genes (Duan et al., 2014), pathogen

genes (Duan et al., 2014), pathogenesis defense gene, antioxidant genes (Hao et al., 2011), and BPH resistance genes (He et al., 2013). Moreover, the activation speeds and expression levels of the defense gene vary in different plant-pathogen insect interactions (Hao et al., 2011). Previous research reported that plants defend themselves against a pathogen or an insect by activation of a defense response pathway (Lee et al., 2007). The defense mechanism of rice cultivar resistance to BPH has many hypotheses: (1) BPH infestation will activate the primary and secondary metabolite production such as shikimate mediated biosynthesis of phenylpropanoids, polyphenols, oxalic acid, phenols, apigenin-C, glycoside and volatile compound affect rice resistance to BPH (Schwachtje and Baldwin, 2008; Cheng et al., 2013). Volatile compounds control rice against BPH by attracting the natural enemies of BPHs such as parasitoid and BPH predators (Lou et al., 2005; Cheng et al., 2013) after BPH feeding. (2) Moreover, higher expression of protease inhibitors such as the trypsin gene in resistant cultivar will be inhibited the BPH infestation (Yang et al., 2005). (3) Protein plugging and callose decomposition is one of a plant mechanism for sealing the phloem sieve pore during pathogen attack in resistant cultivars. Callose deposition in sieve plates will be occluded, injuring the sieve tube in the rice plant carrying a BPH gene, preventing attack on the sap by BPH. Meanwhile, -1,3 glucanase will be promoted the callose hydrolysis in the susceptible cultivar, as a result of continuous BPH feeding (Hao et al., 2008; Luna et al., 2011; Cheng et al., 2013). However, this hypothesis contrasts with previous report that proteins related to the callose metabolism remain unchanged in the BPH infestation of resistant lines (Wei et al., 2009). Therefore, the mechanism of plant resistance to pests is poorly understood and the rice plant has developed many defense mechanisms against BPH and other invaders (Cheng et al., 2013). This study, the proteomic technique is used for determining the mechanism involved in the BPH resistance characteristic of rice. Differential expression of proteins may identify those responsible for protection from the rice pathogen. Proteomic is a tool for identifying proteins which are responsible for both the structure and the functions of all living organisms. It has also enabled the identification of biomarkers and allowed the discovery of novel target genes. Recently, the proteomic approach