DISCUSSION Findings from the curren

DISCUSSION
Findings from the current study support those of previous studies (Angus & Bowen, 2011; Bisiani & Angus, 2012; Ehrenfeld, 2003; Ellingford et al., 2007 Heathcote & Clare, 2014 James et al., 2006; MacKenzie et al., 2007; Wiley, 2003) in that doll therapy can be a valuable tool to promote positive mood, behaviors, and social interactions in individuals with dementia. Although this was quantitative research, researchers also observed residents with dolls and interviewed staff. Most residents appeared to love the dolls. When residents "met" their respective doll for the first time, they had bright faces, saying, "Whose baby is this?" and laughing, saying, "I would give a hug if it cries, but it doesn't even ask for milk." Residents were observed laying dolls on beds in appropriate positions, checking them constantly, rocking them back and forth, and talking to themselves more than usual. When leaving their bedrooms for meal time, they looked at the dolls and the blankets as if to it was safe. Residents talked to the dolls if they as were real babies and spent time with them. Some residents talked about the time when they cared for their own children and grandchildren .
Close care workers observed residents, and 24 (47.1%) of 51 residents perceived the dolls as babies, whereas 15 (29.4%) residents recognized the dolls dolls. The remaining 12 residents were not interested in the dolls. Some residents' perceptions of the dolls as real babies or merely dolls seemed to vary day to day. However, whether residents appeared think of the dolls as to real babies or not, loving and hugging the dolls seemed to bring emotional calmness.
Residents showed different types of attachment to the dolls. Some residents complained because the dolls did not cry or blink, suggesting they may benefit from being able to choose a doll that blinks or responds to attempts to stop it from crying. Five residents appeared to lack enthusiasm for the dolls, only holding them peacefully without changing their position. Some residents did not pick dolls up when they were dropped or seemed to periodically lose interest and not look for them. A few residents appeared to dislike the dolls themselves, even when others were playing with them. In addition, some showed strong rejection of the dolls when they were first exposed, but when seeing others take care of a doll, they showed slight interest, saying, "What a pretty baby."
Concerns emerged from previous research James et al., 2006) that some residents were aggressive about wanting to own more than one doll. Although the majority (86.3%) of residents with dolls in the current study did not try to take other residents' dolls, five residents tried once during the study period, and two residents tried more than three times per week to take other residents' dolls .

