3. Literature Review We need to get

3. Literature Review
We need to get the basic information about hearing handicap before we start to teach and train them. There are many differences for people with hearing impairment as a result of defect or lack of hearing sense. According to Smith et al. [11], hearing impairment is a generic term that has frequently been used to cover the entire range of hearing loss. Deafness describes a severe hearing loss until speech cannot be understand through the ear alone, with
or without aids, that badly affect a child’s educational performance. Hearing loss is often measured in decibel (dB). Hard of hearing individuals are lost from 25 to 90 dB, whereas those with losses greater than 90 dB are considered as deaf. Hearing loss also can be grouped to four categories, which are conductive hearing loss, unilateral hearing
loss, mild bilateral sensorineural hearing loss and moderate-to-severe bilateral sensorineural hearing loss. Each type of hearing loss also has associated symptoms and difficulties in teaching and learning.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

3. ทบทวนวรรณกรรม เราจำเป็นต้องได้รับข้อมูลพื้นฐานเกี่ยวกับแฮนดิแคปได้ยินก่อนที่เราจะสอน และฝึกอบรมพวกเขาเริ่ม มีความแตกต่างสำหรับคนที่มียินเป็นผลมาจากความบกพร่องหรือขาดความรู้สึกที่ได้ยิน ตาม Smith et al. [11], ยินเป็นคำทั่วไปที่มักใช้เพื่อครอบคลุมช่วงทั้งหมดของการสูญเสียการได้ยิน หูหนวกอธิบายการสูญเสียการได้ยินอย่างรุนแรงจนคำพูดไม่เข้าใจผ่านหูคนเดียว กับ หรือไม่ มีโรคเอดส์ ที่ไม่ดีมีผลต่อประสิทธิภาพการศึกษาของเด็ก สูญเสียการได้ยินมักจะวัดเป็นเดซิเบล (dB) หนักของบุคคลที่ได้ยินจะสูญหายไปจาก 25 ถึง 90 dB ในขณะที่ผู้ที่ มีผลขาดทุนที่มากกว่า 90 dB ถือว่าเป็นคนหูหนวก ยินนอกจากนี้ยังสามารถจัดกลุ่มสี่ประเภท ซึ่งนำไฟฟ้าได้ การได้ยินข้างเดียว ขาดทุน ทวิภาคีรุนแรงบรรเทาได้ และระดับทวิภาคีปานกลางถึงรุนแรงบรรเทาได้ ยินแต่ละชนิดยังมีการเชื่อมโยงอาการและปัญหาในการเรียน และการสอน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

3. การทบทวนวรรณกรรม
เราจำเป็นต้องได้รับข้อมูลพื้นฐานเกี่ยวกับการได้ยินแต้มต่อก่อนที่เราจะเริ่มต้นที่จะสอนและฝึกให้พวกเขา มีความแตกต่างมากสำหรับคนที่มีความบกพร่องทางการได้ยินเป็นผลมาจากข้อบกพร่องหรือขาดความรู้สึกที่มีการได้ยิน ตามที่สมิ ธ , et al [11], การได้ยินเป็นคำทั่วไปที่ได้รับบ่อยใช้เพื่อให้ครอบคลุมทั้งช่วงของการสูญเสียการได้ยิน หูหนวกอธิบายสูญเสียการได้ยินอย่างรุนแรงจนคำพูดไม่สามารถเข้าใจผ่านหูคนเดียวที่มี
หรือไม่มีโรคเอดส์ที่ไม่ดีมีผลต่อประสิทธิภาพการศึกษาของเด็ก สูญเสียการได้ยินมักจะเป็นวัดในเดซิเบล (dB) หนักของบุคคลที่ได้ยินจะหายไป 25-90 เดซิเบลในขณะที่ผู้ที่มีความสูญเสียมากกว่า 90 เดซิเบลจะถือว่าเป็นคนหูหนวก สูญเสียการได้ยินยังสามารถแบ่งเป็นสี่ประเภทคือการสูญเสียการได้ยิน, การรับฟังฝ่ายเดียว
การสูญเสียที่ไม่รุนแรงสูญเสียการได้ยินชนิดประสาทในระดับทวิภาคีและในระดับปานกลางถึงรุนแรงสูญเสียการได้ยินชนิดประสาททวิภาคี ประเภทของการสูญเสียการได้ยินแต่ละคนยังมีอาการที่เกี่ยวข้องและความยากลำบากในการเรียนการสอนและการเรียนรู้