successfully analyzed glyceraldehyde-3-phosphate dehydrogenase B (OsGAPDHB), a unique protein in aroma rice, which may serve as one of the proteins that contribute to the aroma phenotype (Lin et al., 2014b). This tool also allows the categorization of protein groups such as metabolism, stress response, growth and differentiation and signal transduction during stress conditions (Hwang et al., 2011). Most rice proteomic studies have been used to identify and characterize differentially expressed proteins under stress conditions in order to find the protein marker responsive to various types of biotic and abiotic stress. Rice proteins respond to abiotic stress such as salt (Sarhadi et al., 2012; Salekdeh et al., 2002), cold (Lee et al., 2009), drought (Salekdeh et al., 2002; Faghani et al., 2015), anoxia (Sadiq et al., 2011), ozone (Sawada et al., 2012), space flight (Wang et al., 2008; Ma et al., 2007) and also various high temperatures (Han et al., 2009) were widely reported. In addition, hormone and chemical stress such as probenazole (Lin et al., 2008), cadmium (Xue et al., 2014; Lee et al., 2010; Ge et al., 2009), mercury (Chen et al., 2012), copper (Ahsan et al., 2007 ), jasmonic acid (Rakwal et al., 1999) and abscisic acid (He and Li, 2008; Li et al., 2010a; Zhang et al., 2012) have also successfully employed the proteomic tool to identify differentially expressed proteins. Moreover, proteins

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ยีน (Duan et al. 2014), พยาธิป้องกันยีน ยีนต้านอนุมูลอิสระ (Hao et al. 2011), และยีนต้านทานต่อมลูกหมากโต (He et al. 2013) นอกจากนี้ ความเร็วในการเปิดใช้งานและแสดงระดับของยีนป้องกันแตกต่างในแตกต่างพืชเชื้อโรคแมลงติดต่อ (Hao et al. 2011) ผลงานวิจัยรายงานว่า พืชปกป้องตัวเองกับเป็นเชื้อโรคหรือแมลง โดยเปิดใช้งานของทางเดินตอบสนองป้องกัน (Lee et al. 2007) กลไกการป้องกันของความต้านทานของพันธุ์ข้าวเพื่อให้เห็นว่ามีหลายสมมติฐาน: รบกวนต่อมลูกหมาก (1) จะเปิดใช้งานการผลิตหลัก และรอง metabolite เช่นสังเคราะห์ shikimate สื่อของ phenylpropanoids โพลีฟีน กรดออกซาลิ แอมโมเนียม apigenin C, glycoside และต้านทานข้าวระเหยสารมีผลต่อต่อมลูกหมาก (Schwachtje และบอลด์วิน 2008 Cheng et al. 2013) สารประกอบระเหยควบคุมข้าวกับต่อมลูกหมากโต โดยดึงดูดศัตรูธรรมชาติของ BPHs เช่น parasitoid และต่อมลูกหมากโตล่า (Lou et al. 2005 Cheng et al. 2013) หลังจากให้อาหารต่อมลูกหมากโต (2) นอกจากนี้ นิพจน์สูงโปรติเอสที่ยับยั้งเช่นยีน trypsin ในพันธุ์ทนจะยับยั้งการรบกวนต่อมลูกหมากโต (Yang et al. 2005) (3) โปรตีนสลายตัวเสียบและ callose เป็นหนึ่งกลไกพืชสำหรับการปิดผนึกใยเปลือกไม้ตะแกรงรูขุมขนระหว่างโจมตีเชื้อโรคในสายพันธุ์ที่ทน Callose