「Well then, let’s leave in one hour

「Well then, let’s leave in one hour. I will go send a letter to His majesty, the Beast King in the meantime」
「Ah, th, then I will also follow. Since I don’t know what is there!」
「Yes. Then Lyon-dono too」

Those two begin to walk together with their laughter slipping out. Somehow this makes you have a pleasant feeling. I can somewhat start to understand the feeling of someone who lives as a matchmaker for marriage interviews.

「Touya-dono, shortly from here there won’t be any large towns, I think you should buy the necessary things now」

Says Garun-san the wolf demi-human guard captain of Misumido, so we each decided to go shopping and meet here one hour later.
Bringing Kohaku along, I bought emergency rations and small things including the tea-leaves with Yumina from the street stalls…….Nn?
I sharpen my senses while looking around in the vicinity. ……Was it my imagination?

「Did something happen?」

Yumina called out to my strange behaviour.

「No…It felt like there was someone watching us….Seems it was my imagination]
「Wasn’t it because they saw something unusual like Kohaku-chan?」

White tigers in the Misumido kingdom are regarded as sacred beings. You can’t kill them and you can’t capture them either. Supposing If I was taking Kohaku along with a chain attached to his neck I would be criticised. In the end, it must be understood that Kohaku is following out of his own free-will. What a pain.

《No, master. Someone was surely watching our actions. Not me, but Master and everyone. But now that presence has been completely erased》

I look around the vicinity once more from Kohaku’s telepathic communication. I wonder who that was. Just in case we better be careful.
After that I bought about ten of a fruit (Appearance is like a pear, colour is orange and the smell of apples) I’ve never seen before and came back to where everyone was.

Everyone was already at the carriage, it seems I was the last one.

「Now that everyone is here. Well then let’s depart」

When Olga-san say so , the escort soldiers began boarding the carriages on the front and back. With us in the middle carriage. Elsie and Yae goes to sit in the coach seat, and when everyone else was going to get in a passenger car, I found the hair ornament that’s decorated with flowers that look like cherry blossoms in Olga-san’s hair.

「Ara, that hair ornament is wonderful. It really suits you」
「Eh? I, I see, thank you very much」

Yumina catches sight of the hair ornament quickly and praises it, Ol’ga laughs with some slight embarrassment. Lyon-san must’ve given it when they went to go alone. You did it.

「I also want to receive a hair ornament like that from a person in my heart. I think that it is admirable of gentlemen to give such a present as an indication of their feelings. Naturally, If it was expressed in their attitude like giving an embrace is better than nothing……」
「Who knows, let’s depart!」

Since the turn of affairs of the conversation has become strange, I got into the passenger’s seat quickly. She may unexpectedly be the type to hold a grudge. Alma was the only one I gave a present to indeed, it was bad that I didn’t give anything to Yuminaー…. (note: yandere incoming)
Having said that, it is probably unlikely that I can give an embrace as substitute. I have have to think of something……wait, this time it might turn out badly if I only give a present to Yumina.
It will probably be bad if it was mistaken as a present to a lover. If I also give it to the three other girls, I wonder if it won’t worsen if I give them as a form of appreciation.
I use [Modeling] to make a present to give to four people, I begun to check the latest accessories with the image search of the smartphone when I boarded the passenger carriage.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

「งั้นก็ ไปในอีกหนึ่งชั่วโมง ผมจะส่งจดหมายให้ฝ่าบาท อสูรราชาในตอนนี้」
「อา , th , งั้น ผมก็จะตามไป เพราะไม่รู้ว่ามีอะไร ! 」
「ครับ จากนั้นลียงโดะด้วย」

สองคนนั้นเริ่มเดิน พร้อมกับเสียงหัวเราะของพวกเขาลื่นไถลออก บางที นี่อาจจะทำให้คุณรู้สึกสบายผมก็เริ่มเข้าใจความรู้สึกของคนที่อาศัยอยู่เป็นแม่สื่อให้สัมภาษณ์ . .

「โทยะโดะ เร็ว ๆ จากที่นี่ จะต้องไม่มีขนาดใหญ่ในเมือง ฉันคิดว่าคุณควรซื้อเป็นสิ่งที่」

บอกว่า garun ซานหมาป่าครึ่งมนุษย์ยามกัปตันของ misumido ดังนั้นเราแต่ละคนตัดสินใจ ไปช้อปปิ้ง เจอมาหนึ่งชั่วโมงต่อมา .
เอาโคฮากุไปด้วยฉันซื้อเสบียงฉุกเฉินและสิ่งเล็ก ๆรวมทั้งใบชาด้วย yumina จากร้านข้างถนน . . . . . . . nn ?
ผมลับสติขณะมองไปรอบ ๆในบริเวณใกล้เคียง . . . . . . . เป็นจินตนาการของฉัน

