because the effects of treatment or

because the effects of treatment or stabilization in a temporary crisis are likely to be reflected in a patient's test performance (J. Graharn, Smith , & Schwartz, 1986).


Bergin (1971) has demonstrated that Scale 2 (Depression) is particularly likely to be lowered after successful treatment.


Similarly, Scale 7 (Psychasthenia) would be likely to alter according to a person's external situation. Thus, test-retest reliability may actually be an inappropriate method of evaluating these scales for certain populations.


This defense of the test's reliability is somewhat undermined by the observation that test-retest reliability is actually slightly more stable for psychiatric populations than for normals. Whereas the median range for psychiatric patients is about .80, median reliabilities for normals are about .70.


Split-half reliabilities are likewise moderate, having an extremely wide range from .05 to .96, with median correlations in the. 70s (Hunsley et al., 1988).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เนื่องจากผลของการรักษาเสถียรภาพในวิกฤตชั่วคราวมักจะทำในผู้ป่วยทดสอบประสิทธิภาพ (J. Graharn, Smith, & Schwartz, 1986) Bergin (1971) แสดงว่าสเกล 2 (ซึมเศร้า) โดยเฉพาะอย่างยิ่งแนวโน้มที่จะลดลงหลังการรักษาประสบความสำเร็จ ในทำนองเดียวกัน มาตรา 7 (Psychasthenia) จะแนวโน้มที่จะเปลี่ยนแปลงตามสถานการณ์ของบุคคลภายนอก ดังนั้น retest ทดสอบความน่าเชื่อถือจริงอาจจะเป็นวิธีที่ไม่เหมาะสมของการประเมินเหล่านี้ปรับขนาดสำหรับประชากร ความน่าเชื่อถือของการทดสอบการป้องกันนี้จะค่อนข้างละเลย โดยสังเกตที่ทดสอบ-retest ความน่าเชื่อถือเป็นจริงมั่นคงเล็กน้อยสำหรับประชากรจิตเวชมากกว่าสำหรับ normals ในขณะที่ช่วงมัธยฐานสำหรับผู้ป่วยทางจิตเวชเป็นเกี่ยวกับ.80, reliabilities มัธยฐานสำหรับ normals ที่เกี่ยวกับ.70 Reliabilities แบ่งครึ่งเป็นปานกลาง มีความกว้างตั้งแต่.05 กับ.96 กับมัธยฐานความสัมพันธ์ในทำนองเดียวกัน 70s (Hunsley et al., 1988)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เนื่องจากผลกระทบของการรักษาหรือการรักษาเสถียรภาพในวิกฤตชั่วคราวมีแนวโน้มที่จะสะท้อนให้เห็นในการทดสอบประสิทธิภาพของผู้ป่วย (เจ Graharn สมิ ธ & Schwartz, 1986) Bergin (1971) ได้แสดงให้เห็นว่าระดับ 2 (อาการซึมเศร้า) เป็นโดยเฉพาะอย่างยิ่งมีแนวโน้มที่จะ จะลดลงหลังการรักษาที่ประสบความสำเร็จในทำนองเดียวกันขนาด 7 (Psychasthenia) จะมีแนวโน้มที่จะปรับเปลี่ยนตามสถานการณ์ภายนอกของบุคคล ดังนั้นความน่าเชื่อถือการทดสอบสอบซ่อมจริงอาจจะเป็นวิธีการที่ไม่เหมาะสมของการประเมินผลการชั่งน้ำหนักเหล่านี้สำหรับประชากรบางป้องกันความน่าเชื่อถือของการทดสอบนี้จะถูกทำลายบ้างโดยการสังเกตที่น่าเชื่อถือการทดสอบซ้ำเป็นจริงเล็กน้อยมีเสถียรภาพมากขึ้นสำหรับประชากรจิตเวชกว่าปกติ ในขณะที่ช่วงได้เฉลี่ยต่อผู้ป่วยจิตเวชเป็นเรื่องเกี่ยวกับ 0.80, ความเชื่อมั่นเฉลี่ยต่อภาวะปกติมีประมาณ 0.70 ความเชื่อมั่นแยกครึ่งอยู่ในระดับปานกลางเช่นเดียวกันมีความหลากหลายมาก 0.05-0.96 มีความสัมพันธ์เฉลี่ยใน 70s (Hunsley et al., 1988)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เพราะผลของการรักษาหรือการรักษาเสถียรภาพในวิกฤตชั่วคราวมีแนวโน้มที่จะสะท้อนให้เห็นในการทดสอบประสิทธิภาพของผู้ป่วย ( เจ graharn สมิธ & Schwartz , 1986 )


เบอร์กิ้น ( 1971 ) ได้แสดงให้เห็นว่า ระดับ 2 ( Depression ) โดยเฉพาะอย่างยิ่งมีแนวโน้มที่จะลดลงหลังจากที่ประสบความสําเร็จในการรักษา


ในทํานองเดียวกันมาตรา 7 ( โดย ) จะเป็นแนวโน้มที่จะเปลี่ยนแปลงตามสถานการณ์ภายนอกของบุคคล ดังนั้น ความเชื่อถือได้จริงอาจเป็นวิธีที่ไม่เหมาะสมของการประเมินระดับเหล่านี้สำหรับประชากรที่แน่นอน


นี้ป้องกันความน่าเชื่อถือของการทดสอบค่อนข้าง undermined โดยการสังเกตว่า จริง ๆมีความเชื่อถือได้มากขึ้นเล็กน้อยสำหรับประชากรจิตเวชมากกว่าปกติ ส่วนช่วงกลางสำหรับผู้ป่วยจิตเวชประมาณ . 80 มีค่ามัธยฐานสำหรับปกติจะประมาณ 70


แบ่งครึ่งแบบปานกลางเป็นเช่นเดียวกัน มีช่วงที่กว้างมากจากระดับ . 96 ,กับกลางความสัมพันธ์ในการ 70 ( hunsley et al . , 1988 ) .