Acquiring Visual LiteracyOne of the

Acquiring Visual Literacy
One of the things that steered me in the direction of visual storytelling was the fact that I come from a working-class family. My mother and father weren't well educated. They were second-generation Italian American. There was no tradition of reading in the house, no books. Of course I read in school.

I was a sickly child. I had very severe asthma, and I couldn't play sports, so I was taken to the movie theater and the church. Along with the films, I saw a lot of television shows. I was acquiring visual literacy at that time, though I did not understand that it was happening.

I loved books. But it took me years to really learn how to read a book -- in other words, how to live with the book, how to read a few pages, savor it, go back to it. I was much more open to whatever visual codes were hidden in films. What I mean by that is the storytelling of cinema through the use of the camera and the use of light, actors, and dialogue -- all the literature of the screenplay translated through the images.

The stories were wonderful in the films, but it was also the way of telling the story. As a young person, I started to wonder, Why is the way of telling the story so interesting? So what I began to do -- particularly because the films were on television and sometimes shown in repertory theaters around the city -- was, I would go and see my favorite parts again and again, and slowly but surely I began to memorize these visually, and sometimes I would make up my own visual interpretations.

I kept seeing the films again and again, and as I began to know a little more about filmmaking and what cameras did, I was beginning to understand that there are certain tools that you use and that those tools become part of a vocabulary. And it is just as valid as the vocabulary that is used in literature.

Why Visual Literacy Is Important
When I was in grade school, there was no attempt at teaching any kind of visual literacy. Today, our society and our world are saturated with visual stimulation. The visual image has taken over, in a sense, for better or for worse. But the reality is that if one wants to reach younger people at an earlier age to shape their minds in a critical way, you really need to know how ideas and emotions are expressed visually. Now, that visual form can be video or film, but it still has the same rules, the same vocabulary, the same grammar.

The grammar is panning left and right, tracking in or out, booming up or down, intercutting shots, lighting, the use of a close-up as opposed to a medium shot -- those types of things -- and how you use all these elements to make an emotional and psychological point to an audience.

We have to teach our younger people how to use this very powerful tool. The world is now at the point where they are exposed to the visual language sooner than the verbal, and I think there's a danger of visual language having more of an effect on kids than it used to. We have to try to deal with this and teach them to interpret the power of visual language.

You have to make room for film in curriculum. What you are doing is training the eye and the heart of the student to look at film in a different way by asking questions and pointing to different ideas, different concepts. You're training them to think about a story that is told in visual terms in a different way, and to take it seriously.

It is so important, I think, because so much in today's society is communicated visually and even subliminally. Young people have to know that this way of communicating is a very, very powerful tool.

Violence in Films
In the world I came from, the world I knew, violence was a valid form of expression. That's the human condition, and it's tragic and it will do us in as a species if we don't learn about it.

I have always had difficulty with how to show violence in a picture. Its meaning depends on the world you're depicting, it depends on the audience you're aiming for, and then there's the issue of your responsibility to the story. When it came time for me to make movies, I knew my films were not going to be for children. I knew they would never be shown on television, and if they were they would be edited. I wouldn't want them shown at six o'clock at night or eight o'clock at night for a child of mine to see.

