Two men in a smoking-room were talk

Two men in a smoking-room were talking of their private-school days. ‘At our school,’ said A., ‘we had a ghost’s footmark on the staircase. What was it like? Oh, very unconvincing. Just the shape of a shoe, with a square toe, if I remember right. The staircase was a stone one. I never heard any story about the thing. That seems odd, when you come to think of it. Why didn’t somebody invent one, I wonder?’
‘You never can tell with little boys. They have a mythology of their own. There’s a subject for you, by the way—’The Folklore of Private Schools’.’
‘Yes; the crop is rather scanty, though. I imagine, if you were to investigate the cycle of ghost stories, for instance, which the boys at private schools tell each other, they would all turn out to be highly-compressed versions of stories out of books.’
‘Nowadays the Strand and Pearson’s, and so on, would be extensively drawn upon.’
‘No doubt: they weren’t born or thought of in my time. Let’s see. I wonder if I can remember the staple ones that I was told. First, there was the house with a room in which a series of people insisted on passing a night; and each of them in the morning was found kneeling in a corner, and had just time to say, ‘I’ve seen it,’ and died.’
‘Wasn’t that the house in Berkeley Square?’
‘I dare say it was. Then there was the man who heard a noise in the passage at night, opened his door, and saw someone crawling towards him on all fours with his eye hanging out on his cheek. There was besides, let me think—Yes! the room where a man was found dead in bed with a horseshoe mark on his forehead, and the floor under the bed was covered with marks of horseshoes also; I don’t know why. Also there was the lady who, on locking her bedroom door in a strange house, heard a thin voice among the bed-curtains say, ‘Now we’re shut in for the night.’ None of those had any explanation or sequel. I wonder if they go on still, those stories.’
‘Oh, likely enough—with additions from the magazines, as I said. You never heard, did you, of a real ghost at a private school? I thought not; nobody has that ever I came across.’
‘From the way in which you said that, I gather that you have.’
‘I really don’t know; but this is what was in my mind. It happened at my private school thirty odd years ago, and I haven’t any explanation of it.
‘The school I mean was near London. It was established in a large and fairly old house—a great white building with very fine grounds about it; there were large cedars in the garden, as there are in so many of the older gardens in the Thames valley, and ancient elms in the three or four fields which we used for our games. I think probably it was quite an attractive place, but boys seldom allow that their schools possess any tolerable features.
‘I came to the school in a September, soon after the year 1870; and among the boys who arrived on the same day was one whom I took to: a Highland boy, whom I will call McLeod. I needn’t spend time in describing him: the main thing is that I got to know him very well. He was not an exceptional boy in any way—not particularly good at books or games—but he suited me.
‘The school was a large one: there must have been from 120 to 130 boys there as a rule, and so a considerable staff of masters was required, and there were rather frequent changes among them.
‘One term—perhaps it was my third or fourth—a new master made his appearance. His name was Sampson. He was a tallish, stoutish, pale, black-bearded man. I think we liked him: he had travelled a good deal, and had stories which amused us on our school walks, so that there was some competition among us to get within earshot of him. I remember too—dear me, I have hardly thought of it since then!—that he had a charm on his watch-chain that attracted my attention one day, and he let me examine it. It was, I now suppose, a gold Byzantine coin; there was an effigy of some absurd emperor on one side; the other side had been worn practically smooth, and he had had cut on it—rather barbarously—his own initials, G.W.S., and a date, 24 July, 1865. Yes, I can see it now: he told me he had picked it up in Constantinople: it was about the size of a florin, perhaps rather smaller. ‘Well, the first odd thing that happened was this. Sampson was doing Latin grammar with us. One of his favourite methods—perhaps it is rather a good one—was to make us construct sentences out of our own heads to illustrate the rules he was trying to make us learn. Of course that is a thing which gives a silly boy a chance of being impertinent: there are lots of school stories in which that happens—or anyhow there might be. But Sampson was too good a disciplinarian for us to think of trying that on with him. Now, on this occasion he was telling us how to express remembering in Latin: and he ordered us each to make a sentence bringing in the verb memini, ‘I remember.’ Well, most of us made up some ordinary sentence such as ‘I remember my father,’ or ‘He remembers his book,’ or something equally uninteresting: and I dare say a good many put down memino librum meum, and so forth: but the boy I mentioned—McLeod—was evidently thinking of something more elaborate than that. The rest of us wanted to have our sentences passed, and get on to something else, so some kicked him under the desk, and I, who was next to him, poked him and whispered to him to look sharp. But he didn’t seem to attend. I looked at his paper and saw he had put down nothing at all. So I jogged him again harder than before and upbraided him sharply for keeping us all waiting. That did have some effect. He started and seemed to wake up, and then very quickly he scribbled about a couple of lines on his paper, and showed it up with the rest. As it was the last, or nearly the last, to come in, and as Sampson had a good deal to say to the boys who had written meminiscimus patri meo and the rest of it, it turned out that the clock struck twelve before he had got to McLeod, and McLeod had to wait afterwards to have his sentence corrected. There was nothing much going on outside when I got out, so I waited for him to come. He came very slowly when he did arrive, and I guessed there had been some sort of trouble.
