในโหมดการออกกำลังกายเช่นเลเซอร์. กำหนดการหมุนโชของการเปลี่ยนแปลงและการเผชิญหน้าที่สิ้นสุด แต่เกี่ยวกับหกเดือนต่อมาเขาเห็นฟลอเรนซ์เดินผ่านโรงพยาบาล เวลานี้เขาถามรอบข้างเธอคือใคร? อาวุธที่มีชื่อของเธอนอกจากนี้เขายังมีจำนวนของเธอจากเพื่อน. เขาเพจของเธอ ที่เธอเรียกว่า เขาอธิบายว่าเขาเป็นคนที่แต่งตัวประหลาดจากการออกกำลังกายไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้. "ผมสงสัยว่าถ้าผมจะพาคุณออกไปรับประทานอาหารค่ำ" เขากล่าว. "ไม่" เธอกล่าว apprehensively. "ดีวิธีการเกี่ยวกับฉันพาคุณไปรับประทานอาหารกลางวัน ? แล้วฉันจะแกว่งโดยหลังจากที่คริสตจักรในวันอาทิตย์ที่ "โชกล่าว. นึกถึงการสนทนาที่เขากล่าวว่า "และที่เหลือเป็นประวัติศาสตร์ไม่เพียง แต่เธอก็สวยงาม แต่ก็มีบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับเธอ. จุดประกาย, ไดรฟ์ภายใน. " ทั้งคู่มีการเกี้ยวพาราสีลมกรด ภายในเดือนเขาพาเธอไปมองเห็นที่โรงเรียนนายเรือแอนนาโปลิส มันเป็นจุดที่ชื่นชอบของพ่อแม่ของเขาเมื่อใดก็ตามที่พวกเขามาเยี่ยมในช่วงปีที่วิทยาลัยของเขา. ขยายที่มีมุมมองที่งดงามของศูนย์การแล่นเรือใบที่มีชื่อเสียงเรือโชได้บนเข่า bended และดึงออกมาจากแหวนเพชร. ปฏิกิริยาทันทีเธอคือเหล่ที่เพชร หน่วยความจำที่นำไปสู่โชที่จะหัวเราะในขณะนี้ ฟลอเรนซ์ได้รับการผ่าตัดเลสิกก่อนหน้านี้ว่าสัปดาห์และดวงตาของเธอไม่ได้มีการปรับอย่างเต็มที่เมื่อเขาโผล่คำถาม. ในท้ายที่สุดเธอบอกว่าใช่ สำหรับลูกสาวของทหารเรืออาชีพมันเป็นสหภาพที่สมบูรณ์แบบการเข้าร่วมของครอบครัวกองทัพเรือกับหนึ่งในกองทัพเรือที่ดีที่สุดที่จบแอนนาโปลิส พวกเขาแต่งงานกันเมื่อวันที่ 21 มิถุนายน 2004. ไม่นานหลังจากที่งานแต่งงานของพวกเขาได้รับมอบหมายให้โอกินาวาประเทศญี่ปุ่นเพื่อการท่องเที่ยวเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ทั่วไป แม้จะมีสงครามการต่อสู้สหรัฐอเมริกาในอิรักและอัฟกานิสถานได้รับมอบหมายดูเหมือนจะเป็นฮันนีมูนสามปี. น้ำทะเลสีฟ้าใสชายหาดและการเกิดของลูกคนเดียวของพวกเขาที่สวยงามคริสตินที่ดำเนินรอยยิ้มที่สดใสของแม่ของเธอ"ฉันจะไม่ ลืมครั้งนั้น "โชกล่าวว่า "โอกินาว่าเสมอและตลอดไปจะถือเป็นสถานที่พิเศษในหัวใจของฉัน." หลังจากที่โอกินาว่าครอบครัวของเด็กหนุ่มที่ถูกย้ายไปซานดิเอโก ฟลอเรนซ์ทำหน้าที่เป็นเจ้าหน้าที่ทหารบริการทางการแพทย์ได้รับมอบหมายให้กองทัพเรือศูนย์การแพทย์ในซานดิเอโก สามีของเธอทำงานเป็นผู้มีถิ่นที่ระบบทางเดินปัสสาวะ. แต่ฟลอเรนซ์อยากจะทำมากขึ้นถึงแม้ว่ามันจะหมายถึงการอยู่ห่างจากครอบครัวของเธอ เธออาสาสมัครสำหรับการท่องเที่ยวตั้งปีในอัฟกานิสถานที่จะช่วยให้การติดตั้งและเรียกใช้สถานีทางการแพทย์สำหรับทหารสหรัฐและทหารอัฟกานิสถานเช่นเดียวกับพลเรือน. ฟลอเรนซ์รายงานไปยังค่ายไมค์ Spann ในภาคเหนือของอัฟกานิสถานพฤษภาคม 2008 และได้รับทันทีในการทำงาน