Olympians could fill a pool with th

Olympians could fill a pool with their tears, on a quadrennial basis. The nature of the competition ensures that however many dream of glory, most will only experience disappointment. At that moment, the bitter taste not just of a single defeat but of four years of wasted effort can simply be too much for some to handle. More than that, quite a few athletes can't even win without tears. But no Olympic emotional outburst is ever likely to dislodge Derek Redmond's in the minds not just of Britons but of anyone old enough to remember the 1992 Games. What made this moment special was that it brought into focus not just the near-heroic desperation of a single professional athlete but a much more universal theme: the nature of parenthood.

"I still get people coming up to me in the street because of what happened," said Redmond in February 1993, six months after the 1992 Olympics. "But as nice as it is to know that they care, I would like to put it all behind me and not be remembered just for that."

He never had a chance. Redmond travelled to two Olympics and both ended with injury-induced heartache, once in the most public circumstances. For all his ability as an athlete – and he was considered likely to win a medal in Barcelona – he will forever be remembered for tearfully completing his 400m semi-final using his father as a crutch. His body never gave him the opportunity to redefine the way the world perceived him: two years after the Barcelona Games, following an 11th operation on his achilles tendon, his athletics career was over. This was his last race of any significance.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ดอนเนลลี่สามารถกรอกสระว่ายน้ำด้วยน้ำตาของพวกเขาบนพื้นฐาน quadrennial ธรรมชาติของการแข่งขันเพื่อให้แน่ใจว่าความฝันของหลายคน แต่จากพระสิริ, ส่วนใหญ่จะได้สัมผัสกับความผิดหวัง ในขณะที่รสขมไม่เพียง แต่ความพ่ายแพ้เพียงครั้งเดียว แต่สี่ปีของความพยายามที่สูญเสียไปก็สามารถจะมากเกินไปสำหรับบางคนที่จะจัดการกับ ยิ่งไปกว่านั้นค่อนข้างไม่กี่นักกีฬาไม่สามารถแม้แต่จะชนะโดยไม่ต้องน้ำตา แต่ไม่มีการระเบิดอารมณ์โอลิมปิกที่เคยมีแนวโน้มที่จะทำให้หลุดจากดีเร็กเรดมอนด์ในใจไม่ได้เป็นเพียงของอังกฤษ แต่ทุกคนเก่าพอที่จะจำ 1992 เกมส์ อะไรที่ทำให้เป็นพิเศษในขณะนี้คือการที่มันนำเข้ามาในโฟกัสไม่ได้เป็นเพียงความสิ้นหวังใกล้กล้าหาญของนักกีฬาอาชีพเดียว แต่เป็นรูปแบบที่เป็นสากลมากขึ้น. ลักษณะของบิดามารดา"ผมยังคงได้รับคนที่มาขึ้นอยู่กับผมในถนนเพราะสิ่งที่ ที่เกิดขึ้น "เรดมอนด์ในเดือนกุมภาพันธ์ปี 1993 หกเดือนหลังจากที่การแข่งขันกีฬาโอลิมปิก 1992 กล่าวว่า "แต่ดีเท่าที่จะรู้ว่าพวกเขาดูแลผมอยากจะวางไว้ข้างหลังผมและไม่สามารถจำได้เพียงว่า." เขาไม่เคยได้มีโอกาส เรดมอนด์เดินทางไปแข่งขันกีฬาโอลิมปิกสองและทั้งสองจบลงด้วยความโศกเศร้าได้รับบาดเจ็บที่เกิดขึ้นเมื่ออยู่ในสถานการณ์ที่ประชาชนมากที่สุด สำหรับทุกความสามารถของเขาเป็นนักกีฬา - และเขาได้รับการพิจารณาแนวโน้มที่จะชนะเหรียญในบาร์เซโลนา - เขาตลอดไปจะจำสำหรับฟูมฟายจบ 400m ของเขากึ่งสุดท้ายพ่อของเขาใช้เป็นไม้ยันรักแร้ ร่างกายของเขาไม่เคยทำให้เขามีโอกาสที่จะกำหนดวิธีการที่โลกรับรู้เขาสองปีหลังจากที่เกมบาร์เซโลนาต่อไปนี้การดำเนินการในวันที่ 11 เอ็นร้อยหวายของเขาอาชีพกีฬาของเขาเป็นมากกว่า นี่คือการแข่งขันครั้งสุดท้ายของเขาอย่างมีนัยสำคัญใด ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โอลิมเปียนเติมสระว่ายน้ำกับน้ำตาของพวกเขาบนพื้นฐานซึ่งเกิดขึ้นทุก 4 ปี . ธรรมชาติของการแข่งขันเพื่อให้แน่ใจว่าฝัน แต่หลายแห่ง ส่วนใหญ่จะพบเพียงความผิดหวัง ในเวลานั้น รสชาติขม ไม่ใช่แค่ของความพ่ายแพ้เดียวแต่สี่ปี เสียแรงที่สามารถเพียงมากเกินไปสำหรับบางคนที่จะจัดการ มากกว่านั้น ค่อนข้างไม่กี่นักกีฬาไม่สามารถชนะได้โดยไม่ร้องไห้แต่ไม่มีการปะทุเป็นอารมณ์โอลิมปิกเคยแนวโน้มปลดคือเดเร็ก Redmond ในจิตใจ ไม่ใช่แค่ของชาวอังกฤษ แต่ใครที่เก่าพอที่จะจำ 1992 เกม อะไรที่ทำให้ช่วงเวลานี้พิเศษคือว่ามันเอาเข้ามาในโฟกัส ไม่ใช่แค่ใกล้ ความเด็ดของนักกีฬาอาชีพเดียว แต่ธีมมากสากลมากขึ้น : ธรรมชาติของแม่

" ฉันยังรับคนเข้ามาหาผม ในถนน เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นกล่าวว่า " เรดมอนด์ในกุมภาพันธ์ 1993 , หกเดือนหลังจากโอลิมปิคปี 1992 . แต่เป็นคนดีตามที่มันเป็นว่าพวกเขาสนใจ อยากจะวางมันไว้ข้างหลัง และไม่ควรจำได้แค่ว่า "

เขาไม่เคยได้รับโอกาส เรดมันด์ได้เดินทางไปโอลิมปิกทั้งสองและจบลงด้วยการบาดเจ็บเกิดความเสียใจเมื่อในที่สุดข่าวสถานการณ์ สำหรับความสามารถของเขาในฐานะนักกีฬาและเขาถือว่ามีแนวโน้มที่จะชนะเหรียญทองในบาร์เซโลนาและเขาจะเป็นที่จดจำสำหรับฟูมฟายจบ 400m สุดท้ายใช้พ่อเป็นไม้ยันรักแร้ ร่างกายของเขาไม่เคยให้เขาโอกาสที่จะสร้างโลกที่รับรู้เขาสองปี หลังจาก บาร์เซโลน่า เกมต่อไปนี้การผ่าตัดที่ 11 ของเขา เอ็นร้อยหวายของเขา กีฬาอาชีพได้มากกว่า นี้คือการแข่งขันครั้งสุดท้ายของใด ๆที่กำหนด