OUTCOME EVALUATIONCODIP has been ev

OUTCOME EVALUATION
CODIP has been evaluated extensively to assess its effectiveness with children of
different ages and socio-demographic backgrounds. Since its inception in 1982, six controlled
studies have been conducted including a two-year follow-up documenting the
program’s enduring benefits to children. Research on the initial program with fourth- to sixthgrade
suburban children, using a delayed treatment control group design, assessed CODIP’s
efficacy on children’s adjustment from four perspectives: parents, teachers, group leaders,
and the children themselves. From all four perspectives, program children improved signi-
ficantly when compared to matched controls randomly assigned to a delayed treatment
condition (Pedro-Carroll & Cowen, 1985). Specifically, program children had significant
decreases in teacher ratings of both disruptive and shy/anxious classroom behaviors. Moreover,
teachers reported increases in children’s ability to tolerate frustration, follow rules, ask
for help when needed, and get along well with peers. Parents reported improvements in
children’s overall adjustment, and children themselves reported significantly lower anxiety
after participating in the program. A replication study with different group leaders and
different schools confirmed these initial findings (Pedro-Carroll et al., 1986)

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การประเมินผลCODIP ได้รับการประเมินอย่างกว้างขวางในการประเมินประสิทธิผลกับเด็กต่างวัยและภูมิหลังทางประชากรสังคม ตั้งแต่ในปี 1982, 6 ควบคุมการศึกษามีการดำเนินการรวมเป็น 2 ปีติดตามเอกสารผลประโยชน์ยั่งยืนของโปรแกรมเด็ก วิจัยโปรแกรมเริ่มต้น ด้วยสี่-sixthgradeเด็กชานเมือง ใช้แบบกลุ่มควบคุมรักษาล่าช้า ประเมินของ CODIPประสิทธิภาพในการปรับปรุงเด็กจากสี่มุมมอง: พ่อแม่ ครู ผู้ นำกลุ่มและเด็กเอง จากทั้งหมด 4 มุมมอง โปรแกรมเด็กพัฒนา signi-ficantly เมื่อเทียบกับตัวควบคุมที่ตรงกันกับแบบสุ่มให้การรักษาล่าช้าเงื่อนไข (Pedro คาร์แอนด์โคเวน 1985) โดยเฉพาะ เด็กโปรแกรมได้อย่างมีนัยสำคัญลดลงในการจัดอันดับอาจารย์ของพฤติกรรมทั้งสองห้องเรียนขวัญ และอาย/วิตก นอกจากนี้ครูรายงานเพิ่มขึ้นในเด็กความสามารถในการทนแห้ว กฎ ถามสำหรับความช่วยเหลือเมื่อจำเป็น และได้รับการพร้อมกับเพื่อน ผู้ปกครองรายงานการปรับปรุงในเด็กโดยรวมปรับปรุง และเด็กเองรายงานความวิตกกังวลต่ำหลังจากเข้าร่วมในโปรแกรม การศึกษาการจำลองแบบกับผู้นำกลุ่มต่าง ๆ และโรงเรียนต่าง ๆ ได้รับการยืนยันเหล่านี้ค้นพบครั้งแรก (Pedro คาร์ et al., 1986)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การประเมินผลลัพธ์
CODIP
ได้รับการประเมินอย่างกว้างขวางในการประเมินประสิทธิผลของกับเด็กทุกเพศทุกวัยที่แตกต่างกันและภูมิหลังทางสังคมและประชากร นับตั้งแต่ก่อตั้งขึ้นในปี 1982 หกควบคุมการศึกษาได้รับการดำเนินการรวมทั้งสองปีติดตามเอกสารของโปรแกรมผลประโยชน์ที่ยั่งยืนให้กับเด็ก งานวิจัยเกี่ยวกับโปรแกรมครั้งแรกกับสี่จะ sixthgrade เด็กชานเมืองโดยใช้การควบคุมการรักษาความล่าช้าการออกแบบกลุ่มประเมิน CODIP ของการรับรู้ความสามารถในการปรับตัวของเด็กจากสี่มุมมอง: พ่อแม่ครูอาจารย์ผู้นำกลุ่มและเด็กของตัวเอง จากทั้งสี่มุมมองของเด็กดีขึ้นโปรแกรม signi- ficantly เมื่อเทียบกับการควบคุมการจับคู่สุ่มให้การรักษาที่ล่าช้าสภาพ(เปโดรคาร์โรลล์และ-เว่น 1985) โดยเฉพาะเด็กที่มีโปรแกรมอย่างมีนัยสำคัญลดลงในการจัดอันดับของครูทั้งสองก่อกวนและขี้อาย / กังวลพฤติกรรมในห้องเรียน นอกจากนี้ครูผู้สอนรายงานการเพิ่มขึ้นในความสามารถของเด็กที่จะทนแห้วปฏิบัติตามกฎขอความช่วยเหลือเมื่อจำเป็นและเข้ากันได้ดีกับเพื่อนร่วมงาน ผู้ปกครองรายงานการปรับปรุงในการปรับตัวโดยรวมของเด็กและเด็กตัวเองรายงานความวิตกกังวลที่ลดลงอย่างมีนัยสำคัญหลังจากที่เข้าร่วมในโปรแกรม การศึกษาการจำลองแบบกับผู้นำกลุ่มที่แตกต่างกันและโรงเรียนต่าง ๆ ได้รับการยืนยันผลการวิจัยเริ่มต้นเหล่านี้ (เปโดรคาร์โรลล์-et al., 1986)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผลการประเมิน
codip ได้ถูกประเมิน เพื่อประเมินประสิทธิผลอย่างกว้างขวางกับเด็กที่มีอายุและลักษณะภูมิหลังทางประชากรและสังคม
. นับตั้งแต่การก่อตั้งใน 1982 ศึกษา 6 ควบคุม
ได้รับการดำเนินการรวมทั้งสองติดตามเอกสารของโปรแกรมเจาะ
ประโยชน์เด็ก งานวิจัยเกี่ยวกับโปรแกรมเริ่มต้นด้วยสี่ - sixthgrade
เด็กชานเมืองการรักษาล่าช้า กลุ่มควบคุม ออกแบบ ประเมินประสิทธิภาพของ codip
เด็กสี่มุมมองการปรับตัวของผู้ปกครอง ครู กลุ่มผู้นำ
และเด็กๆ จากทั้งสี่มุมมอง เด็ก โปรแกรมปรับปรุง signi -
ficantly เมื่อเทียบกับการจับคู่แบบสุ่มควบคุมเงื่อนไขการรักษาล่าช้า
( เปโดร คาร์โรลล์ &โคเวน , 1985 ) โดยเฉพาะเด็กโปรแกรมมีความแตกต่าง
ลดลงในคะแนนครูทั้งก่อกวนและขี้อาย / กังวล พฤติกรรมในชั้นเรียน โดย
ครูรายงานเพิ่มขึ้นในเด็ก ความสามารถในการทนต่อเสียง ตามกฎ ขอ
ขอความช่วยเหลือเมื่อจำเป็น และเข้ากันได้ดีกับเพื่อน ผู้ปกครองรายงานการปรับปรุงใน
การปรับตัวของเด็กและเด็กตัวเองรายงาน
ความวิตกกังวลลดลง หลังเข้าร่วมโปรแกรม แบบจําลองเปรียบเทียบกับผู้นำกลุ่มที่แตกต่างกันและ
โรงเรียนต่างยืนยันค้นพบครั้งแรกเหล่านี้ ( เปโดร คาร์โรลล์ et al . , 1986 )