1. Invasions by Barbarian tribesThe

1. Invasions by Barbarian tribes
The most straightforward theory for Western Rome’s collapse pins the fall on a string of military losses sustained against outside forces. Rome had tangled with Germanic tribes for centuries, but by the 300s “barbarian” groups like the Goths had encroached beyond the Empire’s borders. The Romans weathered a Germanic uprising in the late fourth century, but in 410 the Visigoth King Alaric successfully sacked the city of Rome. The Empire spent the next several decades under constant threat before “the Eternal City” was raided again in 455, this time by the Vandals. Finally, in 476, the Germanic leader Odoacer staged a revolt and deposed the Emperor Romulus Augustulus. From then on, no Roman emperor would ever again rule from a post in Italy, leading many to cite 476 as the year the Western Empire suffered its deathblow.

2. Economic troubles and overreliance on slave labor
Even as Rome was under attack from outside forces, it was also crumbling from within thanks to a severe financial crisis. Constant wars and overspending had significantly lightened imperial coffers, and oppressive taxation and inflation had widened the gap between rich and poor. In the hope of avoiding the taxman, many members of the wealthy classes had even fled to the countryside and set up independent fiefdoms. At the same time, the empire was rocked by a labor deficit. Rome’s economy depended on slaves to till its fields and work as craftsmen, and its military might had traditionally provided a fresh influx of conquered peoples to put to work. But when expansion ground to a halt in the second century, Rome’s supply of slaves and other war treasures began to dry up. A further blow came in the fifth century, when the Vandals claimed North Africa and began disrupting the empire’s trade by prowling the Mediterranean as pirates. With its economy faltering and its commercial and agricultural production in decline, the Empire began to lose its grip on Europe.

3. The rise of the Eastern Empire
The fate of Western Rome was partially sealed in the late third century, when the Emperor Diocletian divided the Empire into two halves—the Western Empire seated in the city of Milan, and the Eastern Empire in Byzantium, later known as Constantinople. The division made the empire more easily governable in the short term, but over time the two halves drifted APART. East and West failed to adequately work together to combat outside threats, and the two often squabbled over resources and military aid. As the gulf widened, the largely Greek-speaking Eastern Empire grew in wealth while the Latin-speaking West descended into economic crisis. Most importantly, the strength of the Eastern Empire served to divert Barbarian invasions to the West. Emperors like Constantine ensured that the city of Constantinople was fortified and well guarded, but Italy and the city of Rome—which only had symbolic value for many in the East—were left vulnerable. The Western political structure would finally disintegrate in the fifth century, but the Eastern Empire endured in some form for another thousand years before being overwhelmed by the Ottoman Empire in the 1400s.

4. Overexpansion and military overspending
At its height, the Roman Empire stretched from the Atlantic Ocean all the way to the Euphrates River in the Middle East, but its grandeur may have also been its downfall. With such a vast territory to govern, the empire faced an administrative and logistical nightmare. Even with their excellent road systems, the Romans were unable to communicate quickly or effectively enough to manage their holdings. Rome struggled to marshal enough troops and resources to defend its frontiers from local rebellions and outside attacks, and by the second century the Emperor Hadrian was forced to build his famous wall in Britain just to keep the enemy at bay. As more and more funds were funneled into the military upkeep of the empire, technological advancement slowed and Rome’s civil infrastructure fell into disrepair.

5. Government corruption and political instability
If Rome’s sheer size made it difficult to govern, ineffective and inconsistent leadership only served to magnify the problem. Being the Roman emperor had always been a particularly dangerous job, but during the tumultuous second and third centuries it nearly became a death sentence. Civil war thrust the empire into chaos, and more than 20 men took the throne in the span of only 75 years, usually after the murder of their predecessor. The Praetorian Guard—the emperor’s personal bodyguards—assassinated and installed new sovereigns at will, and once even auctioned the spot off to the highest bidder. The political rot also extended to the Roman Senate, which failed to temper the excesses of the emperors due to its own widespread corruption and incompetence. As the situation worsened, civic pride waned and many Roman citizens lost trust in their leadership.

6. The arrival of the Huns and the migration of the Barbarian tribes
The Barbarian attacks on Rome partially stemmed from a mass migration caused by the Huns’ invasion of Europe in the late fourth century. When these Eurasian warriors rampaged through northern Europe, they drove many Germanic tribes to the borders of the Roman Empire. The Romans grudgingly allowed members of the Visigoth tribe to cross south of the Danube and into the safety of Roman territory, but they treated them with extreme cruelty. According to the historian Ammianus Marcellinus, Roman officials even forced the starving Goths to trade their children into slavery in exchange for dog meat. In brutalizing the Goths, the Romans created a dangerous enemy within their own borders. When the oppression became too much to bear, the Goths rose up in revolt and eventually routed a Roman army and killed the Eastern Emperor Valens during the Battle of Adrianople in A.D. 378. The shocked Romans negotiated a flimsy peace with the barbarians, but the truce unraveled in 410, when the Goth King Alaric moved west and sacked Rome. With the Western Empire weakened, Germanic tribes like the Vandals and the Saxons were able to surge across its borders and occupy Britain, Spain and North Africa.

7. Christianity and the loss of traditional values
The decline of Rome dovetailed with the spread of Christianity, and some have argued that the rise of a new faith helped contribute to the empire’s fall. The Edict of Milan legalized Christianity in 313, and it later became the state religion in 380. These decrees ended centuries of persecution, but they may have also eroded the traditional Roman values system. Christianity displaced the polytheistic Roman religion, which viewed the emperor as having a divine status, and also shifted focus away from the glory of the state and onto a sole deity. Meanwhile, popes and other church eladers took an increased role in political affairs, further complicating governance. The 18th-century historian Edward Gibbon was the most famous proponent of this theory, but his take has since been widely criticized. While the spread of Christianity may have played a small role in curbing Roman civic virtue, most scholars now argue that its influence paled in comparison to military, economic and administrative factors.

