trace-element impurities, including

trace-element impurities, including how impurities are measured, why type is important, and how type can be determined using simple gemological tools. With this foundation, it then explains the application of diamond type concepts to the detection of diamond color treatments and synthetic diamonds.
BACKGROUND Having grouped diamonds in the past on the basis of their color, fluorescence, visible absorption spectra, and other properties, scientists eventually sought to organize these groupings into a formal classification system. Robertson et al. (1934, 1936) were the first to do so, dividing “colorless” diamonds into two categories on the basis of differences in their transparency to both UV (10 nm to ~400 nm) and infrared (IR; ~700 nm to 1000 µm) wavelengths. The larger group consisted of type I diamonds, which were opaque to UV radiation below ~300 nm and absorbed strongly in parts of the IR region (specifically the range 7000–20000 nm). The smaller group was composed of type II diamonds, which transmitted UV wavelengths and displayed little or no anomalous birefringence when viewed between crossed polarizers. Robertson and his colleagues thus concluded that type II diamonds were nearly “perfect” in terms of their crystal structure. Two decades later, Sutherland et al. (1954) suggested that the “less perfect” character of type I diamonds resulted from carbon atoms in the diamond structure being in an “abnormal state” and from the presence of “chemical impurities.” Their assertions proved correct when it was later determined that the differences between diamonds in these two categories were due to the presence (type I)
and apparent absence (type II) of nitrogen in the diamond structure (Kaiser and Bond, 1959). Other researchers began to note systematic relationships between the optical properties of diamonds. UV fluorescence reactions were correlated with diamond color and absorption bands seen with the prism spectroscope (Nayar, 1941a,b; Anderson, 1943a,b,c, 1962, 1963; Mitchell, 1964). Color, transparency, and luminescence properties of more than 300 diamonds were also documented by the famous scientist, Sir C. V. Raman (1944). This pioneering work on diamond color and luminescence was expanded by studies of the different IR absorption spectra produced by type I and type II diamonds (see Sutherland and Willis, 1945; Blackwell and Sutherland, 1949). These studies became the foundation for today’s use of IR spectroscopy to determine diamond type. Kaiser and Bond (1959) were the first to correlate certain characteristics (i.e., yellow coloration, blue fluorescence, and a particular IR absorption spectrum) with the presence of nitrogen impurities in type I diamonds. Other studies confirmed their findings (Anderson, 1961; Lightowlers and Dean, 1964). Shortly thereafter, Dyer et al. (1965) used IR spectroscopy to distinguish between diamonds with aggregated (type Ia) and isolated (type Ib) nitrogen atoms. The vast majority (>95%) of natural diamonds turned out to be type Ia, and only a rare few were found to be type Ib (Davies, 1977). Some of those rare type Ib diamonds showed extraordinary yellow color and corresponded to those termed canary in the gem trade (Anderson, 1962; Collins, 1980). Custers (1952, 1954) found that type II diamonds also occur very rarely in nature and proposed splitting them into two groups, IIa and IIb.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สิ่งสกปรกร่องรอยองค์ประกอบรวมถึงวิธีสิ่งสกปรกจะถูกวัดทำไมประเภทเป็นสิ่งที่สำคัญและวิธีการพิมพ์สามารถกำหนดได้โดยใช้เครื่องมือง่ายๆอัญมณี ด้วยมูลนิธินี้ก็จะอธิบายถึงการประยุกต์ใช้แนวคิดประเภทเพชรเพื่อการตรวจสอบของการรักษาสีเพชรและเพชรสังเคราะห์.