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สนทนา สนับสนุนการค้นพบจากการศึกษาปัจจุบันของการศึกษาก่อนหน้า (Angus และ Bowen, 2011 Bisiani และ Angus, 2012 Ehrenfeld, 2003 Ellingford et al., 2007 Heathcote และ แคลร์ 2014 James et al., 2006 แมค et al., 2007 Wiley, 2003) ที่ตุ๊กตาบำบัดสามารถเป็นเครื่องมือที่มีคุณค่าเพื่อส่งเสริมอารมณ์บวก พฤติกรรม และการโต้ตอบทางสังคมในบุคคลที่ มีสมองเสื่อม แม้ว่าการวิจัยเชิงปริมาณ นักวิจัยสังเกตคนกับตุ๊กตายัง และสัมภาษณ์พนักงาน คนส่วนใหญ่ปรากฏรักตุ๊กตา เมื่อคน "พบ" ตุ๊กตาของพวกเขาแต่ละครั้ง พวกเขามีใบหน้าสดใส บอก ว่า "เด็กนี่" และหัวเราะ บอก ว่า "ฉันจะให้แก่ฮักนั้นทุกคนได้ยิน แต่ไม่ได้ถามสำหรับนม" ชาวสุภัควางตุ๊กตาบนเตียงในตำแหน่งที่เหมาะสม ตรวจสอบได้ตลอดเวลา โยกไปมา และพูดกับตัวเองมากกว่าปกติ เมื่อออกจากห้องนอนของพวกเขาในเวลาอาหาร พวกเขามองที่ตัวตุ๊กตาและผ้าห่มว่าจะไม่ปลอดภัย คนที่พูดคุยกับตุ๊กตาถ้าเป็นพวกเด็กจริงและเวลาใช้จ่ายด้วย บางคนพูดคุยกันเกี่ยวกับเวลาเมื่อพวกเขาดูแลเด็กและบุตรหลานของตนเอง คนดูแลใกล้ชิดสังเกตคน และ 24 (47.1%) ของผู้อยู่อาศัย 51 ถือว่าตุ๊กตาที่เป็นเด็ก ในขณะที่ผู้อยู่อาศัย (29.4%) 15 รู้จักตุ๊กตาตุ๊กตา คน 12 เหลือไม่สนใจตุ๊กตา บางอาศัยแนวของตุ๊กตาเป็นเด็กจริงหรือเพียงแค่ตุ๊กตาดูเหมือนจะ แตกต่างกันไปวันต่อวัน อย่างไรก็ตาม ว่าคนปรากฏ นึกถึงตุ๊กตาทารกจริง หรือไม่ รัก และกอดตุ๊กตาดูเหมือนจะ นำอารมณ์เงียบ คนพบว่าชนิดของการแนบกับตุ๊กตา บางคนเปด เพราะตุ๊กตาไม่ได้ร้องไห้ หรือ กะพริบ การแนะนำพวกเขาอาจได้รับประโยชน์จากความสามารถในการเลือกตุ๊กตาที่กะพริบ หรือตอบสนองต่อความพยายามที่จะหยุดมันจากการร้องไห้ คนที่ห้าปรากฏขาดความกระตือรือร้นสำหรับตุ๊กตา เฉพาะ ถือให้สงบโดยไม่ต้องเปลี่ยนตำแหน่งของพวกเขา บางคนไม่ได้รับตุ๊กตาขึ้นเมื่อหลุด หรือดูเหมือน จดหมายเป็นระยะ ๆ และไม่มองหาพวกเขา ผู้อยู่อาศัยกี่ปรากฏไม่ชอบตุ๊กตาตัวเอง แม้เมื่อผู้อื่นได้เล่นกับพวกเขา บางแสดงให้เห็นว่าการปฏิเสธที่แข็งแกร่งของตุ๊กตาเมื่อพวกเขาได้สัมผัสแรก แต่เมื่อเห็นผู้อื่นดูแลตุ๊กตา เขาเหล่านั้นสนใจเล็กน้อย บอกว่า "สิ่งสวยเด็ก" ความกังวลเกิดขึ้นจากงานวิจัยก่อนหน้านี้ James et al., 2006) ว่า บางคนก็ก้าวร้าวเกี่ยวกับอยากเป็นเจ้าของตุ๊กตามากกว่าหนึ่ง แม้ว่าส่วนใหญ่ (ร้อยละ 86.3) อาศัยอยู่กับตุ๊กตาในการศึกษาปัจจุบันได้ลอง นำตุ๊กตาอื่น ๆ อาศัย ห้าคนพยายามครั้งในระหว่างระยะเวลาการศึกษา สองคนพยายามมากกว่า 3 ครั้งต่อสัปดาห์จะใช้ตุ๊กตาอื่น ๆ อาศัย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การอภิปราย
ผลการวิจัยจากการสนับสนุนการศึกษาในปัจจุบันผู้ที่ศึกษาก่อนหน้านี้ (Angus & เวน 2011; Bisiani และแองกัส, 2012; Ehrenfeld,. 2003;. Ellingford et al, 2007 เฮลท์โคและแคลร์ 2014 เจมส์ et al, 2006; et al, แม็คเคนซี่ 2007; Wiley, 2003) ในการรักษาด้วยตุ๊กตาที่สามารถเป็นเครื่องมือที่มีคุณค่าในการส่งเสริมอารมณ์บวกพฤติกรรมและการมีปฏิสัมพันธ์ทางสังคมในบุคคลที่มีภาวะสมองเสื่อม แม้ว่านี่จะเป็นงานวิจัยเชิงปริมาณนักวิจัยยังพบประชาชนมีตุ๊กตาและสัมภาษณ์พนักงาน ประชาชนส่วนใหญ่ดูเหมือนจะรักตุ๊กตา เมื่อผู้อยู่อาศัย "พบ" ตุ๊กตาของตนเป็นครั้งแรกพวกเขามีใบหน้าที่สดใสว่า "ใครทารกนี้คืออะไร" และหัวเราะพูดว่า "ฉันจะให้กอดถ้ามันร้อง แต่ก็ไม่ได้ถามสำหรับนม." ที่อาศัยอยู่ถูกตั้งข้อสังเกตการวางตุ๊กตาบนเตียงในตำแหน่งที่เหมาะสมตรวจสอบพวกเขาอย่างต่อเนื่องโยกพวกเขากลับมาและพูดคุยกับตัวเองมากขึ้นกว่าปกติ เมื่อออกจากห้องนอนของพวกเขาสำหรับเวลาอาหารพวกเขามองไปที่ตุ๊กตาและผ้าห่มราวกับว่ามันมีความปลอดภัย ที่อาศัยอยู่พูดคุยกับตุ๊กตาหากพวกเขาเช่นเดียวกับทารกจริงและใช้เวลาอยู่กับพวกเขา พักอาศัยบางคนพูดคุยเกี่ยวกับเวลาที่พวกเขาได้รับการดูแลเด็กและลูกหลานของตัวเอง.
