Towards the beginning of middle sch

Towards the beginning of middle school I went through a phase where I was so angry with God. I could not understand why he punished me with a syndrome that not only no one knows a thing about but one that causes me to be ridiculed and judged because of my appearance. It wasn’t until high school that I started realizing that no matter how hard I prayed, no matter how many times I wished upon a star, I was never going to wake up in the morning and magically look like everyone else.

My mindset started turning and I started realizing that maybe there was a reason that God decided to make me so unique. It hit me that my attitude is what is going to make or break me. I could either stay in my room feeling sorry for myself or I can start looking at the bright side of things because even though I had it rough there is always someone else out there who is worse off than I am. Once I started on the path of self-acceptance everything started to make sense. God didn’t punish me with this syndrome; he gave me one of the biggest blessings in my entire life.

Having this syndrome has opened up so many doors for me to help other people who are feeling like they aren’t good enough. They might not have my syndrome and know what it’s like to be in my shoes but I can be someone they can relate to who has gone through similar struggles as they have. Looking back I feel so guilty that I was ever angry with God for this syndrome when he actually blessed me with it.

Read more at http://www.beliefnet.com/Espanol/Lizzie-Velasquez-interview-overcoming-obstacles.aspx?p=10#sWA1DYSm7jxYdF5W.99

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ต่อมัธยมต้น ยิ้มผ่านเฟสที่ฉันโกรธดังนั้นพระเจ้า ฉันไม่สามารถเข้าใจทำไมเขาลงโทษฉัน ด้วยอาการที่ไม่เพียงแต่ไม่มีใครรู้สิ่งที่เกี่ยวกับแต่ที่ทำให้ฉันถูกเยาะเย้ย และตัดสินเนื่องจากลักษณะของฉัน มันไม่ได้จนถึงโรงเรียนมัธยมที่ผมเริ่มตระหนักถึงว่า ไม่ว่าฉันอธิษฐาน ไม่ว่ากี่ครั้งที่ฉันปรารถนาเมื่อดาว ฉันไม่เคยจะตื่นนอนในตอนเช้า และอัศจรรย์ทำเหมือนคนอื่น

Mindset ของฉันเริ่มเปิด และผมเริ่มตระหนักถึงว่าอาจจะมีเหตุผลที่พระเจ้าตัดสินใจที่จะทำให้ฉันจึงไม่ซ้ำกัน มันตีว่า ทัศนคติของฉันมีอะไรจะทำ หรือตัดผม ฉันสามารถการพักในห้องของฉันรู้สึกเสียใจที่ตัวเอง หรือสามารถเริ่มมองด้านสว่างของสิ่งต่าง ๆ เพราะแม้ว่าผมจะหยาบ มีเสมอคนออกมีที่จะเลวร้ายยิ่งปิดกว่าผม เมื่อฉันเริ่มต้นบนเส้นทางของตนเองยอมรับ ทุกอย่างเริ่มต้นการทำความเข้าใจ พระเจ้าไม่ได้ลงโทษฉันกับกลุ่มอาการนี้ เขาให้ฉันหนึ่งของพรที่ใหญ่ที่สุดในชีวิต

มีกลุ่มอาการนี้ได้เปิดประตูมากสำหรับผมที่จะช่วยบุคคลอื่นที่มีความรู้สึกเหมือนพวกเขาจะไม่ดีพอ พวกเขาไม่อาจมีกลุ่มอาการของฉัน และรู้ว่ามันคืออะไรเช่นในรองเท้าของฉัน แต่ฉันมีคนที่สามารถเกี่ยวข้องกับการที่ได้ไปผ่านคล้ายย่างเท่าที่ทราบได้ กลับมองฉันรู้สึกผิดดังนั้นที่ผมไม่เคยโกรธกับพระเจ้าในกลุ่มอาการนี้เมื่อเขาจริงพรฉันด้วย

อ่านเพิ่มเติมที่ http://www.beliefnet.com/Espanol/Lizzie-Velasquez-interview-overcoming-obstacles.aspx?p=10 #sWA1DYSm7jxYdF5W.99