When Mean Streets and Taxi Driver were shown on television, they were edited. When cable started, that became another issue. Cable was a service that you paid for, and you got the complete film. Still, a picture like Taxi Driver or Goodfellas should be shown at ten o'clock or twelve o'clock at night. There is a responsibility on the part of filmmakers to make sure that certain kinds of material is restricted from viewing by younger people.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สามารถมองเห็นได้หนึ่งสิ่งที่ steered ฉันในทิศทางของภาพ storytelling เป็นความจริงที่มาจากครอบครัว working-class แม่และพ่อของฉันไม่ได้ศึกษากัน พวก second-generation อิตาลีอเมริกัน ไม่มีประเพณีการอ่านในบ้าน สมุดบัญชีไม่ได้ แน่นอนผมอ่านในโรงเรียนผมเป็นเด็ก sickly มีโรคหืดรุนแรงมาก และไม่สามารถเล่นกีฬา ดังนั้นฉันถูกนำไปยังโรงภาพยนตร์และคริสตจักร พร้อมฟิล์ม ผมเห็นของโทรทัศน์ ฉันถูกได้สามารถมองเห็นในขณะนั้น แต่ผมไม่เข้าใจว่า มันไม่เกิดขึ้นฉันรักหนังสือ แต่มันเอาฉันปีเพื่อเรียนรู้วิธีการอ่านหนังสือ - จริง ๆ ในคำอื่น ๆ วิธีการอยู่กับหนังสือ การอ่านหน้ากี่ ขม กลับไปก็ ผมเปิดมากรหัสภาพใดถูกซ่อนอยู่ในภาพยนตร์ ฉันหมายความว่า โดยที่เป็น storytelling โรงภาพยนตร์โดยใช้กล้องและ ใช้แสง นักแสดง บท สนทนา - วรรณคดีทั้งหมดของ screenplay แปลผ่านภาพเรื่องได้ยอดเยี่ยมในภาพยนตร์ แต่มันเป็นวิธีบอกเรื่องราว เป็นคนหนุ่มสาว ผมเริ่มสงสัย ทำไมเป็นวิธีการบอกเรื่องราวให้น่าสนใจ ดังนั้น สิ่งเริ่มทำ - โดยเฉพาะอย่างยิ่งเนื่องจากภาพยนตร์อยู่บนโทรทัศน์ และบางครั้งแสดงในโรงละครที่นี่ - มี ฉันจะไป และเห็นชิ้นส่วนโปรดของฉันอีกครั้งและอีกครั้ง และช้า แต่ก็ เริ่มท่องจำเหล่านี้มองเห็นได้ และบางครั้งฉันจะทำให้ค่าตีความภาพของตัวเองผมเก็บไว้ดูภาพยนตร์ครั้งแล้วครั้งเล่า และเป็นเริ่มรู้กล้องเล็กน้อยเพิ่มเติมเกี่ยวกับการเกิด และอะไรไม่ได้ ผมได้เริ่มเข้าใจว่า มีเครื่องมือบางอย่างที่คุณใช้ และให้เครื่องมือเหล่านั้นกลายเป็น ส่วนหนึ่งของคำศัพท์ และเป็นเพียงถูกต้องเป็นคำศัพท์ที่ใช้ในวรรณคดีทำไมสามารถมองเห็นเป็นสำคัญเมื่อฉันถูกในโรงเรียนชั้นประถม มีไม่มีความพยายามที่สอนใด ๆ ที่สามารถมองเห็น วันนี้ สังคมและโลกของเราอิ่มตัวกับภาพกระตุ้นการ รูปภาพได้เอา ในความรู้สึก สำหรับดีขึ้น หรือแย่ลง แต่ความเป็นจริงก็คือถ้าใครอยากเข้าถึงคนที่อายุน้อยกว่าอายุก่อนหน้าเพื่อรูปร่างของจิตใจในลักษณะสำคัญ คุณจริง ๆ ต้องรู้วิธีคิดและอารมณ์จะแสดงเห็น ตอนนี้ สามารถฟอร์มนั้นภาพวิดีโอหรือภาพยนตร์ แต่ก็ยังมีกฎเดียวกัน คำเดียว ไวยากรณ์เดียวกันไวยากรณ์คือส่ายกล้องซ้ายและขวา ติดตาม หรือ ออก เฟื่องฟูขึ้น หรือ ลง intercutting ภาพ แสงสว่าง ใช้ตรงข้ามกับยิงกลาง - ของสิ่ง - และวิธีใช้องค์ประกอบเหล่านี้ทั้งหมดเพื่อให้เป็นจุดอารมณ์ และจิตใจผู้ชมอย่างใกล้ชิดเราต้องสอนให้คนเราอายุวิธีการใช้เครื่องมือนี้มีประสิทธิภาพมาก โลกอยู่ตอนนี้จุดที่พวกเขากำลังเผชิญกับภาษาภาพ เร็วกว่าคำพูด และฉันคิดว่า อันตรายมีมากกว่าผลกระทบเด็กกว่าใช้ภาษาภาพ เราต้องพยายามจัดการกับนี้ และสอนให้ตีความอำนาจของภาษาภาพคุณต้องทำสำหรับฟิล์มในหลักสูตร