Mr. Shapiro was an old fox, good at

Mr. Shapiro was an old fox, good at sweet-talking. When we asked him why he had chosen to do business in our Muji City, he had said he wanted to help the Chinese people, because in the late thirties his parents had fled Red Russia and lived here for three years before moving on to Australia; they had been treated decently, though they were Jews. With an earnest look on his round, whiskery face, Mr. Shapiro explained, "The Jews and the Chinese had a similar fate, so I feel close to you. We all have dark hair." He chuckled as if he had said something funny. In fact that was capitalist baloney. We don't have to eat Cowboy Chicken here, or appreciate his stout red nose and his balding crown, or wince at the thick black hair on his arms. His company exploited not just us but also thousands of country people. A few villages in Hebei Province grew potatoes for Cowboy Chicken, because the soil and climate there produced potatoes similar to Idaho's. In addition, the company had set up a few chicken farms in Anhui Pro vince to provide meat for its chain in China. It used Chinese produce and labor and made money out of Chinese customers, then shipped its profit back to the U.S. How could Mr. Shapiro have the barefaced gall to claim he had come to help us. We have no need for a savior like him. As for his parents' stay in our city half a century ago, it was true that the citizens here had treated Jews without discrimination. That was because to us a Jew was just another foreigner, not different from other white devils. We still cannot tell the difference.

We nicknamed Mr. Shapiro Party Secretary, because just like a Party boss anywhere he did little work. The only difference was that he didn't organize political studies or demand we report to him our inner thoughts. Peter Jiao, his manager, ran the business for him. I had known Peter since middle school. At that time he had been named Peihai Jiao, an anemic, studious boy with few friends to play with. Boys often made fun of him because he had four tourbillions on his head. His father had served as a platoon commander in the Korean War and had been captured by the American army. Unlike some of the POWs who chose to go to Canada or Taiwan, Peihai's father, Out of his love for our motherland, decided to come back. But when he had returned, he was discharged from the army and sent down to a farm in a northern suburb of our city. In reality all those captives who had come back were classified as suspected traitors. A lot of them were jailed again. Peihai's father worked under surveillance on the farm, but people r arely maltreated him, and he had his own home in a nearby village. He was reticent most of the time; so was his wife, a woman who didn't know her dad's name because she had been fathered by some Japanese officer. Their only son, Peihai, had to walk three miles to town for school every weekday. That was why we called him Country Boy.

Unlike us, he always got good grades. In 1977 when colleges reopened, he passed the entrance exams and enrolled at Tianjin Foreign Language Institute to study English. We had all sat for the exams, but only two out of the three hundred seniors from our high school had passed the admission standard. After college, Peihai went to America, studying history at the University of Iowa. Later he changed his field and got a degree in business from that school. Then he came back, a completely different man, robust and wealthy, with curly hair and a new name. He looked energetic, cheerful, and younger than his age. At work he was always dressed formally, in a Western suit and a bright-colored tie. He once joked with us, saying he had over fifty pounds of American flesh. To tell the truth, I liked Peter better than Peihai. I often wondered what in America had changed him so much--in just six years from an awkward boy to a capable, confident man? Was it American water? American milk and beef? The American climate? The A merican way of life? I don't know for sure. More impressive, Peter spoke English beautifully, much better than those professors and lecturers in the City College who had never gone abroad and learned English mainly from textbooks written by the Russians. He had hired me probably because I had never bugged him in our school days and because I had a slightly lame foot. Out of gratitude I never talked about his past to my fellow workers.

On the day Cowboy Chicken opened, about forty officials from the Municipal Administration came to celebrate. A vicemayor cut the red silk ribbon at the opening ceremony with a pair of scissors two feet long. He then presented Mr. Shapiro with a brass key the size of a small poker. What's that for? we wondered. Our city didn't have a gate with a colossal lock for it to open. The attendees at the ceremony sampled our chicken, fries, coleslaw, salad, biscuits. Coca-Cola, Pepsi, and orange soda were poured free like water. People touched the vinyl seats, the Formica tables, the dishwasher, the microwave, the cash register, the linoleum tile on the kitchen floor, and poked their heads into the freezer and the brand-new rest rooms. They were impressed by the whole package shipped directly from the U.S.A. A white-bearded official said, "We must learn from the Americans. See, how they have managed to meet every need of their customers. Everything was thought out beforehand." Some of them watched us frying chicken in the stainless steel troughs, which were safe and clean, nothing like a soot-bottomed cauldron or a noisy, unsteady wok. The vicemayor shook hands with every employee and told us to be cooperative with our American boss. The next day the city's newspaper, the Muji Herald, published a lengthy article about Cowboy Chicken, describing its appearance here as a significant breakthrough in the city's campaign to attract foreign investors.

