Conversely, the wealthiest countrie

Conversely, the wealthiest countries were non-socialist. Authoritarian regimes were the norm among this group for most of the postindependence period. Indonesia began as a democratic regime in the 1950s but it ended by 1957. Authoritarianism was solidified under the New Order regime if President Suharto after 1965. It lasted until 1998. Singapore and Malaysia stabilized as dominant party regimes. They differed from other authoritarian regimes by the continued supremacy of civilians while armed forces played a prominent role under authoritarian regimes in Indonesia, Thailand and the Philippines. Thailand’s security forces long allied with factions in the bureaucracy to coup and counter-coups until the 1980s, when a semi-authoritarian regime under the leadership of a former general gradually loosened its grip and finally allowed a civilian-elected government in 1988. The armed forces have continued however to intervene in politics, most recently in a 2006 coup. Only the Philippines remained mostly democratic although its quality was very low. Wealthy families and political clans have competed for control of various levels if the state, while maintaining their overall dominance over the economy and the political system. The armed forces played a central role mainly during the authoritarian period of President Marcos, which was characterized essentially as a one decade or so. Marcos simply went further than other in using the state and the armed forces to advance his friends and family’s personal interests.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในทางกลับกัน ประเทศร่ำรวยได้ไม่ใช่สังคมนิยม ระบอบประเทศได้ปกติในกลุ่มนี้สำหรับทั้งรอบระยะเวลา postindependence อินโดนีเซียเริ่มเป็นระบอบประชาธิปไตยในช่วงทศวรรษ 1950 แต่มันสิ้นสุดลง โดย 1957 อำนาจนิยมถูกหล่อภายใต้ระบอบการปกครองสั่งใหม่ถ้าประธานาธิบดีซูหลังจากปี 1965 มันกินเวลาจนถึงปี 1998 สิงคโปร์และมาเลเซียแต่มีความเสถียรเป็นหลักของระบอบ พวกเขาแตกต่างจากระบอบประเทศอื่น ๆ โดยมไหศวรรย์อย่างต่อเนื่องของพลเรือนในขณะที่กองทัพเล่นบทบาทที่โดดเด่นภายใต้ระบอบประเทศอินโดนีเซีย ไทย และฟิลิปปินส์ พ้องกับฝ่ายอำมาตยาธิปไตยการรัฐประหารและรัฐประหารซึ่งยาวจนถึงทศวรรษ 1980 เมื่อระบอบกึ่งประเทศภายใต้การนำของอดีตที่ทั่วไปค่อย ๆ หลวมจับของ และสุดท้าย ได้รัฐบาลที่เลือกพลเรือน 1988 กองรักษาความปลอดภัยของประเทศไทย มีต่อกองทัพแต่เข้าแทรกแซงในการเมือง ล่าสุดในปี 2006 รัฐประหาร ฟิลิปปินส์ยังคงส่วนใหญ่ประชาธิปไตยแม้ว่าคุณภาพอยู่ในระดับต่ำมาก ครอบครัวมั่งคั่งและสมัครพรรคพวกทางการเมืองได้ร่วมแข่งขันสำหรับการควบคุมระดับต่าง ๆ ถ้ารัฐ ในขณะที่รักษาปกครองโดยรวมเศรษฐกิจและระบบการเมือง กองทัพมีบทบาทกลางส่วนใหญ่ในประเทศประธานาธิบดี Marcos ซึ่งมีลักษณะเป็นเป็นหนึ่งทศวรรษหรือมากกว่านั้น Marcos