สิ่งที่คุณทำกำลังฝึกตาและหัวใจของนักดูภาพยนตร์แบบอื่น โดยการถามคำถาม และชี้ไปยังความคิดที่แตกต่างกัน แตกต่างกัน คุณกำลังฝึกอบรมพวกเขาคิดถึงเรื่องราวที่บอกว่า ในแง่ของภาพในแบบที่แตกต่างกัน และใช้มันอย่างจริงจังมันเป็นสิ่งสำคัญ คิด เพราะมากในสังคมปัจจุบันการติดต่อสื่อสารแม้ subliminally และมองเห็น เยาวชนได้ทราบว่า วิธีนี้การสื่อสารเป็นเครื่องมือมาก อย่างมีประสิทธิภาพความรุนแรงในภาพยนตร์ในโลกที่ฉันมาจาก ฉันรู้ ความรุนแรงได้แบบที่ถูกต้องของนิพจน์ นั่นคือสภาพที่มนุษย์ และเป็นโศกนาฏกรรม และมันจะทำเราเป็นชนิดถ้าเราไม่เรียนรู้เกี่ยวกับมันฉันมีเสมอได้ยาก ด้วยวิธีการแสดงความรุนแรงในรูป ความหมายที่ขึ้นอยู่บนโลกที่คุณกำลังแสดง ขึ้นอยู่กับผู้ชมที่คุณกำลังเล็งสำหรับ และจากนั้น มีเรื่องของความรับผิดชอบเรื่อง เมื่อมันมาเวลาจะสร้างภาพยนตร์ ฉันรู้ว่า ฟิล์มของฉันไม่ถูกไปสำหรับเด็ก ผมรู้ว่าพวกเขาจะไม่แสดงบนโทรทัศน์ และถ้าพวก เขาจะสามารถแก้ไข ฉันไม่ต้องการแสดงที่ 6 นาฬิกาในเวลากลางคืนหรือแปดโมงยามค่ำคืนสำหรับเด็กของฉันดูเมื่อหมายถึงถนนและคนขับแท็กซี่ถูกแสดงบนโทรทัศน์ พวกเขาถูกแก้ไข เมื่อสายเริ่มต้น ที่กลายเป็นปัญหาอีก สายคือ บริการที่คุณชำระสำหรับ และคุณมีฟิล์มสมบูรณ์ ยังคง ควรแสดงที่สิบโมงสิบสองโมงรูปเช่นคนขับแท็กซี่หรือ Goodfellas ในเวลากลางคืน มีความรับผิดชอบในส่วนของภาพยนตร์เพื่อให้แน่ใจว่า วัสดุบางชนิดจะจำกัดดูคนอายุน้อยกว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การแสวงหาความรู้ภาพหนึ่งในสิ่งที่ผมนำในทิศทางของการเล่าเรื่องด้วยภาพที่ถูกความจริงที่ว่าผมมาจากครอบครัวการทำงานระดับ แม่และพ่อของฉันไม่ได้มีการศึกษาดี พวกเขาเป็นรุ่นที่สองของอิตาลีอเมริกัน มีประเพณีที่ไม่ได้อ่านในบ้านไม่มีหนังสือ แน่นอนผมอ่านในโรงเรียน. ฉันเป็นเด็กอ่อนแอ ฉันมีโรคหอบหืดรุนแรงมากและผมก็ไม่สามารถเล่นกีฬาดังนั้นฉันถูกนำตัวไปโรงภาพยนตร์และคริสตจักร พร้อมกับภาพยนตร์ที่ฉันเห็นมากของรายการโทรทัศน์ ผมได้รับความรู้ที่ได้รับการมองเห็นในเวลานั้น แต่ผมไม่เข้าใจว่ามันเกิดขึ้น. ฉันรักหนังสือ แต่มันเอาฉันปีจริงๆเรียนรู้วิธีการอ่านหนังสือ - ในคำอื่น ๆ วิธีที่จะอยู่กับหนังสือวิธีการอ่านไม่กี่หน้าลิ้มรสมันกลับไปที่มัน ฉันได้มากขึ้นเปิดให้สิ่งที่รหัสภาพที่ถูกซ่อนอยู่ในภาพยนตร์ สิ่งที่ฉันหมายความโดยที่การเล่าเรื่องของภาพยนตร์ผ่านการใช้งานของกล้องและการใช้แสงนักแสดงและการเจรจา -. ทั้งหมดของวรรณกรรมบทแปลผ่านภาพเรื่องราวมีที่ยอดเยี่ยมในภาพยนตร์แต่มันก็เป็น นอกจากนี้ยังมีวิธีการบอกเรื่องราว ในฐานะที่เป็นคนหนุ่มคนสาวผมเริ่มสงสัยว่าทำไมเป็นวิธีการเล่าเรื่องที่น่าสนใจอื่น ๆ ได้หรือไม่? ดังนั้นสิ่งที่ฉันเริ่มที่จะทำ - โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพราะเป็นภาพยนตร์โทรทัศน์และแสดงให้เห็นว่าบางครั้งในโรงละครทั่วเมือง - เป็นผมจะไปดูส่วนที่ชื่นชอบอีกครั้งและอีกครั้งและช้า แต่แน่นอนผมเริ่มที่จะจำเหล่านี้สายตา และบางครั้งผมจะทำขึ้นตีความภาพของตัวเอง. ผมเก็บไว้เห็นภาพยนตร์อีกครั้งและอีกครั้งและขณะที่ผมเริ่มที่จะรู้เล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับการสร้างภาพยนตร์และสิ่งที่กล้องไม่ผมก็เริ่มที่จะเข้าใจว่ามีเครื่องมือบางอย่างที่คุณใช้ และเครื่องมือเหล่านั้นเป็นส่วนหนึ่งของคำศัพท์ และมันก็เป็นเช่นเดียวกับที่ถูกต้องเป็นคำศัพท์ที่ใช้ในวรรณคดี. ทำไมภาพความรู้เป็นสิ่งสำคัญเมื่อผมอยู่ในโรงเรียนประถมศึกษามีความพยายามในการเรียนการสอนความรู้ชนิดของภาพใด ๆ วันนี้สังคมและโลกของเราของเราจะอิ่มตัวกับการกระตุ้นการมองเห็น ภาพที่มองเห็นได้มากกว่าในความรู้สึกที่ดีขึ้นหรือแย่ลง แต่ความเป็นจริงก็คือว่าถ้าใครต้องการที่จะเข้าถึงคนหนุ่มสาวในวัยก่อนหน้านี้เพื่อรูปร่างจิตใจของพวกเขาในทางที่สำคัญที่คุณจำเป็นต้องรู้วิธีคิดและอารมณ์จะแสดงออกทางสายตา ตอนนี้ว่ารูปแบบภาพสามารถวิดีโอหรือภาพยนตร์ แต่ก็ยังมีกฎเดียวกันคำศัพท์เดียวกันไวยากรณ์เดียวกัน. ไวยากรณ์จะแพนกล้องซ้ายและขวาติดตามหรือออกเฟื่องฟูขึ้นหรือลง intercutting ภาพแสง การใช้ใกล้ชิดขึ้นเมื่อเทียบกับการยิงกลาง - ประเภทที่ของสิ่ง -. และวิธีที่คุณใช้องค์ประกอบเหล่านี้จะทำให้จุดเชื่อมต่อทางอารมณ์และจิตใจให้กับผู้ชมเราต้องสอนให้คนหนุ่มสาวของเราวิธีการที่จะใช้นี้เครื่องมือที่มีประสิทธิภาพมาก โลกอยู่ในขณะนี้ที่จุดที่พวกเขากำลังเผชิญกับภาษาภาพเร็วกว่าวาจาและผมคิดว่ามีอันตรายจากภาษาภาพที่มีมากขึ้นของผลกระทบต่อเด็กเกินกว่าที่จะใช้ในการ เราต้องพยายามที่จะจัดการกับเรื่องนี้และสอนให้พวกเขาในการตีความอำนาจของภาษาภาพ. คุณจะต้องทำห้องพักสำหรับภาพยนตร์เรื่องนี้ในหลักสูตร สิ่งที่คุณทำคือการฝึกอบรมตาและหัวใจของนักเรียนที่จะดูหนังเรื่องนี้ในทางที่แตกต่างกันโดยการถามคำถามและชี้ไปที่ความคิดที่แตกต่างกันแนวคิดที่แตกต่าง คุณกำลังฝึกอบรมพวกเขาจะคิดเกี่ยวกับเรื่องที่จะบอกในแง่ภาพในทางที่แตกต่างกันและใช้มันอย่างจริงจัง. มันเป็นสิ่งสำคัญดังนั้นผมคิดว่าเพราะมากในสังคมปัจจุบันที่มีการสื่อสารทางสายตาและแม้กระทั่ง subliminally คนหนุ่มสาวต้องรู้ว่าวิธีการของการสื่อสารนี้เป็นอย่างมากซึ่งเป็นเครื่องมือที่มีประสิทธิภาพมาก. ความรุนแรงในภาพยนตร์ในโลกที่ฉันมาจากโลกผมรู้ว่าการใช้ความรุนแรงเป็นรูปแบบที่ถูกต้องในการแสดงออก นั่นคือสภาพของมนุษย์และเป็นที่น่าเศร้าและจะทำกับเราในการเป็นสายพันธุ์ถ้าเราไม่ได้เรียนรู้เกี่ยวกับมัน. ผมได้เคยมีปัญหากับวิธีการที่จะแสดงให้เห็นความรุนแรงในภาพ ความหมายของมันขึ้นอยู่กับโลกที่คุณกำลังวาดก็ขึ้นอยู่กับผู้ชมที่คุณกำลังเล็งแล้วมีปัญหาของความรับผิดชอบของคุณเพื่อเรื่อง เมื่อมันถึงเวลาที่ผมจะทำหนังผมรู้ว่าภาพยนตร์ของฉันไม่ได้ไปได้สำหรับเด็ก ผมรู้ว่าพวกเขาจะไม่แสดงบนโทรทัศน์และถ้าพวกเขาพวกเขาจะได้รับการแก้ไข ฉันจะไม่ต้องการให้พวกเขาแสดงที่ 06:00 ในเวลากลางคืนหรือ 08:00 ในเวลากลางคืนสำหรับบุตรหลานของฉันที่จะเห็น. เมื่อ Mean Streets และคนขับรถแท็กซี่ที่มีการแสดงบนจอโทรทัศน์ที่พวกเขาได้รับการแก้ไข เมื่อสายเริ่มต้นที่กลายเป็นปัญหาอื่น เคเบิ้ลเป็นบริการที่คุณจ่ายสำหรับการและคุณมีภาพยนตร์ที่สมบูรณ์ ยังคงเป็นภาพที่เหมือนคนขับรถแท็กซี่หรือคนดีควรได้รับการแสดงที่ 10:00 หรือ 00:00 ในเวลากลางคืน มีความรับผิดชอบในส่วนของการถ่ายทำภาพยนตร์ที่จะทำให้แน่ใจว่าบางชนิดของวัสดุที่ถูก จำกัด จากการดูโดยคนที่อายุน้อยกว่าเป็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

