If one reads the term “internationa

If one reads the term “international” to mean “as a matter of multilateral nationto-nation
obligation,” international law does not have much to say regarding
secondary liability for trademark infringement. Nothing in the Agreement on
Trade-Related Aspects of Intellectual Property Rights (TRIPS) dictates any
particular approach to secondary liability. The trademark part of that agreement
does not speak to the issue, and the enforcement provisions in TRIPS are stated
with sufficient generality that they cannot be read to demand secondary liability,
and certainly not any specific form of secondary liability.12 The Paris Convention
(the leading pre-TRIPS treaty requiring substantive trademark protection) is
similarly silent.13 That treaty does require protection against unfair competition,
which is one way that certain countries might conceptualize what U.S. law calls
secondary liability. But the provision in question, Article 10bis, is understood to
allow countries to implement that obligation with almost unfettered discretion.14
Permitting trademark owners to sue direct infringers would seem a reasonable (if
not always the most efficient) way of protecting rights, and that is enough to satisfy
extant international obligations.
TRIPS (like the Paris Convention, more obviously) was concluded without
regard for the challenges of online activity. Thus it is not surprising that it did not
address the question of secondary liability, which has assumed far greater
prominence in the Internet age. And in the post-TRIPS climate, where political
stalemate has resulted in limited multinational treaty making, nothing since TRIPS
has advanced to an international position. Within the World Intellectual Property

