He had begun to read the novel a fe

He had begun to read the novel a few days before. He had put it aside because of some urgent business conferences, opened it again on his way back to the estate by train; he permitted himself a slowly growing interest in the plot, in the characterizations. That afternoon, after writing a letter giving his power of attorney and discussing a matter of joint ownership with the manager of his estate, he returned to the book in the tranquility of his study which looked out upon the park with its oaks. Sprawled in his favorite armchair, its back toward the door--even the possibility of an intrusion would have irritated him, had he thought of it--he let his left hand caress repeatedly the green velvet upholstery and set to reading the final chapters. He remembered effortlessly the names and his mental image of the characters; the novel spread its glamour over him almost at once. He tasted the almost perverse pleasure of disengaging himself line by line from the things around him, and at the same time feeling his head rest comfortably on the green velvet of the chair with its high back, sensing that the cigarettes rested within reach of his hand, that beyond the great windows the air of afternoon danced under the oak trees in the park. Word by word, licked up the sordid dilemma of the hero and heroine, letting himself be absorbed to the point where the images settled down and took on color and movement, he was witness to the final encounter in the mountain cabin. The woman arrived first, apprehensive; now the lover came in, his face cut by the backlash of a branch. Admirably, she stanched the blood with her kisses, but he rebuffed her caresses, he had not come to perform again the ceremonies of a secret passion, protected by a world of dry leaves and furtive paths through the forest. The dagger warmed itself against his chest, and underneath liberty pounded, hidden close. A lustful, panting dialogue raced down the pages like a rivulet of snakes, and one felt it had all been decided from eternity. Even to those caresses which writhed about the lover's body, as though wishing to keep him there, to dissuade him from it; they sketched abominably the fame of that other body it was necessary to destroy. Nothing had been forgotten: alibis, unforeseen hazards, possible mistakes. From this hour on, each instant had its use minutely assigned. The cold-blooded, twice-gone-over reexamination of the details was barely broken off so that a hand could caress a cheek. It was beginning to get dark.