During the first few weeks we had a lot of customers, especially young people, who, eager to taste something American, would come in droves. We got so much business that the cooked-meat stands on the streets had to move farther and farther away from our restaurant. Sometimes when we passed those stands, their owners would spit to the ground and curse without looking at us, "Foreign lackeys!"

We'd cry back, "We eat Cowboy Chicken every day and we've gained lots of weight."

At first Mr. Shapiro worked hard, often staying around late until we closed at ten-thirty. But as the business was flourishing, he lay back more and stayed in his office for hours on end, reading newspapers and sometimes chewing a skinny sausage wrapped in cellophane. He rested so well in the daytime and had so much energy to spare that he began to date the girls working for him. There were four of them, two full-timers and two part-timers, all around twenty, healthy and lively, though not dazzlingly pretty. Imagine, once a week, on Thursday night, a man of over fifty went out with a young girl who was willing to go anywhere he took her. This made us, the three men hired by him, feel useless, like a bunch of eunuchs, particularly myself because I had never had a girlfriend, though I was almost thirty. Most girls were good to me, but for them I was just a nice fellow deserving more pity than affection, as if I weren't able to handle my crippled foot all right. For me, Mr. Shapiro was just a dirty old man, but the girls here were no good either, always ready to sell something--a smile, a few sweet words, and perhaps their flesh. …

