First of all, the Uruguay Round (19

First of all, the Uruguay Round (1987-1994), which replaced the GATT, did not
deliver any actual liberalization of GATS. Many WTO members locked in their specific
commitments at 50 percent, although their actual commitments were way below that
level[17]. Moreover, little progress has been made in extending that coverage since the
WTO came into existence in 1995. Many countries have their “bound” commitments
2.3 times more restrictive than currently applied policies, and thus can more than
double their average levels of restrictiveness without violating their commitments
(Borchet et al., 2010). Second, sectoral commitments varies widely – while uniformly
high commitments made for tourism and related services (almost 70 percent in both developed and developing countries), public services (such as education, health,
transport, postal and basic telecom) are subject to least commitments. Interestingly,
the most restrictive sectors, which are also potentially most beneficial, are FDI and
movement of individual service providers (Mode 4), and between these two, Mode 4
remains least open (Hoekman and Mattoo, 2011).


Third, liberalization of Mode 4 is also affected by other factors, such as:

. visa formalities, which is not part of international trade policy, but of
immigration legislation and labor market policy;

. prohibitions and quotas – the requirement of recruiting and retaining sufficient
national workers before filing work permit or visa application (the so-called
economic needs tests);

. wage-parity conditions – wages paid to foreign workers to be similar with wages
paid to national workers, which erodes the cost advantage of hiring foreign workers;

. discriminatory treatment, such as residency or citizenship requirements, social
security tax payments, preferences to domestic workers; and finally

. non-recognition of professional qualifications and burdensome licensing
requirements in host countries[18].