สะสมในแผ่นตะแกรงจะเป็น occluded บาดเจ็บท่อตะแกรงในพืชข้าวแบกยีนต่อมลูกหมากโต การป้องกันการโจมตีบน sap โดยต่อมลูกหมากโต ในขณะเดียวกัน -1, 3 glucanase จะเลื่อนไฮโตรไลซ์ callose ในพันธุ์อ่อนแอ เป็นผลมาจากต่อมลูกหมากโตต่อเนื่องให้อาหาร (Hao et al. 2008 Luna et al. 2011 Cheng et al. 2013) อย่างไรก็ตาม นี้สมมติฐานความแตกต่างกับรายงานก่อนหน้านี้ว่า โปรตีนที่เกี่ยวข้องกับการเผาผลาญ callose ยังคงเหมือนเดิมในการรบกวนต่อมลูกหมากโตทนบรรทัด (Wei et al. 2009) ดังนั้น ไม่มีเข้าใจกลไกของพืชต้านทานแมลงศัตรูพืช และต้นข้าวมีพัฒนากลไกการป้องกันจำนวนมากจากต่อมลูกหมากโตและอื่น ๆ ผู้รุกราน (Cheng et al. 2013) การศึกษานี้ เทคนิค proteomic ถูกใช้สำหรับการกำหนดกลไกการมีส่วนร่วมในการต่อต้านเห็นว่าลักษณะของข้าว แสดงความแตกต่างของโปรตีนอาจระบุผู้รับผิดชอบการป้องกันเชื้อโรคข้าว Proteomic เป็นเครื่องมือสำหรับระบุโปรตีนซึ่งรับผิดชอบโครงสร้างและหน้าที่ของสิ่งมีชีวิตทั้งหมด ยังมีการเปิดใช้รหัสของ biomarkers และอนุญาตการค้นพบยีนเป้าหมายนวนิยาย เมื่อเร็ว ๆ นี้ วิธีการ proteomic สำเร็จวิเคราะห์ glyceraldehyde-3-ฟอสเฟตพร่อง B (OsGAPDHB), โปรตีนเฉพาะในข้าวหอม ซึ่งอาจเป็นหนึ่งในโปรตีนที่เกี่ยวข้องกับกนิหอม (Lin et al. 2014b) เครื่องมือนี้ยังช่วยให้การจัดประเภทของกลุ่มโปรตีนเช่นเผาผลาญ ตอบสนองความเครียด การเจริญเติบโต และความแตกต่าง และส่งสัญญาณระหว่างเงื่อนไขปัญหา (ฮวง et al. 2011) ศึกษา proteomic ข้าวส่วนใหญ่มีการใช้ในการระบุ และกำหนดลักษณะโปรตีนแสดงแตกต่างกันภายใต้เงื่อนไขปัญหาเพื่อค้นหาเครื่องหมายโปรตีนตอบสนองต่อความเครียดไบโอติก และ abiotic ชนิดต่าง ๆ โปรตีนข้าวตอบสนองต่อความเครียด abiotic เช่นเกลือ (Sarhadi et al. 2012 Salekdeh et al. 2002), เย็น (Lee et al. 2009), ภัยแล้ง (Salekdeh et al. 2002 Faghani et al. 2015), anoxia (ดิก et al. 2011), โอโซน (ตำแหน่ง et al. 2012), พื้นที่บิน (Wang et al. 2008 Ma et al. 2007) และยัง มีอุณหภูมิสูงต่าง ๆ (Han et al. 2009) กันอย่างแพร่หลายรายงาน นอกจากนี้ ฮอร์โมนและสารเคมีความเครียดเช่น probenazole (Lin et al. 2008), แคดเมียม (Xue et al. 2014 Lee et al. 2010 Ge et al. 2009), ปรอท (Chen et al. 2012), ทองแดง (Ahsan et al. 2007), กรดจัสโมนิก (Rakwal et al. 1999) และกรดแอบไซซิก (เขาและ Li, 2008 Li et al. 2010a Zhang et al. 2012) ได้ว่าจ้างเครื่องมือ proteomic เพื่อระบุโปรตีนแสดงงูยังประสบความสำเร็จ นอกจากนี้ โปรตีน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ยีน (ด้วน et al., 2014) การเกิดโรคที่ถ่ายทอดทางพันธุกรรมป้องกันยีนสารต้านอนุมูลอิสระ (Hao et al., 2011) และความต้านทานต่อเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลยีน (เขา et al., 2013) นอกจากนี้ยังมีความเร็วในการเปิดใช้งานและระดับการแสดงออกของยีนป้องกันแตกต่างกันในการติดต่อเชื้อโรคพืชแมลงที่แตกต่างกัน (Hao et al. 