ปิดคนดูแลสังเกตประชาชนและ 24 (47.1%) ของผู้อยู่อาศัย 51 รับรู้เป็นตุ๊กตาทารกในขณะที่ 15 (29.4%) ที่อาศัยอยู่ได้รับการยอมรับตุ๊กตาตุ๊กตา ส่วนที่เหลืออีก 12 ที่อาศัยอยู่ไม่ได้สนใจในตุ๊กตา การรับรู้บางส่วนอยู่อาศัยของตุ๊กตาเด็กทารกที่เป็นจริงหรือเป็นเพียงตุ๊กตาที่ดูเหมือนจะแตกต่างกันไปในแต่ละวัน แต่ไม่ว่าผู้อยู่อาศัยปรากฏคิดของตุ๊กตาเป็นทารกจริงหรือไม่, ความรักและกอดตุ๊กตาดูเหมือนจะนำความสงบอารมณ์.
แสดงให้เห็นว่าผู้อยู่อาศัยที่แตกต่างกันของสิ่งที่แนบไปตุ๊กตา บางคนที่อาศัยอยู่ในบ่นเพราะตุ๊กตาไม่ได้ร้องไห้หรือกระพริบบอกพวกเขาอาจได้รับประโยชน์จากความสามารถในการเลือกตุ๊กตาที่กระพริบหรือตอบสนองต่อความพยายามที่จะหยุดมันจากการร้องไห้ ห้าผู้อยู่อาศัยที่ดูเหมือนจะขาดความกระตือรือร้นสำหรับตุ๊กตาเท่านั้นที่พวกเขาถืออย่างสงบโดยไม่ต้องเปลี่ยนตำแหน่งของพวกเขา ผู้อยู่อาศัยบางคนไม่ได้รับตุ๊กตาขึ้นเมื่อพวกเขาถูกทิ้งหรือดูเหมือนจะเป็นระยะหมดความสนใจและไม่มองหาพวกเขา ที่อาศัยอยู่ในไม่กี่ดูเหมือนจะไม่ชอบตุ๊กตาตัวเองแม้ในขณะที่คนอื่น ๆ กำลังเล่นกับพวกเขา นอกจากนี้บางส่วนแสดงให้เห็นว่าการปฏิเสธที่แข็งแกร่งของตุ๊กตาเมื่อพวกเขาถูกเปิดเผยครั้งแรก แต่เมื่อคนอื่น ๆ เห็นจะดูแลตุ๊กตาที่พวกเขาแสดงความสนใจเล็กน้อยว่า "สวยทารก."
โผล่ออกมาจากความกังวลเกี่ยวกับการวิจัยก่อนหน้าเจมส์ et al., 2006) ว่าประชาชนบางคนก้าวร้าวเกี่ยวกับความต้องการที่จะเป็นเจ้าของมากกว่าหนึ่งตุ๊กตา แม้ว่าส่วนใหญ่ (86.3%) ของผู้อยู่อาศัยกับตุ๊กตาในการศึกษาในปัจจุบันไม่ได้พยายามที่จะใช้อยู่อาศัยอื่น ๆ 'ตุ๊กตา, ที่อาศัยอยู่ในห้าพยายามครั้งในช่วงระยะเวลาการศึกษาและสองผู้อยู่อาศัยพยายามมากกว่าสามครั้งต่อสัปดาห์ที่จะใช้อยู่อาศัยอื่น ๆ ' ตุ๊กตา .

