Meanwhile, Jieqiong was struggling

Meanwhile, Jieqiong was struggling to keep still. Her hormones were raging and she saw the way that Nayoung's eyes would flicker over her.
"Teacher, can we leave now?" Doyeon suddenly asked.
"You two can. Jieqiong has to stay a little longer." Nayoung said.
"I'm sorry, Jieqiong.." Yoojung whimpered, still a little upset, before Doyeon dragged her out.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในขณะเดียวกัน Jieqiong ดิ้นรนนิ่ง ฮอร์โมนของเธอกำลังโกรธ และเธอเห็นทางว่า จะกระพริบตา Nayoung ของเธอ"ครู สามารถเราปล่อยตอนนี้" Doyeon ถามทันที"คุณทั้งสองสามารถทำ Jieqiong มีที่พักอีกนิด" Nayoung กล่าวว่า"ฉันขอโทษ Jieqiong ... " Yoojung whimpered ยังคงอารมณ์เสียเล็กน้อย ก่อน Doyeon ลากเธอออก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในขณะเดียวกัน Jieqiong ได้รับการดิ้นรนเพื่อให้ยังคง ฮอร์โมนของเธอถูกโกรธและเธอเห็นวิธีการที่ดวงตา Nayoung จะสั่นไหวเธอ.
"อาจารย์เราสามารถออกตอนนี้หรือไม่" Doyeon กึกถาม.
"คุณสองคน. Jieqiong มีที่จะอยู่ต่อไปอีกหน่อย". Nayoung กล่าวว่า.
"ฉันขอโทษ Jieqiong .. " Yoojung whimpered ยังคงไม่พอใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ก่อนที่จะ Doyeon ลากเธอออก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ขณะเดียวกัน jieqiong ดิ้นรนเพื่อให้อยู่ ฮอร์โมนของเธอพลุ่งพล่าน เธอเห็นทางว่า นายองต้องสั่นไหวมากกว่าเธอ" อาจารย์ พวกเราไปกันได้รึยัง ? " โดยอนนก็ถาม" คุณสามารถ jieqiong ต้องอยู่อีกนาน " นายังกล่าว" ขอโทษนะ jieqiong ยูจัง . . . . . . " ครางหงิงๆ ก็เสียใจนิดหน่อย ก่อนโดยอนนลากเธอออกมา