Despite this general finding across

Despite this general finding across many studies, there are important qualifications of these findings. First, the actual differences between the two groups are relatively small (Amato, 2001; Amato & Keith, 1991). In fact, the children in the two types of families are more alike than different. Amato (1994) reminds us that average differences do not mean that all children in divorced families are worse off than all children in intact families. These results mean that as a group children from divorced families have more problems than children from intact families.
Another way to examine this issue is illustrated by findings of Mavis Hetherington (1993). Hetherington, like many others, finds these average differences, but she also looked at some of her measures and examined the degree to which children in divorced and intact families had more severe problems. On a measure of behavioral problems, Hetherington (1993) reports that 90% of adolescent boys and girls in intact families were within the normal range on problems and 10% had serious problems that we would generally require some type of professional help. The percentages for divorced families were 74% of the boys and 66% of the girls in the normal range and 26% of the boys and 34% of the girls were in the problematic range. Amato (1999) estimates that

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แม้ มีการค้นหานี้ทั่วไปในการศึกษามาก มีคุณสมบัติที่สำคัญของผลการวิจัยเหล่านี้ ก่อน จริงความแตกต่างระหว่างสองกลุ่มมีขนาดค่อนข้างเล็ก (Amato, 2001 Amato & Keith, 1991) ในความเป็นจริง เด็กในครอบครัวสองชนิดเหมือนยิ่งกว่าแตกต่างกัน Amato (1994) เตือนว่า ความแตกต่างของค่าเฉลี่ยไม่ได้หมายความ ว่า เด็กทุกคนในครอบครัวหย่าจะเลวกว่าปิดเด็กทุกคนในครอบครัวเหมือนเดิม ผลลัพธ์เหล่านี้หมายถึง ที่เป็นกลุ่มเด็กจากครอบครัวที่หย่ามีปัญหามากขึ้นกว่าเด็กจากครอบครัวเหมือนเดิมอีกวิธีหนึ่งตรวจสอบปัญหานี้จะแสดง โดยผลการวิจัยของ Mavis Hetherington (1993) Hetherington เช่นคนอื่น ๆ ค้นหาความแตกต่างของค่าเฉลี่ยเหล่านี้ แต่เธอยังมองที่เธอวัด และตรวจสอบระดับที่เด็กในครอบครัวที่หย่า และเหมือนเดิมมีปัญหารุนแรงมากขึ้น ในการวัดปัญหาพฤติกรรม Hetherington (1993) รายงานที่ 90% ของวัยรุ่นชายและหญิงในครอบครัวเหมือนเดิมในช่วงปกติปัญหาและ 10% มีปัญหาร้ายแรงที่เราจะต้องมีบางชนิดวิธีใช้มืออาชีพโดยทั่วไป เปอร์เซ็นต์สำหรับครอบครัวหย่าได้ 74% ของเด็กผู้ชายและ 66% ของหญิงในปกติช่วง และ 26% ของเด็กผู้ชาย และ 34% ของหญิงอยู่ในช่วงมีปัญหา Amato (1999) ประเมินว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แม้จะมีการค้นพบนี้ทั่วทั่วไปการศึกษาจำนวนมากที่มีคุณสมบัติที่สำคัญของการค้นพบเหล่านี้ ก่อนที่ความแตกต่างที่เกิดขึ้นจริงระหว่างทั้งสองกลุ่มมีขนาดค่อนข้างเล็ก (อะมา 2001 อะแอนด์คี ธ , 1991) ในความเป็นจริงเด็กในสองประเภทของครอบครัวเหมือนกันมากกว่าที่แตกต่างกัน อะมา (1994) เตือนเราว่าความแตกต่างของค่าเฉลี่ยไม่ได้หมายความว่าเด็กทุกคนในครอบครัวการหย่าร้างที่เลวร้ายยิ่งกว่าเด็กทุกคนในครอบครัวเหมือนเดิม ผลลัพธ์เหล่านี้หมายความว่าเป็นกลุ่มเด็กที่มาจากครอบครัวที่หย่าร้างมีปัญหามากขึ้นกว่าเด็กจากครอบครัวเหมือนเดิม.
วิธีการตรวจสอบปัญหานี้ก็จะแสดงโดยผลการวิจัยของ Mavis Hetherington (1993) Hetherington เหมือนคนอื่น ๆ พบความแตกต่างของค่าเฉลี่ยเหล่านี้ แต่เธอก็ยังมองที่บางส่วนของมาตรการของเธอและการตรวจสอบระดับที่เด็ก ๆ ในครอบครัวที่หย่าร้างและครบถ้วนมีปัญหาที่รุนแรงมากขึ้น เกี่ยวกับตัวชี้วัดของปัญหาพฤติกรรมที่ Hetherington (1993) รายงานว่า 90% ของวัยรุ่นชายและหญิงในครอบครัวเหมือนเดิมก็อยู่ในช่วงปกติเกี่ยวกับปัญหาและ 10% มีปัญหาร้ายแรงที่เราจะต้องใช้โดยทั่วไปชนิดของความเป็นมืออาชีพบาง เปอร์เซ็นต์สำหรับครอบครัวที่หย่าร้างเป็น 74% ของชายและ 66% ของสาว ๆ ในช่วงปกติและ 26% ของชายและ 34% ของสาว ๆ อยู่ในช่วงที่มีปัญหา อะมา (1999) ประมาณการว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โดยทั่วไปการค้นหาข้ามการศึกษามากมาย มี คุณสมบัติที่สำคัญของการค้นพบเหล่านี้ ครั้งแรก ความแตกต่างที่แท้จริงระหว่างสองกลุ่มมีขนาดค่อนข้างเล็ก ( Amato , 2001 ; Amato &คีธ , 1991 ) ในความเป็นจริง เด็กทั้งสองประเภทของครอบครัวที่เหมือนกันมากกว่าที่แตกต่างกันAmato ( 1994 ) เตือนเราว่า ความแตกต่างเฉลี่ยไม่ได้หมายความว่าเด็กทุกคนในครอบครัวหย่าร้างจะแย่กว่าเด็กทุกคนในครอบครัวเหมือนเดิม ผลลัพธ์เหล่านี้หมายความ ว่า เป็นกลุ่มเด็กจากครอบครัวหย่าร้าง มีปัญหามากกว่าเด็กที่มาจากครอบครัวเหมือนเดิม
อีกวิธีที่จะตรวจสอบปัญหานี้จะแสดงโดยผลของมาวิสเ ธอริงตัน ( 1993 ) เ ธอริงตันเหมือนคนอื่น ๆค้นหาความแตกต่างของค่าเฉลี่ยเหล่านี้ แต่เธอยังมองที่บางส่วนของมาตรการและการตรวจสอบระดับที่เด็กในหย่า และครอบครัวสมบูรณ์มีปัญหารุนแรงมากขึ้น ในวัดของปัญหาพฤติกรรมเ ธอริงตัน ( 1993 ) รายงานว่า 90% ของเด็กผู้ชายวัยรุ่นและหญิงในครอบครัวเหมือนเดิมเป็นปกติ ปัญหา และร้อยละ 10 มีปัญหาร้ายแรงที่เรามักจะต้องมีบางชนิดของความช่วยเหลือจากมืออาชีพ เปอร์เซ็นต์สำหรับครอบครัวหย่าร้างเป็น 74% ของเด็กและ 66 เปอร์เซ็นต์ของผู้หญิงในช่วงปกติ และ 26 เปอร์เซ็นต์ของชายและ 34% ของสาวๆ ในช่วงที่มีปัญหาAmato ( 1999 ) ประมาณการว่า