Nevertheless, the middle class has

Nevertheless, the middle class has not always been a driver of change in the region. Scholars of Southeast Asia have pondered over why it seemed unusually quiescent and supportive of authoritarian regimes (Robison & Goodman, 1996; Rodan, 1997). After all, it was growing under Suharto’s New Order in Indonesia, and had been large in Malaysia and Singapore, with little corresponding political change. “Performance legitimacy” matters and can sometimes cushion the effects of middle-class preferences for political participation. Sometimes the middle class is willing to forego some political freedoms when authoritarian regimes perform well, and their living standards rise. Singapore and to a lesser extent Malaysia have been the main examples of this trade-off, where the middle class enjoyed rapidly rising wealth and economic opportunities under tightly controlled political regimes. The benefits of comfort outweighed for some time those of freedom to express themselves politically. Furthermore, when the middle class is dependent on the state for its wealth, it is even more likely to accept compromise. Singapore’s government consistently provided a host of housing and other social benefits that could be manipulated to foster greater political support. In Malaysia’s case, the regime exploited its vast patronage machine through UMNO to nurture Malay support. At the same time, ethnic divisions created a different kind of middle class. For decades, Malaysian Chinese constituted its largest part. They were not likely to demand political change after the 1969 riots. Similarly, much of the middle class during the early day of the Suharto regime was ethnic Chinese, who in Indonesia constituted only a very small percentage of the population. Having been frequently victimized, they also refrained from politics. With the growth of the middle class in both countries, these factors have changed. Indonesia certainly saw a new middle class play a central role in the establishment of democratic regime after 1998, while Malaysia’s has increased pressures for reform.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อย่างไรก็ตาม ชนชั้นกลางไม่เสมอแล้วโปรแกรมควบคุมของการเปลี่ยนแปลงในภูมิภาค นักวิชาการเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มี pondered เกินเหตุเหมือนปกติไม่มีการทำ และสนับสนุนระบอบประเทศ (Robison และคลา 1996 Rodan, 1997) หลังจากที่ทุก มันโตภายใต้ของซูสั่งใหม่ในอินโดนีเซีย และได้มากในมาเลเซียและสิงคโปร์ มีการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองที่สอดคล้องกันน้อย เรื่อง "ประสิทธิภาพชอบธรรม" และสามารถบางเบาะรองผลชั้นกลางลักษณะการมีส่วนร่วมทางการเมือง บางครั้งชั้นกลางจะยินดีที่จะนำเสรีภาพทางการเมืองบางประเทศระบอบทำดี และคุณภาพชีวิตของพวกเขาเพิ่มขึ้น สิงคโปร์ และขอบเขตที่น้อยกว่ามาเลเซียได้รับตัวอย่างหลักของ trade-off นี้ ที่ชนชั้นกลางชอบมั่งคั่งขึ้นอย่างรวดเร็วและโอกาสทางเศรษฐกิจภายใต้ระบอบการเมืองที่ควบคุมอย่างเข้มงวด ประโยชน์ของ outweighed บางครั้งของเสรีภาพในการแสดงตัวเองทางการเมือง นอกจากนี้ เมื่อชนชั้นกลางจะขึ้นอยู่กับสถานะสำหรับความมั่งคั่ง ก็จะยิ่งยอมรับประนีประนอม รัฐบาลของสิงคโปร์ให้โฮสต์ของที่อยู่อาศัยและสวัสดิการสังคมอื่น ๆ ที่สามารถจัดการเพื่อส่งเสริมสนับสนุนทางการเมืองมากขึ้นอย่างต่อเนื่อง ในกรณีของมาเลเซีย ระบอบการปกครองที่สามารถเป็นเครื่องอุปถัมภ์มากมายผ่าน UMNO ถนอมมาเลย์สนับสนุน ในเวลาเดียวกัน ส่วนชาติพันธุ์สร้างชนิดแตกต่างของชั้นกลาง สำหรับทศวรรษที่ผ่านมา มาเลเซียจีนทะลักส่วนใหญ่ พวกเขาไม่น่าจะต้องเปลี่ยนแปลงหลังจลาจล 1969 ในทำนองเดียวกัน มากของชนชั้นกลางในระหว่างวันเริ่มต้นของระบอบจีนชนกลุ่มน้อย คนในอินโดนีเซียทะลักเท่านั้นเปอร์เซ็นต์ขนาดเล็กมากของประชากร มีบ่อยเหยื่อ พวกเขายัง refrained ทางการเมือง มีการเติบโตของชนชั้นกลางในประเทศ ปัจจัยเหล่านี้มีการเปลี่ยนแปลง อินโดนีเซียแน่นอนเห็นชั้นกลางใหม่ที่เล่นบทบาทศูนย์กลางในการจัดตั้งระบอบการปกครองประชาธิปไตยหลังจากปี 1998 ขณะของมาเลเซียได้เพิ่มแรงกดดันในการปฏิรูป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แต่คนชั้นกลางไม่ได้เสมอคนขับรถของการเปลี่ยนแปลงในภูมิภาค นักวิชาการเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ได้ครุ่นคิดว่าทำไมมันดูเหมือนผิดปกตินิ่งและให้การสนับสนุนของระบอบเผด็จการ (โรบินสัน & กู๊ดแมน, 1996; Rodan, 1997) หลังจากที่ทั้งหมดจะได้รับการเจริญเติบโตภายใต้ซูฮาร์โตสั่งซื้อใหม่ในประเทศอินโดนีเซียและได้รับการขนาดใหญ่ในประเทศมาเลเซียและสิงคโปร์ที่มีการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เกี่ยวข้อง "ผลการดำเนินงานถูกต้องตามกฎหมาย" เรื่องและบางครั้งสามารถรองรับผลกระทบของการตั้งค่าชั้นกลางการมีส่วนร่วมทางการเมือง บางครั้งคนชั้นกลางยินดีที่จะนำบางเสรีภาพทางการเมืองเมื่อระบอบการปกครองเผด็จการทำงานได้ดีและมาตรฐานการครองชีพของพวกเขาเพิ่มขึ้น สิงคโปร์และบอชประเทศมาเลเซียได้รับตัวอย่างหลักนี้ค้าออกที่ชนชั้นกลางที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วมีความสุขความมั่งคั่งและโอกาสทางเศรษฐกิจภายใต้การควบคุมอย่างเข้มงวดแฝงเร้นทางการเมือง ประโยชน์ของความสะดวกสบายในแง่บางครั้งผู้ที่เสรีภาพในการแสดงออกทางการเมือง นอกจากนี้เมื่อคนชั้นกลางจะขึ้นอยู่กับรัฐเพื่อความมั่งคั่งของมันก็จะยิ่งมีโอกาสมากขึ้นที่จะยอมรับการประนีประนอม รัฐบาลของสิงคโปร์อย่างต่อเนื่องให้โฮสต์ของที่อยู่อาศัยและผลประโยชน์ทางสังคมอื่น ๆ ที่จะได้รับการจัดการที่จะส่งเสริมสนับสนุนทางการเมืองมากขึ้น ในกรณีของมาเลเซียระบอบประโยชน์เครื่องอุปถัมภ์กว้างใหญ่ผ่าน UMNO ที่จะรักษาสนับสนุนมาเลย์ ในขณะเดียวกันฝ่ายชาติพันธุ์สร้างชนิดที่แตกต่างของชนชั้นกลาง สำหรับทศวรรษที่ผ่านมาจีนมาเลเซียประกอบด้วยส่วนที่ใหญ่ที่สุดของ พวกเขาไม่ได้มีแนวโน้มที่จะเรียกร้องการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองหลังจากที่ 1969 การจลาจล ในทำนองเดียวกันมากของชนชั้นกลางในช่วงวันแรก ๆ ของการปกครองระบอบซูฮาร์โตเป็นชาวจีนที่ประกอบในอินโดนีเซียเพียงร้อยละขนาดเล็กมากของประชากร ได้รับการตกเป็นเหยื่อบ่อยครั้งพวกเขายังงดเว้นจากการเมือง กับการเติบโตของชนชั้นกลางในประเทศทั้งสองปัจจัยเหล่านี้มีการเปลี่ยนแปลง อินโดนีเซียอย่างแน่นอนเห็นชนชั้นกลางใหม่มีบทบาทสำคัญในการจัดตั้งระบอบการปกครองประชาธิปไตยหลังจากปี 1998 ในขณะที่ประเทศมาเลเซียได้เพิ่มขึ้นแรงก​​ดดันให้มีการปฏิรูป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อย่างไรก็ตาม ชนชั้นกลางไม่ได้เสมอไดรเวอร์ของการเปลี่ยนแปลงในภูมิภาค นักวิชาการเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มี pondered เหนือทำไมมันดูผิดปกติ และสนับสนุนระบอบอำนาจนิยมที่มี ( โรบินสัน& Goodman , 1996 ; rodan , 1997 ) หลังจากทั้งหมดมันเติบโตภายใต้ซูฮาร์โตใหม่สั่งในอินโดนีเซีย และมีขนาดใหญ่ในมาเลเซีย และสิงคโปร์กับการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยที่เกี่ยวข้องทางการเมือง " ความชอบธรรม " งานสำคัญและบางครั้งสามารถรองรับผลของชนชั้นกลางการตั้งค่าสำหรับการมีส่วนร่วมทางการเมือง บางครั้งชั้นกลางยินดีที่จะสละการเมืองเสรีภาพเมื่อระบอบเผด็จการแสดงดี และมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นสิงคโปร์และมาเลเซียในระดับน้อยกว่าได้รับตัวอย่างหลักของการแลกเปลี่ยนนี้ ที่คนชั้นกลางชอบเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วความมั่งคั่งและโอกาสทางเศรษฐกิจภายใต้ระบอบการเมืองแน่นควบคุม . ประโยชน์ของความสะดวกสบายหนักบางครั้งบรรดาเสรีภาพที่จะแสดงออกทางการเมือง นอกจากนี้ เมื่อคนชั้นกลางจะขึ้นอยู่กับสถานะของความมั่งคั่งของมันก็มีแนวโน้มที่จะยอมรับการประนีประนอม รัฐบาลสิงคโปร์อย่างต่อเนื่อง ให้โฮสต์ของที่อยู่อาศัยและผลประโยชน์ทางสังคมอื่น ๆ ที่อาจจะถูกควบคุมทางการเมืองมากขึ้น เพื่อส่งเสริม สนับสนุน ในกรณีของมาเลเซีย ระบอบการปกครองที่ใช้เครื่องคุณูปการมากมายผ่าน Umno ส่งเสริมสนับสนุนชาวมาเลย์ ในเวลาเดียวกัน , ชาติพันธุ์และสร้างชนิดที่แตกต่างกันของชนชั้นกลาง สำหรับทศวรรษที่ผ่านมามาเลเซียจีนขึ้นที่ใหญ่ที่สุดของมัน ส่วน พวกเขาไม่ได้มีแนวโน้มที่จะเรียกร้องการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองหลังจาก 1969 จลาจล เช่นเดียวกันมากของชนชั้นกลางในช่วงวันแรกของระบอบซูฮาร์โตเป็นชาวจีน ซึ่งในอินโดนีเซีย โดยเพียงร้อยละขนาดเล็กมากของประชากร มีมักเป็นเหยื่อ พวกเขายัง refrained จากการเมืองกับการเจริญเติบโตของชนชั้นกลางในประเทศทั้งสอง ปัจจัยเหล่านี้มีการเปลี่ยนแปลง อินโดนีเซียแน่นอนเห็นชนชั้นกลางใหม่มีบทบาทสำคัญในการก่อตั้งระบอบประชาธิปไตยหลังจากปี 1998 ในขณะที่มาเลเซียมีแรงกดดันที่เพิ่มขึ้นเพื่อปฏิรูป