‘Well,’ I said, ‘what did you get?’ ‘Oh, I don’t know,’ said McLeod, ‘nothing much: but I think Sampson’s rather sick with me.’ ‘Why, did you show him up some rot?’ ‘No fear,’ he said. ‘It was all right as far as I could see: it was like this: Memento—that’s right enough for remember, and it takes a genitive,—memento putei inter quatuor taxos.’ ‘What silly rot!’ I said. ‘What made you shove that down? What does it mean?’ ‘That’s the funny part,’ said McLeod. ‘I’m not quite sure what it does mean. All I know is, it just came into my head and I corked it down. I know what I think it means, because just before I wrote it down I had a sort of picture of it in my head: I believe it means ‘Remember the well among the four’—what are those dark sort of trees that have red berries on them?’ ‘Mountain ashes, I s’pose you mean.’ ‘I never heard of them,’ said McLeod; ‘no, I’ll tell you—yews.’ ‘Well, and what did Sampson say?’ ‘Why, he was jolly odd about it. When he read it he got up and went to the mantelpiece and stopped quite a long time without saying anything, with his back to me. And then he said, without turning round, and rather quiet, ‘What do you suppose that means?’ I told him what I thought; only I couldn’t remember the name of the silly tree: and then he wanted to know why I put it down, and I had to say something or other. And after that he left off talking about it, and asked me how long I’d been here, and where my people lived, and things like that: and then I came away: but he wasn’t looking a bit well.’
‘I don’t remember any more that was said by either of us about this. Next day McLeod took to his bed with a chill or something of the kind, and it was a week or more before he was in school again. And as much as a month went by without anything happening that was noticeable. Whether or not Mr. Sampson was really startled, as McLeod had thought, he didn’t show it. I am pretty sure, of course, now, that there was something very curious in his past history, but I’m not going to pretend that we boys were sharp enough to guess any such thing.
‘There was one other incident of the same kind as the last which I told you. Several times since that day we had had to make up examples in school to illustrate different rules, but there had never been any row except when we did them wrong. At last there came a day when we were going through those dismal things which people call Conditional Sentences, and we were told to make a conditional sentence, expressing a future consequence. We did it, right or wrong, and showed up our bits of paper, and Sampson began looking through them. All at once he got up, made some odd sort of noise in his throat, and rushed out by a door that was just by his desk. We sat there for a minute or two, and then—I suppose it was incorrect—but we went up, I and one or two others, to look at the papers on his desk. Of course I thought someone must have put down some nonsense or other, and Sampson had gone off to report him. All the same, I noticed that he hadn’t taken any of the papers with him when he ran out. Well, the top paper on the desk was written in red ink—which no one used—and it wasn’t in anyone’s hand who was in the class. They all looked at it—McLeod and all—and took their dying oaths that it wasn’t theirs. Then I thought of counting the bits of paper. And of this I made quite certain: that there were seventeen bits of paper on the desk, and sixteen boys in the form. Well, I bagged the extra paper, and kept it, and I believe I have it now. And now you will want to know what was written on it. It was simple enough, and harmless enough, I should have said.
‘ ‘Si tu non ven