Not looking at each other now, rigidly fixed upon the task which awaited them, they separated at the cabin door. She was to follow the trail that led north. On the path leading in the opposite direction, he turned for a moment to watch her running, her hair loosened and flying. He ran in turn, crouching among the trees and hedges until, in the yellowish fog of dusk, he could distinguish the avenue of trees which led up to the house. The dogs were not supposed to bark, and they did not bark. The estate manager would not be there at this hour, and he was not there. He went up the three porch steps and entered. The woman's words reached him over a thudding of blood in his ears: first a blue chamber, then a hall, then a carpeted stairway. At the top, two doors. No one in the first room, no one in the second. The door of the salon, and then, the knife in his hand, the light from the great windows, the high back of an armchair covered in green velvet, the head of the man in the chair reading a novel.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เขาก็เริ่มอ่านนิยายไม่กี่วันก่อน เขาได้ใส่เนื่องจากบางธุรกิจด่วนประชุมกัน เปิดอีกครั้งเมื่อเขากลับไปนิคมรถไฟ เขาอนุญาตให้ตัวเองสนใจเติบโตช้าในพล็อต ในการ characterizations ตอนบ่ายนั้น หลังจากเขียนจดหมายให้เขาอำนาจ และคุยเรื่องของความเป็นเจ้าของร่วมกับผู้จัดการทรัพย์สินของเขา เขากลับไปยังสมุดในการศึกษาของเขาซึ่งมองออกสวนกับโอ๊คของ Sprawled ในเก้าอี้ของเขาชื่นชอบ ความกลับไปทางประตู - แม้เป็นไปได้ของการบุกรุกจะมีระคายเคือง เขาได้เขาคิดว่า--เขาให้มือซ้ายธนาซ้ำเบาะกำมะหยี่สีเขียว และตั้งให้อ่านบทสุดท้าย เขาจำได้อย่างง่ายดายชื่อและรูปของจิตของตัว นวนิยายราดต่างหากของเขาเกือบครั้ง เขาลิ้มรสความสุขเกือบ perverse ของ disengaging ตัวเองทีละบรรทัดจากสิ่ง รอบพระองค์ และขณะเดียวกันความรู้สึกของเขาเหลือหัวสบายบนกำมะหยี่สีเขียวของเก้าอี้มีความสูงย้อนกลับ การตรวจว่า บุหรี่ที่คัดสรร within reach of มือ ว่า นอกเหนือจาก windows มาก ในอากาศยามบ่ายเต้นใต้ต้นโอ๊คในสวน คำทีละคำ ได้เลียค่าลำบากใจ sordid ของพระเอกและนางเอก ปล่อยให้ตัวเองหลงไปที่ภาพปัก และเอาสีและเคลื่อนไหว เป็นพยานไปพบสุดท้ายในกระท่อมภูเขา ผู้หญิงถึงแรก apprehensive ตอนนี้คนรักที่มาใน หน้าตัด โดยแบคแลชของสาขา ห้อง เธอ stanched เลือดกับจูบของเธอ แต่เขา rebuffed caresses ของเธอ เขาไม่ได้มาเพื่อทำพิธีกรรมของความรักความลับ ป้องกัน โดยโลกของใบไม้แห้งและเส้นทางลับ ๆ ล่อ ๆ ผ่านป่าอีกครั้ง กริชที่ warmed เองกับหน้าอกของเขา และภายใต้เสรีภาพ โขลก ซ่อนปิด บทสนทนาตัณหา panting raced ลงหน้าเช่น rivulet งู และหนึ่งรู้สึกมันทั้งหมดได้รับเลือกจากชั่วนิรันดร์ แม้การที่ caresses ซึ่ง writhed เกี่ยวกับร่างกายของคนรัก ว่าต้องให้เขามี ปรามเขาจาก พวกเขาร่างแผน abominably ชื่อเสียงของที่อื่น ๆ ร่างกายก็จำเป็นต้องทำลาย ไม่ได้ลืม: alibis อันตรายที่ไม่คาดฝัน ข้อผิดพลาดที่เป็นไป จากนี้ชั่วโมง ทันทีละก็ใช้ minutely กำหนด Reexamination เลือดเย็น สองไปสูงรายละเอียดแทบไม่ถูกแบ่งออกเพื่อให้มือสามารถธนาแก้ม มันได้เริ่มมืดนี้