รับ
การรู้หนังสือภาพสิ่งหนึ่งที่ชี้ทางให้ฉันในทิศทางของภาพและการเล่าเรื่อง คือ ความจริงที่ว่า ฉันมาจากครอบครัวชนชั้นกรรมกร . พ่อและแม่ของผมไม่ได้ศึกษาดี พวกเขาเป็นรุ่นอิตาเลียนอเมริกัน ไม่มีประเพณีการอ่านในบ้าน ไม่มีหนังสือ แน่นอน ฉันอ่านในโรงเรียน

ฉันเป็นเด็กขี้โรค ผมได้รุนแรงมาก หืดBack to school now.Back to school now.Back to school now.รับ
การรู้หนังสือภาพสิ่งหนึ่งที่ชี้ทางให้ฉันในทิศทางของภาพและการเล่าเรื่อง คือ ความจริงที่ว่า ฉันมาจากครอบครัวชนชั้นกรรมกร . พ่อและแม่ของผมไม่ได้ศึกษาดี พวกเขาเป็นรุ่นอิตาเลียนอเมริกัน ไม่มีประเพณีการอ่านในบ้าน ไม่มีหนังสือ แน่นอน ฉันอ่านในโรงเรียน

ฉันเป็นเด็กขี้โรค ผมได้รุนแรงมาก หืดรับ
การรู้หนังสือภาพสิ่งหนึ่งที่ชี้ทางให้ฉันในทิศทางของภาพและการเล่าเรื่อง คือ ความจริงที่ว่า ฉันมาจากครอบครัวชนชั้นกรรมกร . พ่อและแม่ของผมไม่ได้ศึกษาดี พวกเขาเป็นรุ่นอิตาเลียนอเมริกัน ไม่มีประเพณีการอ่านในบ้าน ไม่มีหนังสือ แน่นอน ฉันอ่านในโรงเรียน