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ถ้าหนึ่งอ่านคำว่า "นานาชาติ" มุ่งหมาย "เป็นเรื่องของพหุภาคี nationto ประเทศข้อผูกมัด กฎหมายระหว่างประเทศได้มากว่าเกี่ยวข้องความรับผิดชอบรองสำหรับการละเมิดเครื่องหมายการค้า ไม่มีสิ่งใดในข้อตกลงในที่เกี่ยวข้องกับการค้าด้านของปัญญาแห่งสิทธิ (เที่ยว) บอกใด ๆวิธีการเฉพาะเพื่อรับผิดชอบรอง ส่วนเครื่องหมายการค้าของข้อตกลงนั้นไม่พูดปัญหา และการบังคับที่ระบุไว้ในการเดินทางมี generality พอที่พวกเขาไม่สามารถอ่านได้จะต้องรองรับผิดชอบและแน่นอนไม่มีฟอร์มของอนุสัญญากรุงปารีสรอง liability.12เป็นการนำเที่ยวก่อนสนธิสัญญาต้องคุ้มครองเครื่องหมายการค้าเรา)ในทำนองเดียวกัน silent.13 ที่ว่า สนธิสัญญาต้องป้องกันการแข่งขันที่ไม่เป็นธรรมซึ่งเป็นวิธีหนึ่งที่บางประเทศอาจ conceptualize เรียกว่ากฎหมายสหรัฐอเมริการองรับผิด แต่เป็นเข้าใจบทบัญญัติในคำถาม บทความ 10bisทำให้ประเทศสามารถที่ข้อผูกมัดกับ discretion.14 นี่เกือบอนุญาตให้เจ้าของเครื่องหมายการค้าฟ้อง infringers โดยตรงจะดู ความเหมาะสม (ถ้าไม่ประสิทธิภาพสูงสุด) เป็นวิธีการปกป้องสิทธิ และเพียงพอเพื่อตอบสนองยังผูกพันระหว่างประเทศเดินทาง (เช่นอนุสัญญากรุงปารีส มากขึ้นแน่นอน) ได้สรุปโดยความเคารพของกิจกรรมออนไลน์ ดังนั้น จึงไม่น่าแปลกใจว่า มันไม่คำถามรองความรับผิดชอบ ซึ่งได้ถือว่าไกลมากขึ้นความโดดเด่นในยุคอินเทอร์เน็ต และ ในสภาพภูมิ อากาศหลังการเดินทาง เมืองทางตันมีผลในสนธิสัญญาสากลจำกัดที่ทำให้ ไม่นับตั้งแต่เดินทางมีขั้นสูงไปที่ตำแหน่งระหว่างประเทศ ในทรัพย์สินทางปัญญาโลก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ถ้าใครอ่านคำว่า "ต่างประเทศ" หมายถึง "เป็นเรื่องของพหุภาคี nationto ประเทศ
ภาระผูกพัน "กฎหมายต่างประเทศไม่ได้มีมากที่จะพูดเกี่ยวกับ
ความรับผิดรองสำหรับการละเมิดเครื่องหมายการค้า ไม่มีสิ่งใดในความตกลงว่าด้วย
สิทธิในการค้าที่เกี่ยวข้องกับทรัพย์สินทางปัญญา (TRIPS) สั่งการใด
วิธีการโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับความรับผิดรอง ส่วนเครื่องหมายการค้าของข้อตกลงที่
ไม่ได้พูดคุยกับปัญหาและการบังคับใช้บทบัญญัติในทริปแสดง
ทั่วไปที่เพียงพอกับการที่พวกเขาไม่สามารถอ่านได้ที่จะเรียกร้องความรับผิดรอง
และไม่แน่นอนใด ๆ รูปแบบที่เฉพาะเจาะจงของ liability.12 รองอนุสัญญากรุงปารีส
( ชั้นนำสนธิสัญญาก่อนทริปที่ต้องคุ้มครองเครื่องหมายการค้าที่สำคัญ) จะ
เหมือนกัน silent.13 สนธิสัญญาที่ไม่จำเป็นต้องมีการป้องกันการแข่งขันที่ไม่เป็นธรรม
ซึ่งเป็นหนึ่งในวิธีการที่บางประเทศอาจจะคิดในสิ่งที่กฎหมายของสหรัฐฯเรียกร้อง
ความรับผิดรอง แต่บทบัญญัติในคำถามข้อ 10bis, เป็นที่เข้าใจกัน
ช่วยให้ประเทศในการดำเนินการที่มีภาระผูกพัน discretion.14 อิสระเกือบจะ
อนุญาตให้เจ้าของเครื่องหมายการค้าจะฟ้องละเมิดโดยตรงจะดูเหมือนที่เหมาะสม (ถ้ามี
ไม่ได้เสมอที่มีประสิทธิภาพมากที่สุด) วิธีการปกป้องสิทธิและ ก็เพียงพอที่จะตอบสนองความ
พันธกรณีระหว่างประเทศที่ยังหลงเหลืออยู่.
ทริป (เช่นอนุสัญญากรุงปารีสมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด) สรุปได้โดยไม่ต้อง
คำนึงถึงความท้าทายของกิจกรรมออนไลน์ ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจว่ามันไม่ได้
อยู่ที่คำถามของความรับผิดรองซึ่งได้สันนิษฐานไกลมากขึ้น
มีชื่อเสียงในยุคอินเทอร์เน็ต และในสภาพภูมิอากาศที่โพสต์ทริปที่ทางการเมือง
ยันมีผลในการทำสนธิสัญญาข้ามชาติ จำกัด ไม่มีอะไรตั้งแต่ทริป
ได้ก้าวเข้าสู่ตำแหน่งในระดับนานาชาติ ในทรัพย์สินทางปัญญาโลก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ถ้าใครอ่านคำว่า " สากล " หมายถึง " เป็นเรื่องของแต่ละประเทศ nationto
หน้าที่ " กฎหมายระหว่างประเทศไม่ได้มีมากที่จะพูดเกี่ยวกับความรับผิดเพื่อละเมิดเครื่องหมายการค้ามัธยมศึกษา
. ไม่มีอะไรในความตกลงว่าด้วยการค้าที่เกี่ยวข้องกับ
ทรัพย์สินทางปัญญา ( TRIPS ) สั่งการใด ๆโดยเฉพาะแนวทางความรับผิดชอบ
รอง เครื่องหมายการค้าเป็นส่วนหนึ่งของข้อตกลง
ไม่ได้พูดกับปัญหา และการบังคับใช้บทบัญญัติในการเดินทางระบุ
กับสภาพทั่วไปเพียงพอที่พวกเขาไม่สามารถอ่านความต้องการความรับผิดชอบรอง
และแน่นอนว่าไม่ใช่เฉพาะใด ๆ รูปแบบของการประชุมระดับ liability.12 ปารีส
( ผู้นําทริปก่อนสนธิสัญญาที่ต้องการการป้องกันเครื่องหมายการค้าสำคัญ )
เงียบเหมือนกัน .13 เรื่องจะต้องป้องกันการแข่งขันที่ไม่ยุติธรรม
ซึ่งเป็นวิธีหนึ่งที่บางประเทศอาจจะมองว่ากฎหมายของสหรัฐฯเรียกร้อง
ความรับผิดชอบรอง แต่การให้ในคำถาม 10bis บทความ จะเข้าใจ

ให้ประเทศเพื่อใช้หนี้เกือบอิสระดุลยพินิจ 14
อนุญาตให้เจ้าของเครื่องหมายการค้าต้องฟ้องผู้ละเมิดโดยตรงน่าจะเหมาะสม ( ถ้า
ไม่เสมอวิธีที่มีประสิทธิภาพมากที่สุด ) ของการคุ้มครองสิทธิ และนั่นก็เพียงพอที่จะตอบสนองพันธกรณีระหว่างประเทศเท่าที่มีอยู่
.
ทริป ( เช่นอนุสัญญาปารีสมากขึ้นอย่างชัดเจน ) สรุปได้โดยไม่ต้องคำนึงถึงความท้าทาย
กิจกรรมออนไลน์ ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจว่ามันไม่ได้
ที่อยู่คำถามหนี้สิน รอง ซึ่งมีการสันนิษฐานว่าโดดไกลมากขึ้น
ในยุคอินเทอร์เน็ตและในการโพสต์การเดินทางสภาพภูมิอากาศที่การเมือง
ตันมีผลในสนธิสัญญาจำกัดข้ามชาติทำให้ไม่มีอะไรตั้งแต่ทริป
มีขั้นสูงเป็นตำแหน่งสากล ภายในโลกทรัพย์สินทางปัญญา