เธอช่วยรับสถานีทางการแพทย์และทำงานที่เกิดขึ้นห้องสมุดและการตั้งค่ายูไนเต็ดค่ายผ่านโปรแกรมการอ่านซึ่งจะช่วยให้บุคลากรทางทหารที่จะอ่านเรื่องราวกับเด็กของพวกเขาในดีวีดี. หลังจากที่ภรรยาของเขานำไปใช้โชและคริสตินย้ายไปอยู่กับพ่อแม่ของฟลอเรนซ์'ฆ่าอย่างเลือดเย็น' ฟลอเรนซ์โชที่กำหนดไว้สำหรับการเขย่าเบา ๆ กับสามสหายอื่น ๆ ในช่วงบ่ายของวันที่ 27 มีนาคม 2009 ปริมณฑลค่ายที่ได้รับการรักษาโดยทหารอัฟกันที่ได้รับการฝึกอบรมโดยกองกำลังสหรัฐ. ในขณะที่สี่สหรัฐอเมริกาสมาชิกบริการวิ่งลง เส้นทางที่ดีสวมใส่ทหารอัฟกานิสถานปกป้องฐานดึงออกมา AK-47 และเปิดไฟ. กองทัพเรือโท JG ฟรานซิส Toner IV ที่ได้ทำงานกับกลุ่มวิ่งไปทางปืนสั่งให้เขาหยุดยิง อาวุธ 26 ปีร้อยโทจูเนียร์เกรดถูกยิงเสียชีวิต (Toner ตีเป็นรางวัลดาวสีเงินสามเหรียญรบสูงสุดสำหรับความกล้าหาญของเขา.) ฟลอเรนซ์โช, 35, ถูกฆ่าตายในลูกเห็บเริ่มต้นของกระสุน กะลาสีอีกได้รับบาดเจ็บในการโจมตี ทหารอัฟกันหันปืนในตัวเองและฆ่าตัวตาย. "จริงง่ายๆก็คือว่าพวกเขาถูกฆ่าตายอย่างเลือดเย็น" ไมเคิลแอล Lucrezio เจ้าหน้าที่ทหารบริการทางการแพทย์ที่ได้รับมอบหมายไปยังฐานบอกกองทัพเรือไทม์ส. Choes ประจำ ในโอกินาวาญี่ปุ่นก่อนที่จะย้ายไปอยู่ที่ซานดิเอโก. "คนที่ยิงพวกเขาก็ไม่ได้บางคนเลวสุ่มที่แอบอยู่บนฐานการสวมใส่เครื่องแบบที่ถูกขโมยเขาเป็นทหารในกองทัพที่ได้รับการตรวจสอบผ่าน (กองทัพแห่งชาติอัฟกานิสถาน) การสรรหา กระบวนการผลิตและผ่านการอบรมมาตรฐานขั้นพื้นฐานของพวกเขา. " กว่า 8,000 ไมล์ไปโชก็ถูกเรียกตัวจากคลินิกของเขาที่ทหารเรือศูนย์การแพทย์ในซานดิเอโก เขาก็บอกว่าจะไปทันทีที่สำนักงานพล. มันไม่เคยข้ามใจของเขาว่าสิ่งที่อาจเกิดขึ้นได้กับภรรยาของเขา. โชเริ่มเดินไปที่สำนักงาน. "สิ่งที่ฉันได้ฉันขอโทษ" โชบอกประธาน แผนกระบบทางเดินปัสสาวะที่ถูกพาเขา. "ไม่ต้องห่วง. มันจะ OK." เมื่อโชป้อนสำนักงานพลประมาณสิบคนถูกรวบรวม เขาไม่ได้รับรู้ส่วนใหญ่ของพวกเขา เขามองไปรอบ ๆ เขามองไปที่ใบหน้าของพวกเขา -. และน้ำตาของพวกเขา". ผมจำได้ว่าเห็นหลวงพ่อผมจำได้ว่านั่งลงและเห็นหลักฐานของดวงตาที่มีการร้องในหลาย ๆ หากไม่ได้ทั้งหมดของผู้คนที่นั่น" โชกล่าวว่า "และนั่นก็คือตอนที่ผมรู้ว่า. ผมรู้สึกว่าป่วยและคลื่นไส้." "ฉันจะไม่ลืมผู้ที่ใบหน้าและดวงตาร้องไห้. ผมจำได้ว่าร้องไห้ถามซ้ำ ๆ 'สิ่งที่ฉันจะบอกคริสตินสิ่งที่เกี่ยวกับคริสติน? ที่น่าสงสารของฉันคริสติน ! ' " โชเหลือบ้านในกฎหมายของเขา 'ที่เขาและคริสตินที่อาศัยอยู่ เขาถึงกับโรงพยาบาลในด้านหนึ่งและเจ้าหน้าที่ในเครื่องแบบที่อื่น ๆ พ่อแม่ของฟลอเรนซ์เปิดประตูลดลงไปที่หัวเข่าของพวกเขาและร้องไห้. โชอุ้มลูกสาวของเขา "มีความเศร้าโศกมากเป็นและความโศกเศร้าที่ฉันเลือกคริสตินขึ้นและพาเธอออกไปข้างนอก. ผมจำได้เป็นหลายบ้านออกไปและผมได้ยินกฎหมายในของฉันร้องไห้." เขาจัดขึ้นเด็กสาวคนหนึ่งของเขา "แม่ไปสู่สวรรค์" เขาบอกเธอว่า "และเธอมักจะอยู่ในหัวใจของเรา." "เป็นแม่ OK?" คริสตินถาม. "ตอนนี้เธออยู่และเธอตลอดไปจะได้รับการทูตสวรรค์เฝ้าดูเรา." สาวให้พ่อของเธอ
พงษ์ผบ. กองทัพเรือ ช่อง "เจย์" โชอธิบายเป็นพ่อม่ายของสงคราม
