I have somuch to live for! What wou

I have so
much to live for! What would my poor wife do without me?' I pushed away these frightening ideas. I
shouted louder, and then listened for an answer. Above the sad, complaining sounds of the wind I
thought I heard a far−off cry. I shouted again, and again I imagined that I heard an answer. Then out of
the darkness appeared a little white circle of light. It came nearer; it became brighter. I ran towards it as
fast as I could − and found an old man with a lantern.
`Thank God!' I cried. I was very, very pleased to see him.
He did not look at all glad to see me, however. He lifted his lantern and stared into my face.
`What are you thanking God for?' he growled.
`Well − I was thanking Him for you. I was afraid that I was lost in the snow.'
`Where are you trying to get to?'
`Dwolding. How far is it from here?' I asked.
`About twenty miles,' the old man growled. `So you are lost, after all.'
`Oh dear. And where is the nearest village?'
`The nearest village is Wyke, and that's twelve miles away from here.'
`Where do you live, then?'
Ghost Stories
1 23
`Over there,' he said, pointing with the lantern.
`Are you going home, then?' I asked.
`Perhaps I am.'
`Then please let me go home with you,' I said.
The old man shook his head. `That's no good,' he said. `He won't let you in.'
`Oh, I'm sure he will,' I said. `Who is "he"?'
`My master.'
`Who is your master?' I asked.
`That's none of your business,' was the old man's rude reply.
`Well, please take me to him. I'm sure that your master will give me shelter and supper tonight.'
`Well, I don't think he will, but I suppose you can always ask!' the old man said crossly. He shook
his grey head again and started walking. I followed the light of his lantern through the falling snow.
Suddenly I saw a big black shape in the darkness. A huge dog came running towards me. It growled
angrily.
`Down, King!' said the old man.
`Is this the house?' I asked.
`Yes, this is the house . . . Down, King!' And he took a key out of his pocket.
The door was huge and heavy. It looked like the door of a prison. The old man turned the key and I
saw my chance. Quickly I pushed past him into the house

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีนั้นมากที่จะมีชีวิตอยู่ สิ่งที่ต้องภรรยาไม่ดีทำไม่ฉัน?' ฉันผลักออกไปความคิดเหล่านี้น่ากลัว ผมตะโกนให้ดัง และฟังสำหรับคำตอบแล้ว ข้างบนลมเสียงเศร้า ร้องเรียนผมคิดว่า ผมได้ยินร้องไห้ far−off ตะโกนบอกอีกครั้ง และอีกครั้ง ฉันคิดว่า ฉันได้ยินคำตอบ จากนั้นออกจากความมืดปรากฏ เป็นวงกลมสีขาวเล็ก ๆ ของแสง มาเอื้อม มันก็ดีขึ้น ผมวิ่งไปตามรวดเร็วฉันสามารถ− และพบชายชรากับโคมไฟ 'ขอบคุณพระเจ้า' ฉันร้องไห้ มาก มากยินดีที่เห็นเขาได้ เขาก็ดูไม่ยินดีเลยที่เห็นฉัน อย่างไรก็ตาม เขายกโคมไฟของเขา และจ้องเข้าไปในใบหน้าของฉัน 'สิ่งคุณขอบคุณพระเจ้าสำหรับ ' เขา growled ' ดี−ผมก็ขอบคุณเขาสำหรับคุณ กลัวว่า ฉันจะสูญหายในหิมะ ' 