ไม่มองกันตอนนี้ rigidly คงตามงานที่รอคอยพวกเขา พวกเขาแยกออกที่ประตูห้องโดยสาร เธอไปตามเส้นทางที่นำเหนือ บนเส้นทางชั้นนำในทิศทางตรงกันข้าม เขาเปิดช่วงดูเธอทำ ผมหลวม และบินของเธอ เขาวิ่งในเลี้ยว crouching ต้นไม้และประเมินค่าเฮดจ์จน หมอกสีเหลืองของค่ำ เขาสามารถแยกแยะดิอเวนิวซึ่งนำขึ้นไปยังบ้าน สุนัขไม่ควรจะเปลือก และจะได้ไม่เปลือก ผู้จัดการทรัพย์สินจะไม่มีในเวลานี้ และเขาไม่มี เขาขึ้นระเบียงสามขั้นตอนไป และป้อน คำของผู้หญิงถึงเขามากกว่าเป็นแผ่นกระดานเลือดในหูของเขา: แรก ห้องสีน้ำเงิน แล้วความ แล้วบันไดพรม ด้านบน สองประตู ไม่มีใครในห้อง ใครในที่สอง ประตูของร้านเสริมสวย แล้ว มีดในมือ แสงจากหน้าต่างดี สูงหลังเก้าอี้ครอบคลุมในกำมะหยี่สีเขียว หัวของมนุษย์ในเก้าอี้อ่านนวนิยาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เขาเริ่มที่จะอ่านนวนิยายเรื่องนี้ไม่กี่วันก่อน เขาใส่มันกันเพราะของบางการประชุมทางธุรกิจเร่งด่วนเปิดมันอีกครั้งในทางของเขากลับไปยังที่ดินโดยรถไฟ; เขาอนุญาตให้ตัวเองมีความสนใจการเจริญเติบโตช้าในพล็อตในการตรวจสอบของ บ่ายวันนั้นหลังจากที่เขียนจดหมายให้อำนาจของเขาของทนายความและการหารือเรื่องของความเป็นเจ้าของร่วมกับผู้จัดการของที่ดินของเขาเขากลับไปที่หนังสือในความเงียบสงบของการศึกษาของเขาที่มองออกไปสวนกับต้นโอ๊กของ นอนเหยียดยาวอยู่ในเก้าอี้ที่เขาชื่นชอบกลับไปทางประตู - แม้เป็นไปได้ของการบุกรุกจะมีการระคายเคืองเขามีเขาคิดว่ามัน - เขาปล่อยให้กอดรัดมือซ้ายของเขาซ้ำแล้วซ้ำอีกเบาะกำมะหยี่สีเขียวและกำหนดให้การอ่านบทสุดท้าย เขาจำได้อย่างง่ายดายชื่อและภาพจิตของเขาของตัวละคร; นวนิยายเรื่องนี้แพร่กระจายความเย้ายวนใจของตนเหนือเขาเกือบจะในทันที เขาลิ้มรสความสุขอ้อนเกือบปล่อยให้ตัวเองทีละบรรทัดจากสิ่งที่อยู่รอบตัวเขาและในเวลาเดียวกันความรู้สึกที่ศีรษะของเขาพักผ่อนสบายบนกำมะหยี่สีเขียวของเก้าอี้ที่มีความสูงกลับรู้สึกว่าบุหรี่วางในการเข้าถึงจากมือของเขา ที่นอกเหนือจากหน้าต่างที่ดีอากาศของช่วงบ่ายเต้นภายใต้ต้นโอ๊กในสวนสาธารณะ Word โดยคำเลียขึ้นเขียงโสมมของพระเอกและนางเอกปล่อยให้ตัวเองถูกดูดซึมไปยังจุดที่มีภาพนั่งลงและเอากับสีและการเคลื่อนไหวของเขาเป็นพยานในการเผชิญหน้าครั้งสุดท้ายในห้องโดยสารภูเขา ผู้หญิงที่จะมาถึงครั้งแรกที่วิตก; ตอนนี้คนรักเดินเข้ามาในใบหน้าของเขาตัดโดยฟันเฟืองของสาขา ชื่นชมเธอที่ตกก็หยุดเลือดกับจูบเธอ แต่เขาปัดป้องลูบไล้เธอเขาไม่ได้มาดำเนินการอีกครั้งในพิธีของความรักที่เป็นความลับการป้องกันโดยโลกของใบไม้แห้งและเส้นทางแอบแฝงผ่านป่า กริชอบอุ่นตัวเองกับหน้าอกของเขาและภายใต้เสรีภาพทุบที่ซ่อนอยู่ใกล้ ตัณหาสนทนาหอบวิ่งลงหน้าเหมือนแม่น้ำของงูและหนึ่งรู้สึกว่ามันได้รับการตัดสินใจจากนิรันดร์ แม้กระทั่งการลูบไล้ผู้ที่ดิ้นพราดเกี่ยวกับร่างกายของคนรักราวกับว่าต้องการที่จะทำให้เขามีเพื่อเกลี้ยกล่อมให้เขามัน พวกเขาร่างน่าเกลียดชื่อเสียงของร่างกายอื่น ๆ ที่มันเป็นสิ่งจำเป็นที่จะทำลาย ไม่มีอะไรที่ถูกลืม: หลักฐานอันตรายที่ไม่คาดฝัน, ความผิดพลาดที่เป็นไปได้ จากเวลานี้ในแต่ละทันทีได้การใช้งานที่ได้รับมอบหมายอย่างประณีต เลือดเย็นสองหายไปกว่า reexamination ของรายละเอียดถูกทำลายแทบจะไม่ออกเพื่อให้มือสามารถกอดรัดแก้ม มันเป็นจุดเริ่มต้นที่จะได้รับความมืดไม่ได้หากันตอนนี้คงเหนียวแน่นอยู่กับงานที่รอคอยพวกเขาที่พวกเขาแยกออกมาที่ประตูห้องโดยสาร เธอเป็นคนที่จะทำตามเส้นทางที่นำทิศตะวันตกเฉียงเหนือ บนเส้นทางที่นำไปในทิศทางตรงข้ามกับที่เขาหันไปขอเวลาสักครู่เพื่อดูการทำงานของเธอผมของเธอคลายและบิน เขาวิ่งเข้าไปในห้องก็หมอบอยู่ท่ามกลางต้นไม้และพุ่มไม้จนกระทั่งในหมอกสีเหลืองของพลบค่ำที่เขาจะได้เห็นความแตกต่างอเวนิวของต้นไม้ที่นำขึ้นไปที่บ้าน สุนัขไม่ควรจะเปลือกไม้และพวกเขาไม่เห่า ผู้จัดการมรดกจะไม่อยู่ที่นั่นในเวลานี้และเขาก็ไม่ได้มี