ประวัติวัดพระบาทภูพานคำโดยสังเขปเริ

ประวัติวัดพระบาทภูพานคำโดยสังเขป
เริ่มตั้งแต่ปี พ.ศ. 2492 พระอาจารย์บุญ ปัญญาวุฑโฒ พร้อมด้วยพระภิกษุ 4 รูป ได้เดินธุดงค์แสวงหาที่วิเวกบำเพ็ญสมณธรรมเพียรภาวนา ผ่านมาถึงสถานที่แห่งนี้ (เทือกเขาภูพานคำ) เห็นว่าเป็นสถานที่สัปปายะสงบวิเวกเหมาะแก่การบำเพ็ญเพียรเป็นอย่างยิ่ง จึงได้หยุดพักบำเพ็ญเพียรภาวนา และได้พากันออกเดินเสาะแสวงหาน้ำฉัน ได้พบบ่อน้ำแห่งหนึ่งมีน้ำไหลซึมออกมามิได้ขาด มีรอยเท้าสัตว์น้อยใหญ่นานาชนิดมาดื่มกิน จึงได้ให้สามเณรที่มาด้วยขุดดินที่ทับถมอยู่ออก ส่วนพระภิกษุก็ช่วยกันขนดินและใบไม้ออกไปให้พ้นจากปากบ่อ เมื่อขนเอาดินโคลนและใบไม้ที่ทับถมออกไปหมดแล้ว พิจารณาดูบ่อน้ำมีลักษณะคล้ายรอยเท้ามนุษย์แต่มีขนาดใหญ่กว่า จึงมีความเชื่อว่าน่าจะเป็นรอยพระบาทของพระพุทธเจ้า เมื่อประชาชนทราบข่าวก็พากันมากราบไหว้อย่างต่อเนื่องจากนั้นจึงได้จัดงานสมโภชฉลองรอยพระบาท และได้อาศัยน้ำในบ่อดื่มกินกัน อยู่ต่อมาไม่นานด้วยอานุภาพแห่งนิมิต หรือพุทธนิมิตยากที่จะคาดเดา ได้เกิดปาฏิหาริย์แสงสว่างไสวบริเวณรอยพระบาทตามต้นไม้ใบหญ้า ในเวลากลางคืนตลอด 7 คืน จึงได้หายไป กำนันนิลซึ่งเป็นเจ้าของที่แห่งนี้ พร้อมด้วยพุทธศาสนิกชนทั้งหลายเห็นเป็นนิมิตมงคลอันดี เป็นสถานที่อันศักดิ์สิทธิ์ จึงได้ถวายที่ดินแห่งนี้สร้างวัดถวายให้ถาวรในพระศาสนาต่อไป