8. Weakening of the Roman legions
For most of its history, Rome’s military was the envy of the ancient world. But during the decline, the makeup of the once mighty legions began to change. Unable to recruit enough soldiers from the Roman citizenry, emperors like Diocletian and Constantine began hiring foreign mercenaries to prop up their armies. The ranks of the legions eventually swelled with Germanic Goths and other barbarians, so much so that Romans began using the Latin word “barbarus” in place of “soldier.” While these Germanic soldiers of fortune proved to be fierce warriors, they also had little or no loyalty to the empire, and their power-hungry officers often turned against their Roman employers. In fact, many of the barbarians who sacked the city of Rome and brought down the Western Empire had earned their military stripes while serving in the Roman legions.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1. การรุกรานจากอนารยชนเผ่าทฤษฎีตรงไปตรงมามากที่สุดในตะวันตกของกรุงโรมล่มสลายหมุดฤดูใบไม้ร่วงบนสายสูญเสียทหารที่ยั่งยืนกับกองกำลังภายนอก โรมมีราพันเซลกับเผ่าตระกูลศตวรรษ แต่ โดย 300s "อนารยชน" กลุ่มเช่นชาวกอทที่มี encroached เหนือเส้นขอบของจักรวรรดิ ชาวโรมัน weathered ตระกูลที่อัพไรซิ่งในศตวรรษสี่สาย แต่ใน 410 Alaric Visigoth กษัตริย์เรียบร้อยแล้วไล่ออกเมืองโรม อาณาจักรใช้ถัดไปหลายทศวรรษที่ผ่านมาภายใต้ความเสี่ยงคงก่อนที่ "เมืองอีเทอร์นอล" ถูกเอกชนอีกครั้งใน 455 แวนดัลในเวลานี้ สุดท้าย 476 ผู้นำตระกูล Odoacer แบ่งระยะการกบฏ และ deposed Augustulus รอมิวลุจักรพรรดิ จากนั้น จักรพรรดิโรมันไม่ต้องครับกฎจากโพสต์ในอิตาลี นำจักรวรรดิตะวันตกหลายการ 476 เป็นปีรับความเดือดร้อนของ deathblow2. เศรษฐกิจและ overreliance บนแรงงานทาสแม้เป็นโรมภายใต้การโจมตีจากกองกำลังภายนอก มันถูกยังผุจากภายใน ด้วยวิกฤตทางการเงินอย่างรุนแรง สงครามคงและการ overspending มีมาก lightened เงินกองทุนที่อิมพีเรียล และกดขี่ภาษีและอัตราเงินเฟ้อที่มี widened ของช่องว่างระหว่างคนรวยและคนจน ในหวังของการหลีกเลี่ยงการ taxman สมาชิกของชนชั้นมั่งคั่งมากมีแม้หนีไปชนบท และตั้ง fiefdoms อิสระ ในเวลาเดียวกัน อาณาจักรมี rocked โดยดุลแรงงาน เศรษฐกิจของกรุงโรมขึ้นอยู่กับทาสไปจนถึงเขตของ และทำงานเป็นช่างฝีมือ และทางทหารอาจมีให้บริการอีกสดของคนตุ้นการทำงาน แต่เมื่อขยายพื้นสะดุดหยุดชะงักในศตวรรษที่สอง อุปทานของโรมของทาสและสมบัติอื่น ๆ สงครามเริ่มแห้ง ระเบิดต่อมาในศตวรรษห้า เมื่อแวนดัลในแอฟริกาเหนืออ้าง และเริ่มควบค้าของจักรวรรดิ โดย prowling เมดิเตอร์เรเนียนที่เป็นโจรสลัด Faltering ของเศรษฐกิจและการผลิตเชิงพาณิชย์ และเกษตรตกต่ำ อาณาจักรเริ่มสูญเสียจับในยุโรป3. การเพิ่มขึ้นของจักรวรรดิตะวันออกชะตากรรมของตะวันตกโรมถูกปิดผนึกในศตวรรษที่สามสาย เมื่อ Diocletian จักรพรรดิแบ่งอาณาจักรเป็นสองซีกบางส่วน — จักรวรรดิตะวันตกนั่งในเมืองมิลาน และอาณาจักรตะวันออกใน Byzantium ภายหลังเรียกว่าเปิล ส่วนทำอาณาจักร governable ได้ง่ายขึ้นในระยะสั้น ได้เวลา สองซีกกันลอย ตะวันออกและตะวันตกไม่สามารถเพียงพอทำงานร่วมกันเพื่อต่อสู้นอกคุกคาม และทั้งสองมักจะ squabbled ทรัพยากรและความช่วยเหลือทางทหาร เป็นอ่าว widened ส่วนใหญ่พูดภาษากรีกตะวันออกอาณาจักรเติบโตมั่งคั่งในขณะที่ตะวันตกพูดภาษาละตินเสด็จไปยังวิกฤตเศรษฐกิจ สำคัญที่สุด ความแข็งแรงของจักรวรรดิตะวันออกเสิร์ฟให้สำราญอนารยชนรุกรานทางตะวันตก จักรพรรดิหเหมือนคอนสแตนตินมั่นใจว่า เมืองเปิลธาตุ และ รักษาดี แต่อิตาลี และเมืองโรม — ซึ่งเพียงมีค่าสัญลักษณ์ต่าง ๆ ในภาคตะวันออก — ถูกซ้ายเสี่ยง โครงสร้างทางการเมืองตะวันตกจะแตกสลายในที่สุดในศตวรรษห้า แต่จักรวรรดิตะวันออกทนในบางรูปแบบในอีกพันปีก่อนถูกจมโดยจักรวรรดิออตโตมันใน 19434. overexpansion และทหาร overspendingความสูง จักรวรรดิโรมันยืดจากมหาสมุทรแอตแลนติกไปทางแม่น้ำแม่น้ำยูเฟรทีสในตะวันออกกลาง แต่ความรู้สึกอาจยังมีความหายนะ ด้วยเช่นใหญ่เขตเพื่อควบคุม อาณาจักรต้องเผชิญกับฝันร้ายที่บริหาร และ logistical แม้จะ มีระบบของถนนแห่ง ชาวโรมันไม่สามารถสื่อสารได้อย่างรวดเร็ว หรือมีประสิทธิภาพเพียงพอที่จะจัดการอาจมอบอำนาจ โรมต่อสู้รวบรวมกำลังพลและทรัพยากรเพียงพอเพื่อปกป้องของภูมิจากฝ่ายท้องถิ่น และ นอกโจมตี และ ศตวรรษที่สองจักรพรรดิเฮเดรียนถูกบังคับให้สร้างผนังของเขามีชื่อเสียงในสหราชอาณาจักรเพียงเพื่อให้ศัตรูที่อ่าว เป็นเงินมาก ขึ้นที่ funneled เป็นค่าบำรุงรักษากองทัพของจักรวรรดิ ชะลอตัวความก้าวหน้าทางเทคโนโลยี และโครงสร้างพื้นฐานของพลเมืองของกรุงโรมตกเป็นโทรม5. รัฐบาลทุจริตและความไม่แน่นอนทางการเมืองถ้าความกว้างใหญ่ของกรุงโรมทำให้มันยากที่จะควบคุม ไม่มีประสิทธิภาพ และสอดคล้อง ภาวะผู้นำเท่านั้นบริการการขยายปัญหา กำลังจักรพรรดิโรมันเสมอได้งานโดยเฉพาะอย่างยิ่งอันตราย แต่ในระหว่างศตวรรษที่สอง และสาม เป็น tumultuous มันเกือบกลายเป็นประโยคตาย กาลียุคกระตุกอาณาจักรในความสับสนวุ่นวาย และมากกว่า 20 คนเอาราชบัลลังก์ในระยะเพียง 75 ปี โดยปกติหลังจากฆ่ารุ่นก่อนของพวกเขา เพรทอเรียน — ปืนส่วนตัวของจักรพรรดิซึ่งถูกลอบปลงพระชนม์ sovereigns ใหม่ที่จะติดตั้ง และแม้แต่ครั้งเดียวประมูลจุดไปประมูลสูงสุด Rot เมืองยัง ขยายวุฒิสภาโรมัน ซึ่งไม่ผ่านการ temper excesses จักรพรรดิทุจริตอย่างกว้างขวางและ incompetence ของตัวเอง เป็นสถานการณ์ worsened ไพรด์พลเมือง waned และพลเมืองโรมันมากสูญเสียความน่าเชื่อถือในการเป็นผู้นำ6. การมาถึงของชาวฮันและการย้ายถิ่นของชนเผ่าอนารยชนโจมตีช่องว่างในโรมบางส่วนดังจากการย้ายมวลที่เกิดจากการรุกรานของชาวฮันของยุโรปในศตวรรษสี่สาย เมื่อนักรบเหล่านี้นก rampaged ผ่านยุโรปเหนือ พวกเขาขับรถหลายเผ่าตระกูลเส้นขอบของจักรวรรดิโรมัน ชาวโรมันได้ grudgingly สมาชิกของเผ่า Visigoth ข้าม จากแม่น้ำดานูบ และ เป็นความปลอดภัยของดินแดนโรมัน แต่พวกเขารักษา ด้วยโหดมาก ตามที่นักประวัติศาสตร์ Ammianus Marcellinus เจ้าหน้าที่โรมันบังคับให้ชาวกอท starving ค้าเด็กไปเป็นทาสเพื่อแลกกับเนื้อสุนัขได้ ใน brutalizing ชาวกอท โรมที่สร้างศัตรูอันตรายภายในตน เมื่อกดขี่กลายเป็นมากเกินไปต้องแบก ชาวกอทลุกขึ้นในกบฏ และในที่สุดส่งกองทัพโรมัน และฆ่า Valens จักรพรรดิภาคตะวันออกระหว่างการต่อสู้ Adrianople ในคศ. 378 ชาวโรมันตกใจเจรจาสันติภาพ flimsy กับอนารยชน แต่การพักรบ unraveled 410, Alaric คิง Goth ย้ายไปทางทิศตะวันตก และไล่ออกโรม จักรวรรดิตะวันตกลดลง แวนดัลชอบตระกูลเผ่า และชาวแซกซันถูกคลื่นข้ามพรมแดนของ และครอบครองราชอาณาจักร สเปน และแอฟริกาเหนือ7. ศาสนาคริสต์และได้เสียค่าการลดลงของโรม dovetailed กับการแพร่กระจายของศาสนาคริสต์ และบางส่วนได้โต้เถียงว่า การเพิ่มขึ้นของความเชื่อใหม่ช่วยให้การตกของจักรวรรดิ พระบรมราชโองการมิลาน legalized คริสเตียน 313 และมันได้กลายเป็นศาสนารัฐใน 380 ในภายหลัง กฎเกณฑ์เหล่านี้สิ้นสุดศตวรรษของการประหัตประหาร แต่พวกเขาอาจได้ยังเกิดระบบค่าโรมันดั้งเดิม ศาสนาคริสต์พลัดถิ่นปะปนโรมันศาสนา ดูว่ามีสถานะเป็นพระเจ้าจักรพรรดิ และยัง เปลี่ยนโฟกัสจากพระสิริ ของรัฐ และ ลงพระเจ้าแต่เพียงผู้เดียว ในขณะเดียวกัน พระสันตะปาปาและ eladers คริสตจักรอื่น ๆ เอามีบทบาทเพิ่มขึ้นในกิจการทางการเมือง complicating กำกับดูแลต่อไป Proponent ที่มีชื่อเสียงที่สุดของทฤษฎีนี้มีนักประวัติศาสตร์สมัยศตวรรษที่ 18 เอ็ดเวิร์ดกิบบอน แต่เขาใช้เวลาตั้งแต่ได้รับการวิพากษ์วิจารณ์อย่างกว้างขวาง ในขณะที่การขยายตัวของศาสนาอาจมีบทบาทเล็ก ๆ ในกำเนิดคุณธรรมพลเมืองโรมัน นักวิชาการส่วนมากตอนนี้โต้แย้งว่า อิทธิพล paled โดยการทหาร เศรษฐกิจ และบริหารปัจจัย8. การลดลงของ legions โรมันสำหรับส่วนมากของประวัติศาสตร์ ทหารของกรุงโรมได้เป็นอิจฉาของโลกโบราณ แต่ในระหว่างการลดลง การแต่งหน้าของ legions ครั้งยิ่งใหญ่ก็เริ่มเปลี่ยนแปลง ไม่สามารถรับสมัครทหารเพียงพอจากมาโรมัน จักรพรรดิหชอบ Diocletian และคอนสแตนตินเริ่มจ้างทหารรับจ้างต่างประเทศเพื่อรองรับกองทัพของพวกเขา ยศของ legions สุด swelled กับชาวกอทตระกูลอนารยชนอื่น ๆ มากเพื่อให้ชาวโรมันเริ่มใช้คำว่าละติน "barbarus" แทนที่ "ทหาร" ในขณะที่ฟอร์จูนของทหารตระกูลเหล่านี้พิสูจน์แล้วว่าเป็นนักรบที่ดุร้าย พวกเขามีน้อย หรือไม่มีความจงรักภักดีกับอาณาจักร เจ้าหน้าที่ใช้กำลังไฟมักจะใช้งานกับนายจ้างโรมัน ในความเป็นจริง อนารยชนที่ไล่ออกเมืองโรม และนำลงจักรวรรดิตะวันตก มากมายได้รับของลายทหารขณะให้บริการในแบบโรมัน legions

