The memory of our excursions to the

The memory of our excursions to the world of fairies would remain fresh in our minds for the days to come. Everyone had been through a lot, and it wasn’t the kind of thing any of us could just get over. Still, we were pressed to keep moving on with our lives. Being so close to graduation, there wasn’t anything else we could do. The world was forcing us to move on with our lives.

Of course, it was different for Gan, who didn’t really have any earthly obligations to attend to. He also arguably went through the least trauma. Apparently the fairies don’t torture their own kind. Our fairy friend had acted strangely when we rescued him from Puck, but it wasn’t long before he was back to his usual, mischievous self. However, since I was bogged down with finishing up all my projects for class there was less time for us to have our little possession adventures. I’m not sure what he did in his free time. I reasoned that he would be with Gille or Darrig.

I didn’t see Taylor as much either. Even Evan would keep himself holed up in the library to finish up everything he had been putting off. Ever since he got the job in Orkney it was hard for him to care about school anymore. Tonight though, he sent me a text saying that he wanted to talk once he got back. I welcomed the chance to spend some quality time with him, although judging by his tone something serious must be on his mind.

Once I got out of class and ate a quick dinner I came home, seeing that Evan had arrived before I did. Gan was nowhere in sight, so it was just the two of us. “What’s up?” I asked. He was sitting on his bed and patted a spot beside him, signaling for me to sit with him. I did so and he turned to me, taking a few breaths before beginning.

“I’ve been doing a lot of thinking,” he started. “Ever since that time you entered my body, I…” he stopped, placing his hand on his chin on his fist. “I don’t know how to say this…”

“Take your time,” I said.

His eyes were gleaming. “When you were with me, I felt all of your feelings for me, just surging into my mind. For the first time I really got to understand it. And it… It felt good.”

“What are you saying?” I asked, narrowing my eyes in disbelief.

“This is all confusing for me, and it’s been bugging me ever since,” he said, shaking his head. “But I want you to do it again.”

Now I was gawking at him. “Huh?” was all I could utter.

“Come on, man, don’t make me say it out loud,” he said, his cheeks turning red.

“Are you sure this is you?” I asked uneasily.