เพียงไปอีกแต่ในการใช้รัฐและกองทัพล่วงหน้าเพื่อนของเขาและความสนใจส่วนตัวของครอบครัว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในทางกลับกันประเทศที่ร่ำรวยไม่ใช่สังคมนิยม ระบอบการปกครองเผด็จการเป็นบรรทัดฐานในกลุ่มนี้ให้มากที่สุดในระยะเวลา postindependence อินโดนีเซียเริ่มเป็นระบอบประชาธิปไตยในปี 1950 แต่มันก็จบลงด้วยการปี 1957 อัตตาเป็นผลึกภายใต้ระบอบการปกครองใหม่สั่งซื้อถ้าประธานซูฮาร์โตหลังจากปี 1965 มันยังคงอยู่จนกระทั่งปี 1998 สิงคโปร์และมาเลเซียมีความเสถียรที่แฝงเร้นบุคคลที่โดดเด่นเป็น พวกเขาแตกต่างจากเผด็จการปกครองอื่น ๆ โดยอำนาจสูงสุดอย่างต่อเนื่องของพลเรือนในขณะที่กองกำลังติดอาวุธที่มีบทบาทที่โดดเด่นภายใต้ระบอบการปกครองเผด็จการในอินโดนีเซียไทยและฟิลิปปินส์ กองกำลังความมั่นคงของไทยพันธมิตรระยะยาวกับกลุ่มข้าราชการในการทำรัฐประหารและเคาน์เตอร์รัฐประหารจนกระทั่งปี 1980 เมื่อระบอบการปกครองกึ่งเผด็จการภายใต้การนำของนายพลอดีตค่อยๆคลายการยึดเกาะถนนและในที่สุดได้รับอนุญาตให้รัฐบาลพลเรือนในการเลือกตั้งปี 1988 ติดอาวุธ กองกำลังได้อย่างต่อเนื่อง แต่ที่จะเข้าไปแทรกแซงในการเมืองส่วนใหญ่เมื่อเร็ว ๆ นี้ในการทำรัฐประหาร 2006 เพียงฟิลิปปินส์ยังคงเป็นประชาธิปไตยส่วนใหญ่แม้ว่าจะมีคุณภาพต่ำมาก ครอบครัวและความมั่งคั่งของตระกูลการเมืองมีการแข่งขันกันในการควบคุมระดับต่างๆหากรัฐขณะที่ยังคงการปกครองโดยรวมของพวกเขาผ่านทางเศรษฐกิจและระบบการเมือง กองทัพมีบทบาทสำคัญส่วนใหญ่ในช่วงเผด็จการของประธานาธิบดีมาร์กอสซึ่งก็มีลักษณะเป็นหลักเป็นหนึ่งทศวรรษหรือมากกว่านั้น มาร์กอสก็ไปไกลกว่าที่อื่น ๆ ในการใช้รัฐและกองกำลังติดอาวุธเพื่อความก้าวหน้าของเพื่อนและผลประโยชน์ส่วนบุคคลของครอบครัวของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในทางกลับกัน ประเทศที่ร่ำรวยที่สุด คือไม่ใช่สังคมนิยม ระบอบอำนาจนิยมเป็นบรรทัดฐานของกลุ่มนี้มากที่สุดของเวลา postindependence . อินโดนีเซียเริ่มเป็นระบอบประชาธิปไตยในปี 1950 แต่ก็จบลงโดย 1957 . เผด็จการคือแข็งภายใต้ระบอบการปกครองใหม่ถ้าประธานาธิบดีซูฮาร์โตหลัง 1965 มันกินเวลาจนถึงปี 1998 สิงคโปร์ และมาเลเซีย ทำให้เป็นระบบพรรคเด่นพวกเขาแตกต่างจากระบอบการปกครองเผด็จการอื่น ๆโดยยังคงความยิ่งใหญ่ของพลเรือน ขณะที่กองกำลังเล่นบทบาทที่โดดเด่นภายใต้เผด็จการในอินโดนีเซีย ไทย และฟิลิปปินส์ รักษาความปลอดภัยพันธมิตรกับกองกำลังฝ่ายไทยยาวในระบบราชการต่อรัฐประหารและเคาน์เตอร์รัฐประหารจนถึง 1980เมื่อระบอบกึ่งเผด็จการภายใต้การนําของอดีตนายพลค่อยๆคลายมือและในที่สุดได้รับการเลือกตั้งรัฐบาลพลเรือนใน 1988 กองทัพต่อไป อย่างไรก็ตาม เพื่อแทรกแซงการเมืองมากที่สุดเมื่อเร็ว ๆ นี้ใน 2006 รัฐประหาร แต่ฟิลิปปินส์ยังคงเป็นประชาธิปไตยแต่คุณภาพมันต่ำมากครอบครัวที่ร่ำรวย และตระกูลการเมืองมีการแข่งขันสำหรับการควบคุมระดับต่าง ๆ หากรัฐ ในขณะที่รักษาการปกครองโดยรวมของเศรษฐกิจและระบบการเมือง กองทัพมีบทบาทกลางส่วนใหญ่ในช่วงเผด็จการของประธานาธิบดีมาร์กอส ซึ่งมีลักษณะเป็นหลักเป็นหนึ่งทศวรรษที่ผ่านมาหรือดังนั้นมาร์คอส เพียงแค่ไปที่เพิ่มเติมมากกว่าคนอื่นในการใช้รัฐและกองทัพล่วงหน้าเพื่อน ๆและครอบครัวของความสนใจส่วนบุคคล