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สองคนในการ smoking-room ได้พูดถึงวันของโรงเรียนเอกชน 'โรงเรียนของเรา A. กล่าวว่า ' เรามี footmark ของผีภายใน มันเหมือนมีอะไร โอ้ unconvincing มากขึ้น เพียงรูปร่างของรองเท้า มีเท้าสี่เหลี่ยม ถ้าฉันจำทาง ภายในเป็นหนึ่งในหิน ผมไม่เคยได้ยินเรื่องราวใด ๆ เกี่ยวกับสิ่ง ที่น่าแปลก เมื่อคุณมาคิดว่า มัน ทำไมไม่ใครสินค้าคงคลังหนึ่ง ไม่ทราบ? "' คุณไม่สามารถบอกกับเด็กชายตัวเล็ก ๆ ได้ มีตำนานของตนเอง โดยวิธีการที่มีหัวข้อสำหรับคุณ —' พื้นบ้านของโรงเรียนเอกชน' '' ใช่ พืชผลจะค่อนข้าง scanty แม้ว่า ฉันจินตนาการ หากคุณต้องการตรวจสอบรอบเรื่องผี ๆ เช่น ซึ่งเด็กผู้ชายในโรงเรียนเอกชนบอกกัน พวกเขาจะเปิดทั้งหมดออกจะ บีบอัดสูงรุ่นเรื่องราวจากหนังสือ ''ปัจจุบันการสาระ และของ Pearson และอื่น ๆ จะได้อย่างกว้างขวางออกตาม'' ไม่ต้องสงสัย: จะไม่เกิด หรือคิดว่า ในเวลานั้น ลองดู สงสัยว่า ถ้า ฉันสามารถจำตั๋วเย็บกระดาษที่สุเทพ ครั้งแรก มีบ้านห้องชุดของคนยืนยันในช่วยกลางคืน และแต่ละของพวกเขาในตอนเช้าพบนั่งในมุม และมีเวลาเพียงว่า 'ผมเคยเห็นมัน และเสียชีวิต ''ไม่ได้ที่บ้านในเบิร์กลีย์สแควร์'"กล้าพูดก็ แล้ว มีคนได้ยินเสียงในเส้นทางในเวลากลางคืน เปิดประตูของเขา และเห็นคนตระเวนไปยังเขาทั้งหมด fours นัยน์ตาของเขาห้อยบนแก้มของเขาออก นอกจากมี คิด-ใช่ ห้องพักที่เป็นคนพบศพในเตียงเครื่องฮอร์สชูบนหน้าผากของเขา และพื้นใต้เตียงถูกปกคลุม ด้วยเครื่องหมายของม้าเหล็กยัง ฉันไม่ทราบสาเหตุ นอกจากนี้ยัง มีผู้หญิงที่ บนล็อกประตูห้องนอนของเธอในบ้านแปลก ได้ยินเสียงบางระหว่างม่านเตียง พูด 'ตอนนี้เรากำลัง ปิดในคืนนี้' ผู้ที่ไม่มีคำอธิบายใด ๆ หรือผลสืบเนื่อง ฉันสงสัยว่า ถ้า พวกเขาไปในยัง เรื่องราวเหล่านั้น '' โอ้ มีแนวโน้มพอ — มีเพิ่มเติมจากนิตยสาร อย่างที่บอกว่า คุณไม่เคยได้ยิน ไม่ได้คุณ ผีมีจริงที่โรงเรียนเอกชน ผมคิดว่า ไม่ ไม่มีใครมีที่เคยฉันมาข้าม ''จากวิธีที่คุณพูดว่า ฉันรวบรวมว่า '' ฉันไม่ทราบจริง ๆ แต่นี่คืออะไรอยู่ในใจของฉัน มันเกิดขึ้นที่โรงเรียนของฉันส่วนตัวผ่านมาคี่สามสิบปี และฉันยังไม่ได้คำอธิบายใด ๆ ของมัน' โรงเรียนที่ผมหมายถึงที่ใกล้ลอนดอน ก่อตั้งในบ้านขนาดใหญ่ และค่อนข้างเก่า-ขาวดีที่สร้าง ด้วยเหตุผลที่ดีมากเลย มีอยู่ซีดาร์ขนาดใหญ่ในสวน มีในของสวนเก่าในหุบเขาเทมส์ และเอมส์โบราณในเขตสาม หรือสี่ซึ่งเราใช้ในเกมของเรา ผมคิดว่า คงก็เป็นน่าสนใจ แต่เด็กผู้ชายได้อนุญาตให้ โรงเรียนมีคุณลักษณะใด ๆ tolerable แทบ' ผมมาโรงเรียนในเดือนกันยายน เร็ว ๆ นี้หลังจากปีค.ศ. 1870 และในหมู่ชายที่มาถึงในวันเดียวกันเป็นหนึ่งที่ฉันเอาไป: ราบสูงเด็กผู้ชาย ที่ฉันจะเรียก McLeod ฉันไม่จำเป็นต้องใช้เวลาในการอธิบายเขา: เป็นสิ่งสำคัญที่ผมรู้จักเขาดี เขาไม่ใช่เด็กยอดเยี่ยมในทางใดทางหนึ่ง — ไม่โดยเฉพาะอย่างยิ่งดีที่หนังสือหรือเกม — แต่เขาเหมาะสมสำหรับฉัน' โรงเรียนถูกหนึ่งใหญ่: ต้องมีจาก 120 ถึง 130 เด็กผู้ชายมีเป็นกฎ และเพื่อให้ พนักงานจำนวนมากของแบบที่ถูกต้อง และมีการเปลี่ยนแปลงค่อนข้างบ่อยในหมู่พวกเขา' ระยะหนึ่งซึ่งอาจมีสามหรือสี่ของฉัน — ต้นแบบใหม่ทำให้รูปลักษณ์ของเขา ชื่อของเขาถูก Sampson เขาเป็นคนที่ tallish, stoutish ซีด bearded ดำ ผมคิดว่า เราชอบเขา: เขาได้เดินทางการจัดการที่ดี และมีเรื่องราวที่ amused เราบนเดินโรงเรียนของเรา เพื่อให้มีการแข่งขันบางอย่างระหว่างเราจะได้รับภายใน earshot ของเขา ผมจำได้ว่า เกินไป – รักฉัน ฉันไม่คิดมันตั้งแต่นั้น! — ที่เขามีคือเขาดูห่วงโซ่ที่ดึงดูดความสนใจของฉันหนึ่งวัน และเขาแจ้งให้เราตรวจสอบ มันเป็น ตอนนี้ดีฉัน ไบแซนไทน์เหรียญทอง มีการ effigy จักรพรรดิบางไร้สาระด้านหนึ่ง มีการสวมด้านอื่น ๆ เรียบจริง และเขาเคยมีตัดบน — ค่อนข้าง barbarously — ชื่อย่อของเขาเอง G.W.S. และวัน กรกฎาคม ปี 1865 24 ใช่ ฉันสามารถเห็นตอนนี้: เขาบอกฉันว่า เขาได้รับมันในเปิล: มันไม่เกี่ยวกับขนาดของ florin อาจจะค่อนข้างเล็ก ' ดี มีสิ่งแปลกแรกที่เกิดขึ้นนี้ Sampson ทำไวยากรณ์ติเรา วิธีของเขาชื่นชอบซึ่งบางทีมันเป็นค่อนข้าง — เพื่อให้เราสร้างประโยคจากหัวของเราเองเพื่อแสดงกฎที่เขาพยายามที่จะทำให้เราเรียนรู้ แน่นอนนั่นคือสิ่งที่ทำให้เด็กโง่โอกาสที่ทะลึ่ง: มีมากมายเรื่องราวของโรงเรียนที่เกิดขึ้น — หรืออย่างไรก็ตาม อาจมีการ แต่ Sampson disciplinarian ดีเกินไปสำหรับเราคิดว่า พยายามที่บนกับเขา ตอนนี้ ในโอกาสนี้ เขาบอกเราว่าเอ็กซ์เพรสจำในละติน: และเขาสั่งเราละจะทำให้ประโยคนำใน memini กริยา 'ฉัน จำ " ดี ที่สุดของเราประกอบด้วยบางประโยคสามัญเช่น 'ฉันจำคุณพ่อ' หรือ 'เขาจดจำหนังสือของเขา หรือสิ่งที่ไม่น่าทึ่งเท่า: และฉันกล้าพูดดีมากใส่ลง memino librum meum และอื่น ๆ: แต่เด็กที่ฉันกล่าว — McLeod — ถูกคิดอย่างเห็นได้ชัดของสิ่งที่ประณีตมากขึ้นกว่าที่ ส่วนเหลือของเราต้องมีประโยคของเราผ่าน และรับกับสิ่งอื่น เพื่อบางเตะเขาใต้โต๊ะ และฉัน ที่มีต่อเขา poked เขา และกระซิบกับเขาดูคมชัด แต่เขาไม่ได้ดูเหมือนจะเข้าร่วม ผมมองที่กระดาษของเขา และเห็นเขามีใส่ลงอะไรเลย ดังนั้นฉัน jogged เขายากขึ้นกว่าเดิมอีก และ upbraided เขาอย่างรวดเร็วทำให้เรารอทั้งหมด ที่ไม่มีลักษณะพิเศษบางอย่าง เขาเริ่มต้น และดูเหมือนจะ ปลุก และจากนั้นเขาได้อย่างรวดเร็วแบบเกี่ยวกับสองบรรทัดบนกระดาษของเขา และพบขึ้นกับส่วนเหลือ สุดท้าย หรือเกือบสุดท้าย ที่มา และ Sampson มีการจัดการที่ดีว่าเด็กผู้ชายที่ได้เขียน meminiscimus patri แม้ว และส่วนเหลือของมัน จะเปิดออกว่า นาฬิกาหลง twelve ก่อนเขาได้ได้ไป McLeod และ McLeod ต้องรอหลังจากนั้นจะมีประโยคเขาแก้ไข ไม่มีอะไรมากไปในนอกเมื่อผมออก ให้ฉันรอเขามา เขามาช้ามากเมื่อเขาได้มาถึง และฉันเดาได้บางจัดเรียงของปัญหา‘Well,’ I said, ‘what did you get?’ ‘Oh, I don’t know,’ said McLeod, ‘nothing much: but I think Sampson’s rather sick with me.’ ‘Why, did you show him up some rot?’ ‘No fear,’ he said. ‘It was all right as far as I could see: it was like this: Memento—that’s right enough for remember, and it takes a genitive,—memento putei inter quatuor taxos.’ ‘What silly rot!’ I said. ‘What made you shove that down? What does it mean?’ ‘That’s the funny part,’ said McLeod. ‘I’m not quite sure what it does mean. All I know is, it just came into my head and I corked it down. I know what I think it means, because just before I wrote it down I had a sort of picture of it in my head: I believe it means ‘Remember the well among the four’—what are those dark sort of trees that have red berries on them?’ ‘Mountain ashes, I s’pose you mean.’ ‘I never heard of them,’ said McLeod; ‘no, I’ll tell you—yews.’ ‘Well, and what did Sampson say?’ ‘Why, he was jolly odd about it. When he read it he got up and went to the mantelpiece and stopped quite a long time without saying anything, with his back to me. And then he said, without turning round, and rather quiet, ‘What do you suppose that means?’ I told him what I thought; only I couldn’t remember the name of the silly tree: and then he wanted to know why I put it down, and I had to say something or other. And after that he left off talking about it, and asked me how long I’d been here, and where my people lived, and things like that: and then I came away: but he wasn’t looking a bit well.’' ฉันจำต่อไปที่กล่าว โดยของเราเกี่ยวกับเรื่องนี้ วันถัดไป McLeod เอาเตียงของเขากับความเย็นหรือบางชนิด และมันเป็นสัปดาห์หรือมากกว่าก่อนที่เขามาอยู่ในโรงเรียนอีก และ มากที่สุดเดือนไปโดยไม่ มีอะไรเกิดขึ้นที่ได้เห็นได้ชัด หรือไม่นาย Sampson ถูกจริง ๆ startled ที่มีความคิดของ McLeod เขาไม่ได้แสดงว่า ฉันรักแน่ใจ แน่นอน ตอนนี้ ว่า มีบางสิ่งบางอย่างที่อยากรู้อยากเห็นมากในประวัติศาสตร์ที่ผ่านมาของเขา แต่ฉันไม่ไปแกล้งที่เราเด็กผู้ชายไม่คมพอที่จะเดาสิ่งดังกล่าว' มีเหตุการณ์อื่น ๆ หนึ่งของชนิดเดียวกันเป็นช่วงที่ฉันบอกคุณ หลายครั้งตั้งแต่วันที่ เราเคยมีการแต่งตัวอย่างในโรงเรียนเพื่อแสดงกฎที่แตกต่างกัน แต่มีไม่มีแถวใด ๆ ยกเว้นเมื่อเราไม่ให้ผิดพลาด ในที่สุด มาเป็นวันเราจะผ่านสิ่งเหล่านั้นแค่คนใดเรียกประโยคเงื่อนไข และเราได้บอกให้ประโยคเงื่อนไข แสดงสัจจะในอนาคต เราไม่ได้ เหมาะสม หรือไม่ถูกต้อง และแสดงค่าของบิตของกระดาษ และ Sampson เริ่มมองผ่านไป ทุกครั้งเขามีค่า ทำบางเรียงคี่ของเสียงในลำคอของเขา และวิ่งออกจากประตูที่มีเพียงแค่โต๊ะของเขา เรานั่งสำหรับหนึ่งหรือสอง นาทีแล้ว — ฉันคิดว่า มันไม่ถูกต้อง — แต่เราไปขึ้น ฉันและหนึ่ง หรือสอง คน การดูเอกสารบนโต๊ะของเขา แน่นอนผมคิดว่า คนต้องมีใส่พูดจาเหลวไหลบางหรืออื่น ๆ และ Sampson ได้ไปปิดรายงานเขา เดียวกัน ฉันสังเกตเห็นว่า เขาไม่ได้นำเอกสารใด ๆ กับเขาเมื่อเขาวิ่งออก ดี มีเขียนบนกระดาษบนโต๊ะในหมึกแดง — ที่ไม่มีใครใช้ — และมันไม่ได้ใครก็มือที่อยู่ในชั้นเรียน พวกเขาทั้งหมดดูที่ — McLeod และ — และเอา oaths ตายของพวกเขาว่า มันไม่ได้กิน แล้ว ผมคิดว่า ตรวจนับบิตของกระดาษ และนี้ทำค่อนข้างบาง: ที่มีบิต 17 กระดาษบนโต๊ะ และสิบหกชายในแบบฟอร์ม ดี ฉัน bagged กระดาษเสริม เก็บได้ และฉันเชื่อว่า ฉันมีตอนนี้ด้วย และตอนนี้ คุณจะต้องการรู้สิ่งถูกเขียนขึ้นบน ได้อย่างเพียงพอ และอันตรายพอ ฉันควรได้กล่าวว่า' ' เวนไม่ใช่ทูซี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชายสองคนในห้องสูบบุหรี่มีการพูดคุยวันเอกชนโรงเรียนของพวกเขา 'ที่โรงเรียนของเรา' เอกล่าวว่า 'เรามีรอยเท้าไดโนเสาร์ผีบนบันได มันเป็นสิ่งที่ชอบ? โอ้ไม่น่าเชื่อถือมาก เพียงแค่รูปทรงของรองเท้าที่มีนิ้วเท้าตารางถ้าผมจำขวา บันไดเป็นหินหนึ่ง ผมไม่เคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับสิ่งใด ๆ ที่ดูเหมือนว่าแปลกเมื่อคุณมาถึงคิดว่ามัน ไม่ได้ใครสักคนที่คิดค้นหนึ่งทำไมผมสงสัย? '
'คุณไม่สามารถบอกกับชายน้อย พวกเขามีตำนานของพวกเขาเอง มีเรื่องให้คุณเป็นโดยทาง'The นิทานพื้นบ้านของโรงเรียนเอกชน '.'