Evan gave an exasperated sigh. “When I was throwing up after that frat party freshman year I also pissed myself a little after you had brought me back to our room. This is something I’ve only ever told you.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หน่วยความจำของเราเที่ยวไปยังโลกของนางฟ้าจะยังคงสดใหม่ในจิตใจของเราในวันมา ทุกคนได้ผ่านมาก และมันไม่ได้ใด ๆ ของเราไม่เพียงได้รับมากกว่าสิ่ง ยังคง เราถูกกดดันให้เคลื่อนไหวในชีวิตของเรา อยู่ใกล้สำเร็จการศึกษา ไม่มีสิ่งอื่นที่เราสามารถทำ โลกถูกบังคับให้เราย้ายไปอยู่กับชีวิตของเราแน่นอน มันก็แตกต่างกันสำหรับ Gan ที่จริง ๆ ไม่มีข้อผูกพันใด ๆ บนแผ่นดินโลกจะเข้าร่วมกับ นอกจากนี้เขายัง arguably ก็ผ่านการบาดเจ็บน้อยที่สุด เห็นได้ชัดว่านางฟ้าไม่ทรมานตัวเองชนิด เพื่อนนางฟ้าของเราได้ทำหน้าที่อย่างประหลาดเมื่อเราช่วยเขาจาก Puck แต่มันไม่นานก่อนเขาก็กลับมาเป็นของเขาเองปกติ ซุกซน อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่ฉันถูกติดหล่มกับการจบโครงการของฉันสำหรับการเรียน ได้น้อยเวลาที่เราจะมีการผจญภัยของเราครอบครองน้อย ไม่แน่ใจสิ่งที่เขาทำในเวลาว่าง ผมจึงให้เหตุผลว่า เขาจะอยู่กับ Gille หรือ Darrigฉันไม่เห็นเทย์เลอร์มากอย่างใดอย่างหนึ่ง Evan แม้จะเก็บตัวเองที่ซุกตัวอยู่ในไลบรารีการจบทุกสิ่งที่เขาได้รับไว้ ตั้งแต่ที่เขาได้งานในออร์ค มันเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะดูแลเกี่ยวกับโรงเรียนอีกต่อไป คืนนี้แม้ว่า เขาส่งฉันข้อความที่บอกว่า เขาต้องการพูดคุยเมื่อกลับ ฉันต้อนรับโอกาสที่จะใช้เวลาคุณภาพกับเขา แม้ว่าตัดสิน โดยเสียงของเขา สิ่งที่ร้ายแรงต้องอยู่ในจิตใจของเขาเมื่อฉันได้ออกจากชั้น และกินอาหารจานด่วนมาที่บ้าน เห็นว่า Evan มาถึงก่อนผมทำ Gan เนเธอร์แลนด์ในสายตา ดังนั้นมันเป็นเพียงเราสอง คืออะไรค่า" ถาม เขานั่งบนเตียงของเขา และเป็นจุดที่อยู่ข้างเขา ส่งสัญญาณให้ฉันนั่งกับเขาทำความสะอาดรุนแรง ผมทำเช่นนั้น และเขาเปิดให้ฉัน หายใจไม่กี่ก่อนที่เริ่มต้น"ฉันได้ทำมากของการคิด เขาเริ่มต้น "นับตั้งแต่ที่เวลา คุณใส่ร่างกายของฉัน ผม" เขาหยุด วางมือบนคางบนกำปั้นของเขา" ฉันไม่ทราบวิธีการพูดแบบนี้...""ใช้เวลาของคุณ กล่าวตาของเขาถูกวับวาว "เมื่อคุณอยู่กับฉัน ฉันรู้สึกทั้งหมดของความรู้สึกของคุณสำหรับฉัน เพียงพล่านเข้าไปในใจของฉัน ครั้งแรก จริง ๆ ผมจะเข้าใจได้ และ... มันรู้สึกดีขึ้น""สิ่งคุณพูด" ผมถาม จำกัดให้แคบลงตาในศรัทธา"นี้ทั้งหมดสับสนสำหรับฉัน และมันได้รับ bugging ฉันตั้งแต่ เขากล่าวว่า เขาหัวสั่น "แต่ผมอยากให้ทำอีกครั้ง"ตอนนี้ ผมแก้ไข gawking ที่เขา "ฮะ" ไม่ทั้งหมดที่ฉันสามารถส่ง"โธ่ คน อย่าทำให้ฉันพูดดัง ๆ เขากล่าวว่า แก้มของเขาเปลี่ยนสี"ท่านแน่ใจว่าคุณ" ผมถาม uneasilyEvan ให้แยกกันเป็นเสร็จสิ้น "เมื่อฉันถูกโยนขึ้น หลังจาก frat บุคคลถีปีฉันยังโกรธตัวเองเล็กน้อยหลังจาก คุณได้นำฉันกลับไปที่ห้องของเรา นี่คือสิ่งที่ฉันเท่านั้นที่เคยบอกคุณ"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หน่วยความจำของการทัศนศึกษาของเราเพื่อโลกของนางฟ้าจะยังคงสดในจิตใจของเราสำหรับวันที่จะมา ทุกคนเคยผ่านมากและมันก็ไม่ได้ชนิดของสิ่งใด ๆ ของเราก็อาจจะได้รับมากกว่า แต่ถึงกระนั้นเราถูกกดให้ย้ายไปอยู่กับชีวิตของเรา เป็นให้ใกล้เคียงกับการสำเร็จการศึกษามีไม่อะไรที่เราสามารถทำได้ โลกถูกบังคับให้เราย้ายไปอยู่กับชีวิตของเรา

แน่นอนมันก็แตกต่างกันสำหรับกานที่ไม่ได้จริงๆมีภาระผูกพันใด ๆ ของโลกจะเข้าร่วมกับ นอกจากนี้เขายังเนื้อหาที่เดินผ่านการบาดเจ็บน้อย เห็นได้ชัดว่านางฟ้าอย่าทรมานชนิดของตัวเอง เพื่อนนางฟ้าของเราได้ทำหน้าที่แปลกเมื่อเราช่วยเขาจากเด็กซน แต่มันก็ไม่นานก่อนที่เขาจะกลับไปปกติตนเองซุกซนของเขา อย่างไรก็ตามตั้งแต่ผมจมอยู่กับการตกแต่งโครงการทั้งหมดของฉันสำหรับการเรียนมีเวลาน้อยสำหรับเราที่จะมีการผจญภัยเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเราครอบครอง ผมไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขาทำในเวลาว่างของเขา ผมให้เหตุผลว่าเขาจะอยู่กับ Gille หรือ Darrig