พื้นหลังมีการจัดกลุ่มเพชรในอดีตที่ผ่านมาบนพื้นฐานของสีของพวกเขา, เรืองแสง, สเปกตรัมการดูดซึมที่มองเห็นได้และคุณสมบัติอื่น ๆ ในที่สุดนักวิทยาศาสตร์ พยายามที่จะจัดระเบียบกลุ่มเหล่านี้เป็นระบบการจัดหมวดหมู่อย่างเป็นทางการ โรเบิร์ตเอตอัล (1934, 1936) เป็นคนแรกที่จะทำเช่นนั้นแบ่ง "สี" เพชรเป็นสองประเภทบนพื้นฐานของความแตกต่างในความโปร่งใสของพวกเขาทั้งรังสียูวี (10 นาโนเมตรที่จะ ~ 400 นาโนเมตร) และอินฟาเรด (IR; ~ 700 นาโนเมตรถึง 1000 ไมโครเมตร ) ความยาวคลื่น กลุ่มที่มีขนาดใหญ่ประกอบด้วยประเภทฉันเพชรซึ่งเป็นทึบรังสียูวีด้านล่าง ~ 300 นาโนเมตรและดูดซึมอย่างยิ่งในส่วนของภูมิภาค IR (เฉพาะช่วง 7,000-20,000 นาโนเมตร) กลุ่มที่มีขนาดเล็กประกอบด้วยเพชรชนิด II ซึ่งส่งความยาวคลื่นรังสียูวีและแสดงผลน้อยหรือไม่มีเลย birefringence ผิดปกติเมื่อมองข้ามระหว่างโพลาไรเซอร์ โรเบิร์ตและเพื่อนร่วมงานของเขาจึงสรุปได้ว่าเพชรชนิดที่สองเกือบ "สมบูรณ์แบบ" ในแง่ของโครงสร้างผลึกของพวกเขา สองทศวรรษที่ผ่านมาต่อมาซัท et al, (1954) ชี้ให้เห็นว่า "น้อยที่สมบูรณ์แบบ" ตัวอักษรประเภทเพชรฉันเป็นผลมาจากคาร์บอนอะตอมในโครงสร้างเพชรเป็นใน "สภาวะผิดปกติ" และจากการปรากฏตัวของ "สิ่งสกปรกสารเคมี." ยืนยันของพวกเขาได้รับการพิสูจน์ที่ถูกต้องเมื่อมันถูกกำหนดในภายหลังว่า ความแตกต่างระหว่างเพชรในทั้งสองประเภทมีกำหนดจะปรากฏตัว (ชนิด I)
และการขาดชัดเจน (ประเภทสอง) ไนโตรเจนในโครงสร้างเพชร (ไกเซอร์และบอนด์ 1959) นักวิจัยอื่น ๆ เริ่มที่จะต้องทราบความสัมพันธ์ระหว่างระบบคุณสมบัติทางแสงของเพชร ปฏิกิริยาการเรืองแสงยูวีที่มีความสัมพันธ์กับสีเพชรและวงดนตรีที่ดูดซึมมองเห็นได้ด้วยสเปกโตรสโคปปริซึม (Nayar, 1941a, B; เดอร์สัน, 1943a b, c, 1962, 1963; มิทเชลล์ 1964) สีโปร่งใสและคุณสมบัติเรืองแสงกว่า 300 เพชรได้รับการบันทึกโดยนักวิทยาศาสตร์ที่มีชื่อเสียงเซอร์ CV รามัน (1944) นี้ทำงานเป็นผู้บุกเบิกในสีเรืองแสงเพชรและได้มีการขยายการศึกษาของสเปกตรัมการดูดซึม IR ที่แตกต่างกันที่ผลิตโดยผมชนิดและประเภทเพชรครั้งที่สอง (ดูซัทและวิลลิส, 1945; Blackwell และซูเธอร์แลนด์, 1949) การศึกษาเหล่านี้ได้กลายเป็นรากฐานสำหรับการใช้งานในปัจจุบันของสเปคโทร IR เพื่อกำหนดประเภทเพชร ไกเซอร์และตราสารหนี้ (1959) เป็นครั้งแรกที่จะมีความสัมพันธ์ลักษณะบางอย่าง (เช่นสีเหลืองเรืองแสงสีฟ้าและโดยเฉพาะอย่างยิ่งสเปกตรัมการดูดซึม IR) กับการปรากฏตัวของสิ่งสกปรกไนโตรเจนในรูปแบบที่ผมเพชร การศึกษาอื่น ๆ ได้รับการยืนยันผลการวิจัยของพวกเขา (เดอร์สัน, 1961; Lightowlers และคณบดี, 1964) หลังจากนั้นไม่นานย้อม et al, (1965) ที่ใช้สเปคโทร IR ที่จะแยกแยะระหว่างเพชรที่มีรวม (ชนิด Ia) และแยก (ชนิด Ib) อะตอมไนโตรเจน ส่วนใหญ่ (> 95%) ของเพชรธรรมชาติเปิดออกมาเป็นพิมพ์เอียและมีเพียงไม่กี่ที่หายากพบว่าเป็นชนิด Ib (เดวีส์, 1977) บางชนิดที่หายากเพชร Ib แสดงให้เห็นสีเหลืองพิเศษและตรงกับขมิ้นเรียกว่าผู้ที่อยู่ในการค้าอัญมณี (Anderson, 1962; คอลลิน, 1980) Custers (1952, 1954) พบว่าเพชรชนิดที่สองเกิดขึ้นน้อยมากในธรรมชาติและเสนอแยกพวกเขาออกเป็นสองกลุ่ม IIa และ IIb