ฉันเป็นเด็กขี้โรค ผมได้รุนแรงมาก หืดรับ
การรู้หนังสือภาพสิ่งหนึ่งที่ชี้ทางให้ฉันในทิศทางของภาพและการเล่าเรื่อง คือ ความจริงที่ว่า ฉันมาจากครอบครัวชนชั้นกรรมกร . พ่อและแม่ของผมไม่ได้ศึกษาดี พวกเขาเป็นรุ่นอิตาเลียนอเมริกัน ไม่มีประเพณีการอ่านในบ้าน ไม่มีหนังสือ แน่นอน ฉันอ่านในโรงเรียน

ฉันเป็นเด็กขี้โรค ผมได้รุนแรงมาก หืดรับ
การรู้หนังสือภาพสิ่งหนึ่งที่ชี้ทางให้ฉันในทิศทางของภาพและการเล่าเรื่อง คือ ความจริงที่ว่า ฉันมาจากครอบครัวชนชั้นกรรมกร . พ่อและแม่ของผมไม่ได้ศึกษาดี พวกเขาเป็นรุ่นอิตาเลียนอเมริกัน ไม่มีประเพณีการอ่านในบ้าน ไม่มีหนังสือ แน่นอน ฉันอ่านในโรงเรียน

ฉันเป็นเด็กขี้โรค ผมได้รุนแรงมาก หืดรับ
การรู้หนังสือภาพสิ่งหนึ่งที่ชี้ทางให้ฉันในทิศทางของภาพและการเล่าเรื่อง คือ ความจริงที่ว่า ฉันมาจากครอบครัวชนชั้นกรรมกร . พ่อและแม่ของผมไม่ได้ศึกษาดี พวกเขาเป็นรุ่นอิตาเลียนอเมริกัน ไม่มีประเพณีการอ่านในบ้าน ไม่มีหนังสือ แน่นอน ฉันอ่านในโรงเรียน

ฉันเป็นเด็กขี้โรค ผมได้รุนแรงมาก หืดรับ
การรู้หนังสือภาพสิ่งหนึ่งที่ชี้ทางให้ฉันในทิศทางของภาพและการเล่าเรื่อง คือ ความจริงที่ว่า ฉันมาจากครอบครัวชนชั้นกรรมกร . พ่อและแม่ของผมไม่ได้ศึกษาดี พวกเขาเป็นรุ่นอิตาเลียนอเมริกัน ไม่มีประเพณีการอ่านในบ้าน ไม่มีหนังสือ แน่นอน ฉันอ่านในโรงเรียน

ฉันเป็นเด็กขี้โรค ผมได้รุนแรงมาก หืดรับ
การรู้หนังสือภาพสิ่งหนึ่งที่ชี้ทางให้ฉันในทิศทางของภาพและการเล่าเรื่อง คือ ความจริงที่ว่า ฉันมาจากครอบครัวชนชั้นกรรมกร . พ่อและแม่ของผมไม่ได้ศึกษาดี พวกเขาเป็นรุ่นอิตาเลียนอเมริกัน ไม่มีประเพณีการอ่านในบ้าน ไม่มีหนังสือ แน่นอน ฉันอ่านในโรงเรียน

ฉันเป็นเด็กขี้โรค ผมได้รุนแรงมาก หืดรับ
การรู้หนังสือภาพสิ่งหนึ่งที่ชี้ทางให้ฉันในทิศทางของภาพและการเล่าเรื่อง คือ ความจริงที่ว่า ฉันมาจากครอบครัวชนชั้นกรรมกร . พ่อและแม่ของผมไม่ได้ศึกษาดี พวกเขาเป็นรุ่นอิตาเลียนอเมริกัน ไม่มีประเพณีการอ่านในบ้าน ไม่มีหนังสือ แน่นอน ฉันอ่านในโรงเรียน

ฉันเป็นเด็กขี้โรค ผมได้รุนแรงมาก หืดรับ
การรู้หนังสือภาพสิ่งหนึ่งที่ชี้ทางให้ฉันในทิศทางของภาพและการเล่าเรื่อง คือ ความจริงที่ว่า ฉันมาจากครอบครัวชนชั้นกรรมกร . พ่อและแม่ของผมไม่ได้ศึกษาดี พวกเขาเป็นรุ่นอิตาเลียนอเมริกัน ไม่มีประเพณีการอ่านในบ้าน ไม่มีหนังสือ แน่นอน ฉันอ่านในโรงเรียน

ฉันเป็นเด็กขี้โรค ผมได้รุนแรงมาก หืด