ผมไม่ได้เห็นเทย์เลอร์เป็นอย่างมากทั้ง แม้อีวานจะให้ตัวเองซุกตัวอยู่ในห้องสมุดที่จะเสร็จสิ้นทุกอย่างที่เขาได้รับการวางปิด นับตั้งแต่ที่เขาได้ทำงานในออร์คมันเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะดูแลเกี่ยวกับโรงเรียนอีกต่อไป คืนนี้แม้ว่าเขาส่งฉันข้อความบอกว่าเขาอยากจะพูดเมื่อเขาได้กลับมา ฉันยินดีโอกาสที่จะใช้เวลาที่มีคุณภาพบางอย่างกับเขาแม้ว่าการตัดสินโดยเสียงของเขาบางสิ่งบางอย่างที่ร้ายแรงจะต้องอยู่ในความคิดของเขา

เมื่อฉันได้ออกจากชั้นเรียนและกินอาหารเย็นอย่างรวดเร็วฉันมาที่บ้านเห็นว่าอีวานได้เดินทางมาถึงก่อนที่ผมจะทำ กานที่ไหนเลยในสายตาดังนั้นมันเป็นเพียงแค่เราสองคน "เกิดอะไรขึ้น?" ผมถาม เขากำลังนั่งอยู่บนเตียงของเขาและตบเบา ๆ จุดข้างเขาส่งสัญญาณสำหรับผมที่จะนั่งอยู่กับเขา ฉันไม่ได้และเขาก็หันมาทางผมการหายใจไม่กี่ก่อนที่จะเริ่ม

"ผมเคยทำมากของความคิด" เขาเริ่มต้น "นับตั้งแต่เวลาที่คุณป้อนร่างกายของฉันฉัน ... " เขาหยุดวางมือของเขาที่คางของเขาในกำปั้นของเขา "ผมไม่ทราบว่าจะพูดแบบนี้ ... "

"ใช้เวลาของคุณ" ผมพูด

ดวงตาของเขาแพรว "เมื่อคุณอยู่กับฉันฉันรู้สึกทั้งหมดของความรู้สึกของคุณสำหรับฉันเพียงพล่านในใจของฉัน เป็นครั้งแรกที่ผมได้จริงๆที่จะเข้าใจมัน และมัน ... มันให้ความรู้สึกที่ดี. "

" สิ่งที่คุณพูด? "ฉันถามหรี่ตาของฉันในการปฏิเสธศรัทธา

"นี่เป็นสิ่งที่ทำให้เกิดความสับสนสำหรับฉันและจะได้รับการ bugging ฉันนับตั้งแต่" เขากล่าวสั่นศีรษะของเขา " แต่ผมอยากให้คุณทำมันอีกครั้ง".