เขาเดินขึ้นขั้นตอนที่สามมุขและเข้า คำพูดของผู้หญิงถึงเขาไปโครมของเลือดในหูของเขาครั้งแรกที่ห้องสีฟ้าแล้วฮอลล์แล้วบันไดปูพรม ที่ด้านบนสองประตู ไม่มีใครอยู่ในห้องแรกที่หนึ่งในครั้งที่สองไม่มี ประตูของร้านแล้วมีดในมือของเขาแสงจากหน้าต่างที่ดีที่กลับมาสูงของเก้าอี้ครอบคลุมในกำมะหยี่สีเขียว, หัวของคนในเก้าอี้อ่านนวนิยาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เขาได้เริ่มอ่านนวนิยายไม่กี่วันก่อน เขาเก็บมันไว้เพราะมีประชุมด่วน เปิดมันอีกครั้งในทางของเขากลับไปที่อสังหาริมทรัพย์โดยรถไฟ เขาอนุญาตให้ตัวเองเติบโตช้าสนใจพล็อตใน characterizations . บ่ายวันนั้น หลังจากเขียนจดหมายให้พลังของทนาย และคุยเรื่องของกรรมสิทธิ์ร่วมกับผู้จัดการของที่ดินของเขาเขากลับมาที่หนังสือในความเงียบสงบของการศึกษาซึ่งมองออกไปตามสวนสาธารณะของโอ๊คส์ นั่งอยู่ในเก้าอี้ของเขาที่ชื่นชอบของมันกลับเข้าหาประตู -- ความเป็นไปได้ของการบุกรุกจะรำคาญเขา เขาคิดว่ามัน . . . เขาให้มือข้างซ้ายลูบไล้ซ้ำๆ เบาะกำมะหยี่สีเขียว และตั้งค่าให้อ่านบทสุดท้ายเขาจำง่าย ชื่อและภาพจิตของตัวละคร ; นวนิยายกระจายเสน่ห์กว่าเขาเกือบจะทันที เขาได้ลิ้มรสความสุขเกือบเสียสติของกำลังปล่อยยานตัวเองบรรทัด จากสิ่งรอบๆ ตัวเขา และในเวลาเดียวกัน รู้สึกหัวพักผ่อนสบายบนสีเขียวกำมะหยี่ของเก้าอี้กับหลังสูงรู้สึกว่าบุหรี่วางอยู่ไม่ไกลมือของเขา นอกเหนือจาก Windows ที่ดีอากาศตอนบ่าย เต้นรำใต้ต้นโอ๊กในสวนสนุก คำโดยคำ เลียขึ้นขึ้นเขียงเลวทรามของพระเอกและนางเอก ปล่อยให้ตัวเองถูกดูดซึมไปยังจุดที่ภาพตัดสินลงและทำสีและการเคลื่อนไหว เขาเป็นพยานที่พบครั้งสุดท้ายในห้องโดยสารภูเขาผู้หญิงที่ไปถึงก่อน วิตก ตอนนี้คนรักเข้ามา หน้าตัดฟันเฟืองของสาขา อย่างชื่นชม เธอ stanched เลือดกับจูบเธอ แต่เขา rebuffed ลูบไล้เธอ เขาไม่ได้มาแสดงอีกครั้งในพิธีของตัณหาลับ , การป้องกันโดยโลกของใบไม้แห้งอย่างลับๆ ล่อๆ และเส้นทางผ่านป่า กริชอบอุ่นตัวเองกับหน้าอกของเขาและภายใต้เสรีภาพโขลกไว้ปิด มีตัณหา , หอบบทสนทนาวิ่งลงหน้าเว็บเหมือนแม่น้ำสายเล็กๆของงู และรู้สึกว่ามันมีทั้งหมดถูกกำหนดจากนิรันดร์ แม้แต่ผู้ที่ writhed ลูบไล้ร่างกายของคนรัก ราวกับปรารถนาให้เขามีห้ามเขาจากมัน พวกเขาเขียน abominably ชื่อเสียงของร่างกายอื่น ๆ มันเป็นสิ่งจำเป็นที่จะทำลายไม่มีอะไรที่ถูกลืม : พยาน จัดการกับเหตุการณ์อันตราย ความผิดพลาดที่เป็นไปได้ จากชั่วโมงนี้ในแต่ละทันทีมีใช้ทุกนาทีที่ได้รับมอบหมาย ความ สองครั้งแล้วตรวจสอบใหม่ของรายละเอียดแทบหัก แล้วมือก็ลูบแก้ม มันเริ่มจะมืด

ไม่ได้มองที่แต่ละอื่น ๆตอนนี้ rigidly ถาวรเมื่องานที่รอคอยพวกเขาพวกเขาแยกกันที่หน้าประตูกระท่อม เธอตามทางที่ทอดเหนือ บนเส้นทางชั้นนําในทิศทางตรงกันข้าม เขาเปิดเพื่อดูการวิ่งของเธอ เส้นผมของเธอหลวมและบิน เขาวิ่งกลับมาซุ่มอยู่ท่ามกลางต้นไม้และพุ่มไม้จนกระทั่งในหมอกเหลืองของสายัณห์ เขาสามารถแยกแยะ ถนน ต้นไม้ ทำให้ถึงบ้าน หมาไม่เห่าและพวกเขาไม่เห่า ผู้จัดการอสังหาริมทรัพย์จะไม่ได้อยู่ในเวลานี้ และเขาก็ไม่ได้มี เขาไปที่ 3 บันไดระเบียงและเข้า คำพูดของผู้หญิงถึงเขามากกว่าเสียงกุบกับของเลือดในหูของเขา ก่อนห้องสีฟ้า แล้วห้องโถงแล้วพรมบันได ที่ด้านบน สองประตู ไม่มีใครในห้องแรก ไม่มีใครในวินาที ประตูของร้านแล้ว มีดในมือของเขาแสงจากหน้าต่างใหญ่ ด้านหลังสูงของเก้าอี้ปกคลุมด้วยกำมะหยี่สีเขียว หัวของชายในเก้าอี้อ่านนวนิยาย