'ใช่; การเพาะปลูกคือขาดแคลนค่อนข้างแม้ว่า ผมคิดว่าถ้าคุณมีการตรวจสอบวงจรของเรื่องผีเช่นที่เด็กผู้ชายที่โรงเรียนเอกชนบอกแต่ละอื่น ๆ พวกเขาทั้งหมดจะกลายเป็นรุ่นสูงบีบอัดของเรื่องราวจากหนังสือ. '
'ปัจจุบัน Strand และ เพียร์สันและอื่น ๆ จะได้รับการวาดอย่างกว้างขวางเมื่อ '.
'ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกเขาไม่ได้เกิดมาหรือคิดว่าในเวลาของฉัน ลองมาดูกัน ฉันสงสัยว่าฉันสามารถจำคนหลักที่ผมบอก ครั้งแรกที่มีการบ้านที่มีห้องพักที่ชุดของคนยืนยันที่จะผ่านคืน; และแต่ละของพวกเขาในตอนเช้าก็พบนั่งคุกเข่าในมุมและมีเพียงแค่เวลาที่จะพูดว่า "ฉันได้เห็นมัน 'และเสียชีวิต.'
'ไม่ว่าบ้านในเบิร์กลีย์สแควร์?'
'ผมกล้าพูดว่า เป็น จากนั้นก็มีชายคนหนึ่งที่ได้ยินเสียงในทางในเวลากลางคืนเปิดประตูของเขาและเห็นคนคลานไปหาเขาทั้งสี่ด้วยตาของเขาแขวนอยู่บนแก้มของเขา มีนอกเหนือจากการเป็นให้ฉันคิดว่าใช่! ห้องที่คนพบถูกฆ่าตายอยู่บนเตียงกับเครื่องหมายเกือกม้าบนหน้าผากของเขาและพื้นใต้เตียงถูกปกคลุมด้วยรอยเกือกม้ายัง; ผมไม่ทราบว่าทำไม นอกจากนี้ยังมีผู้หญิงที่ล็อคประตูห้องนอนของเธอในบ้านที่แปลกได้ยินเสียงบางหมู่เตียงผ้าม่านพูดว่า "ตอนนี้เรากำลังปิดในคืนนี้. ' ไม่มีผู้ที่มีคำอธิบายหรือผลสืบเนื่องใด ๆ ฉันสงสัยว่าพวกเขาไปในยังคงเรื่องราวเหล่านั้น. '
'โอ้น่าจะพอกับภาพจากนิตยสารที่ผมกล่าวว่า คุณไม่เคยได้ยินคุณของผีจริงที่โรงเรียนเอกชน? ผมคิดว่าไม่ ไม่มีใครมีที่เคยฉันมาข้าม '.
'จากวิธีที่คุณบอกว่าผมเข้าใจว่าคุณมี.'
'ผมไม่ทราบ แต่นี่คือสิ่งที่อยู่ในใจของฉัน มันเกิดขึ้นที่โรงเรียนส่วนตัวของฉันสามสิบปีแปลกที่ผ่านมาและผมยังไม่ได้คำอธิบายใด ๆ ของมัน.
'โรงเรียนที่ผมหมายถึงคืออยู่ใกล้กับลอนดอน ก่อตั้งขึ้นในขนาดใหญ่และค่อนข้างเก่าบ้านอาคารสีขาวที่ดีกับบริเวณที่ดีมากเกี่ยวกับมัน มีต้นสนสีดาร์ที่มีขนาดใหญ่ในสวนที่มีอยู่ในจำนวนมากดังนั้นของสวนเก่าในแม่น้ำเทมส์หุบเขาและเอล์มโบราณในสามหรือสี่เขตที่เราใช้สำหรับเกมของเรา ผมคิดว่าอาจจะเป็นมันก็ค่อนข้างเป็นสถานที่ที่น่าสนใจ แต่เด็กผู้ชายไม่ค่อยอนุญาตให้โรงเรียนของพวกเขามีคุณสมบัติที่ทนใด ๆ .
"ผมมาที่โรงเรียนในเดือนกันยายนไม่นานหลังจากที่ในปี 1870; และในหมู่เด็กผู้ชายที่เข้ามาในวันเดียวกันเป็นหนึ่งในผู้ที่ฉันเอาไป: เด็กไฮแลนด์ซึ่งผมจะเรียก McLeod ผมไม่จำเป็นต้องใช้เวลาในการอธิบายเขาสิ่งที่สำคัญคือการที่ฉันได้รู้ว่าเขาเป็นอย่างดี เขาไม่ได้เป็นเด็กที่ยอดเยี่ยมในทางไม่ดีโดยเฉพาะในหนังสือหรือเกม แต่เขาเหมาะกับฉัน.