อาณาเขตและเนื้อที่ของวัดโดยรวมมีประมาณ 200 ไร่ ทิศเหนือกับทิศใต้จรดเขตการไฟฟ้าฯ ทิศตะวันออกจรดเขตโรงเรียนอุบลรัตน์พิทยาคม ทิศตะวันตกจรดภูเขาและเขื่อนอุบลรัตน์ วัดพระบาทภูพานคำ ได้รับอนุญาตตามกฎหมายให้ก่อตั้งเมื่อ พ.ศ. 2492 โดยมีมูลเหตุความเป็นมาของชื่อวัด 2 ประการ คือ ประการแรก ได้ถือเอาตามความเชื่อของชาวบ้านที่สันนิษฐานเอารอยเท้าขนาดใหญ่คล้ายมนุษย์ว่าเป็นรอยพระพุทธบาทของพระพุทธเจ้า ประการที่สอง ถือเอาตามถิ่นที่อยู่อาศัยซึ่งเป็นเทือกเขาภูพานคำอันเกิดปรากฎการณ์แสงสว่างไสวคล้ายหิ่งห้อยในเวลากลางคืนตลอด 7 คืน เมื่อครั้งค้นพบรอยพระบาทใหม่ๆ ด้วยเหตุนี้จึงได้นำเอาปรากฏการณ์ดังกล่าวมาเป็นนามของวัดตั้งแต่นั้นสืบมา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วัดพระบาทประวัติคุณภูพานคำโดยสังเขป
เริ่มตั้งแต่ปี พ.ศ. 2492 พระอาจารย์บุญปัญญาวุฑโฒพร้อม ด้วยพระภิกษุ 4 รูปได้เดินธุดงค์แสวงหาที่วิเวกบำเพ็ญ สมณธรรมเพียรภาวนาผ่านมาถึงสถานที่แห่งนี้ (เทือกเขาภูพานคำ) เห็นว่าเป็นสถานที่สัปปา ยะสงบวิเวกเหมาะ แก่การบำเพ็ญเพียรเป็นอย่างยิ่งจึง ได้หยุดพักบำเพ็ญเพียรภาวนาและได้พากันออกเดินเสาะแสวงหาน้ำฉันได้พบบ่อน้ำแห่งหนึ่งมีน้ำไหลซึมออกมามิได้ขาดมีรอยเท้าสัตว์น้อยใหญ่นานาชนิดมาดื่มกินจึงได้ ให้สามเณรที่มาด้วยขุดดินที่ ทับถมอยู่ออกส่วนพระภิกษุก็ช่วยกันขนดินและใบไม้ออกไปให้พ้นจากปากบ่อเมื่อขนเอาดินโคลนและใบไม้ที่ทับถมออกไปหมดแล้วพิจารณาดูบ่อน้ำมีลักษณะคล้ายรอยเท้ามนุษย์ แต่ มีขนาดใหญ่กว่าจึงมีความเชื่อ ว่าน่าจะเป็นรอยพระบาทของพระพุทธเจ้าเมื่อประชาชนทราบข่าวก็พากันมากราบไหว้อย่างต่อเนื่องจากนั้นจึงได้จัดงานสมโภชฉลองรอยพระบาทและได้อาศัยน้ำในบ่อดื่มกินกันอยู่ต่อมาไม่ นานด้วยอานุภาพแห่งนิมิตหรือพุทธนิมิต ยากที่จะคาดเดาได้เกิดปาฏิหาริย์แสงสว่างไสวบริเวณรอยพระบาทตามต้นไม้ใบหญ้าในเวลากลางคืนตลอด 7 คืนจึงได้หายไปกำนันนิลซึ่ง เป็นเจ้าของที่แห่งนี้พร้อมด้วยพุทธศาสนิกชนทั้งหลายเห็นเป็นนิมิต มงคลอันดีเป็นสถานที่อันศักดิ์สิทธิ์จึงได้ถวายที่ดินแห่งนี้สร้างวัดถวายให้ถาวรในห้างหุ้นส่วนจำกัดที่คุณพระศาสนาต่อไป

อาณาเขตและเนื้อที่ของวัดโดยรวมมีประมาณ 200 ไร่ทิศเหนือกับทิศใต้จรดเขต การไฟฟ้าฯ ทิศตะวันออกจรดเขตโรงเรียน อุบลรัตน์พิทยาคมทิศตะวันตกจรดภูเขาและเขื่อน อุบลรัตน์วัดพระบาทภูพานคำได้รับอนุญาตตามกฎหมายให้ก่อตั้งเมื่อ พ.ศ. 2492 โดยมีมูลเหตุความเป็นมาของ ชื่อวัด 2 ประการคือประการแรกได้ถือเอาตาม ความเชื่อของชาวบ้านที่สันนิษฐานเอารอยเท้าขนาดใหญ่คล้ายมนุษย์ว่าเป็นรอยพระพุทธบาทของพระพุทธเจ้าประการที่สองถือเอาตามถิ่นที่อยู่อาศัย ซึ่งเป็นเทือกเขาภูพานคำอันเกิด ปรากฎการณ์แสงสว่างไสวคล้ายหิ่งห้อยในเวลากลางคืนตลอด 7 คืนเมื่อครั้งค้นพบรอยพระบาทใหม่ ๆ ด้วยเหตุนี้จึงได้นำเอาปรากฏการณ์ดังกล่าวมาเป็นนามของวัดตั้งแต่นั้นสืบมา