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1. การรุกรานจากชนเผ่าอนารยชน
ทฤษฎีตรงไปตรงมามากที่สุดสำหรับการล่มสลายทางทิศตะวันตกของกรุงโรมหมุดฤดูใบไม้ร่วงในสตริงของการสูญเสียทหารไว้กับกองกำลังนอก โรมได้พันกันกับชนเผ่าดั้งเดิมมานานหลายศตวรรษ แต่ 300s "เถื่อน" กลุ่มที่ชอบ Goths ได้ล้ำเกินขอบเขตของจักรวรรดิ ชาวโรมันสภาพจลาจลดั้งเดิมในช่วงปลายศตวรรษที่สี่ แต่ใน 410 Visigoth คิง Alaric ประสบความสำเร็จไล่เมืองของกรุงโรม เอ็มไพร์ใช้เวลาหลายทศวรรษที่ผ่านมาภายใต้การคุกคามอย่างต่อเนื่องก่อนที่ "นิรันดร์ซิตี้" บุกเข้าไปอีกครั้งใน 455 คราวนี้ป่าเถื่อน สุดท้ายใน 476 ผู้นำเยอรมันเดเซอร์ฉากการประท้วงและขับไล่จักรพรรดิโรมูลัส Augustulus จากนั้นไม่มีจักรพรรดิโรมันจะเคยอีกครั้งจากกฎการโพสต์ในอิตาลีชั้นนำหลายคนกล่าวถึง 476 ปีจักรวรรดิตะวันตกได้รับความเดือดร้อนของ Deathblow. 2 ปัญหาเศรษฐกิจและ overreliance แรงงานทาสแม้ในขณะที่กรุงโรมเป็นภายใต้การโจมตีจากกองกำลังนอกมันก็พังจากภายในขอบคุณวิกฤตทางการเงินอย่างรุนแรง สงครามอย่างต่อเนื่องและฟุ้งเฟ้อได้ลดหย่อนเงินกองทุนอย่างมีนัยสำคัญของจักรพรรดิและภาษีอากรที่กดขี่และอัตราเงินเฟ้อได้กว้างช่องว่างระหว่างคนรวยและคนจน ในความหวังของการหลีกเลี่ยง taxman สมาชิกหลายคนของชั้นเรียนที่ร่ำรวยได้หนีไปถึงชนบทและการตั้งค่า fiefdoms อิสระ ในเวลาเดียวกันจักรวรรดิถูกโยกจากการขาดดุลแรงงาน เศรษฐกิจของกรุงโรมขึ้นอยู่กับทาสจนถึงทุ่งนาและทำงานเป็นช่างฝีมือและกำลังทหารของตนอาจจะได้ให้ประเพณีไหลบ่าเข้ามาใหม่ของประชาชนเสียทีที่จะใส่ไปทำงาน แต่เมื่อการขยายตัวของพื้นดินต้องหยุดชะงักในศตวรรษที่สองและอุปทานของกรุงโรมของพวกทาสและสมบัติสงครามอื่น ๆ เริ่มที่จะแห้งขึ้น ระเบิดต่อมาในศตวรรษที่สิบห้าเมื่อป่าเถื่อนอ้างแอฟริกาเหนือและเริ่มกระทบกับการค้าอาณาจักรโดยการเดินด้อม ๆ มองทะเลเมดิเตอร์เรเนียนเป็นโจรสลัด ด้วยเที่ยงเศรษฐกิจและการผลิตการค้าและการเกษตรลดลงเอ็มไพร์เริ่มที่จะสูญเสียการยึดเกาะของตนในยุโรป. 3 การเพิ่มขึ้นของจักรวรรดิตะวันออกชะตากรรมของเวสเทิร์โรมถูกปิดผนึกไว้บางส่วนในช่วงปลายศตวรรษที่สามเมื่อจักรพรรดิเชียแบ่งจักรวรรดิออกเป็นสองส่วนที่เอ็มไพร์สเทิร์นนั่งอยู่ในเมืองมิลานและจักรวรรดิตะวันออกไบแซนเทียมที่รู้จักกันในภายหลัง เป็นคอนสแตนติ ส่วนที่ทำให้จักรวรรดิได้ง่ายขึ้น governable ในระยะสั้น แต่เมื่อเวลาผ่านไปสองส่วนแยกกัน ตะวันออกและตะวันตกไม่เพียงพอทำงานร่วมกันเพื่อต่อสู้กับภัยคุกคามภายนอกและทั้งสองมักจะทะเลาะมากกว่าทรัพยากรและการช่วยเหลือทางทหาร ในฐานะที่เป็นอ่าวกว้างส่วนใหญ่พูดภาษากรีกตะวันออกจักรวรรดิเติบโตความมั่งคั่งในขณะที่พูดภาษาลาตินเวสต์ลงไปสู่วิกฤตเศรษฐกิจ สิ่งสำคัญที่สุดคือความแข็งแรงของจักรวรรดิตะวันออกทำหน้าที่ในการเบี่ยงเบนความสนใจอนารยชนรุกรานไปทางทิศตะวันตก จักรพรรดิคอนสแตนติเช่นทำให้มั่นใจได้ว่าเมืองอิสตันบูลเป็นคนจัดการและรักษาดี แต่อิตาลีและกรุงโรมซึ่งมีเพียงค่าสัญลักษณ์สำหรับหลาย ๆ คนในภาคตะวันออก-ถูกทิ้งที่มีช่องโหว่ โครงสร้างทางการเมืองตะวันตกในที่สุดก็จะสลายตัวไปในศตวรรษที่สิบห้า แต่จักรวรรดิตะวันออกทนในบางรูปแบบอีกพันกว่าปีก่อนที่จะถูกครอบงำโดยจักรวรรดิออตโตใน 1400s. 4 overexpansion และการทหาร overspending ที่ระดับความสูงของจักรวรรดิโรมันยื่นออกมาจากมหาสมุทรแอตแลนติกไปตลอดทางจนถึงแม่น้ำยูเฟรติสในตะวันออกกลาง แต่ยิ่งใหญ่ของมันอาจจะยังได้รับความพินาศ ด้วยเช่นพื้นที่กว้างใหญ่ในการปกครองอาณาจักรที่ต้องเผชิญกับฝันร้ายในการบริหารและจิสติกส์ ถึงแม้จะมีระบบถนนที่ยอดเยี่ยมของพวกเขาชาวโรมันไม่สามารถที่จะสื่อสารได้อย่างรวดเร็วหรือมีประสิทธิภาพเพียงพอที่จะจัดการการถือครองของพวกเขา โรมพยายามที่จะผนึกกำลังทหารและทรัพยากรเพียงพอที่จะปกป้องพรมแดนจากการก่อกบฏในท้องถิ่นและการโจมตีนอกและในศตวรรษที่สองจักรพรรดิเฮเดรียถูกบังคับให้สร้างกำแพงที่มีชื่อเสียงของเขาในอังกฤษเพียงเพื่อให้ศัตรูที่อ่าว ในฐานะที่เป็นเงินมากขึ้นและถูกลงในคลีนิคค่าบำรุงรักษาทหารของจักรวรรดิ, ชะลอความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีและโครงสร้างพื้นฐานทางแพ่งของกรุงโรมทรุดโทรมลง. 5 การทุจริตของรัฐบาลและความไม่แน่นอนทางการเมืองถ้าขนาดที่แท้จริงของกรุงโรมทำให้มันเป็นเรื่องยากที่จะควบคุมความเป็นผู้นำไม่ได้ผลและไม่สอดคล้องกันเพียงทำหน้าที่เพื่อขยายปัญหา ถูกจักรพรรดิโรมันเคยทำงานที่เป็นอันตรายโดยเฉพาะอย่างยิ่ง แต่ในช่วงป่วนศตวรรษที่สองและสามก็เกือบกลายเป็นโทษประหารชีวิต สงครามกลางเมืองผลักอาณาจักรในความสับสนวุ่นวายและอื่น ๆ กว่า 20 คนนั่งบัลลังก์ในช่วงเพียง 75 ปีที่ผ่านมามักจะเกิดหลังจากการตายของบรรพบุรุษของพวกเขา จักรพรรดิกองกำลังรักษาความปลอดภัยที่บอดี้การ์ดส่วนตัวของ-ลอบสังหารกษัตริย์และติดตั้งใหม่ที่จะและเมื่อประมูลแม้แต่จุดปิดที่ประมูลสูงสุด เน่าทางการเมืองนอกจากนี้ยังขยายไปยังวุฒิสภาโรมันซึ่งล้มเหลวในการควบคุมอารมณ์ความตะกละของจักรพรรดิเนื่องจากการทุจริตของตัวเองอย่างกว้างขวางและไร้ความสามารถ ขณะที่สถานการณ์แย่ลงความภูมิใจจางหายไปและประชาชนโรมันหลายสูญเสียความไว้วางใจในการเป็นผู้นำของพวกเขา. 6 การมาถึงของฮั่นและการย้ายถิ่นของชนเผ่าอนารยชนโจมตีเถื่อนในกรุงโรมบางส่วนเกิดจากการอพยพย้ายถิ่นที่เกิดจากการบุกรุกฮั่นของยุโรปในช่วงปลายศตวรรษที่สี่ เมื่อนักรบตระเวนเอเชียเหล่านี้ผ่านทางตอนเหนือของยุโรปพวกเขาขับรถชนเผ่าดั้งเดิมจำนวนมากที่ชายแดนของจักรวรรดิโรมัน ชาวโรมันอย่างเสียไม่ได้รับอนุญาตให้สมาชิกของชนเผ่า Visigoth ที่จะข้ามทางตอนใต้ของแม่น้ำดานูบและเข้าไปในความปลอดภัยของอาณาจักรโรมัน แต่พวกเขาได้รับการรักษาพวกเขาด้วยความโหดร้ายรุนแรง ตามประวัติศาสตร์มิอา Marcellinus เจ้าหน้าที่โรมันแม้กระทั่งบังคับ Goths อดอาหารเพื่อการค้าเด็กของพวกเขาเป็นทาสในการแลกเปลี่ยนสำหรับเนื้อสุนัข ใน brutalizing Goths ชาวโรมันสร้างศัตรูอันตรายภายในขอบเขตดินแดนของตัวเอง เมื่อกดขี่กลายเป็นมากเกินไปที่จะแบก Goths ลุกขึ้นในการประท้วงและในที่สุดก็ส่งกองทัพโรมันและฆ่าจักรพรรดิตะวันออกเลนส์ระหว่างรบเปิลในปี ค.ศ. 378 ชาวโรมันตกใจเจรจาสันติภาพกับบอบบางป่าเถื่อน แต่การสู้รบ หลุด 410 เมื่อชาวเยอรมันคิง Alaric เคลื่อนไปทางตะวันตกและไล่โรม กับจักรวรรดิตะวันตกอ่อนแอชนเผ่าดั้งเดิมเช่นป่าเถื่อนและแอกซอนก็สามารถที่จะกระชากข้ามพรมแดนและครอบครองอังกฤษ, สเปนและแอฟริกาเหนือ. 7 ศาสนาคริสต์และการสูญเสียของค่านิยมดั้งเดิมของกรุงโรมลดลงสอดคล้องกับการแพร่กระจายของศาสนาคริสต์และบางคนแย้งว่าการเพิ่มขึ้นของความเชื่อใหม่ที่ช่วยให้นำไปสู่การล่มสลายของจักรวรรดิ พระราชกฤษฎีกาแห่งมิลาน legalized ศาสนาคริสต์ใน 313 และต่อมากลายเป็นศาสนาประจำชาติใน 380 ในนามเหล่านี้สิ้นสุดศตวรรษของการประหัตประหาร แต่พวกเขาอาจจะยังกัดเซาะระบบค่าโรมันแบบดั้งเดิม ศาสนาคริสต์พลัดถิ่นศาสนาโรมัน polytheistic ซึ่งจักรพรรดิดูว่ามีสถานะที่สูงส่งและยังเปลี่ยนโฟกัสห่างจากพระสิริของรัฐและเข้าสู่เทพ แต่เพียงผู้เดียว ในขณะที่พระสันตะปาปาและ eladers คริสตจักรอื่น ๆ เอาบทบาทที่เพิ่มขึ้นในทางการเมืองต่อการกำกับดูแลแทรกซ้อน ประวัติศาสตร์ศตวรรษที่ 18 เอ็ดเวิร์ดชะนีเป็นนักแสดงที่มีชื่อเสียงที่สุดของทฤษฎีนี้ แต่ใช้เวลาของเขาได้รับการวิพากษ์วิจารณ์อย่างกว้างขวาง ในขณะที่การแพร่กระจายของศาสนาคริสต์อาจมีบทบาทเล็ก ๆ ในการเหนี่ยวรั้งคุณธรรมของพลเมืองโรมันนักวิชาการส่วนใหญ่ในขณะนี้ยืนยันว่าอิทธิพลของ paled ในการเปรียบเทียบกับทหารปัจจัยทางเศรษฐกิจและการบริหาร. 8 การลดลงของโรมันพยุหเสนาสำหรับส่วนมากของประวัติศาสตร์ทางทหารของกรุงโรมเป็นที่อิจฉาของโลกยุคโบราณ แต่ในระหว่างการลดลงของการแต่งหน้าของพยุหเสนาอันยิ่งใหญ่ครั้งเดียวก็เริ่มเปลี่ยนแปลงไป ไม่สามารถที่จะรับสมัครทหารเพียงพอจากพลเมืองโรมันเช่นจักรพรรดิเชียนและคอนสแตนติเริ่มจ้างทหารรับจ้างต่างประเทศจะประคับประคองกองทัพของตน การจัดอันดับของพยุหเสนาพองในที่สุดก็มี Goths ดั้งเดิมและป่าเถื่อนอื่น ๆ มากเพื่อให้ชาวโรมันเริ่มใช้คำภาษาละติน "Barbarus" ในสถานที่ของ "ทหาร." ในขณะที่เหล่าทหารดั้งเดิมของความโชคพิสูจน์แล้วว่าเป็นนักรบที่รุนแรงพวกเขายังมีน้อย หรือความจงรักภักดีต่ออาณาจักรไม่และเจ้าหน้าที่กำลังหิวของพวกเขามักจะหันกับนายจ้างของพวกเขาโรมัน ในความเป็นจริงหลายคนป่าเถื่อนที่ไล่เมืองของกรุงโรมและนำมาลงจักรวรรดิตะวันตกได้รับลายทหารของพวกเขาในขณะที่การให้บริการในโรมันพยุหเสนา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1 . การรุกรานของชนเผ่าอนารยชน
ทฤษฎีตรงไปตรงมาที่สุดสำหรับยุบตะวันตกโรม หมุดฤดูใบไม้ร่วงในสตริงของทหารขาดทุนอย่างต่อเนื่องกับกองกำลังภายนอก โรมมีอีนุงตุงนังกับชนเผ่าดั้งเดิม มานานหลายศตวรรษ แต่โดย 280 " กลุ่มอนารยชน " เหมือนอาดัมมีการบุกรุกเกินกว่าพรมแดนของจักรวรรดิ ชาวโรมันในสภาพจลาจลเชื้อชาติเยอรมันในศตวรรษที่สี่สายแต่ใน 410 โดยวิซิกอธกษัตริย์อลาริคเรียบร้อยแล้วไล่ออกเมืองของกรุงโรม จักรวรรดิใช้เวลาอีกหลายสิบปีภายใต้การคุกคามคงที่ก่อน " เมือง " นิรันดร์บุกอีกครั้งใน 455 , เวลานี้ โดยไป สุดท้าย ในตอนนี้ ผู้นำเยอรมันในก่อการกบฏจักรพรรดิ และปลดจักรพรรดิโรมิวลัส ออกัสตัส . หลังจากนั้น ก็ไม่มีจักรพรรดิโรมันจะอีกกฎจากการโพสต์ในอิตาลีชั้นนํามากมายไม่เหมือนเป็นปีของจักรวรรดิตะวันตกประสบหายนะแห่งความตาย

