Disasters are typically managed loc

Disasters are typically managed locally, however they become
increasingly complex when the impacts cross jurisdictional
boundaries and outstrip community resources (McConnell &
Drennan, 2006). Discussions of systems of critical infrastructure
tend to focus on securing and protecting hard capital resources,
such as facilities, supplies (e.g. vaccines), technology, and equipment.
Recognition of soft capital (e.g. people and knowledge) has
been slower, and there is a need for deeper understanding of the
dynamics of critical social infrastructure and how it influences
community capacity. Several authors have recognized this gap and
suggest more empirical studies focused on social infrastructure
such as communication networks, social capital, collaboration and
community engagement, and methods for evaluating resilienceoriented
intervention activities which focus on soft infrastructure
are needed (Chandra et al., 2011; Sherrieb, Norris, & Galea, 2010;
Wyche et al., 2011).
Complexity theory provides an appropriate lens for modeling
social infrastructure in a disaster context for several reasons. First,
disaster management, which is dynamic and adaptive, involves
cross boundary integration and a diverse mix of people. Second,
previous literature has expanded our understanding of the
complexity of disasters, but few studies have examined empirically
what the necessary ingredients for crisis management are at the
grass roots, micro level, and howdynamic elements of critical social
infrastructure influence community capacity. This gap in the literature
is particularly apparent with respect to protecting and
promoting the health of high risk populations, who are people at
heightened risk for negative impacts from a crisis, due to the
intersection of the social determinants of health (O’Sullivan &
Bourgoin, 2010). These groups are reliant on community supports
for activities of daily living, and when these supports are compromised,
high risk populations, particularly people with complex
medical needs, are at even greater risk for health and social problems,
which create additional demands for health and social
services.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ภัยโดยทั่วไปจัดการภายใน แต่พวกเขากลายเป็นซับซ้อนมากขึ้นเมื่อผลกระทบข้ามน่านขอบเขต และ outstrip ทรัพยากรชุมชน (แม็คและDrennan, 2006) สนทนาของระบบโครงสร้างพื้นฐานมักจะ เน้นการรักษาความปลอดภัย และปกป้องทรัพยากรทุนยากเช่นสิ่งอำนวยความสะดวก อุปกรณ์ (เช่นวัคซีน), เทคโนโลยี และอุปกรณ์มีการรับรู้ของนุ่ม (เช่นคนและความรู้)ถูกช้า และมี จำเป็นต้องเข้าใจลึกซึ้งถึงการพลวัตของโครงสร้างทางสังคมที่สำคัญและมีอิทธิพลต่อการกำลังการผลิตชุมชน ผู้แต่งหลายมีรู้ช่องว่าง และแนะนำการศึกษาเชิงประจักษ์มากขึ้นในโครงสร้างพื้นฐานทางสังคมเครือข่ายสื่อสาร ทุนทางสังคม ความร่วมมือ และการมีส่วนร่วมของชุมชน และวิธีการประเมิน resilienceorientedกิจกรรมแทรกแซงซึ่งเน้นโครงสร้างพื้นฐานอ่อนจำเป็น (จันทรา et al. 2011 Sherrieb นอร์ริส และ Galea, 2010Wyche et al. 2011)ทฤษฎีความซับซ้อนให้เป็นเลนส์ที่เหมาะสมสำหรับการสร้างโมเดลโครงสร้างพื้นฐานทางสังคมในบริบทภัยพิบัติด้วยเหตุผลหลายประการ ครั้งแรกเกี่ยวข้องกับการจัดการภัยพิบัติ ซึ่ง เป็นการปรับตัวข้ามขอบเขตรวมและแหล่งรวมผู้คนหลากหลาย วินาทีวรรณกรรมก่อนหน้านี้ได้ขยายความเข้าใจของเราความซับซ้อนของภัย แต่การศึกษาน้อยมีการตรวจสอบเชิงประสบการณ์ส่วนผสมจำเป็นสำหรับการจัดการรากหญ้า ระดับไมโคร และ howdynamic องค์ประกอบของสังคมที่สำคัญความจุชุมชนมีอิทธิพลต่อโครงสร้างพื้นฐาน ช่องว่างในวรรณคดีไม่ชัดเจนโดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับการป้องกัน และส่งเสริมสุขภาพของประชากรมีความเสี่ยงสูง คือคนที่คิดริเริ่มความเสี่ยงต่อผลกระทบจากภาวะวิกฤต เนื่องจากการตัดของดีเทอร์มิแนนต์สังคมสุขภาพ (โรและBourgoin, 2010) กลุ่มเหล่านี้มีการสนับสนุนชุมชนสำหรับกิจกรรม ของชีวิต และ เมื่อ โจมตีการสนับสนุนเหล่านี้ประชากรมีความเสี่ยงสูง โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่ มีซับซ้อนความต้องการทางการแพทย์ มีความเสี่ยงมากขึ้นเพื่อสุขภาพและปัญหาสังคมซึ่งสร้างความต้องการเพิ่มเติม เพื่อสุขภาพ และสังคมบริการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีการจัดการภัยพิบัติโดยทั่วไปในประเทศอย่างไรก็ตามพวกเขาก็กลายเป็น
ความซับซ้อนมากขึ้นเมื่อผลกระทบข้ามอาณาเขต
ขอบเขตและทำได้ดีกว่าทรัพยากรของชุมชน (McConnell &
ดรี, 2006) การสนทนาของระบบโครงสร้างพื้นฐานที่สำคัญ
มีแนวโน้มที่จะมุ่งเน้นไปที่การรักษาความปลอดภัยและการปกป้องแหล่งเงินทุนอย่างหนัก
เช่นสถานที่, อุปกรณ์ (เช่นวัคซีน) ด้านเทคโนโลยีและอุปกรณ์.