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ต่อจุดเริ่มต้นของโรงเรียนมัธยมผมไปผ่านขั้นตอนที่ผมโกรธมากกับพระเจ้า ฉันไม่สามารถเข้าใจว่าทำไมเขาลงโทษฉันด้วยโรคที่ไม่เพียง แต่ไม่มีใครรู้ว่าสิ่งที่เกี่ยวกับการ แต่อย่างหนึ่งที่ทำให้ผมที่จะได้รับการเยาะเย้ยและตัดสินเนื่องจากลักษณะของฉัน มันไม่ได้จนกว่าโรงเรียนมัธยมที่ผมเริ่มตระหนักว่าไม่ว่าฉันอธิษฐานอย่างหนักไม่มีไม่ว่ากี่ครั้งที่ผมอยากอยู่กับดาวผมไม่เคยไปตื่นขึ้นมาในตอนเช้าและมีลักษณะอย่างน่าอัศจรรย์เหมือนคนอื่นความคิดของฉันเริ่มต้น เปลี่ยนและผมเริ่มตระหนักว่าอาจจะมีเหตุผลที่ว่าพระเจ้าตัดสินใจที่จะทำให้ผมไม่ซ้ำกันเพื่อ มันตีผมว่าทัศนคติของฉันคือสิ่งที่เป็นไปเพื่อสร้างหรือทำลายฉัน ฉันอาจจะอยู่ในห้องของฉันรู้สึกเสียใจสำหรับตัวเองหรือฉันสามารถเริ่มมองหาที่ด้านสว่างของสิ่งที่เพราะแม้ว่าฉันมีมันหยาบยังมีคนอื่นออกมีที่จะเลวร้ายยิ่งกว่าผม เมื่อฉันเริ่มต้นบนเส้นทางของการยอมรับตนเองทุกอย่างเริ่มต้นที่จะทำให้ความรู้สึก พระเจ้าไม่ได้ลงโทษฉันด้วยโรคนี้ เขาให้ผมเป็นหนึ่งในพรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของฉันทั้งหมดมีอาการของโรคนี้ได้เปิดประตูมากมายสำหรับผมที่จะช่วยให้คนอื่น ๆ ที่มีความรู้สึกเหมือนพวกเขาไม่ดีพอ พวกเขาไม่อาจมีอาการของฉันและรู้ว่าสิ่งที่มันต้องการที่จะอยู่ในรองเท้าของฉัน แต่ฉันจะเป็นคนที่พวกเขาสามารถสร้างความสัมพันธ์กับผู้ที่ได้ผ่านการต่อสู้ที่คล้ายกันที่พวกเขามี มองย้อนกลับไปฉันรู้สึกผิดที่ฉันเคยโกรธกับพระเจ้าโรคนี้เมื่อเขาจริงผมมีความสุขกับมันอ่านเพิ่มเติมได้ที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กับจุดเริ่มต้นของโรงเรียนฉันไปผ่านขั้นตอนที่ฉันก็โกรธพระเจ้า ฉันไม่สามารถเข้าใจว่าทำไมเขาถึงได้ลงโทษฉันด้วยอาการที่ไม่เพียง แต่ไม่มีใครรู้เรื่อง แต่อย่างหนึ่งที่ทำให้ข้าต้องหัวเราะเยาะและตัดสินเพราะลักษณะของฉัน มันไม่ได้จนกว่าโรงเรียนมัธยมที่ฉันเริ่มรู้ตัวว่าไม่ว่าฉันจะอธิษฐานไม่ว่ากี่ครั้งที่ฉันต้องการเมื่อดาว แม่ไม่เคยคิดที่จะตื่นขึ้นในตอนเช้าและอย่างน่าอัศจรรย์ เหมือนคนอื่น

ความคิดของฉันเริ่มเปลี่ยน และฉันก็เริ่มรู้ตัวว่า บางทีอาจจะมีเหตุผลที่พระเจ้าตัดสินใจที่จะทำให้ผมไม่เหมือนใครจริงๆ มันทำให้ทัศนคติของฉันคือสิ่งที่จะสร้างหรือทำลายฉันฉันอาจอยู่ในห้องรู้สึกเสียใจสำหรับตัวเองหรือที่ฉันสามารถเริ่มต้นดูที่ด้านสว่างของเรื่อง เพราะแม้จะยากลำบากเสมอมีคนอื่นออกมีใครแย่กว่าผมของฉัน เมื่อฉันเริ่มต้นบนเส้นทางของการยอมรับตนเอง ทุกอย่างเริ่มเข้าที พระเจ้าไม่ได้ลงโทษฉันด้วยโรคนี้ เขาให้ฉันหนึ่งของพร ที่ใหญ่ที่สุดในชีวิต

มีกลุ่มอาการนี้ได้เปิดขึ้นโอกาสมากมายสำหรับผมที่จะช่วยให้คนอื่น ๆที่มีความรู้สึกเหมือนพวกเขาไม่ได้ดีพอ พวกเขาอาจจะไม่มีอาการและรู้ว่าสิ่งที่มันต้องการที่จะอยู่ในรองเท้าของฉัน แต่ฉันยังเป็นคนที่พวกเขาสามารถเกี่ยวข้องกับผู้ที่ได้ผ่านการต่อสู้ที่คล้ายคลึงกันเช่นที่พวกเขามีเมื่อมองกลับไป ฉันรู้สึกผิดที่เคยโกรธพระเจ้าสำหรับโรคนี้ เมื่อเขาอวยพรฉันกับมัน

อ่านเพิ่มเติมที่ http://www.beliefnet.com/espanol/lizzie-velasquez-interview-overcoming-obstacles.aspx ? P = 10 # swa1dysm7jxydf5w.99