Now that we understand the roles of

Now that we understand the roles of transport-layer multiplexing and demultiplexing, let us examine how it is actually done in a host. From the discussion above,
we know that transport-layer multiplexing requires (1) that sockets have unique
identifiers, and (2) that each segment have special fields that indicate the socket to
which the segment is to be delivered. These special fields, illustrated in Figure 3.3,
are the source port number field and the destination port number field. (The
UDP and TCP segments have other fields as well, as discussed in the subsequent
sections of this chapter.) Each port number is a 16-bit number, ranging from 0 to
65535. The port numbers ranging from 0 to 1023 are called well-known port numbers and are restricted, which means that they are reserved for use by well-known
application protocols such as HTTP (which uses port number 80) and FTP (which
uses port number 21). The list of well-known port numbers is given in RFC 1700
and is updated at http://www.iana.org [RFC 3232]. When we develop a new

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตอนนี้ให้เราเข้าใจบทบาทของการมัลติเพล็กซ์แบบขนส่งเลเยอร์ และ demultiplexing ให้เราตรวจสอบว่ามันถูกจริงทำในโฮสต์ จากการสนทนาข้างต้นเรารู้ว่า การมัลติเพล็กซ์แบบเลเยอร์ขนส่งต้องการ (1) ว่า ซ็อกเก็ตมีเฉพาะรหัส และ (2) ให้แต่ละกลุ่มได้ที่ซ็อกเก็ตเพื่อบ่งชี้ซึ่งเป็นเซกเมนต์ที่จะจัดส่ง เขตข้อมูลพิเศษ แสดงในรูปที่ 3.3มีฟิลด์หมายเลขพอร์ตต้นทางและปลายทางพอร์ตหมายเลขฟิลด์ (UDP และ TCP เซกเมนต์มีฟิลด์อื่นด้วย ตามที่อธิบายไว้ในภายหลังส่วนของบทนี้) แต่ละพอร์ตหมายเลขคือ หมายเลข 16 บิต ตั้งแต่ 0 ถึง65535. หมายเลขพอร์ตตั้งแต่ 0 ทีเรียกว่าหมายเลขพอร์ตที่รู้จักกันดี และถูกจำกัด ซึ่งหมายความ ว่า พวกเขาสงวนไว้สำหรับใช้ โดยรู้จักแอพลิเคชันโปรโตคอล FTP และ HTTP (ซึ่งใช้พอร์ตหมายเลข 80) (ซึ่งใช้หมายเลขพอร์ต 21) รายการของหมายเลขพอร์ตที่รู้จักกันดีได้ถูกกำหนดใน RFC 1700และปรับปรุงที่ [RFC 3232] ใน http://www.iana.org เมื่อเราพัฒนาใหม่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตอนนี้เราเข้าใจบทบาทของการขนส่งมัลติเลเยอร์และ demultiplexing ให้เราตรวจสอบว่ามีการกระทำจริงในการเป็นเจ้าภาพ จากการสนทนาข้างต้นเรารู้ว่ามัลติขนส่งชั้นต้อง (1) ที่มีซ็อกเก็ตที่ไม่ซ้ำกันระบุและ(2) ที่แต่ละส่วนมีสาขาพิเศษที่บ่งบอกถึงซ็อกเก็ตเพื่อที่ส่วนที่จะส่ง สาขาเหล่านี้พิเศษแสดงในรูปที่ 3.3 มีสนามหมายเลขพอร์ตแหล่งที่มาและสนามหมายเลขพอร์ตปลายทาง (ในUDP และ TCP ส่วนมีสาขาอื่น ๆ เช่นกันตามที่กล่าวไว้ในภายหลังส่วนของบทนี้.) หมายเลขพอร์ตแต่ละจำนวน 16 บิต 0 ถึง65535 หมายเลขพอร์ตตั้งแต่ 0-1,023 จะเรียกว่าหมายเลขพอร์ตที่รู้จักกันดีและถูก จำกัด ซึ่งหมายความว่าพวกเขาจะสงวนไว้สำหรับการใช้งานโดยที่รู้จักกันดีโปรโตคอลการประยุกต์ใช้เช่นHTTP (ซึ่งใช้หมายเลขพอร์ต 80) และ FTP (ซึ่งใช้หมายเลขพอร์ต21) รายการหมายเลขพอร์ตที่รู้จักกันดีที่จะได้รับใน RFC 1700 และมีการปรับปรุงที่ http://www.iana.org [RFC 3232] เมื่อเราพัฒนาใหม่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตอนนี้เราเข้าใจบทบาทของการขนส่งและการมัลติเพล็กซ์ชั้นกลอน ให้เราตรวจสอบว่ามันเป็นจริงทำในโฮสต์ จากการสนทนาข้างต้น
เรารู้ว่าการขนส่งชั้นเพล็กซ์ต้อง ( 1 ) ซ็อกเก็ตมีระบุเฉพาะ
และ ( 2 ) ที่แต่ละส่วนมีช่องพิเศษที่ระบุเบ้าตา

ซึ่งส่วนที่จะส่ง เขตพิเศษเหล่านี้แสดงในรูปที่ 3.3 ,
เป็นแหล่งข้อมูลและหมายเลขพอร์ตปลายทางพอร์ตหมายเลขฟิลด์ ( ส่วน UDP และ TCP
มีสาขาอื่นด้วย ตามที่กล่าวไว้ในส่วนที่ตามมา
ของบทนี้ ) Port แต่ละหมายเลขเป็น 16 บิตเลขตั้งแต่ 0

65535 . พอร์ตหมายเลขตั้งแต่ 0 ถึง 1023 เรียกหมายเลขพอร์ตที่รู้จักกันดีและมีการ จำกัดซึ่งหมายความว่าพวกเขาจะถูกสงวนไว้สำหรับการใช้โดยโปรแกรมเช่น HTTP โปรโตคอลที่รู้จักกันดี
( ซึ่งใช้พอร์ตหมายเลข 80 ) และ FTP ( ซึ่ง
ใช้พอร์ตหมายเลข 21 ) รายการของหมายเลขพอร์ตที่รู้จักกันดีจะได้รับใน RFC 1700
และมีการปรับปรุงที่ http://www.iana.org [ RFC 3232 ] เมื่อเราพัฒนาใหม่