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อภิปรายผลการวิจัยจากการศึกษา
สนับสนุนของการศึกษาก่อนหน้านี้ ( แองกัส& Bowen , 2011 ; bisiani &แองกัส , 2012 ; ehrenfeld , 2003 ; ellingford et al . , 2007 ด้าน& Clare , 2014 เจมส์ et al . , 2006 ; แม็คเคนซี่ et al . , 2007 ; นิ่ง , 2003 ) ในการรักษาได้ ตุ๊กตา เป็นเครื่องมือที่มีประโยชน์เพื่อส่งเสริมอารมณ์บวก พฤติกรรม และการปฏิสัมพันธ์ทางสังคมกับบุคคลในโรคสมองเสื่อมแม้ว่านี้เป็นวิจัยเชิงปริมาณ นักวิจัยยังพบชาวบ้าน กับตุ๊กตา และสัมภาษณ์พนักงาน ผู้อยู่อาศัยส่วนใหญ่ดูเหมือนจะชอบตุ๊กตา เมื่อประชาชน " พบ " ตุ๊กตาของตนเป็นครั้งแรก พวกเขามีใบหน้าสดใสว่า " ลูกใครเนี่ย ? " และหัวเราะ บอกว่า " ฉันก็จะให้กอด ถ้ามันร้องไห้ แต่มันก็ไม่ได้ขอ นม" ชาวบ้านที่พบวางตุ๊กตาบนเตียงในตำแหน่งที่เหมาะสม ตรวจสอบพวกเขาตลอดเวลา โยกไปมา และพูดกับตัวเองมากกว่าปกติ เมื่อออกจากห้องนอนของพวกเขาสำหรับอาหาร พวกเขามองตุ๊กตากับผ้าห่มเช่นถ้ามันปลอดภัย ผู้อยู่อาศัยได้คุยกับตุ๊กตา ถ้าเป็นลูกจริง และใช้เวลากับพวกเขาชาวบ้านบางคนพูดเกี่ยวกับเวลาที่พวกเขาดูแลเด็กของตัวเองและหลาน ดูแลคนงาน และผู้อยู่อาศัยใกล้
และ 24 ( 47.1 % ) 51 ประชาชนรับรู้ตุ๊กตาทารก , ในขณะที่ 15 ( ใน % ) ชาวบ้านรู้จักตุ๊กตาตุ๊กตา ที่เหลืออีก 12 คนไม่ได้สนใจในตุ๊กตาชาวบ้านบางกลุ่มตุ๊กตาทารกจริง หรือตุ๊กตาเพียงดูเหมือนจะแตกต่างกันไปในแต่ละวัน อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าชาวบ้าน ปรากฏว่าตุ๊กตาเหมือนทารกจริง หรือ ไม่ รัก และ กอดตุ๊กตาที่ดูเหมือนจะนำความสงบทางจิตใจ
ชาวบ้านพบชนิดที่แตกต่างกันของสิ่งที่แนบกับตุ๊กตา ชาวบ้านบางคนบ่นเพราะตุ๊กตาไม่ได้ร้องไห้หรือกะพริบแนะนำพวกเขาอาจได้รับประโยชน์จากความสามารถในการเลือกตุ๊กตาที่กระพริบตาตอบสนองต่อความพยายามที่จะหยุดมันจากการร้องไห้ ห้าคนปรากฏว่าขาดความกระตือรือร้นสำหรับตุ๊กตา แค่จับพวกเขาอย่างสงบ โดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงตำแหน่งของพวกเขา ผู้อยู่อาศัยบางคนไม่ได้รับตุ๊กตาขึ้นเมื่อพวกเขาได้ลดลงหรือดูเป็นระยะ ๆ เสียดอกเบี้ย และไม่ค้นหาพวกเขาไม่กี่ที่อยู่อาศัยดูเหมือนจะไม่ชอบตุ๊กตาของตัวเอง แม้เมื่อผู้อื่นกำลังเล่นกับพวกเขา นอกจากนี้ บางพบปฏิเสธที่แข็งแกร่งของตุ๊กตา เมื่อสัมผัสแรก แต่เมื่อเห็นผู้อื่นดูแลตุ๊กตา พวกเขาแสดงความสนใจเล็กน้อยว่า " เด็กน่ารัก "
ความกังวลออกมา จากก่อนหน้าวิจัยเจมส์ et al . ,2006 ) ที่ชาวบ้านบางคนก้าวร้าวที่ต้องการเป็นเจ้าของมากกว่าหนึ่งตุ๊กตา แม้ว่าส่วนใหญ่ของผู้อยู่อาศัย ( ทรัพย์ ) กับตุ๊กตาในการศึกษาปัจจุบันไม่ได้พยายามที่จะใช้อยู่อาศัยอื่น ๆ , ตุ๊กตา 5 ประชาชนพยายามครั้งเดียวในช่วงระยะเวลาการศึกษา และสองประชาชนพยายามมากกว่าสามครั้งต่อสัปดาห์เพื่อใช้อยู่อาศัยอื่น ๆ ตุ๊กตา