2 เศรษฐกิจและปัญหา overreliance ในแรงงานทาส
แม้แต่กรุงโรมอยู่ภายใต้การโจมตีจากกองกำลังภายนอก นอกจากนี้ยังละลาย จากภายในด้วยรุนแรงกว่าวิกฤตการณ์ทางการเงิน . สงครามคงที่และการเปรียบเทียบเงินกองทุนลดหย่อนอิมพีเรียล ,และภาษีอากรกดขี่และอัตราเงินเฟ้อได้กว้างขึ้นช่องว่างระหว่างคนรวยและคนจน ในความหวังของการหลีกเลี่ยงแล้ว สมาชิกหลายคนของชนชั้นร่ำรวยก็หนีไปอยู่ต่างจังหวัด และตั้ง fiefdoms อิสระ ในเวลาเดียวกัน , จักรวรรดิถูกโยกโดยแรงงานที่ติดลบ เศรษฐกิจของกรุงโรมขึ้นอยู่กับทาสจนงานสาขาและเป็นช่างฝีมือและทหารอาจจะมีประเพณีให้ไหลสดเอาชนะประชาชนที่จะใส่ไปทำงาน แต่เมื่อขยายพื้นเพื่อหยุดในศตวรรษที่สองของโรม อุปทานของทาสและสมบัติสงครามอื่นเริ่มแห้งแล้ว ระเบิดเพิ่มเติมเข้ามาในศตวรรษที่ 5 เมื่อไปอ้างว่าแอฟริกาเหนือและเริ่มกระทบการค้าของจักรวรรดิโดย prowling ทะเลเมดิเตอร์เรเนียนเป็นโจรสลัดกับเศรษฐกิจของความไม่เที่ยง และการผลิตเชิงพาณิชย์ และเกษตรลดลง อาณาจักรนี้เริ่มที่จะสูญเสียมือของยุโรป .