'เป็นโรงเรียนขนาดใหญ่หนึ่ง: ต้องมี 120-130 เด็กชายมีเป็นกฎและเพื่อให้พนักงานมาก ของโทที่ถูกต้องและมีการเปลี่ยนแปลงบ่อย แต่ในหมู่พวกเขา.
'หนึ่งในระยะบางทีมันอาจจะเป็นครั้งที่สามหรือสี่ต้นแบบใหม่ของฉันปรากฏตัวของเขา ชื่อของเขาคือจอห์น เขาเป็น tallish, stoutish, ซีดชายผิวดำมีหนวดมีเครา ผมคิดว่าเราชอบเขาเขาได้เดินทางการจัดการที่ดีและมีเรื่องราวที่สนุกกับเราที่เดินโรงเรียนของเราเพื่อให้มีการแข่งขันบางส่วนในหมู่พวกเราที่จะได้รับในระยะที่ได้ยินของเขา ผมจำได้ว่ามากเกินไปที่รักของฉันฉันแทบจะไม่ได้คิดว่ามันตั้งแต่นั้นมา! นั่นเขามีเสน่ห์ในนาฬิกาห่วงโซ่ของเขาที่ดึงดูดความสนใจของฉันวันหนึ่งและเขาให้ผมตรวจสอบ มันเป็นตอนนี้ผมคิดว่าเหรียญทองไบเซนไทน์; มีหุ่นบางจักรพรรดิไร้สาระด้านหนึ่ง; ด้านอื่น ๆ ที่ได้รับการสวมใส่เรียบจริงและเขาได้มีการตัดมันค่อนข้าง barbarously ชื่อย่อของเขาเอง GWS และวันที่ 24 กรกฏาคม 1865 ใช่ฉันสามารถมองเห็นได้ในขณะนี้เขาบอกผมว่าเขาได้หยิบมัน ขึ้นมาในอิสตันบูล: มันเป็นเกี่ยวกับขนาดของเหรียญเงินอาจจะค่อนข้างมีขนาดเล็ก ของดีสิ่งที่แปลกครั้งแรกที่เกิดขึ้นเป็นอย่างนี้ จอห์นได้ทำไวยากรณ์ละตินกับเรา หนึ่งในวิธีการที่เขาชื่นชอบ-บางทีมันอาจจะค่อนข้างดีเป็นหนึ่งที่จะทำให้เราสร้างประโยคที่ออกมาจากหัวของเราเองที่จะแสดงให้เห็นถึงกฎที่เขากำลังพยายามที่จะทำให้เราได้เรียนรู้ แน่นอนว่าเป็นสิ่งที่ช่วยให้เด็กโง่โอกาสของการเป็นอ้อมค้อม: มีจำนวนมากของเรื่องราวในโรงเรียนซึ่งที่เกิดขึ้น แต่อย่างใดหรืออาจจะมี แต่จอห์นเป็นคนดีเกินไปวินัยที่เราจะคิดว่าการพยายามที่อยู่กับเขา ตอนนี้ในโอกาสนี้เขาก็บอกเราว่าในการแสดงความทรงจำในละติน: และเขาสั่งให้เราแต่ละคนที่จะทำให้ประโยคนำ Memini กริยา 'ผมจำได้ว่า.' ดีที่สุดของเราสร้างขึ้นบางประโยคสามัญเช่น 'ผมจำได้ว่าพ่อของฉัน' หรือ 'เขาจำได้ว่าหนังสือของเขา' หรือสิ่งที่น่าทึ่งอย่างเท่าเทียมกันและผมกล้าพูดดีมากใส่ลง memino librum ของฉันที่และอื่น ๆ แต่ เด็กที่ผมกล่าว-McLeod ถูกเห็นได้ชัดว่าความคิดของบางสิ่งบางอย่างที่ซับซ้อนมากกว่านั้น ที่เหลือของเราต้องการที่จะมีประโยคของเราผ่านไปและได้รับในสิ่งอื่นดังนั้นบางเตะเขาใต้โต๊ะและผมซึ่งเป็นที่อยู่ถัดจากเขาแหย่เขาและกระซิบกับเขาไปดูคม แต่เขาไม่ได้ดูเหมือนจะเข้าร่วม ผมมองไปที่กระดาษของเขาและเห็นเขาได้ใส่ลงอะไรเลย ดังนั้นผมจึงวิ่งเขาอีกครั้งหนักกว่าก่อนและโจทย์เขาอย่างมากในการรักษาพวกเราทุกคนรอคอย ที่ไม่ได้มีผลกระทบบางส่วน เขาเริ่มต้นและดูเหมือนจะตื่นขึ้นมาแล้วอย่างรวดเร็วเขาเขียนเกี่ยวกับคู่ของเส้นบนกระดาษของเขาและแสดงให้เห็นว่ามันขึ้นอยู่กับส่วนที่เหลือ ขณะที่มันเป็นคนสุดท้ายหรือเกือบสุดท้ายที่จะเข้ามาและเป็นจอห์นมีการจัดการที่ดีที่จะพูดกับพวกเด็ก ๆ ที่ได้เขียน meminiscimus patri แม้วและส่วนที่เหลือของมันมันกลับกลายเป็นว่านาฬิกาหลงสิบสองก่อนที่เขาจะมี ได้ McLeod และ McLeod ต้องรอหลังจากนั้นก็จะมีประโยคของเขาได้รับการแก้ไข ไม่มีอะไรมากที่เกิดขึ้นภายนอกก็คือตอนที่ฉันได้ออกดังนั้นฉันรอให้เขามา เขามาช้ามากเมื่อเขาได้มาถึงและผมเดาได้มีการเรียงลำดับของปัญหาบางอย่าง.