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นายชาปิโรเป็นสุนัขจิ้งจอกเก่าที่ดีในการพูดคุยหวาน เมื่อเราถามเขาว่าทำไมเขาเลือกที่จะทำธุรกิจของเรา Muji เมืองเขาบอกว่าเขาอยากจะช่วยคนจีนเพราะในวัยสามสิบปลายของพ่อแม่ของเขาได้หนีแดงรัสเซียและอาศัยอยู่ที่นี่เป็นเวลาสามปีก่อนจะย้ายไปออสเตรเลีย พวกเขาได้รับการรักษาอย่างเหมาะสมแม้ว่าพวกเขาจะเป็นยิว ด้วยรูปลักษณ์ที่จริงจังในรอบของเขาใบหน้า whiskery นายชาปิโรส์อธิบายว่า "ชาวยิวและชาวจีนมีชะตากรรมเดียวกันดังนั้นฉันรู้สึกใกล้ชิดกับคุณ. เราทุกคนมีผมสีเข้ม." เขาหัวเราะราวกับว่าเขาได้กล่าวว่าสิ่งที่ตลก ในความเป็นจริงที่เป็นทุนนิยมเรื่องเหลวไหล เราไม่ต้องกินไก่คาวบอยที่นี่หรือชื่นชมอ้วนจมูกสีแดงและพระมหากษัตริย์ของเขาหัวล้านของเขาหรือสะดุ้งที่ผมสีดำหนาในอ้อมแขนของเขา บริษัท ของเขาเอาเปรียบเราไม่ได้เป็นเพียง แต่ยังหลายพันคนของประเทศ หมู่บ้านไม่กี่แห่งในมณฑลเหอเป่เติบโตมันฝรั่งไก่คาวบอยเพราะดินและสภาพภูมิอากาศที่มีมันฝรั่งผลิตคล้ายกับของไอดาโฮ นอกจากนี้ บริษัท ฯ ได้จัดตั้งฟาร์มเลี้ยงไก่ไม่กี่แห่งในมณฑลอานฮุยโปรวินซ์เพื่อให้เนื้อสัตว์สำหรับห่วงโซ่ในประเทศจีน จะใช้การผลิตของจีนและแรงงานและทำเงินได้จากลูกค้าชาวจีนแล้วส่งกำไรกลับไปยังสหรัฐอเมริกาวิธีนายชาปิโรอาจมีน้ำดีหน้าด้านที่จะเรียกร้องเขามาเพื่อช่วยให้เรา เรามีความจำเป็นในการช่วยให้รอดเหมือนเขาไม่มี สำหรับการเข้าพักของพ่อแม่ของเขาในเมืองของเราครึ่งศตวรรษที่ผ่านมามันเป็นความจริงที่ว่าประชาชนได้รับการรักษาที่นี่ชาวยิวโดยไม่เลือกปฏิบัติ นั่นเป็นเพราะเราเป็นชาวยิวเป็นเพียงชาวต่างชาติอื่นไม่ได้แตกต่างจากปีศาจสีขาวอื่น ๆ เรายังไม่สามารถบอกความแตกต่าง. เราชื่อเล่นว่านายชาปิโรเลขาธิการพรรคเพราะเช่นเดียวกับเจ้านายของพรรคทุกที่เขาทำงานเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ที่แตกต่างก็คือการที่เขาไม่ได้จัดระเบียบทางการเมืองหรือการศึกษาความต้องการของเรารายงานให้เขาคิดภายในของเรา ปีเตอร์เจียวผู้จัดการของเขาวิ่งทางธุรกิจสำหรับเขา ฉันได้รู้จักปีเตอร์ตั้งแต่มัธยม ในเวลานั้นเขาได้รับการแต่งตั้ง Peihai เจียวเป็นโรคโลหิตจางเด็กขยันกับเพื่อน ๆ ไม่กี่ที่จะเล่นกับ เด็กมักจะทำให้ความสนุกของเขาเพราะเขามีสี่ tourbillions บนศีรษะของเขา พ่อของเขาได้ทำหน้าที่เป็นผู้บัญชาการทหารในสงครามเกาหลีและได้รับการบันทึกโดยกองทัพอเมริกัน ซึ่งแตกต่างจากบางส่วนของ POWs ที่เลือกที่จะไปแคนาดาหรือไต้หวันพ่อ Peihai ของออกมาจากความรักของเขามาตุภูมิของเราตัดสินใจที่จะกลับมา แต่เมื่อเขากลับมาเขาถูกปลดออกจากกองทัพและส่งลงไปที่ฟาร์มในย่านชานเมืองทางตอนเหนือของเมืองของเรา ในความเป็นจริงนักโทษทุกคนที่ได้มากลับถูกจัดให้เป็นที่สงสัยว่าคนทรยศ มากของพวกเขาถูกจำคุกอีกครั้ง พ่อของ Peihai ทำงานภายใต้การเฝ้าระวังในฟาร์ม แต่คน r arely ประทุษร้ายเขาและเขาก็มีบ้านของตัวเองในหมู่บ้านใกล้เคียง เขาเป็นคนที่เงียบที่สุดของเวลา; เพื่อให้เป็นภรรยาของเขาผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ทราบชื่อพ่อของเธอเพราะเธอได้รับพระสันตะปาปาโดยเจ้าหน้าที่ญี่ปุ่นบาง