But after many years, it has become

But after many years, it has become the least satisfying piece for me, and, I am convinced,
for many of my students as well. You see, my heart, and theirs, does not
reside in the sphere of “hows” and “whats.” I am a fish out of water, and
my students know it. I resist their understandable attempts to push me into
the role of an expert, a know-it-all problem-solver, in spite of the fact that I
have not stepped into a public school classroom in over 30 years. As a
teacher, I want to lead with my strength. As a philosopher of education, I
would much rather entice students to ask the above types of questions,
because these are the inquiries that I believe deliver a much-needed sense
of proportion to their professional existence. They add a sense of depth,
perspective, and distance. They have the potential of profoundly touching,
and changing, teachers’ inner and outer lives. When asked authentically
and engaged honestly, these questions run the risk of surfacing professional
frustrations and doubts, it is true. But, more important, they possess the
power to revive buried hopes and activate faded dreams.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แต่หลังจากหลายปี มันได้กลายเป็นชิ้นส่วนน่าพอใจอย่างน้อยสำหรับฉัน และ ผมเชื่อว่าสำหรับนักเรียนทั้งหลาย คุณเห็น หัวใจของฉัน และพวกเขา ไม่ได้อยู่ที่ "วิธี" และ "อะไร" ผมปลาออกจากน้ำ และนักเรียนรู้ว่า ต้านการพยายามเข้าใจผลักดันให้ฉันไปบทบาทของผู้เชี่ยวชาญ know-it-all-แก้ปัญหา ทั้ง ๆ ความจริงที่ฉันได้ไม่ก้าวเข้าไปในห้องเรียนโรงเรียนรัฐบาลมากกว่า 30 ปี เป็นการครู ฉันต้องการความแข็งแรงของฉันเป็นผู้นำ เป็นนักปรัชญาการศึกษา ผมจะมากค่อนข้าง ดึงดูดนักเรียนถามคำถาม ชนิดข้างต้นเพราะนี่คือคำถามที่ผมเชื่อว่า สามารถส่งความรู้สึกที่จำเป็นมากของสัดส่วนการดำรงอยู่ของพวกเขามืออาชีพ เพิ่มความลึกมุมมอง และระยะทาง พวกเขามีศักยภาพของการสัมผัสอย่างลึกซึ้งและการเปลี่ยน แปลง ชีวิตใน และด้านนอกครู เมื่อไถ่ถามและหมั้นสุจริต คำถามเหล่านี้เสี่ยงต่อการแสดงมืออาชีพผิดหวังและข้อสงสัย มันเป็นความจริง แต่ สำคัญ มีการพลังฟื้นความหวังฝัง และเปิดใช้งานจางหายไปความฝัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แต่หลังจากหลายปีที่ผ่านมามันได้กลายเป็นชิ้นที่น่าพอใจอย่างน้อยสำหรับผมและผมเชื่อ
หลายนักเรียนของฉันเช่นกัน คุณจะเห็นหัวใจของฉันและพวกเขาไม่ได้
อยู่ในรูปทรงกลมของ "ชำนาญ" และ "อะไร." ผมปลาออกจากน้ำและ
นักเรียนของฉันรู้ว่ามัน ผมต่อต้านความพยายามในการเข้าใจของพวกเขาที่จะผลักดันให้ฉันเป็น
บทบาทของผู้เชี่ยวชาญที่รู้มันทั้งหมดแก้ปัญหาในทั้งๆที่ความจริงที่ว่าผม
ยังไม่ได้ก้าวเข้าไปในห้องเรียนในโรงเรียนของรัฐในกว่า 30 ปีที่ผ่านมา ในฐานะที่เป็น
ครูผมต้องการที่จะนำไปสู่การมีความแข็งแรงของฉัน ในฐานะที่เป็นนักปรัชญาการศึกษาของผม
ค่อนข้างมากจะดึงดูดให้นักเรียนที่จะถามประเภทข้างต้นของคำถาม
เพราะเหล่านี้มีการสอบถามข้อมูลที่ผมเชื่อว่าการส่งมอบความรู้สึกที่จำเป็นมาก
จากสัดส่วนกับการดำรงอยู่ของพวกเขาเป็นมืออาชีพ พวกเขาเพิ่มความรู้สึกของความลึกเป็น
มุมมองและระยะทาง พวกเขามีศักยภาพของอย่างลึกซึ้งสัมผัส
และการเปลี่ยนแปลงชีวิตภายในและภายนอกของครู เมื่อถามว่าแท้จริง
และมีส่วนร่วมอย่างสุจริตคำถามเหล่านี้ใช้ความเสี่ยงของพื้นผิวที่เป็นมืออาชีพ
ความผิดหวังและข้อสงสัยมันเป็นความจริง แต่ที่สำคัญกว่าที่พวกเขาครอบครอง
อำนาจที่จะฟื้นความหวังฝังอยู่และเปิดใช้งานความฝันจางหายไป