ตอนนี้ผมได้รับการ gawking เขา "หือ?" คือทั้งหมดที่ฉันสามารถเปล่ง

"Come on, มนุษย์ไม่ทำให้ฉันพูดมันออกมาดัง ๆ " เขากล่าวแก้มของเขาเปลี่ยนสีแดง

"คุณแน่ใจหรือว่านี่คือคุณ?" ผมถามอย่างไม่สบายใจ

อีวานให้ถอนหายใจโกรธ "เมื่อฉันถูกขว้างปาขึ้นหลังจากปีบุคคล frat น้องที่ฉันยังโกรธตัวเองเล็กน้อยหลังจากที่คุณได้นำฉันกลับไปที่ห้องของเรา นี่คือสิ่งที่ฉันเคยบอกคุณ. "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความทรงจำของการท่องเที่ยวของเราโลกของนางฟ้าจะยังคงสดในจิตใจของเราสำหรับวันที่จะมา ทุกคนเคยผ่านอะไรมามาก และมันก็ไม่ใช่เรื่องของเรา จะได้รับมากกว่า เราก็กดให้ย้ายบนกับชีวิตของเรา กำลังใกล้จะเรียนจบแล้ว ก็ไม่มีอะไรที่เราสามารถทำได้ โลกจะบังคับให้เราย้ายบนกับชีวิตของเราแน่นอน มันต่างกาน ใครไม่ได้จริง ๆมีถึงภาระหน้าที่ที่ต้องทำ เขายัง arguably ผ่านการบาดเจ็บน้อยที่สุด เห็นได้ชัดว่านางฟ้าอย่าซ้ำเติมพวกเดียวกันเอง เพื่อนนางฟ้าของเราได้แสดงอาการแปลกๆ เมื่อเราช่วยเขาจากเด็กซน แต่มันก็ไม่นานก่อนที่เขาจะกลับไปปกติของเขา ตัวซน อย่างไรก็ตาม เนื่องจากผมจมลงกับเสร็จทุกโครงการของฉันเรียนมีเวลาน้อยสำหรับเราที่จะมีการผจญภัยครอบครองเล็กๆของเรา ผมไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขาทำในช่วงเวลาว่างของเขา ผมให้เหตุผลว่า เขาจะอยู่กับ ร์ด กิลเล หรือ darrig .ฉันไม่เห็น Taylor มากเหมือนกัน แม้อีวานจะเก็บตัวเองอยู่ในห้องสมุดจะเลิกทุกอย่าง เขาได้ใส่ปิด ตั้งแต่เขาได้งานใน Orkney มันยากสำหรับเขาที่จะดูแลเกี่ยวกับโรงเรียนอีกแล้ว คืนนี้ เขาส่งข้อความมาหาฉันบอกว่าเขาต้องการจะพูดเมื่อเขากลับมา ฉันยินดีที่จะใช้จ่ายบางเวลาคุณภาพกับเขา แม้ว่าดูจากอะไร น้ำเสียงของเขาจริงจัง ต้อง อยู่ ใน ใจเมื่อฉันออกจากห้องเรียน และกินเป็นอาหารเย็นอย่างรวดเร็ว ผมกลับมาบ้าน เห็นว่า อีวาน มาถึงก่อนผม กันคือไม่มีที่ไหนเลยในสายตา มันแค่สองคน " เกิดอะไรขึ้น ? " ฉันถาม เขานั่งอยู่บนเตียงของเขา และลูบหัวจุดข้างๆ เขาส่งสัญญาณให้ฉันนั่งกับเขา ผมก็ทำแล้ว และเขาก็กลับมาหาผม ถ่ายไม่กี่ครั้งก่อนที่จะเริ่มต้น" ฉันมีเรื่องให้คิดเยอะมากเลย " เขาเริ่ม " ตั้งแต่ตอนที่คุณเข้าไปอยู่ในร่างของฉัน ฉัน . . . " เขาหยุดวางมือบนคางของเขาบนกำปั้นของเขา " ไม่รู้จะพูดยังไง . . . . . . . "" ตามสบาย "ดวงตาของเขาแวววาว " ตอนที่คุณอยู่กับผม ผมรู้สึกถึงความรู้สึกของคุณทั้งหมดสำหรับฉัน แค่พล่านในจิตใจของฉัน ครั้งแรกผมก็เข้าใจมัน และมัน . . . มันเป็นความรู้สึกที่ดี . "" คุณพูดอะไร ? " ฉันถามขึ้น ดวงตาของฉันในการปฏิเสธศรัทธา" นี่คือทั้งหมดที่ฉันสับสนและมันกวนใจฉันตลอด " เขากล่าวว่าสั่นศีรษะของเขา " แต่ฉันต้องการให้คุณทำมันอีกครั้ง " .ตอนนี้ฉันกำลังทำอะไรเขา " หือ ? " ทั้งหมดที่ฉันสามารถพูด ." ไม่เอาน่า อย่าให้ฉันต้องพูดมันออกมาดัง ๆ " เขากล่าวว่า แก้มของเขาเริ่มแดง" นี่เธอแน่ใจนะว่าเธอ " ฉันถามด้วยความไม่แน่ใจอีวานให้ exasperated sigh . " เมื่อฉันโยนขึ้นหลังจากที่งานเลี้ยงสมาคมปีหนึ่งผมก็โกรธตัวเองเล็ก ๆน้อย ๆหลังจากที่คุณได้พาฉันกลับไปที่ห้องของเรา นี่คือสิ่งที่ผมเคยบอกคุณ . "