Despite Beijing’s militant rhetoric

Despite Beijing’s militant rhetoric, its responses to developments in Southeast Asia in the late 1950s and early 1960s suggested a preference for cautious diplomacy over revolutionary violence. This was true of China’s responses to what it regarded as adverse developments in the domestic security arrangements and/or diplomacy of Laos, Cambodia, Thailand and Burma, where its principal goal was to dissuade countries from pursuing policies hostile to it, particularly in association with the United States. The approach to India, however, was different. As a major regional power that was a leader of the non-alignment movement and one of the most prominent leaders of the Third World, it challenged the Chinese confrontationist approach to the two superpowers. Nehru’s close association with the arch-‘revisionist’ Tito only made matters worse from Mao’s point of view. The Tibetan uprising in March 1959 led to the Dalai Lama’s flight to India and disputes about the border led to small-scale fighting later that year. Khrushchev did not side publicly with China as was his duty towards a fellow socialist state. This paved the way for a more intensive border war in 1962 when, in response to India’s ‘forward policy’ in what was then called the North Eastern Frontier Agency, the Chinese, claiming a desire to ‘teach India a lesson’, inflicted a humiliating defeat upon the Indian army. This contrasted with relatively generous border agreements that China reached with Burma and Nepal. Indeed, China found it easier to establish enduring relationships with smaller avowedly neutralist countries such as Burma and Cambodia. The effect of the war was to damage India’s international prestige, to seal a close relationship between India and the Soviet Union, and to deepen Sino-Pakistani ties.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แม้จะมีสำนวนปักกิ่งของสงครามการตอบสนองในการพัฒนาในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในช่วงปลายปี 1950 และ 1960 ในช่วงต้นของการตั้งค่าที่แนะนำสำหรับการเจรจาต่อรองระมัดระวังความรุนแรงก​​ว่าการปฏิวัติ นี้เป็นความจริงของการตอบสนองของจีนกับสิ่งที่ถือได้ว่าเป็นพัฒนาการที่ไม่พึงประสงค์ในการจัดระบบรักษาความปลอดภัยในประเทศและ / หรือการเจรจาต่อรองของลาวกัมพูชาไทยและพม่า,ซึ่งเป้าหมายหลักในการที่จะเกลี้ยกล่อมให้ประเทศจากการใฝ่หานโยบายที่เป็นศัตรูกับมันโดยเฉพาะอย่างยิ่งในความสัมพันธ์กับประเทศสหรัฐอเมริกา แนวทางการอินเดีย แต่ที่แตกต่างกัน เป็นพลังงานภูมิภาคท​​ี่สำคัญที่เป็นผู้นำของการเคลื่อนไหวที่ไ​​ม่สอดคล้องและเป็นหนึ่งในผู้นำที่โดดเด่นที่สุดของโลกที่สามที่มันท้าทายวิธี confrontationist จีนทั้งสองมหาอำนาจสมาคมเนใกล้ชิดกับโค้ง 'เสียใหม่' ตีโต้ทำเพียงเรื่องเลวจากจุดเหมาในมุมมองของ การจลาจลในทิเบตมีนาคม 1959 นำไปสู่​​การบินลามะ dalai ไปยังประเทศอินเดียและข้อพิพาทเกี่ยวกับชายแดนนำไปสู่​​การต่อสู้ขนาดเล็กในปีต่อมา ครุชชอไม่ได้เปิดเผยอีกด้านหนึ่งที่มีประเทศจีนเป็นเป็นหน้าที่ของเขาที่มีต่อรัฐสังคมนิยมเพื่อนนี้ปูทางสำหรับการทำสงครามชายแดนเข้มข้นมากขึ้นในปี ค.ศ. 1962 เมื่อในการตอบสนองต่ออินเดียของนโยบายไปข้างหน้าในสิ่งที่เรียกว่าแล้วหน่วยงานชายแดนภาคตะวันออกเฉียงเหนือของจีนอ้างความปรารถนาที่จะ 'สอนอินเดียบทเรียน' บาดแผลอับอาย พ่ายแพ้แก่กองทัพอินเดีย นี้เมื่อเปรียบเทียบกับข้อตกลงชายแดนค่อนข้างใจดีที่ประเทศจีนถึงกับพม่าและเนปาล อันที่จริงจีนพบว่ามันง่ายต่อการสร้างความสัมพันธ์ที่ยั่งยืนกับการขนาดเล็กในประเทศเป็นกลางอย่างเปิดเผยเช่นพม่าและกัมพูชา ผลของสงครามคือการทำลายศักดิ์ศรีระหว่างประเทศของอินเดียในการปิดผนึกความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดระหว่างอินเดียและสหภาพโซเวียตและจะลึกมากขึ้นความสัมพันธ์ชิโนปากีสถาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แม้สำนวนของปักกิ่งหัวรุนแรง