การรับรู้ของเงินทุนนุ่ม (เช่นคนและความรู้) ได้
รับช้ากว่าและมีความเป็น จำเป็นที่จะต้องทำความเข้าใจอย่างลึกซึ้งของ
การเปลี่ยนแปลงของโครงสร้างพื้นฐานทางสังคมที่สำคัญและวิธีการที่จะมีผลต่อ
กำลังการผลิตของชุมชน ผู้เขียนหลายคนได้รับการยอมรับในช่องว่างนี้และ
แนะนำการศึกษาเชิงประจักษ์มากขึ้นมุ่งเน้นไปที่โครงสร้างพื้นฐานทางสังคม
เช่นเครือข่ายการสื่อสารทุนทางสังคมการทำงานร่วมกันและ
ส่วนร่วมของชุมชนและวิธีการสำหรับการประเมิน resilienceoriented
กิจกรรมแทรกแซงซึ่งมุ่งเน้นไปที่โครงสร้างพื้นฐานที่อ่อนนุ่ม
มีความจำเป็น (จันทรา et al, 2011. Sherrieb อร์ริสและ Galea 2010;
.. Wyche et al, 2011)
ทฤษฎีความซับซ้อนให้เป็นเลนส์ที่เหมาะสมสำหรับการสร้างแบบจำลอง
โครงสร้างพื้นฐานทางสังคมในบริบทภัยพิบัติด้วยเหตุผลหลายประการ ประการแรก
การจัดการภัยพิบัติซึ่งเป็นแบบไดนามิกและการปรับตัวที่เกี่ยวข้องกับ
การบูรณาการข้ามเขตแดนและการผสมผสานความหลากหลายของผู้คน ประการที่สอง
วรรณคดีก่อนหน้านี้ได้มีการขยายความเข้าใจของเรา
ซับซ้อนของภัยพิบัติ แต่การศึกษาไม่กี่สังเกตุได้ตรวจสอบ
สิ่งที่เป็นส่วนผสมที่จำเป็นสำหรับการจัดการวิกฤตอยู่ที่
รากหญ้าระดับจุลภาคและองค์ประกอบ howdynamic ของสังคมที่สำคัญ
โครงสร้างพื้นฐานของความจุที่มีอิทธิพลต่อชุมชน ช่องว่างในวรรณคดีนี้
ก็เห็นได้ชัดโดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับการป้องกันและ
ส่งเสริมสุขภาพของประชากรที่มีความเสี่ยงสูงที่เป็นคนใน
ความเสี่ยงสำหรับผลกระทบด้านลบจากวิกฤตเนื่องจาก
จุดตัดของปัจจัยทางสังคมของสุขภาพ (ซัลลิแวนและ
Bourgoin 2010) กลุ่มคนเหล่านี้จะพึ่งพาชุมชนสนับสนุน
สำหรับกิจกรรมในชีวิตประจำวันและเมื่อการสนับสนุนเหล่านี้จะถูกบุกรุก
ประชากรมีความเสี่ยงสูงโดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่มีความซับซ้อน
ความต้องการทางการแพทย์ที่มีความเสี่ยงมากยิ่งขึ้นสำหรับปัญหาสุขภาพและสังคม
ซึ่งสร้างความต้องการที่เพิ่มขึ้นสำหรับสุขภาพและสังคม
บริการ