'ดี' ผมว่าสิ่งที่คุณได้รับ? ' 'โอ้ฉันไม่ทราบ' McLeod กล่าวว่า "ไม่มีอะไรมาก แต่ผมคิดว่าจอห์นค่อนข้างป่วยกับฉัน. ' 'ทำไมคุณไม่แสดงให้เขาขึ้นเน่าหรือไม่?' 'ความกลัวไม่มี "เขากล่าวว่า 'มันเป็นสิ่งที่ถูกต้องเท่าที่ฉันจะได้เห็น: มันเป็นเช่นนี้ที่ระลึกที่เหมาะสมเพียงพอสำหรับการจำและจะใช้เวลาสัมพันธการก -memento putei ระหว่าง Taxos Quatuor.' 'สิ่งที่เน่าโง่! ผมบอกว่า 'อะไรที่ทำให้คุณซุกที่ลง? มันหมายถึงอะไร? 'นั่นเป็นส่วนหนึ่งตลก' McLeod กล่าวว่า 'ฉันไม่ได้ค่อนข้างแน่ใจว่าสิ่งที่มันไม่ได้หมายความว่า ทั้งหมดที่ผมรู้ก็คือมันก็เข้ามาในหัวของฉันและฉัน corked มันลง ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันคิดว่ามันหมายความว่าเพราะก่อนที่ผมเขียนมันลงผมก็มีการเรียงลำดับของภาพของมันในหัวของฉัน: ผมเชื่อว่ามันหมายถึง 'จำกันดีในหมู่ four' สิ่งที่เป็นผู้จัดเรียงมืดของต้นไม้ที่มีสีแดง ผลเบอร์รี่ที่พวกเขา? 'ขี้เถ้าภูเขาผม s'pose คุณหมายถึง.' 'ฉันไม่เคยได้ยินของพวกเขา,' McLeod กล่าวว่า; 'ไม่ฉันจะบอกคุณ-yews.' ของดีและสิ่งที่จอห์นพูดว่าอะไร? ' "ทำไมเขาก็ครึกครื้นแปลกเกี่ยวกับเรื่องนี้ เมื่อเขาอ่านเขาก็ลุกขึ้นและเดินไปที่หิ้งและหยุดค่อนข้างนานโดยไม่พูดอะไรกับเขากลับมาให้ฉัน และแล้วเขาก็กล่าวว่าโดยไม่ต้องเปิดรอบและเงียบสงบค่อนข้าง 'อะไรที่คุณคิดว่าหมายถึงอะไร?' ผมบอกเขาว่าสิ่งที่ฉันคิด; เดียวที่ฉันจะจำไม่ได้ว่าชื่อของต้นไม้โง่: และแล้วเขาก็อยากจะรู้ว่าทำไมฉันวางมันลงและผมต้องพูดอะไรบางอย่างหรืออื่น ๆ และหลังจากนั้นเขาทิ้งไปพูดคุยเกี่ยวกับมันและถามผมว่าระยะเวลาที่ฉันอยู่ที่นี่และที่ประชาชนของเราอาศัยอยู่และสิ่งที่ต้องการ: และแล้วผมออกมา แต่เขาไม่ได้มองบิตดี '.
' ผมจำไม่ได้อีกต่อไปที่ได้รับการกล่าวโดยทั้งของเราเกี่ยวกับเรื่องนี้ วันถัดไป McLeod เอาไปเตียงของเขาด้วยความเย็นหรือบางสิ่งบางอย่างของชนิดและมันเป็นสัปดาห์หรือมากกว่าก่อนที่เขาจะอยู่ในโรงเรียนอีกครั้ง และเท่าที่เดือนผ่านไปโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้นที่เห็นได้ชัด หรือไม่นายจอห์นตกใจจริงๆเป็น McLeod เคยคิดว่าเขาไม่ได้แสดงมัน ผมมั่นใจว่าสวยแน่นอนในขณะนี้ว่ามีอะไรบางอย่างที่อยากรู้อยากเห็นมากในประวัติศาสตร์ที่ผ่านมาของเขา แต่ผมไม่ได้ไปหลอกว่าเด็กผู้ชายเราก็คมพอที่จะคาดเดาสิ่งใด ๆ เช่น.