2011) วิจัยก่อนหน้านี้มีรายงานว่าพืชปกป้องตัวเองกับเชื้อโรคหรือแมลงโดยกระตุ้นการทำงานของทางเดินที่ตอบสนองการป้องกัน (Lee et al., 2007) กลไกการป้องกันของความต้านทานพันธุ์ข้าวเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลมีสมมติฐานหลาย: (1) เพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลรบกวนจะเปิดใช้งานการผลิตสารประถมศึกษาและมัธยมศึกษาเช่น shikimate พึ่งการสังเคราะห์ของ phenylpropanoids โพลีฟีน, กรดออกซาลิฟีนอล apigenin-C glycoside และสารระเหยส่งผลกระทบต่อ ต้านทานเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลข้าว (Schwachtje บอลด์วินและ 2008. เฉิง, et al, 2013) สารระเหยควบคุมข้าวกับเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลโดยการดึงดูดศัตรูตามธรรมชาติของ BPHs เช่นเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลและแมลงเบียนล่า (ลู et al, 2005;.. เฉิง, et al, 2013) หลังจากให้อาหารเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาล (2) นอกจากนี้ยังมีการแสดงออกที่สูงขึ้นของน้ำย่อยโปรตีนเช่นยีน trypsin ในพันธุ์ต้านทานจะถูกยับยั้งการทำลายเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาล (Yang et al., 2005) (3) โปรตีนเสียบและการสลายตัว callose เป็นหนึ่งในกลไกพืชสำหรับการปิดผนึกรูขุมขนตะแกรง phloem ในระหว่างการโจมตีเชื้อโรคในพันธุ์ต้านทาน การสะสม callose ในจานตะแกรงจะโดนทำร้ายท่อตะแกรงในโรงงานข้าวแบกยีนเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาล, การป้องกันการโจมตีใน SAP โดยเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาล ในขณะเดียวกัน-1,3 glucanase จะได้รับการส่งเสริมการย่อย callose ในพันธุ์อ่อนแอเป็นผลมาจากเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลอย่างต่อเนื่องให้อาหาร (Hao et al, 2008;. Luna et al, 2011;.. เฉิง, et al, 2013) อย่างไรก็ตามสมมติฐานนี้ขัดแย้งกับรายงานก่อนหน้านี้ว่าโปรตีนที่เกี่ยวข้องกับการเผาผลาญอาหาร callose ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงในการทำลายเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลของสายทน (Wei et al., 2009) ดังนั้นกลไกของพืชต้านทานต่อศัตรูพืชเป็นที่เข้าใจกันดีและต้นข้าวได้มีการพัฒนากลไกการป้องกันเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลจำนวนมากกับผู้รุกรานและอื่น ๆ (Cheng et al., 2013) การศึกษาครั้งนี้เทคนิคโปรตีโอมิถูกนำมาใช้ในการกำหนดกลไกที่เกี่ยวข้องในการต้านทานเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลลักษณะของข้าว การแสดงออกที่แตกต่างกันของโปรตีนอาจระบุผู้รับผิดชอบในการคุ้มครองจากเชื้อโรคข้าว โปรตีนเป็นเครื่องมือสำหรับการระบุโปรตีนที่มีความรับผิดชอบทั้งโครงสร้างและหน้าที่ของสิ่งมีชีวิตทั้งหมด นอกจากนี้ยังได้เปิดใช้งานบัตรประจำตัวของไบโอมาร์คเกอร์และได้รับอนุญาตการค้นพบยีนเป้าหมายนวนิยาย เมื่อเร็ว ๆ นี้วิธีการประสบความสำเร็จในการวิเคราะห์โปรตีน glyceraldehyde-3-B ฟอสเฟต dehydrogenase (OsGAPDHB) เป็นโปรตีนที่ไม่ซ้ำกันในข้าวหอมซึ่งอาจทำหน้าที่เป็นหนึ่งของโปรตีนที่นำไปสู่ต้นหอม (Lin et al., 2014b) เครื่องมือนี้ยังช่วยให้การจัดหมวดหมู่ของกลุ่มโปรตีนเช่นการเผาผลาญตอบสนองต่อความเครียด, การเจริญเติบโตและความแตกต่างและการส่งสัญญาณในช่วงภาวะกดดัน (Hwang et al. 2011) ข้าวส่วนใหญ่การศึกษาโปรตีนที่มีการใช้ในการระบุและลักษณะของโปรตีนที่แสดงความแตกต่างกันภายใต้สภาวะความเครียดเพื่อหาเครื่องหมายโปรตีนเพื่อตอบสนองความหลากหลายชนิดของความเครียดชีวิตและ Abiotic โปรตีนข้าวตอบสนองต่อความเครียด abiotic เช่นเกลือ (Sarhadi et al, 2012;.. Salekdeh, et al, 2002) เย็น (Lee et al, 2009). ภัยแล้ง (Salekdeh, et al., 2002;. Faghani et al, 2015 .) ล้มเหลว (Sadiq et al, 2011) โอโซน (Sawada et al, 2012), การบินอวกาศ (Wang et al, 2008;.... แม่ et al, 2007) และยังมีอุณหภูมิสูงต่างๆ (ฮั่น, et al, 2009) ได้รับรายงานอย่างกว้างขวาง (. หลิน et al, 2008) นอกจากนี้ฮอร์โมนและความเครียดเคมีเช่น probenazole แคดเมียม (Xue et al, 2014;. Lee et al, 2010;.. จีอี et al, 2009) ปรอท (เฉิน, et al. .. 2012), ทองแดง (Ahsan et al, 2007), กรดจัสโมนิก (Rakwal, et al, 1999) และกรดแอบไซซิก (เขาและหลี่ 2008; Li et al,, 2010A.. Zhang et al, 2012) นอกจากนี้ยังมีการประสบความสำเร็จ ลูกจ้างเครื่องมือ proteomic เพื่อแจ้งโปรตีนแสดงความแตกต่างกัน นอกจากนี้โปรตีน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ยีน ( ต้วน et al . , 2010 ) , ยีนป้องกันโรค , สารต้านอนุมูลอิสระยีน ( Hao et al . , 2011 ) และยีนต้านทานเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาล ( เขา et al . , 2013 ) นอกจากนี้ การเปิดใช้งานความเร็วและระดับการแสดงออกของยีนป้องกันแตกต่างกันไปในพืชที่แตกต่างกันของเชื้อโรค แมลง ปฏิสัมพันธ์ ( Hao et al . , 2011 ) งานวิจัยก่อนหน้านี้รายงานว่าพืชป้องกันตัวเองจากเชื้อโรคหรือแมลงโดยการกระตุ้นการตอบสนองการป้องกันทางเดิน ( ลี et al . , 2007 ) กลไกการป้องกันของข้าวพันธุ์ต้านทานเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลมีหลายสมมติฐาน ( 1 ) เพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลระบาดจะเปิดชั้นประถมและมัธยมศึกษา เช่น ชิคิเมตไลท์ผลิตโดยการสังเคราะห์ phenylpropanoids โพลีฟีนอล , กรดออกซาลิ apigenin-c , , , , ไกลโคไซด์และระเหยสารมีผลต่อความต้านทานเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลและข้าว ( schwachtje Baldwin , 2008 ; เฉิง et al . , 2013 ) การควบคุมสารระเหยข้าวกับเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลโดยดึงดูดศัตรูธรรมชาติ เช่น แมลงเบียนเพลี้ย bphs และล่า ( ลู et al . , 2005 ; เฉิง et al . , 2013 ) หลังจากเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลด้วย ( 2 ) และการแสดงออกของเอนไซม์โปรตีเอสอินฮิบิเตอร์ที่สูง เช่น ยีนของเอนไซม์จะถูกยับยั้งต้านทานเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลระบาด ( หยาง et al . , 2005 ) ( 3 ) โปรตีนและการย่อยสลายต่อแคลโลเป็นหนึ่งในพืชกลไกปิดผนึกระหว่างตะแกรงรูขุมขนในระหว่างการโจมตีเชื้อโรคในพันธุ์ต้านทาน . แคลโลสะสมในแผ่นตะแกรงจะ occluded ไฟตะแกรงท่อในโรงงานแบกข้าว , ยีน , การป้องกันการโจมตีบน SAP โดยเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาล ขณะเดียวกัน  - 34 กลูจะส่งเสริมการย่อยสลายในแคลโลพันธุ์อ่อนแอ , เป็นผล , ป้อนต่อเนื่อง ( Hao et al . , 2008 ; ลูน่า et al . , 2011 ; เฉิง et al . , 2013 ) อย่างไรก็ตาม สมมติฐานนี้แตกต่างกับก่อนหน้านี้รายงานว่าโปรตีนที่เกี่ยวข้องกับการเผาผลาญแคลโลยังคงไม่เปลี่ยนแปลงในเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลระบาดของสายป้องกัน ( Wei et al . , 2009 ) ดังนั้น กลไกที่พืชมีความต้านทานแมลงศัตรูพืช คือไม่ค่อยเข้าใจ และปลูกข้าวได้พัฒนากลไกการป้องกันต่อเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลและผู้รุกรานอื่นๆ ( เฉิง et al . , 2013 ) การศึกษาเทคนิคส์ถูกใช้เพื่อกำหนดกลไกที่เกี่ยวข้องในลักษณะต้านทานเพลี้ยกระโดดสีน้ำตาลในข้าว ส่วนการแสดงออกของโปรตีนอาจจะระบุว่าผู้ที่รับผิดชอบในการ ป้องกัน จาก ข้าว เชื้อโรค เป็นเครื่องมือสำหรับการระบุโปรตีนโปรตีนที่รับผิดชอบทั้งโครงสร้างและการทำงานของสิ่งมีชีวิต นอกจากนี้ยังได้เปิดตัวของใหม่ และอนุญาตให้มีการค้นพบยีนเป้าหมายใหม่ เมื่อเร็ว ๆนี้วิธีวิเคราะห์โปรตีนเรียบร้อยแล้ว glyceraldehyde-3-phosphate เนสบี ( osgapdhb ) , โปรตีนในข้าวหอมเป็นเอกลักษณ์ ซึ่งอาจเป็นหนึ่งในโปรตีนที่ช่วยให้กลิ่นหอมฟีโนไทป์ ( หลิน et al . , 2014b ) เครื่องมือนี้ยังช่วยให้คุณสามารถจัดหมวดหมู่ของโปรตีนกลุ่มเช่นการเผาผลาญอาหาร , การตอบสนองต่อความเครียด การเจริญเติบโตและการหาอนุพันธ์และการส่งสัญญาณในช่วงสภาวะความเครียด ( ฮวาง et al . , 2011 ) การศึกษาโปรตีนข้าวส่วนใหญ่ถูกใช้เพื่อระบุ และแสดงลักษณะที่แสดงออกแตกต่างกันโปรตีนภายใต้สภาวะความเครียด เพื่อค้นหาโปรตีนเครื่องหมายการตอบสนองชนิดต่าง ๆ ของสิ่งมีชีวิต การทดลอง และความเครียด โปรตีนข้าวต่อไร่ความเครียด เช่น เกลือ ( sarhadi et al . , 2012 ; salekdeh et al . , 2002 ) เย็น ( ลี et al . , 2009 ) , ภัยแล้ง ( salekdeh et al . , 2002 ; faghani et al . , 2015 ) , ภาวะขาดออกซิเจน ( ซาดิก et al . , 2011 ) , โอโซน ( ซาวาดะ et al . , 2012 ) , การบินอวกาศ ( Wang et al . , 2008 ; ma et al . , 2007 ) และอุณหภูมิสูงต่างๆ ( Han et al . , 2009 ) มีรายงานอย่างกว้างขวาง นอกจากนี้ ทางเคมีและฮอร์โมนความเครียด เช่น probenazole ( หลิน et al . , 2008 ) แคดเมียม ( Xue et al . , 2014 ; ลี et al . , 2010 ; GE et al . , 2009 ) , ปรอท ( Chen et al . , 2012 ) , ทองแดง ( ซัน et al . , 2007 ) , jasmonic กรด ( rakwal et al . , 1999 ) และ abscisic acid ( เขาและ Li , 2008 ; Li et al . , 2010a ; Zhang et al . , 2012 ) ได้เรียบร้อยแล้วใช้เครื่องมือส์ระบุแสดงออกแตกต่างกันโปรตีน นอกจากนี้ โปรตีน