‘Thank you.’ John Duncan stood up a

‘Thank you.’ John Duncan stood up and walked nervously towards the door. He was a tall, thin man, about forty-five years old now, in an old gray suit. It was his best suit, but it was ten years old now. He had grey hair and glasses. His face looked sad and tired.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

'ขอขอบคุณ. john duncan ลุกขึ้นยืนและเดินหงุดหงิดไปที่ประตู เขาเป็นชายร่างสูงคนบางประมาณสี่สิบห้าปีตอนนี้ในชุดสูทสีเทาเก่า มันเป็นชุดที่ดีที่สุดของเขา แต่มันเป็นสิบปีในขณะนี้ เขามีผมสีเทาและแว่นตา ใบหน้าของเขาดูเศร้าและเหนื่อย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

'ขอบคุณ' ดันแคนจอห์นลุกขึ้นยืน และเดินไปทางประตูคน เขาเป็นผู้ชายคนหนึ่งสูง บาง forty-five ปีนี้ ในสีเทาตัวเก่าเหมาะ มันเป็นชุดที่ดีที่สุดของเขา แต่มันเป็นสิบปีตอนนี้ เขามีผมสีเทาและแว่นตา ใบหน้าของเขาดูเศร้า และเหนื่อย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

"ขอขอบคุณที่คุณได้ลองมาฟัง Duncan Orange 'จอห์นก็ลุกขึ้นยืนและเดินกระสับกระส่ายไปที่ประตู เขาเป็นคนรูปร่างผอมสูงประมาณสี่สิบห้าปีในตอนนี้อยู่ในชุดสีเทาเก่า มันเป็นความเหมาะสมที่ดีที่สุดของเขาแต่มันเป็นสิบปีแล้ว เขาแก้วและเส้นผมสีเทา หันหน้าเข้าหาของเขารู้สึกเศร้าและเหนื่อยล้า