ภรรยาของเขากองทัพเรือโทฟลอเรนซ์ Bacong โช, 35, ถูกฆ่าตายในอัฟกานิสถานในปี 2009
สงครามในอิรักและอัฟกานิสถานมีเหลือประมาณสามคนโหลเป็นแม่ม่ายผัว
"เมื่อคุณไปถึงสิ่งที่ต้องการ นี้มันข้ามอุปสรรคทั้งหมด "โชกล่าวว่า
มันเป็นเพียงธรรมชาติสำหรับคริสตินโชที่จะเริ่มต้นการวาดภาพ แม้ที่ 3 อายุเธอแสดงตัวเองผ่านงานศิลปะ. และนั่นคือสิ่งที่เธอทำในช่วงหลายเดือนหลังจากที่แม่ของเธอกองทัพเรือโทฟลอเรนซ์ Bacong โช, 35, ถูกฆ่าโดยทหารกองทัพอัฟกานิสถานมีนาคม 2009. สาวน้อยเอาดินสอสี และแผ่นกระดาษและเริ่มการระบายสีในบางหญ้าสีเขียว พ่อของเธอกองทัพเรือพงษ์ผบ. ช่อง "เจย์" โชคิดว่าคริสตินได้รับการวาดภาพบ้านของครอบครัว. แต่ร่างสุดท้ายพิสูจน์แล้วว่าเป็นมากขึ้น: สัญลักษณ์ของชีวิตใหม่ของพวกเขาและความทรงจำรักสาวน้อยของแม่ของเธอ พ่อไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่จะทำให้การวาดภาพ มันทิ้งเขาพูด. แต่เขาเก็บภาพเป็นตัวเตือนของทุกอย่างที่มีการเปลี่ยนแปลงขณะฟลอเรนซ์ถูกฆ่าตาย. "เมื่อฉันคิดเกี่ยวกับอะไรต่อไป? - วิธีการทำคุณกดอย่างไรคุณชีวิตของคุณ? - ผมคิดว่า คริสตินแรกและสำคัญที่สุด. " ในฐานะที่เป็นประเทศเครื่องหมายวันทหารผ่านศึกเสียสละของชายและหญิงในเครื่องแบบเข้ามาในโฟกัส กว่าทศวรรษที่ผ่านมา 4,421 สหรัฐอเมริกาบริการสมาชิกมีผู้เสียชีวิตในอิรัก; อีก 1,822 ได้ให้ชีวิตของพวกเขาในอัฟกานิสถาน. ภาระในการเคลื่อนย้ายในเมื่อพ่อแม่ถูกฆ่าตายในการดำเนินการมักจะตกอยู่กับผู้หญิง, ภรรยาและแม่ที่ต้องเลี้ยงดูเด็กของพวกเขาเพียงอย่างเดียว. กลุ่มสนับสนุนได้รับการจัดตั้งขึ้นเพื่อแม่ม่าย ในหมู่พวกเขาเป็นโครงการแม่ม่ายชาวอเมริกันที่สร้างขึ้นในปี 2011 10 สุดยอดซีเอ็นเอ็นฮีโร่ Taryn เดวิสซึ่งได้ให้การสนับสนุนกว่า 900 แม่ม่ายทหารตั้งแต่ปี 2007. แต่ภูมิทัศน์ที่เปลี่ยนแปลงของกองทัพสหรัฐที่มีผู้หญิงมากขึ้นนำไปใช้กับพื้นที่สงครามได้สร้าง พี่น้องเล็ก ๆ . หม้ายของสงครามเช่นเดียวกับโชที่มีการเชื่อมโยงผ่านโศกนาฏกรรมซีเอ็นเอ็นฮีโร่: Taryn เดวิส 0:59 เล่นวิดีโอของผู้หญิงบริการสหรัฐ 142 ที่เสียชีวิตหรือถูกฆ่าตายในอิรักและอัฟกานิสถานเพียงประมาณสามโหล แต่งงาน สามีของพวกเขาทิ้งไว้ข้างหลังในช่วงอายุตั้งแต่ยุค 20 ต้นของพวกเขาเพื่อ 50s กลาง หลายคนที่เป็นสมาชิกบริการเพื่อน บางคนมีพ่อแม่ที่ต้องใช้ในความรับผิดชอบของการเป็นพ่อคนเดียวในขณะที่ยังไว้ทุกข์ภรรยาของพวกเขาและการทำงานตลอดเวลา. "ผมได้รับการผลักดันเข้าสู่บทบาทผมไม่คุ้นเคยกับ" โชกล่าวว่า "การเป็นพ่อคนเดียวผมเริ่มพบว่ามันยากมากในแง่ของการสนับสนุนทางอารมณ์ที่ผมรู้สึกว่าผมสามารถให้กับสาวน้อย. "ไม่มีสูตรวิเศษคือ มีสูตรไม่ได้สำหรับการอบรมเลี้ยงดูในทั่วไป แต่เป็นพ่อคนเดียวที่ฉันรู้สึกว่ามันนำความตระหนักมากขึ้นในแง่ของความต้องการสำหรับบทบาทบำรุงที่มากยิ่งขึ้นดังนั้นในชีวิตของฉัน. "ในทางผ่านความยากลำบากมันทำให้ฉันเป็นคนที่ดีกว่าเพราะของเด็กของฉัน เพราะผมทราบดีว่ามีบทบาทที่ฉันต้องใช้เวลาในการ. " กองทัพเรือในเลือดของเธอฟลอเรนซ์ Bacong กองทัพเรือได้วิ่งผ่านเลือดของเธอ พ่อของเธอเป็นกะลาสีอาชีพและเธอเกิดที่ทหารเรือศูนย์การแพทย์ในซานดิเอโก. โฟกัสของเธอได้เสมอในการดูแลสุขภาพและการช่วยเหลือผู้คน เธอได้รับปริญญาตรีในชีววิทยาที่มหาวิทยาลัยแห่งแคลิฟอร์เนียซานดิเอโกและปริญญาโทในสุขภาพของประชาชนและการบริหารงานการดูแลสุขภาพที่ซานดิเอโกรัฐ. เจย์โชและภรรยาของเขา, ฟลอเรนซ์, คู่แต่งงานกันในปี 2004. วันหลังจากการโจมตีของผู้ก่อการร้าย วันที่ 11 กันยายนฟลอเรนซ์ไปสำนักงานการสรรหาเรือและลงทะเบียน -. อะไรที่จะให้บริการประเทศของเธอและปฏิบัติตามรอยเท้าของพ่อของเธอความรักชาติของเธอมาเป็นความประหลาดใจให้กับครอบครัวและเพื่อน เธอเป็นคนที่มักจะชอบที่พวกเขากล่าวว่าด้วยความรักที่ยั่งยืนของประเทศและความเต็มใจที่จะช่วยให้ผู้อื่นไม่ว่าเสียสละ. จำกัด ครั้งแรกของเธอในขณะที่บริการทางการแพทย์เจ้าหน้าที่ทหาร, พาเธอไปยังกองทัพเรือแห่งชาติที่ศูนย์การแพทย์ใน Bethesda, Maryland . snowboarder ตัวยงและรองชนะเลิศอันดับที่เธอจะได้พบกับสามีในอนาคตของเธอ, 1998 จบการศึกษาจากโรงเรียนนายเรือที่เป็นการฝึกอบรมจะเป็นหมอ, ผ่านการออกกำลังกาย. เจย์โชทำงานเป็นเด็กฝึกงานที่โรงงานเบเทสดา เช้าวันหนึ่งในปี 2003 เขาตื่น แต่เช้าเพื่อออกไปทำงานที่โรงยิมขนาดเล็กของโรงพยาบาล ฟลอเรนซ์ได้รับการออกกำลังกายตอนเช้าที่มากเกินไป รอยยิ้มที่สวยงามและผมสีดำขลับของเธอสบตาของโช. ทุกวันสำหรับเดือนถัดไปเขาจะตื่น แต่เช้าและไปออกกำลังกายก่อนที่จะหมุนโรงพยาบาลของเขาหวังว่าจะได้เห็นเธอ หญิงสาวลึกลับก็มักจะมี เธอไม่เคยมองวิธีการของเขาไม่เคยคำกล่าวว่า เธอเป็นคนที่มุ่งเน้นเกินไปหูฟังอยู่ในโหมดการออกกำลังกายเช่นเลเซอร์. กำหนดการหมุนโชของการเปลี่ยนแปลงและการเผชิญหน้าที่สิ้นสุด แต่เกี่ยวกับหกเดือนต่อมาเขาเห็นฟลอเรนซ์เดินผ่านโรงพยาบาล เวลานี้เขาถามรอบข้างเธอคือใคร? อาวุธที่มีชื่อของเธอนอกจากนี้เขายังมีจำนวนของเธอจากเพื่อน. เขาเพจของเธอ ที่เธอเรียกว่า เขาอธิบายว่าเขาเป็นคนที่แต่งตัวประหลาดจากการออกกำลังกายไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้. "ผมสงสัยว่าถ้าผมจะพาคุณออกไปรับประทานอาหารค่ำ" เขากล่าว. "ไม่" เธอกล่าว apprehensively. "ดีวิธีการเกี่ยวกับฉันพาคุณไปรับประทานอาหารกลางวัน ? แล้วฉันจะแกว่งโดยหลังจากที่คริสตจักรในวันอาทิตย์ที่ "โชกล่าว. นึกถึงการสนทนาที่เขากล่าวว่า "และที่เหลือเป็นประวัติศาสตร์ไม่เพียง แต่เธอก็สวยงาม แต่ก็มีบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับเธอ. จุดประกาย, ไดรฟ์ภายใน. " ทั้งคู่มีการเกี้ยวพาราสีลมกรด ภายในเดือนเขาพาเธอไปมองเห็นที่โรงเรียนนายเรือแอนนาโปลิส มันเป็นจุดที่ชื่นชอบของพ่อแม่ของเขาเมื่อใดก็ตามที่พวกเขามาเยี่ยมในช่วงปีที่วิทยาลัยของเขา. ขยายที่มีมุมมองที่งดงามของศูนย์การแล่นเรือใบที่มีชื่อเสียงเรือโชได้บนเข่า bended และดึงออกมาจากแหวนเพชร. ปฏิกิริยาทันทีเธอคือเหล่ที่เพชร หน่วยความจำที่นำไปสู่โชที่จะหัวเราะในขณะนี้ ฟลอเรนซ์ได้รับการผ่าตัดเลสิกก่อนหน้านี้ว่าสัปดาห์และดวงตาของเธอไม่ได้มีการปรับอย่างเต็มที่เมื่อเขาโผล่คำถาม. ในท้ายที่สุดเธอบอกว่าใช่ สำหรับลูกสาวของทหารเรืออาชีพมันเป็นสหภาพที่สมบูรณ์แบบการเข้าร่วมของครอบครัวกองทัพเรือกับหนึ่งในกองทัพเรือที่ดีที่สุดที่จบแอนนาโปลิส พวกเขาแต่งงานกันเมื่อวันที่ 21 มิถุนายน 2004. ไม่นานหลังจากที่งานแต่งงานของพวกเขาได้รับมอบหมายให้โอกินาวาประเทศญี่ปุ่นเพื่อการท่องเที่ยวเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ทั่วไป แม้จะมีสงครามการต่อสู้สหรัฐอเมริกาในอิรักและอัฟกานิสถานได้รับมอบหมายดูเหมือนจะเป็นฮันนีมูนสามปี. น้ำทะเลสีฟ้าใสชายหาดและการเกิดของลูกคนเดียวของพวกเขาที่สวยงามคริสตินที่ดำเนินรอยยิ้มที่สดใสของแม่ของเธอ"ฉันจะไม่ ลืมครั้งนั้น "โชกล่าวว่า "โอกินาว่าเสมอและตลอดไปจะถือเป็นสถานที่พิเศษในหัวใจของฉัน." หลังจากที่โอกินาว่าครอบครัวของเด็กหนุ่มที่ถูกย้ายไปซานดิเอโก ฟลอเรนซ์ทำหน้าที่เป็นเจ้าหน้าที่ทหารบริการทางการแพทย์ได้รับมอบหมายให้กองทัพเรือศูนย์การแพทย์ในซานดิเอโก สามีของเธอทำงานเป็นผู้มีถิ่นที่ระบบทางเดินปัสสาวะ. แต่ฟลอเรนซ์อยากจะทำมากขึ้นถึงแม้ว่ามันจะหมายถึงการอยู่ห่างจากครอบครัวของเธอ เธออาสาสมัครสำหรับการท่องเที่ยวตั้งปีในอัฟกานิสถานที่จะช่วยให้การติดตั้งและเรียกใช้สถานีทางการแพทย์สำหรับทหารสหรัฐและทหารอัฟกานิสถานเช่นเดียวกับพลเรือน. ฟลอเรนซ์รายงานไปยังค่ายไมค์ Spann ในภาคเหนือของอัฟกานิสถานพฤษภาคม 2008 และได้รับทันทีในการทำงาน เธอช่วยรับสถานีทางการแพทย์และทำงานที่เกิดขึ้นห้องสมุดและการตั้งค่ายูไนเต็ดค่ายผ่านโปรแกรมการอ่านซึ่งจะช่วยให้บุคลากรทางทหารที่จะอ่านเรื่องราวกับเด็กของพวกเขาในดีวีดี. หลังจากที่ภรรยาของเขานำไปใช้โชและคริสตินย้ายไปอยู่กับพ่อแม่ของฟลอเรนซ์'ฆ่าอย่างเลือดเย็น' ฟลอเรนซ์โชที่กำหนดไว้สำหรับการเขย่าเบา ๆ กับสามสหายอื่น ๆ ในช่วงบ่ายของวันที่ 27 มีนาคม 2009 ปริมณฑลค่ายที่ได้รับการรักษาโดยทหารอัฟกันที่ได้รับการฝึกอบรมโดยกองกำลังสหรัฐ. ในขณะที่สี่สหรัฐอเมริกาสมาชิกบริการวิ่งลง เส้นทางที่ดีสวมใส่ทหารอัฟกานิสถานปกป้องฐานดึงออกมา AK-47 และเปิดไฟ. กองทัพเรือโท JG ฟรานซิส Toner IV ที่ได้ทำงานกับกลุ่มวิ่งไปทางปืนสั่งให้เขาหยุดยิง อาวุธ 26 ปีร้อยโทจูเนียร์เกรดถูกยิงเสียชีวิต (Toner ตีเป็นรางวัลดาวสีเงินสามเหรียญรบสูงสุดสำหรับความกล้าหาญของเขา.) ฟลอเรนซ์โช, 35, ถูกฆ่าตายในลูกเห็บเริ่มต้นของกระสุน กะลาสีอีกได้รับบาดเจ็บในการโจมตี ทหารอัฟกันหันปืนในตัวเองและฆ่าตัวตาย. "จริงง่ายๆก็คือว่าพวกเขาถูกฆ่าตายอย่างเลือดเย็น" ไมเคิลแอล Lucrezio เจ้าหน้าที่ทหารบริการทางการแพทย์ที่ได้รับมอบหมายไปยังฐานบอกกองทัพเรือไทม์ส. Choes ประจำ ในโอกินาวาญี่ปุ่นก่อนที่จะย้ายไปอยู่ที่ซานดิเอโก. "คนที่ยิงพวกเขาก็ไม่ได้บางคนเลวสุ่มที่แอบอยู่บนฐานการสวมใส่เครื่องแบบที่ถูกขโมยเขาเป็นทหารในกองทัพที่ได้รับการตรวจสอบผ่าน (กองทัพแห่งชาติอัฟกานิสถาน) การสรรหา