'มีเหตุการณ์อื่นที่ได้รับการ เป็นคนใจดีที่ผ่านมาซึ่งผมบอกคุณ หลายต่อหลายครั้งตั้งแต่วันที่เราได้มีการทำขึ้นตัวอย่างในโรงเรียนเพื่อแสดงให้เห็นถึงกฎระเบียบที่แตกต่างกัน แต่ไม่เคยมีแถวยกเว้นเมื่อเราได้พวกเขาผิดใด ๆ ที่ล่าสุดมีมาวันหนึ่งเมื่อเรากำลังจะผ่านสิ่งเหล่านั้นที่กลุ้มใจคนเรียกประโยคเงื่อนไขและเราก็บอกว่าจะทำให้ประโยคเงื่อนไขการแสดงผลที่ตามมาในอนาคต เราทำมันถูกหรือผิดและแสดงให้เห็นขึ้นบิตของเรากระดาษและจอห์นเริ่มมองผ่านพวกเขา ทั้งหมดในครั้งเดียวที่เขาลุกขึ้นทำอะไรบางอย่างที่แปลกของเสียงในลำคอของเขาและวิ่งออกจากประตูที่เป็นเพียงแค่โต๊ะทำงานของเขา เรานั่งอยู่ที่นั่นเป็นเวลาหนึ่งหรือสองนาทีและจากนั้นผมคิดว่ามันไม่ถูกต้อง แต่เราก็ขึ้นผมและหนึ่งหรือสองคนไปดูที่เอกสารบนโต๊ะทำงานของเขา แน่นอนผมคิดว่าคนที่จะต้องมีการวางลงบางเรื่องไร้สาระหรืออื่น ๆ และจอห์นได้ไปออกไปรายงานเขา ทั้งหมดเดียวกันผมสังเกตเห็นว่าเขาไม่ได้ดำเนินการใด ๆ ของเอกสารกับเขาเมื่อเขาวิ่งออกมา ดีกระดาษด้านบนโต๊ะที่ถูกเขียนด้วยสีแดงหมึกที่ไม่มีใครใช้และมันก็ไม่ได้อยู่ในมือของทุกคนที่อยู่ในชั้นเรียน พวกเขาทุกคนมองไปที่มัน McLeod และทุกและเอาคำสาบานที่กำลังจะตายของพวกเขาว่ามันไม่ได้พวกเขา จากนั้นผมคิดว่าการนับบิตของกระดาษ และเรื่องนี้ผมทำบางอย่างมาก: ว่ามีเจ็ดบิตของกระดาษบนโต๊ะทำงานและเด็กชายอายุสิบหกในรูปแบบ ดีฉันถุงกระดาษพิเศษและเก็บมันไว้และฉันเชื่อว่าฉันมีตอนนี้ และตอนนี้คุณจะต้องการที่จะรู้ว่าสิ่งที่ถูกเขียนอยู่บนนั้น มันก็ง่ายที่พอเพียงและไม่เป็นอันตรายพอฉันควรจะได้กล่าวว่า.
' 'ศรีเฉิงตูไม่เวน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชายสองคนในห้องสูบบุหรี่ คุยกัน วันโรงเรียนส่วนบุคคลของพวกเขา ที่โรงเรียนของเรา ' . ' เราก็มีผี footmark บนบันได มันเหมือนอะไร มันไม่น่าเชื่อ . แค่รูปร่างของรองเท้ากับเท้าสี่เหลี่ยม ถ้าจำไม่ผิด บันไดเป็นหินก้อนเดียว ผมเคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับสิ่ง แปลกจัง เมื่อมาคิดดูแล้วทำไมไม่ใครสร้างขึ้นมา ฉันสงสัย '
' คุณไม่สามารถบอกกับชายน้อย . พวกเขามีตำนานของตนเอง มีหัวเรื่องสำหรับคุณ นะ - " นิทานพื้นบ้านของโรงเรียน ' ส่วนตัว '
" ; พืชที่ค่อนข้างขาดแคลน แต่ ฉันคิดว่า ถ้าคุณจะศึกษาวงจรของเรื่องราวผี , ตัวอย่าง ซึ่งเด็กในโรงเรียนเอกชนบอกแต่ละอื่น ๆพวกเขาทั้งหมดจะเปิดออกเพื่อจะอัดสูงรุ่นของเรื่องราวจากหนังสือ '
'nowadays เกลียวและค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ และดังนั้น จะวาดอย่างกว้างขวางเมื่อ '
' สงสัย : พวกเขาไม่ได้เกิด หรือคิดในเวลาของฉัน มาดูกัน ฉันสงสัยว่าถ้าฉันสามารถจำสิ่งหลักที่ผมบอก แรกมีบ้านกับห้องที่ชุดของคนยืนกราน ผ่านคืนและแต่ละของพวกเขาในตอนเช้าพบนั่งคุกเข่าอยู่มุมห้อง และมีเพียงเวลาที่จะพูดว่า ผมเคยเห็นมัน ' ตาย '
'wasn ไม่บ้านเบิร์กลีย์สแควร์ ? '
" กล้าพูดแบบนั้น จากนั้นก็มีคนได้ยินเสียงในทางเดินตอนกลางคืน เปิดประตูของเขา และเห็นใครบางคนคลานเขาคุกเข่ากับตาของเขาห้อยออกบนแก้มของเขา มีอีกอย่าง ฉันคิดว่าใช่ห้องที่คนถูกพบเป็นศพในเตียงกับเครื่องหมายเกือกม้าบนหน้าผาก และพื้นใต้เตียงที่ถูกปกคลุมด้วยรอยเกือกม้าด้วย ไม่รู้ว่าทำไม ก็มีผู้หญิงที่ล็อคประตูห้องนอนของเธอในบ้านแปลกๆ ได้ยินเสียงของบางเตียงผ้าม่านกล่าวว่า ' ตอนนี้เรากำลังจะปิดในช่วงกลางคืน ไม่มีใครสักคนนั้น มีคำอธิบาย หรือภาคฉันสงสัยว่าถ้าพวกเขาไป แต่เรื่องราวเหล่านั้น . '
' โอ น่าจะเพียงพอ ด้วยการเพิ่มจากนิตยสารครับ คุณเคยได้ยิน คุณ เป็นผีที่โรงเรียน ฉันคิดว่าไม่ได้ ไม่มีใครเคยฉันมาข้าม . '
'from วิธีที่คุณกล่าวว่า ฉันรู้ว่าคุณมี '
" ไม่รู้จัก แต่นี้คือสิ่งที่อยู่ในความคิดของฉันมันเกิดขึ้นที่โรงเรียนส่วนบุคคลของฉัน 30 ปีแปลกที่ผ่านมาและฉันไม่ได้คำอธิบายจากมัน .
" ฉันหมายถึงโรงเรียนใกล้ลอนดอน ก่อตั้งขึ้นในขนาดใหญ่และค่อนข้างเก่า house-a ที่ดีอาคารสีขาว ด้วยเหตุผลที่ดีมากเกี่ยวกับมัน มีไม้สนสีดาร์ ใหญ่ ใน สวน มี ใน มากมาย จากสวนเก่าในหุบเขาเทมส์ ,