ตอบสนองต่อการพัฒนาในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในเอช่วงทศวรรษ 1950 และช่วงต้นปี 1960s บอกสำหรับการทูตระมัดระวังมากกว่าปฏิวัติรุนแรง นี้คือความจริงของสิ่งนั้นถือว่าร้ายพัฒนาในการจัดการความปลอดภัยภายในประเทศหรือการทูตของประเทศลาว กัมพูชา ไทย และ พม่า คำตอบของจีน ซึ่งเป้าหมายหลักถูกปรามประเทศจากนโยบายสู้กับมัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในความสัมพันธ์กับสหรัฐอเมริกาใฝ่หา อินเดีย วิธีการอย่างไรก็ตาม ไม่แตกต่างกัน เป็นสำคัญระดับภูมิภาคกำลังที่ผู้นำของการเคลื่อนไหวไม่ใช่ตำแหน่งและหนึ่งในผู้นำที่โดดเด่นที่สุดของโลกที่สาม มันท้าทายวิธี confrontationist จีนกับประเทศมหาอำนาจทั้งสอง เว็บปิดของรูที่ประตู-'revisionist' ติโตทำเรื่องแย่ลงจากมุมมองของเมาเท่านั้น ธิเบตอัพไรซิ่งใน 1959 มีนาคมนำไปเที่ยวอินเดียและข้อโต้แย้งเกี่ยวกับขอบของ Dalai Lama ที่นำไปสู่การต่อสู้ภายหลังปีที่ระบุ กิตาครุสชอฟได้ไม่ข้างเผยจีนเป็นหน้าที่ต่อรัฐสังคมนิยมเพื่อน นี้ปูทางสำหรับสงครามชายแดนเร่งรัดมากขึ้นในปี 1962 เมื่อ ในอินเดีย ของ 'ส่งนโยบาย' ในสิ่งที่เป็นแล้วเรียกหน่วยเหนือตะวันออกชายแดนงาน จีน ว่า ความปรารถนาที่จะ 'สอนอินเดียบทเรียน' แล้วคงพ่ายแพ้ humiliating กองทัพอินเดีย ซึ่งต่างกับข้อตกลงชายแดนค่อนข้างใจกว้างที่จีนถึงพม่าและเนปาล แน่นอน จีนพบง่ายต่อการสร้างความสัมพันธ์ที่ยั่งยืนกับขนาดเล็ก avowedly neutralist ประเทศเช่นพม่าและกัมพูชา ผลของสงครามคือการ ทำลายของอินเดียต่างประเทศศักดิ์ศรี ปิดความสัมพันธ์ใกล้ชิดระหว่างอินเดียและสหภาพโซเวียต และอย่างลึกซึ้งความสัมพันธ์จีนปากีสถาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แม้ว่าจะมีวาทศิลป์คริสต์ศาสนิกชนของปักกิ่งการตอบกลับของพื้นที่เพื่อการพัฒนาใน ภูมิภาค เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในช่วงปลายทศวรรษที่ 1950 และต้นทศวรรษ 1960 s ที่แนะนำการการกำหนดลักษณะสำหรับทางการทูตระมัดระวังมากกว่าความรุนแรงการปฏิวัติ โรงแรมแห่งนี้ได้ถูกทางการทูตอย่างแท้จริงของการตอบกลับของจีนในสิ่งที่มันถือว่าเป็นการพัฒนาอย่างต่อเนื่องด้านลบในการจัดการการรักษาความ ปลอดภัย ในประเทศและ/หรือของประเทศไทยกับประเทศพม่าลาวและกัมพูชาและสถานที่ซึ่งเป้าหมายหลักของบริษัทคือการหน่วงเหนี่ยวประเทศจากไล่ตามนโยบายเป็นปรปักษ์กับมันโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการเชื่อมโยงกับประเทศสหรัฐอเมริกา การเข้าถึงประเทศอินเดียแต่ถึงอย่างไรก็ตามยังมีแตกต่างกัน อำนาจใน ภูมิภาค นี้ที่เป็นผู้นำการเคลื่อนไหวไม่ใช่การปรับแนวและเป็นหนึ่งในผู้นำที่สำคัญของประเทศโลกที่สามจะท้าทายวิธีการ confrontationist จีนให้สองประเทศมหาอำนาจที่การเชื่อมโยงของเน - รูพร้อมด้วย revisionist อาร์ช - 'ที่'มีจุดประสงค์คือทำให้เรื่องที่แย่ไปกว่านั้นจากจุดของเหมาของวิวทิวทัศน์ การก่อกบฏชาวทิเบตในเดือนมีนาคม 1959 .สำหรับรุ่นที่นำไปสู่การบินของดาไล - ลา - มะที่เป็นข้อพิพาทและอินเดียเกี่ยวกับเขตแดนที่นำไปสู่การต่อสู้กับขนาดเล็กใน ภายหลัง ว่าปี Khrushchev ไม่ได้ด้านสาธารณะด้วยจีนที่จะปฏิบัติหน้าที่ของเขาที่มีต่อรัฐสังคมนิยมคนคนหนึ่งโรงแรมแห่งนี้ปูทางในการทำสงครามชายแดนมากขึ้นอย่างมากในปี 1962 เมื่ออยู่ในการตอบสนองของอินเดีย'นโยบาย'เดินหน้าในสิ่งที่มีอยู่เรียกว่าทางด้านทิศเหนือตะวันออกชายแดนหน่วยงานแล้วจีนที่เป็นเจ้าของความปรารถนาที่จะ"สอนอินเดียบทเรียนที่เกิดขึ้นความพ่ายแพ้'มันน่าอับอายที่เมื่อกองทัพอังกฤษในอินเดีย ข้อตกลงนี้ตัดกับขอบขนาดใหญ่ค่อนข้างที่จีนกับประเทศพม่าและประเทศเนปาล จริงๆแล้วจีนพบได้ง่ายยิ่งขึ้นเพื่อสร้างความสัมพันธ์ความอดทนกับประเทศขนาดเล็กรับรองผู้สนับสนุนลัทธิเป็นกลางเช่นพม่ากัมพูชาและ มีผลบังคับใช้ได้ในการทำสงครามที่จะเกิดความเสียหายต่อชื่อเสียงของประเทศอินเดียเพื่อป้องกันความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดระหว่างอินเดียและ สหภาพโซเวียต และจะผูกสัมพันธ์ sino-pakistani