กระบวนการผลิตและผ่านการอบรมมาตรฐานขั้นพื้นฐานของพวกเขา. " กว่า 8,000 ไมล์ไปโชก็ถูกเรียกตัวจากคลินิกของเขาที่ทหารเรือศูนย์การแพทย์ในซานดิเอโก เขาก็บอกว่าจะไปทันทีที่สำนักงานพล. มันไม่เคยข้ามใจของเขาว่าสิ่งที่อาจเกิดขึ้นได้กับภรรยาของเขา. โชเริ่มเดินไปที่สำนักงาน. "สิ่งที่ฉันได้ฉันขอโทษ" โชบอกประธาน แผนกระบบทางเดินปัสสาวะที่ถูกพาเขา. "ไม่ต้องห่วง. มันจะ OK." เมื่อโชป้อนสำนักงานพลประมาณสิบคนถูกรวบรวม เขาไม่ได้รับรู้ส่วนใหญ่ของพวกเขา เขามองไปรอบ ๆ เขามองไปที่ใบหน้าของพวกเขา -. และน้ำตาของพวกเขา". ผมจำได้ว่าเห็นหลวงพ่อผมจำได้ว่านั่งลงและเห็นหลักฐานของดวงตาที่มีการร้องในหลาย ๆ หากไม่ได้ทั้งหมดของผู้คนที่นั่น" โชกล่าวว่า "และนั่นก็คือตอนที่ผมรู้ว่า. ผมรู้สึกว่าป่วยและคลื่นไส้." "ฉันจะไม่ลืมผู้ที่ใบหน้าและดวงตาร้องไห้. ผมจำได้ว่าร้องไห้ถามซ้ำ ๆ 'สิ่งที่ฉันจะบอกคริสตินสิ่งที่เกี่ยวกับคริสติน? ที่น่าสงสารของฉันคริสติน ! ' " โชเหลือบ้านในกฎหมายของเขา 'ที่เขาและคริสตินที่อาศัยอยู่ เขาถึงกับโรงพยาบาลในด้านหนึ่งและเจ้าหน้าที่ในเครื่องแบบที่อื่น ๆ พ่อแม่ของฟลอเรนซ์เปิดประตูลดลงไปที่หัวเข่าของพวกเขาและร้องไห้. โชอุ้มลูกสาวของเขา "มีความเศร้าโศกมากเป็นและความโศกเศร้าที่ฉันเลือกคริสตินขึ้นและพาเธอออกไปข้างนอก. ผมจำได้เป็นหลายบ้านออกไปและผมได้ยินกฎหมายในของฉันร้องไห้." เขาจัดขึ้นเด็กสาวคนหนึ่งของเขา "แม่ไปสู่สวรรค์" เขาบอกเธอว่า "และเธอมักจะอยู่ในหัวใจของเรา." "เป็นแม่ OK?" คริสตินถาม. "ตอนนี้เธออยู่และเธอตลอดไปจะได้รับการทูตสวรรค์เฝ้าดูเรา." สาวให้พ่อของเธอ
การแปล กรุณารอสักครู่..
ข่าวไฮไลท์
กองทัพเรือโท cmdr. ชอง " เจย์ " เชอธิบายเป็นแม่ม่ายสงคราม
ภรรยาทหารเรือ ร.ท. ฟลอเรนซ์ bacong เช อายุ 35 ปี ถูกฆ่าในอัฟกานิสถานในปี 2009
สงครามในอิรักและอัฟกานิสถานมีเกี่ยวกับโหลสามคนเป็นพ่อหม้าย
" เมื่อคุณผ่านอะไรแบบนี้ มันข้ามทุกอุปสรรค " เชกล่าวว่ามันเป็นเพียงธรรมชาติ
คริสติน เชเพื่อเริ่มต้นการวาดภาพ แม้ว่าอายุ 3เธอกล่าวว่าเธอผ่านศิลปะ
และนั่นคือสิ่งที่เธอทำในเดือนหลังจากที่แม่ของเธอ กองทัพเรือ นายฟลอ bacong เช อายุ 35 ปี ถูกฆ่าโดยทหารกองทัพอัฟกานิสถานในเดือนมีนาคม 2009
สาวน้อยหยิบดินสอและกระดาษ และเริ่มระบายสีในบางหญ้าสีเขียว พ่อของเธอ กองทัพเรือ ร่วม cmdr. ชอง " เจย์ " เชคิดว่าคริสตินวาดภาพครอบครัวบ้าน
แต่ร่างสุดท้ายได้มากขึ้น เป็นสัญลักษณ์ของชีวิตใหม่ของพวกเขาและเด็กหญิงความรักความทรงจำของแม่ พ่อไม่รู้ว่าให้วาด มันทิ้งเขาพูดไม่ออกเลย
แต่เขาเก็บรูปเป็นตัวเตือนของทุกอย่างที่เปลี่ยนช่วงเวลาที่ฟลอเรนซ์ถูกฆ่าตาย
" เมื่อฉันคิดเกี่ยวกับมันอีก . . . แล้วคุณกดบน คุณใช้ชีวิตของคุณ ?. . . ฉันคิดว่า คริสติน แรกและสำคัญที่สุด "
เป็นประเทศเครื่องหมายทหารผ่านศึกวัน การเสียสละของชายและหญิงในเครื่องแบบเข้ามาในโฟกัส กว่าทศวรรษที่ผ่านมา 4421 สหรัฐอเมริกาบริการสมาชิกเสียชีวิตในอิรัก อีก 1822 ได้รับชีวิตของพวกเขาในอัฟกานิสถาน .