「มีอะไรเกิดขึ้น ? 」

yumina ตะโกนเรียกฉันพฤติกรรมแปลกๆ

「ไม่ . . . มันรู้สึกเหมือนมีคนมองเรา . . . . . . . มันคือจินตนาการของฉัน ]
「ไม่ใช่เพราะพวกเขาเห็นอะไรบางอย่างที่ผิดปกติ เช่น โคฮากุ ชาน ? 」

สีขาวเสือใน misumido ราชอาณาจักรจะถูกถือว่าเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์เหนือธรรมชาติ คุณไม่สามารถฆ่าพวกเขาและคุณไม่สามารถจับพวกเขาด้วย สมมุติว่า ถ้าผมเอาโคฮากุพร้อมกับห่วงโซ่ที่แนบมากับคอผมจะวิจารณ์ . สุดท้าย ก็ต้องมีความเข้าใจว่า โคฮากุ เป็นดังต่อไปนี้ออกด้วยตัวเอง เจ็บปวดอะไร

《ไม่วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต . คนย่อมเห็นการกระทำของเรา ไม่ใช่ผม แต่อาจารย์ และทุกคน แต่ตอนนี้ตนได้ถูกลบ》

ผมมองไปรอบ ๆบริเวณใกล้เคียงอีกครั้งจากโคฮากุของกระแสจิตสื่อสาร ฉันสงสัยว่านั้นคือใคร ในกรณีนี้ เราต้องระวัง
หลังจากที่ผมซื้อประมาณสิบของผลไม้รูปร่างเหมือนลูกแพร์สี คือ ส้ม และกลิ่นของแอปเปิ้ล ) ผมไม่เคยเห็นมาก่อน และกลับมาที่ทุกคน

ทุกคนอยู่ในรถม้า ดูเหมือนสุดท้าย

「ตอนนี้ทุกคนอยู่ที่นี่ แล้วออกเดินทาง」

เมื่อโอลซานพูดแล้วส่งทหารเริ่มขึ้นรถม้าบนด้านหน้าและด้านหลัง กับเราในรถ กลางเอลซี่ และ เย ไปนั่งในรถ ที่นั่ง และเมื่อทุกคนกำลังจะขึ้นรถโดยสาร พบ ปิ่นปักผมที่ประดับด้วยดอกไม้ที่เหมือนดอกซากุระ ในผมของโอลสัน

「อาราที่ประดับผมยอดเยี่ยมมาก มันเหมาะกับเธอจริงๆ」
「เอ๊ะ ? เข้าใจแล้ว ขอบคุณมาก」

yumina จับสายตาของเครื่องประดับผมได้อย่างรวดเร็วและสรรเสริญมันol'ga หัวเราะกับเล็กน้อยบางหน้า ลียงซันต้องได้รับมัน เมื่อพวกเขาไปคนเดียว คุณทำมัน

「ฉันยังต้องการที่จะได้รับเครื่องประดับผม เช่น จาก คน ใน หัวใจ ฉันคิดว่ามันเป็นที่น่าชื่นชมของสุภาพบุรุษให้เช่นปัจจุบันที่เป็นข้อบ่งชี้ของความรู้สึกของพวกเขา ธรรมชาติ ถ้ามันถูกแสดงในทัศนคติของพวกเขาชอบให้กอดดีกว่าไม่มีอะไร」
. . . . . .「ใครจะรู้ ออกเดินทางได้ ! 」

ตั้งแต่เปิดกิจการของการสนทนาก็แปลกไป ผมเข้าไปในที่นั่งของผู้โดยสารได้อย่างรวดเร็ว เธออาจจะไม่คาดคิดเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น อัลม่าเป็นคนเดียวที่ฉันเอาของขวัญให้มันเลวร้ายที่ฉันยังไม่ได้ให้อะไรกับ yumina ー . . . . . . . ( หมายเหตุ : ยันเดเระเข้ามา )
มีกล่าวมันคงยากที่ผมจะให้กอดแทน . ฉันต้องคิดอะไรบางอย่าง . . . . . . . รอ เวลามันอาจจะออกมาไม่ดี ถ้าฉันมอบของขวัญ yumina .
มันคงจะไม่ดีถ้ามันเข้าใจผิดว่าเป็น ของขวัญให้คนรัก ถ้าฉันยังให้สามสาว ๆคนอื่น ผมสงสัยว่า ถ้ามันไม่แย่ถ้าฉันให้พวกเขาเป็นรูปแบบของความชื่นชม .
ผมใช้ [ แบบจำลอง ] ทำปัจจุบันให้ถึงสี่คน ผมเริ่มที่จะตรวจสอบอุปกรณ์เสริมล่าสุด กับภาพการค้นหามาร์ทโฟนเมื่อฉันขึ้นโดยสารรถม้า