3 การเพิ่มขึ้นของจักรวรรดิตะวันออก
โชคชะตาของตะวันตกกรุงโรมบางส่วนปิดผนึกในศตวรรษที่สามสาย เมื่อจักรพรรดิไดโอคลีเชียนแบ่งจักรวรรดิออกเป็นสองซีกตะวันตกจักรวรรดินั่งอยู่ในเมืองมิลาน และภาคตะวันออกของอาณาจักรใน Byzantium ,ต่อมาเรียกว่า คอนสแตนติ . ส่วนที่ทำให้จักรวรรดิได้อย่างง่ายดาย governable มากขึ้นในระยะสั้น แต่เมื่อเวลาผ่านไป ทั้งสองส่วนแยกทางกัน ตะวันออกและตะวันตกล้มเหลวในการสรุปงานร่วมกันเพื่อต่อสู้กับภัยคุกคามภายนอกและทั้งสองมักจะ squabbled เหนือทรัพยากร และความช่วยเหลือทางทหาร เป็นอ่าวเบิกกว้าง ,ส่วนใหญ่พูดในอาณาจักรกรีกตะวันออกเติบโตความมั่งคั่ง ในขณะที่พูดภาษาละตินตะวันตกตกสู่ภาวะวิกฤตเศรษฐกิจ ที่สำคัญที่สุดคือความเข้มแข็งของจักรวรรดิตะวันออกเสิร์ฟเพื่อเบี่ยงเบนการรุกรานของอนารยชนไปทางทิศตะวันตก จักรพรรดิคอนแสตนติน เช่นว่าเมืองคอนสแตนติโนเปิลเป็นป้อมและชั่งใจแต่อิตาลีและเมืองของกรุงโรมซึ่งมีมูลค่าเชิงสัญลักษณ์หลายทางทิศตะวันออกเหลืออ่อนแอ โครงสร้างทางการเมืองแบบตะวันตกจะล่มสลายในที่สุดในศตวรรษที่ห้า แต่จักรวรรดิตะวันออกทนในบางรูปแบบอีก 1000 ปี ก่อนจะถูกจมโดยจักรวรรดิออตโตมันใน 1400s .