ภาระต่อไป เมื่อพ่อแม่ถูกฆ่าตายในการดำเนินการเกือบจะตกอยู่ที่ผู้หญิงภรรยาและแม่ที่ต้องเลี้ยงดูลูกคนเดียว
สนับสนุนกลุ่มได้รับการก่อตั้งขึ้น สำหรับหญิงหม้าย ในหมู่พวกเขาเป็นโครงการแม่ม่ายชาวอเมริกันที่สร้างขึ้นโดย 2011 Top 10 ซีเอ็นเอ็นฮีโร่ทาริน เดวิส ซึ่งได้ให้การสนับสนุน มากกว่า 900 ทหารม่ายตั้งแต่ 2007 .
แต่เปลี่ยนแนวของทหารสหรัฐกับผู้หญิงมากกว่าการใช้เขตสงคราม จึงได้สร้างสมาคมเล็ก ๆ :ส่วนพ่อหม้ายของสงคราม อย่างเช ที่เชื่อมโยงผ่านโศกนาฏกรรม
ซีเอ็นเอ็นวีรบุรุษ : ทาริน เดวิส 00:59
เล่นวิดีโอของ 142 สหรัฐอเมริกาบริการผู้หญิงที่ตายหรือถูกฆ่าตายในอิรัก และอัฟกานิสถาน เพียงประมาณ 3 โหล ได้แต่งงานกัน สามีที่พวกเขาทิ้งไว้ในช่วงวัยของอายุ 20 ต้นๆ เพื่อ mid-50s หลายสมาชิกบริการเพื่อนบางคนมีพ่อแม่ที่ต้องใช้ในความรับผิดชอบของการเป็นพ่อเดียวในขณะที่ยังคงโศกเศร้า ภรรยาของตน และทำงานรอบนาฬิกา .
" ฉันเป็นแรงผลักดันในบทบาทที่ผมไม่คุ้นเคยกับ " เชกล่าว เป็นพ่อคนเดียวที่ผมเคยพบมันยากมากในแง่ของอารมณ์ที่ผมรู้สึกว่าผมสามารถให้สาวน้อย
" ไม่มี มายากลสูตรไม่มีสูตรการเลี้ยงดูทั่วไป แต่ในฐานะที่เป็นพ่อเดียว ผมรู้สึกว่ามันนำความตระหนักมากขึ้นในแง่ของความต้องการที่บทบาทการเลี้ยงมากยิ่งขึ้นดังนั้นในชีวิตของฉัน . . . . . .
" ในทาง ทุกข์ทรมาน มันทำให้ฉันเป็นคนที่ดีกว่าเพราะลูกของฉันเพราะฉันมีบทบาทที่ฉันต้องการ . "
กองทัพเรือในเลือดของเธอ
ฟลอเรนซ์ bacong มีกองทัพเรือที่วิ่งผ่านเลือดเธอ
กองทัพเรือโท cmdr. ชอง " เจย์ " เชอธิบายเป็นแม่ม่ายสงคราม
ภรรยาทหารเรือ ร.ท. ฟลอเรนซ์ bacong เช อายุ 35 ปี ถูกฆ่าในอัฟกานิสถานในปี 2009
สงครามในอิรักและอัฟกานิสถานมีเกี่ยวกับโหลสามคนเป็นพ่อหม้าย
" เมื่อคุณผ่านอะไรแบบนี้ มันข้ามทุกอุปสรรค " เชกล่าวว่ามันเป็นเพียงธรรมชาติ
คริสติน เชเพื่อเริ่มต้นการวาดภาพ แม้ว่าอายุ 3เธอกล่าวว่าเธอผ่านศิลปะ
และนั่นคือสิ่งที่เธอทำในเดือนหลังจากที่แม่ของเธอ กองทัพเรือ นายฟลอ bacong เช อายุ 35 ปี ถูกฆ่าโดยทหารกองทัพอัฟกานิสถานในเดือนมีนาคม 2009
สาวน้อยหยิบดินสอและกระดาษ และเริ่มระบายสีในบางหญ้าสีเขียว พ่อของเธอ กองทัพเรือ ร่วม cmdr. ชอง " เจย์ " เชคิดว่าคริสตินวาดภาพครอบครัวบ้าน
แต่ร่างสุดท้ายได้มากขึ้น เป็นสัญลักษณ์ของชีวิตใหม่ของพวกเขาและเด็กหญิงความรักความทรงจำของแม่ พ่อไม่รู้ว่าให้วาด มันทิ้งเขาพูดไม่ออกเลย
แต่เขาเก็บรูปเป็นตัวเตือนของทุกอย่างที่เปลี่ยนช่วงเวลาที่ฟลอเรนซ์ถูกฆ่าตาย
" เมื่อฉันคิดเกี่ยวกับมันอีก . . . แล้วคุณกดบน คุณใช้ชีวิตของคุณ ?. . . ฉันคิดว่า คริสติน แรกและสำคัญที่สุด "
เป็นประเทศเครื่องหมายทหารผ่านศึกวัน การเสียสละของชายและหญิงในเครื่องแบบเข้ามาในโฟกัส กว่าทศวรรษที่ผ่านมา 4421 สหรัฐอเมริกาบริการสมาชิกเสียชีวิตในอิรัก อีก 1822 ได้รับชีวิตของพวกเขาในอัฟกานิสถาน .