'ที่คุณกำลังพยายามเข้าถึง' ' Dwolding ห่างจากที่นี่ได้อย่างไร ' ถาม 'ประมาณยี่สิบไมล์ growled คนเก่า 'ดังนั้นคุณจะหายไป หลังจากทั้งหมด' ' โอ้ รัก และที่เป็นหมู่บ้านที่ใกล้ที่สุดหรือไม่ ' 'หมู่บ้านที่ใกล้ที่สุดคือ Wyke และนั่นคือสิบสองไมล์อยู่ที่นี่' 'คุณอยู่ที่ไหน แล้ว'เรื่องผี ๆ1 23 'นั่น เขากล่าว ชี้ ด้วยโคมไฟ 'คุณกำลังบ้าน แล้ว' ถาม 'บางทีฉัน' 'จากนั้นโปรดให้ฉันกลับบ้านไปกับคุณ กล่าว คนส่ายหัวของเขา เขากล่าวว่า 'มันไม่ดี 'เขาจะให้คุณ' 'โอ้ ฉันแน่ใจว่า เขาจะ ผมพูด 'ใครคือ "เขา" ' 'หลักของฉัน' 'หลักของคุณคือใคร' ถาม 'ที่เป็นธุรกิจของคุณ ไม่มี' ชายชราตอบหยาบคายมาก ' ดี โปรดพาฉันกับเขา แน่ใจว่า หลักของคุณจะให้ฉันดูและเย็นคืนนี้ ' 'ดี ฉันไม่คิดว่า เขาจะ แต่ฉันคิดว่า คุณสามารถขอ ' เฒ่ากล่าวว่า crossly เขาส่ายเขาเทาหัวอีกครั้ง และเริ่มเดิน ฉันตามแสงของโคมไฟของเขาผ่านหิมะตกทันใดนั้นผมเห็นรูปร่างใหญ่สีดำในความมืด สุนัขขนาดใหญ่มาทำงานต่อผม มัน growledด้วยความโกรธ 'ลง คิง ' กล่าวว่า คนเก่า 'นี่บ้าน' ถาม ' ใช่ นี้เป็นบ้าน... ลง คิง!' และเขาเอาคีย์จากกระเป๋าของเขา ประตูขนาดใหญ่ และหนักมาก มันดูเหมือนประตูของคุมขัง เปิดคีย์และชราเห็นโอกาสของฉัน ได้อย่างรวดเร็วผมผลักอดีตเขาเข้าไปในบ้าน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมมีแล้วมากที่จะมีชีวิตอยู่ ! ทำไมภรรยาของฉันไม่ดีถ้าไม่มีฉัน ? ฉันผลักเขาออกไป ความคิดที่น่ากลัวเหล่านี้ ฉันตะโกนดังๆแล้วฟังคำตอบ ข้างบนเศร้าบ่นเสียงลมที่ฉันคิดว่าฉันได้ยินไกล−หยุดร้องไห้ ฉันตะโกนอีกครั้งและอีกครั้งฉันคิดว่าฉันได้ยินคำตอบ แล้วออกจากความมืดปรากฏวงกลมสีขาวเล็ก ๆน้อย ๆของแสง มันมาใกล้ มันก็ยิ่ง ฉันวิ่งเข้าหามัน เช่นเร็วที่สุดเท่าที่ฉันสามารถและ บริษัท เวสเทิร์น เจอคนแก่ กับโคมไฟ` ขอบคุณพระเจ้า ! ฉันร้องไห้ ผมมาก ดีใจที่ได้เจอเค้าเขาไม่ได้ดูดีใจที่ได้เจอฉัน แต่ เขายกตะเกียงแล้วจ้องหน้าฉัน` นายขอบคุณพระเจ้าสำหรับ ? เขาคำราม' เอ่อ บริษัท เวสเทิร์น ผมขอบคุณเขาสำหรับคุณ ผมกลัวว่าผมจะหายไปในหิมะ .` ที่คุณพยายามที่จะได้รับ ?` dwolding . มันไกลจากที่นี่ ? ฉันถาม` ประมาณยี่สิบไมล์ " ชายชราคำราม ` คุณจะหายไปหลังจากทั้งหมด .' โอ้ที่รัก และที่เป็นหมู่บ้านที่ใกล้ที่สุด ?" หมู่บ้านที่ใกล้ที่สุดคือ วิค และสิบสองไมล์จากที่นี่ .` บ้านคุณอยู่ไหนแล้ว ?เรื่องราวของผี1 23` ตรงนั้น ' ชี้ด้วยโคมไฟ` คุณกลับบ้านแล้ว ? ฉันถาม` บางทีผม’' แล้ว ได้โปรดให้ฉันกลับบ้านกับเธอ " ผมพูดชายชราส่ายหน้า ` มันไม่ดีนะ ' เขาพูด " ท่านจะไม่ปล่อยให้คุณใน .' อ๋อ ฉันแน่ใจว่าเขาจะ ' ผมพูด " ใครคือ " เขา " ?` อาจารย์ของฉัน" ใครเป็นเจ้านายของคุณ ? ฉันถาม` นั่นไม่ใช่ธุระอะไรของคุณ " คือตอบหยาบคายของชายชรา' เอ่อ ช่วยพาผมไปหาเขา ฉันแน่ใจว่า นายจะให้ฉันพักและอาหารค่ำคืนนี้ .' เอ่อ ผมไม่คิดว่าเขาจะ แต่ฉันสมมติว่าคุณสามารถถามเสมอ ! ชายชราว่า crossly . เขาเขย่าสีเทาหัวของเขาอีกครั้ง และเริ่มเดิน ฉันตามแสงของตะเกียงผ่านหิมะ .ผมก็เห็นร่างสีดำใหญ่ในความมืด หมาตัวใหญ่วิ่งมาหาฉัน มันคำรามด้วยความโมโห` ลง ราชา ! ชายชราว่า` บ้านหลังนี้ ? ฉันถาม' ใช่ นี่คือบ้าน . . . . . . . ลง ราชา ! และเขาเอากุญแจออกมาจากกระเป๋าของเขาประตูใหญ่และหนัก มันดูเหมือนประตูคุก ชายชราเปิดกุญแจและฉันเห็นโอกาสของฉัน เร็วเข้า ฉันผลักผ่านเขาเข้าไปในบ้าน