4 . overexpansion และทหาร overspending
ที่ความสูงของจักรวรรดิโรมันขยายจากมหาสมุทรแอตแลนติกไปทางแม่น้ำอันเป็นที่รักในตะวันออกกลาง แต่บารมีอาจได้รับความหายนะของ ด้วยเช่นมากมายดินแดนในการปกครอง , อาณาจักรประสบการบริหารและฝันร้าย จิสติกส์ แม้แต่กับระบบถนนที่ดีเยี่ยมของพวกเขาโรมไม่สามารถที่จะสื่อสารได้อย่างรวดเร็วหรือมีประสิทธิภาพเพียงพอที่จะจัดการกับพวกเขาถือครองโรมต่อสู้จอมพลทหารเพียงพอและทรัพยากร เพื่อปกป้องเขตแดนจากการก่อกบฏท้องถิ่นและภายนอกโจมตีและโดยศตวรรษที่สองจักรพรรดิฮาเดรียนถูกบังคับให้สร้างผนังที่มีชื่อเสียงของเขาในอังกฤษเพื่อให้ศัตรูที่อ่าว เป็นเงินทุนเพิ่มเติม และเพิ่มเติมถูกกักใน upkeep ทหารของจักรวรรดิความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีทำให้กรุงโรมตกอยู่ในสงครามกลางเมืองและโครงสร้างพื้นฐานทรุดโทรม