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สิ่งสกปรกธาตุ รวมทั้งวิธีการปลอมเป็นวัด ทำไมพิมพ์เป็นสำคัญและวิธีการพิมพ์สามารถกำหนดโดยใช้เครื่องมืออัญมณีธรรมดา กับมูลนิธินี้ ก็อธิบายถึงการประยุกต์ใช้แนวคิดประเภทเพชรเพื่อตรวจหาสีเพชรวิทยา และเพชรสังเคราะห์ มีการจัดกลุ่มเพชร
ความเป็นมาในอดีตบนพื้นฐานของสีเรืองแสงของพวกเขาการดูดกลืนรังสีที่มองเห็นได้ และคุณสมบัติอื่น ๆ , นักวิทยาศาสตร์ในที่สุดพยายามที่จะจัดระเบียบกลุ่มเหล่านี้เป็นระบบการจำแนกอย่างเป็นทางการ โรเบิร์ต et al . ( พ.ศ. 2479 ) เป็นคนแรกที่ทำเช่นนั้น " เพชรไม่มีสี " แบ่งออกเป็น 2 ประเภทบนพื้นฐานของความแตกต่างในความโปร่งใสของทั้ง UV ( 10 nm ถึง ~ 400 nm ) และอินฟราเรด ( IR ; ~ 700 nm ถึง 1000 µ M ) ความยาวคลื่น .กลุ่มขนาดใหญ่ ประกอบด้วย ประเภทเพชร ซึ่งมีรังสี UV ทึบแสงให้ด้านล่าง ~ 300 nm และดูดซึมอย่างมากในส่วนของ IR ภาค ( โดยเฉพาะช่วง 7 , 000 - 20 , 000 nm ) ขนาดของกลุ่มตัวอย่างประเภท II เพชรซึ่งส่งแสง UV และแสดงผลเพียงเล็กน้อย หรือไม่มีฤทธิ์ทางชีวภาพที่เมื่อดูระหว่างข้าม polarizers .โรเบิร์ตสันและเพื่อนร่วมงานของเขา จึงสรุปได้ว่า เพชร 2 ชนิดที่เกือบสมบูรณ์แบบ " " ในแง่ของโครงสร้างผลึกของ สองทศวรรษต่อมา ซัทเทอร์แลนด์ et al . ( 1954 ) ชี้ให้เห็นว่า " ตัวละครที่สมบูรณ์แบบ " น้อยกว่าประเภทเพชรที่เกิดจากอะตอมของคาร์บอนในโครงสร้างของเพชรอยู่ใน " รัฐ " และ " ความผิดปกติจากการปรากฏตัวของสารเคมีปลอม" ยืนยันพวกเขาพิสูจน์แล้วว่าถูกต้อง เมื่อต่อมาระบุว่า ความแตกต่างระหว่างเพชรในทั้งสองประเภทได้เนื่องจากการแสดง ( Type I )
( Type II ) และแจ้งการขาดไนโตรเจนในโครงสร้างของเพชร ( ไกเซอร์และบอนด์ , 1959 ) นักวิจัยอื่น ๆเริ่มที่จะบันทึกความสัมพันธ์อย่างมีระบบระหว่างสมบัติทางแสงของเพชรUV fluorescence ปฏิกิริยา มีความสัมพันธ์กับเพชรสีและการดูดซึมวงเห็นปริซึมสเปกโตรสโคป ( เจริญ 1941a , B ; แอนเดอร์สัน 1943a , B , C , 2505 2506 ; มิทเชลล์ , 1964 ) สีเรืองแสง , ความโปร่งใส , และคุณสมบัติมากกว่า 300 เพชรยังบันทึกโดยนักวิทยาศาสตร์ที่มีชื่อเสียง ท่านซีโวลต์รามัน ( 2487 )นี้งานบุกเบิกในเพชรสีและเรืองแสงได้ขยายกิจการ โดยการศึกษาที่แตกต่างกันและการดูดกลืนรังสี ผลิตโดย ชนิด และประเภทที่ 2 เพชร ( ดู Sutherland วิลลิสและและ 1945 ; Blackwell Sutherland 1949 ) การศึกษาเหล่านี้เป็นรากฐานสำหรับวันนี้ใช้ IR spectroscopy เพื่อตรวจสอบชนิดของเพชรไกเซอร์และพันธบัตร ( 1959 ) เป็นครั้งแรกที่สัมพันธ์ลักษณะบางอย่าง ( เช่น สีเหลือง สีเรืองแสงสีฟ้าและโดยเฉพาะและการดูดซึมสเปกตรัม ) กับการปรากฏตัวของไนโตรเจนภายในประเภทเพชร การศึกษาอื่น ๆได้รับการยืนยันการค้นพบของพวกเขา ( Anderson , 1961 ; lightowlers และคณบดี , 1964 ) หลังจากนั้นไม่นาน ไดเออร์ et al .( 1965 ) ใช้ IR spectroscopy เพื่อแยกแยะระหว่างเพชรกับรวม ( ประเภท IA ) และแยกประเภท Ib ) ไนโตรเจนอะตอม ส่วนใหญ่ ( > 95% ) ของเพชรธรรมชาติ กลับกลายเป็นประเภท IA , และเพียงไม่กี่ชนิดที่หายากพบเป็น IB ( Davies , 1977 ) บางส่วนของผู้ที่หายากประเภท Ib เพชรมีสีเหลืองและสอดคล้องกับผู้ค้าอัญมณี ( termed นกขมิ้นในแอนเดอร์สัน1962 ; คอลลินส์ , 1980 ) custers ( 1951 , 1954 ) พบว่าเพชร 2 ชนิด ยังเกิดขึ้นน้อยมากในธรรมชาติ และเสนอแยกกันออกเป็นสองกลุ่ม และจัดขึ้นด้วย
.