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประการแรก อุรุกวัยกลม (1987-1994), ซึ่งแทนแกตต์ ไม่นำเสนอการเปิดเสรีจริงของ GATS สมาชิกองค์การหลายล็อกในเฉพาะของพวกเขาผูกพันที่ 50 เปอร์เซ็นต์ แม้ว่าภาระผูกพันของพวกเขาจริงได้ทางด้านล่างระดับ [17] ยิ่งไปกว่านั้น ความคืบหน้าน้อยมีการขยายให้ครอบคลุมตั้งแต่การองค์การมาเป็นชาติใน 1995 หลายประเทศมีภาระผูกพันของพวกเขา "ผูก"ซึ่งมีเวลาจำกัดมากกว่า 2.3 ใช้นโยบาย และสามารถทำ มากกว่าคู่ของค่าเฉลี่ยระดับ restrictiveness ไม่ละเมิดภาระผูกพันของพวกเขา(Borchet et al., 2010) ภาระผูกพันรายสาขา สองความแตกต่างกัน – ในขณะที่สม่ำเสมอเมื่อเทียบเคียงสำหรับการท่องเที่ยว และบริการที่เกี่ยวข้อง (เกือบ 70 เปอร์เซ็นต์ทั้งที่พัฒนาและประเทศกำลังพัฒนา) บริการสาธารณะ (เช่นการศึกษา สุขภาพ ผูกพันสูงขนส่ง โทรคมนาคมไปรษณีย์ และพื้นฐาน) อาจมีอย่างน้อยข้อผูกมัด เป็นเรื่องน่าสนใจภาครับ ซึ่งก็อาจเป็นประโยชน์มากที่สุด มี FDI และการเคลื่อนไหว ของแต่ละบริการ (โหมด 4), และ สอง โหมด 4นอกจากนี้ยังคงต้องเปิด (Hoekman และ Mattoo, 2011)ที่สาม เปิดเสรี 4 โหมดจะยังมีผลต่อปัจจัยอื่น ๆ เช่น:. วีซ่าอย่างเป็นทางการ ซึ่งไม่เป็นส่วนหนึ่ง ของนโยบายการค้าระหว่างประเทศ แต่ของกฎหมายตรวจคนเข้าเมืองและนโยบายการตลาดแรงงาน. prohibitions และโควต้า – ความต้องการของการสรรหา และรักษาเพียงพอแรงงานแห่งชาติก่อนการยื่นงานอนุญาต หรือวีซ่า (เรียกว่าเศรษฐกิจต้องทดสอบ);. เงื่อนไขพาริตี้ค่าจ้างค่าจ้างที่จ่ายให้คล้ายกับค่าจ้างแรงงานต่างประเทศจ่ายให้แรงงานแห่งชาติ ซึ่งกัดกร่อนประโยชน์จากต้นทุนการจ้างแรงงานต่างประเทศ. รักษาโจ่งแจ้ง เช่นซี่หรือสัญชาติความ สังคมความปลอดภัยการชำระภาษี กำหนดลักษณะแรง และสุดท้าย. ไม่ใช่การจดจำของคุณสมบัติระดับมืออาชีพและการอนุญาตให้ใช้สิทธิ์ที่เป็นภาระความต้องการในประเทศ [18]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แรกของทุกรอบอุรุกวัย (1987-1994)
ซึ่งแทนที่แกตต์ไม่ได้ส่งมอบการเปิดเสรีที่เกิดขึ้นจริงใดๆ ของแกตส์ สมาชิกองค์การการค้าโลกหลายคนถูกขังอยู่ในที่เฉพาะเจาะจงของพวกเขาภาระผูกพันที่ร้อยละ 50 แม้ว่าภาระผูกพันที่เกิดขึ้นจริงของพวกเขาทางด้านล่างที่ระดับ[17] นอกจากนี้ยังมีความคืบหน้าน้อยได้รับการทำในการขยายความคุ้มครองว่าตั้งแต่องค์การการค้าโลกเข้ามาอยู่ในปี 1995 หลายประเทศมี "ผูกพัน" ของพวกเขาภาระผูกพัน 2.3 เท่าเข้มงวดมากกว่านโยบายที่ใช้อยู่ในปัจจุบันและทำให้สามารถมากกว่าสองเท่าของระดับเฉลี่ยของพวกเขาโดยไม่ละเมิดrestrictiveness ภาระผูกพันของพวกเขา(Borchet et al., 2010) ประการที่สองภาระผูกพันภาคแตกต่างกัน - ในขณะที่สม่ำเสมอภาระผูกพันสูงที่สร้างขึ้นสำหรับการท่องเที่ยวและการบริการที่เกี่ยวข้อง(เกือบร้อยละ 70 ทั้งในการพัฒนาและประเทศกำลังพัฒนา) บริการสาธารณะ (เช่นการศึกษา, สุขภาพ, การขนส่ง, ไปรษณีย์และโทรคมนาคมพื้นฐาน) อาจมีความมุ่งมั่นอย่างน้อย . ที่น่าสนใจในภาคที่ จำกัด