5 การทุจริตของรัฐบาล และความไม่มั่นคงทางการเมือง
ถ้าโรม อิดขนาดทำให้มันยากที่จะปกครอง ไม่ได้ผล และไม่สอดคล้องกัน ผู้นำหน้าที่เพียงขยายปัญหา เป็นจักรพรรดิโรมันมักจะเป็นงานที่อันตรายอย่างยิ่งแต่ในระหว่างป่วนที่สองและสามศตวรรษมันเกือบจะกลายเป็นความตาย สงครามกลางเมืองแทงจักรวรรดิเป็นกลียุค และกว่า 20 คน ได้เป็นกษัตริย์ในช่วง 75 ปี โดยปกติหลังจากการฆาตกรรมของบรรพบุรุษของพวกเขา กองกำลังคุ้มกันจักรพรรดิส่วนตัวและบอดี้การ์ดลอบสังหารกษัตริย์ที่ติดตั้งใหม่จะและเมื่อประมูลได้จุด ปิดประมูล เน่าทางการเมืองยังขยายไปยังโรมันวุฒิสภา ซึ่งล้มเหลวที่จะอารมณ์ตะกละของจักรพรรดิเนื่องจากการทุจริตอย่างกว้างขวางของตนเองและการไร้ความสามารถ เป็นสถานการณ์เลวร้าย civic ความภาคภูมิใจ waned และหลายโรมัน ประชาชนไม่ไว้ใจผู้นำของพวกเขา .