ภาระต่อไป เมื่อพ่อแม่ถูกฆ่าตายในการดำเนินการเกือบจะตกอยู่ที่ผู้หญิงภรรยาและแม่ที่ต้องเลี้ยงดูลูกคนเดียว
สนับสนุนกลุ่มได้รับการก่อตั้งขึ้น สำหรับหญิงหม้าย ในหมู่พวกเขาเป็นโครงการแม่ม่ายชาวอเมริกันที่สร้างขึ้นโดย 2011 Top 10 ซีเอ็นเอ็นฮีโร่ทาริน เดวิส ซึ่งได้ให้การสนับสนุน มากกว่า 900 ทหารม่ายตั้งแต่ 2007 .
แต่เปลี่ยนแนวของทหารสหรัฐกับผู้หญิงมากกว่าการใช้เขตสงคราม จึงได้สร้างสมาคมเล็ก ๆ :ส่วนพ่อหม้ายของสงคราม อย่างเช ที่เชื่อมโยงผ่านโศกนาฏกรรม
ซีเอ็นเอ็นวีรบุรุษ : ทาริน เดวิส 00:59
เล่นวิดีโอของ 142 สหรัฐอเมริกาบริการผู้หญิงที่ตายหรือถูกฆ่าตายในอิรัก และอัฟกานิสถาน เพียงประมาณ 3 โหล ได้แต่งงานกัน สามีที่พวกเขาทิ้งไว้ในช่วงวัยของอายุ 20 ต้นๆ เพื่อ mid-50s หลายสมาชิกบริการเพื่อนบางคนมีพ่อแม่ที่ต้องใช้ในความรับผิดชอบของการเป็นพ่อเดียวในขณะที่ยังคงโศกเศร้า ภรรยาของตน และทำงานรอบนาฬิกา .
" ฉันเป็นแรงผลักดันในบทบาทที่ผมไม่คุ้นเคยกับ " เชกล่าว เป็นพ่อคนเดียวที่ผมเคยพบมันยากมากในแง่ของอารมณ์ที่ผมรู้สึกว่าผมสามารถให้สาวน้อย
" ไม่มี มายากลสูตรไม่มีสูตรการเลี้ยงดูทั่วไป แต่ในฐานะที่เป็นพ่อเดียว ผมรู้สึกว่ามันนำความตระหนักมากขึ้นในแง่ของความต้องการที่บทบาทการเลี้ยงมากยิ่งขึ้นดังนั้นในชีวิตของฉัน . . . . . .
" ในทาง ทุกข์ทรมาน มันทำให้ฉันเป็นคนที่ดีกว่าเพราะลูกของฉันเพราะฉันมีบทบาทที่ฉันต้องการ . "
กองทัพเรือในเลือดของเธอ
ฟลอเรนซ์ bacong มีกองทัพเรือที่วิ่งผ่านเลือดเธอ
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- Senin dilini bilmiyorum malesef
- ขออนุญาตเข้าห้องเรียน
- ดูหนังโป๊ฟรีแนวข่มขืนเย็ดน้องสาวครูสาว
- oh right Now ? Nothing in JuSt chilin
- when
- ฉันคิดว่าคุณรักเธอ
- I will be busy tomorrow. Having to finis
- ผู้จัดการทั่วไป
- All pofressional occupations which are i
- đối tác
- our factory is total on an ares of 50 ra
- I've set aside half of the blood
- จำลอง
- ลืมบอก...
- มันต่างจากเมื่อก่อนที่คุยจะตอบข้อความของ
- I’m used to eating cold meal.
- Four days after heat treatment there was
- ฉันกำลังไปออฟฟิถ้าไปถึงออฟฟิศแล้วไลน์หา
- ฉันฝันว่าคุณกับฉันอยู่ด้วยกัน เรานอนกอดก
- We adjust the clock back one hour as we
- นั่นเป็นความต้องการของเขาเสมออยู่แล้ว
- ฉันต้องการรูปภาพ
- how was your sleep?
- restrictions