มากที่สุดซึ่งยังอาจเป็นประโยชน์มากที่สุดที่มีการลงทุนโดยตรงและการเคลื่อนไหวของผู้ให้บริการแต่ละราย(โหมด 4) และระหว่างทั้งสองโหมด 4 ยังคงเปิดน้อย (Hoekman และ Mattoo 2011). ประการที่สามการเปิดเสรีของโหมด 4 ได้รับผลกระทบจากปัจจัยอื่น ๆ เช่น: พิธีการวีซ่าซึ่งไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของนโยบายการค้าระหว่างประเทศ แต่ของกฎหมายตรวจคนเข้าเมืองและนโยบายตลาดแรงงาน ข้อห้ามและโควต้า - ความต้องการของการสรรหาและรักษาเพียงพอแรงงานแห่งชาติก่อนที่จะยื่นขอใบอนุญาตทำงานหรือการขอวีซ่า(ที่เรียกว่าการทดสอบความต้องการทางเศรษฐกิจ); เงื่อนไขค่าจ้างเท่าเทียมกัน - การจ่ายค่าจ้างให้กับแรงงานต่างชาติจะคล้ายกับค่าจ้างที่จ่ายให้กับคนงานแห่งชาติซึ่งผุกร่อนได้เปรียบด้านต้นทุนของการจ้างแรงงานต่างชาตินั้น เลือกปฏิบัติเช่นที่อยู่อาศัยหรือความต้องการของพลเมืองสังคมจ่ายภาษีการรักษาความปลอดภัยการตั้งค่าให้กับแรงงานในประเทศ และในที่สุดก็ ที่ไม่ได้รับการยอมรับของคุณวุฒิวิชาชีพและการออกใบอนุญาตเป็นภาระความต้องการในประเทศที่เป็นเจ้าภาพ [18]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ครั้งแรกของทั้งหมด รอบอุรุกวัย ( 1987-1994 ) ซึ่งแทนที่ GATT มิได้
ส่งใด ๆที่แท้จริงของความตกลงเปิดเสรี . สมาชิก WTO หลายล็อคในข้อผูกพันเฉพาะ
ที่ 50 เปอร์เซ็นต์ ถึงแม้ว่าพวกเขาจริงผูกพันเป็นวิธีที่ด้านล่าง
) [ 17 ] นอกจากนี้ ความคืบหน้าเล็กน้อยได้รับการทำในการขยายที่ครอบคลุมตั้งแต่
WTO มาเป็นชาติในปี 1995หลายประเทศมีความ " ผูกพัน " ผูกพัน
2.3 เท่า เข้มงวดกว่าที่ใช้ในปัจจุบันนโยบายและดังนั้นจึงสามารถมากกว่า
คู่ระดับเฉลี่ยของ restrictiveness โดยไม่ละเมิดภาระผูกพันของพวกเขา
( borchet et al . , 2010 ) ที่สอง ผูกพันภาคที่แตกต่างกันอย่างกว้างขวาง–ในขณะที่อย่างสม่ำเสมอ
ผูกพันสูงทำให้การท่องเที่ยวและการบริการที่เกี่ยวข้อง ( เกือบร้อยละ 70 ทั้งประเทศพัฒนาและกำลังพัฒนา ) , การบริการสาธารณะ ( เช่น การศึกษา สุขภาพ
การขนส่งไปรษณีย์และโทรคมนาคมพื้นฐาน ) และก็ผูกพัน ที่น่าสนใจ ,
ภาคเข้มงวดมากที่สุด ซึ่งนอกจากนี้ยังอาจเป็นประโยชน์ที่สุด คือ การลงทุนทางตรงจากต่างประเทศและการเคลื่อนไหวของผู้ให้บริการแต่ละ
( โหมด 2 )และระหว่างทั้งสองโหมด 4
ยังคงเปิดน้อย ( hoekman และ mattoo , 2011 ) .

3 , การเปิดเสรีของโหมด 4 ยังได้รับผลกระทบจากปัจจัยอื่น ๆเช่น :

ขั้นตอนการขอวีซ่า ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของนโยบายการค้าระหว่างประเทศ แต่ของ
กฎหมายตรวจคนเข้าเมืองและนโยบายแรงงานในตลาด ;

ข้อห้ามและโควต้าสำหรับความต้องการของการสรรหาและรักษาเพียงพอ
แรงงานแห่งชาติ ก่อนยื่นขอวีซ่า ใบอนุญาตทำงาน หรือ ( ที่เรียกว่า
การทดสอบความต้องการทางเศรษฐกิจ ) ;

เงื่อนไขการจ่ายเงินค่าแรงค่าจ้างเท่าเทียมกัน และแรงงานต่างชาติให้คล้ายคลึงกับค่าจ้าง
จ่ายแรงงานแห่งชาติ ซึ่งกัดกร่อนประโยชน์ต้นทุนการจ้างแรงงานต่างชาติ ;

ความไม่เป็นธรรม เช่น ที่อยู่อาศัย หรือความต้องการการชำระเงินภาษีประกันสังคม
,