6 การมาถึงของฮั่น และการย้ายถิ่นของ
เผ่าอนารยชนการโจมตีคนเถื่อนในกรุงโรม บางส่วนเกิดจากมวลอพยพที่เกิดจากการบุกรุกเข้า ' ของยุโรปในศตวรรษที่สี่สาย เมื่อเหล่านักรบเอเชีย rampaged ผ่านทางภาคเหนือของยุโรป พวกเขาขับรถชนเผ่าดั้งเดิมมากถึงเขตแดนของจักรวรรดิโรมัน โรมันไม่พอใจที่อนุญาตให้สมาชิกของเผ่าวิซิกอธข้ามทางตอนใต้ของแม่น้ำดานูบ และเข้าไปในความปลอดภัยของดินแดนโรมันแต่พวกเขาปฏิบัติต่อพวกเขาด้วยความรุนแรงความโหดร้าย ตามที่นักประวัติศาสตร์ ammianus มาร์เซลลินุส เจ้าหน้าที่โรมันบังคับแม้จะอดอยากอาดัมเพื่อการค้าเด็กของพวกเขาเป็นทาส เพื่อแลกกับเนื้อหมา ในการทำลาย Goths โรมันสร้างศัตรูที่อันตรายภายในพรมแดนของพวกเขาเอง เมื่อการกดขี่กลายเป็นมากเกินไปที่จะแบกGoths ลุกขึ้นต่อต้านและในที่สุดก็ถูกทหารโรมันและฆ่า valens จักรพรรดิตะวันออก ระหว่างการต่อสู้ของเอเดรียโนเปิลในปี ค.ศ. 378 . ช็อกโรมเจรจาสันติภาพที่บอบบางกับคนต่างถิ่น แต่สัญญาสงบศึก unraveled ใน 410 , เมื่อพวกกษัตริย์อลาริคย้ายตะวันตกและทำลายกรุงโรม กับตะวันตกอาณาจักรอ่อนแอชนเผ่าดั้งเดิม เหมือนพวกป่าเถื่อนและชาวแซ็กซอนได้กระชากข้ามพรมแดนของตนและครอบครองสหราชอาณาจักรสเปนและแอฟริกาเหนือ

7 ศาสนาคริสต์และการสูญเสียค่าดั้งเดิม
ลดลงของกรุงโรม dovetailed กับแพร่กระจายของศาสนาคริสต์ และบางส่วนต้องโต้เถียงว่า การเพิ่มขึ้นของความเชื่อใหม่ ช่วยสนับสนุนของจักรวรรดิล่มสลาย โดยพระราชกฤษฎีกาแห่งมิลานรับรองศาสนาคริสต์ใน 313 ,และต่อมาก็กลายเป็นศาสนาประจำชาติใน 380 . คำสั่งเหล่านี้สิ้นสุดศตวรรษของการประหัตประหาร แต่พวกเขาอาจจะยังกร่อนแบบโรมัน คุณค่าของระบบ ศาสนาคริสต์โรมันพลัดถิ่นศาสนาลัทธิพหุเทวนิยม ซึ่งดูจักรพรรดิมีสถานะศักดิ์สิทธิ์และยังปรับโฟกัสออกไปจากรัศมีของรัฐและยังเป็นพระเจ้าแต่เพียงผู้เดียว ในขณะเดียวกันพระสันตะปาปา eladers โบสถ์อื่น ๆและได้เพิ่มบทบาทในกิจการทางการเมือง เพิ่มเติมแทรกซ้อนภิบาล ศตวรรษที่ 18 นักประวัติศาสตร์เอ็ดเวิร์ดชะนีเป็นผู้แสดงที่มีชื่อเสียงที่สุดของทฤษฎีนี้ แต่เขามีตั้งแต่ถูกวิจารณ์อย่างกว้างขวาง ในขณะที่แพร่กระจายของศาสนาคริสต์อาจมีบทบาทเล็ก ๆในการเหนี่ยวรั้งโรมันพลเมืองคุณธรรมนักวิชาการส่วนใหญ่ตอนนี้เถียงที่มีอิทธิพลกับการเปรียบเทียบกับทหาร ปัจจัยทางเศรษฐกิจและการบริหาร

8 ลงของพยุหเสนาโรมัน
สำหรับส่วนใหญ่ของประวัติศาสตร์ของทหารของกรุงโรมความอิจฉาของโลกโบราณ แต่ช่วงที่ลดลง , การแต่งหน้าของพยุหเสนาครั้งยิ่งใหญ่ เริ่มเปลี่ยนไป ไม่สามารถที่จะรับสมัครทหารพอจากพลเมืองโรมัน ,จักรพรรดิไดโอคลีเชียนและ คอนสแตนติน เริ่มชอบจ้างทหารรับจ้างจากต่างประเทศเพื่อสนับสนุนกองทัพของตน การจัดอันดับของพยุหเสนาในที่สุดพองตัวด้วยความอาดัมดั้งเดิม และพวกอื่น ๆดังนั้นมากที่ โรมัน เริ่มใช้คำภาษาละติน " barbarus " ในสถานที่ของ " ทหาร " ในขณะที่เยอรมันโชคชะตาของทหารเหล่านี้พิสูจน์แล้วว่าเป็น นักรบที่ดุร้าย พวกเขายังมีความจงรักภักดีเพียงเล็กน้อยหรือไม่มีเลยในจักรวรรดิอำนาจหิวและเจ้าหน้าที่มักจะหันกับนายจ้างโรมันของเขา ในความเป็นจริงมากของอนารยชนที่ทำลายเมืองของกรุงโรมและล้มล้างจักรวรรดิตะวันตกได้รับลายทหารของพวกเขาในขณะที่ให้บริการในโรมันพยุหเสนา .