บุตรชายคนเดียวของพวกเขา Peihai ต้องเดินสามไมล์ไปยังเมืองสำหรับโรงเรียนทุกวัน นั่นคือเหตุผลที่เราเรียกเขาว่าเด็กบ้านนอก. ซึ่งแตกต่างจากเราเขามักจะมีผลการเรียนดี ในปี 1977 เมื่อวิทยาลัยเปิดเขาผ่านการสอบเข้าและลงทะเบียนในเทียนจินภาษาต่างประเทศสถาบันเรียนภาษาอังกฤษ เราได้ทั้งหมดนั่งสำหรับการสอบ แต่มีเพียงสองออกจากสามร้อยผู้สูงอายุจากโรงเรียนมัธยมของเราได้ผ่านมาตรฐานการรับเข้าเรียน หลังจากนั้นวิทยาลัย Peihai ไปอเมริกา, ศึกษาประวัติศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยไอโอวา หลังจากนั้นเขาก็เปลี่ยนสาขาของเขาและได้รับปริญญาในธุรกิจจากโรงเรียนที่ จากนั้นเขาก็กลับมาเป็นคนที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงที่แข็งแกร่งและมั่งคั่งกับผมหยิกและชื่อใหม่ เขามองความกระตือรือร้นร่าเริงและอายุน้อยกว่าอายุของเขา ที่ทำงานเขาได้รับการสวมใส่เสมออย่างเป็นทางการในชุดสูทตะวันตกและเน็คไทสีสดใส ครั้งหนึ่งเขาเคยพูดติดตลกกับเราเขาบอกว่าเขามีมากกว่า 50 £ของเนื้อหนังอเมริกัน เพื่อบอกความจริงผมชอบปีเตอร์ดีกว่า Peihai ฉันมักจะสงสัยว่าในอเมริกามีการเปลี่ยนแปลงเขามาก - ในเวลาเพียงหกปีนับจากเด็กอึดอัดใจที่จะมีความสามารถคนที่มีความมั่นใจ? มันเป็นน้ำชาวอเมริกัน? นมและเนื้อวัวอเมริกัน? สภาพภูมิอากาศอเมริกัน? เป็นวิธีที่วิถีของชีวิต? ผมไม่ทราบว่า ที่น่าประทับใจอื่น ๆ ปีเตอร์พูดภาษาอังกฤษได้อย่างสวยงามมากดีกว่าอาจารย์เหล่านั้นและอาจารย์ในวิทยาลัยเมืองที่ไม่เคยไปต่างประเทศและได้เรียนรู้ภาษาอังกฤษส่วนใหญ่มาจากตำราที่เขียนโดยชาวรัสเซีย เขาจ้างผมอาจจะเป็นเพราะผมไม่เคยร้องเขาในวันที่โรงเรียนของเราและเพราะผมมีเท้าขาเล็กน้อย ออกจากความกตัญญูผมไม่เคยพูดคุยเกี่ยวกับอดีตของเขาที่จะเพื่อนของฉันคนงาน. ในวันเปิดไก่คาวบอยประมาณสี่สิบเจ้าหน้าที่จากการบริหารงานเทศบาลมาเพื่อเฉลิมฉลอง vicemayor ตัดริบบิ้นผ้าไหมสีแดงในพิธีเปิดกับคู่ของกรรไกรสองเท้ายาว เขานำเสนอนั้นนายชาปิโรด้วยทองเหลืองสำคัญขนาดของโป๊กเกอร์ขนาดเล็ก มีอะไรที่? เราสงสัย เมืองของเราไม่ได้มีประตูที่มีการล็อคมหาศาลเพื่อให้เปิด ผู้เข้าร่วมประชุมในพิธีชิมไก่ของเราทอดสลัดกะหล่ำปีสลัดบิสกิต Coca-Cola, เป๊ปซี่และโซดาสีส้มถูกเทฟรีเหมือนน้ำ คนสัมผัสที่นั่งไวนิลตาราง Formica, เครื่องล้างจาน, เตาไมโครเวฟ, ลงทะเบียนเงินสด, กระเบื้องเสื่อน้ำมันบนพื้นห้องครัวและโผล่หัวของพวกเขาลงไปในช่องแช่แข็งและห้องส่วนที่เหลือแบรนด์ใหม่ พวกเขาได้รับความประทับใจจากแพคเกจทั้งหมดส่งตรงจากประเทศสหรัฐอเมริกาอย่างเป็นทางการมีหนวดมีเคราสีขาวกล่าวว่า "เราจะต้องเรียนรู้จากชาวอเมริกัน. ดูวิธีที่พวกเขามีการจัดการเพื่อตอบสนองความต้องการของลูกค้าทุก. ทุกอย่างเป็นความคิดที่ออกมาก่อน." บางส่วนของพวกเขาดูเราทอดไก่ในรางสแตนเลสที่มีความปลอดภัยและสะอาดไม่มีอะไรเหมือนหม้อน้ำเขม่าจุดต่ำสุดหรือมีเสียงดังกระทะมั่นคง vicemayor จับมือกับพนักงานทุกคนและบอกเราที่จะให้ความร่วมมือกับเจ้านายชาวอเมริกันของเรา วันรุ่งขึ้นหนังสือพิมพ์ของเมืองที่ Muji เฮรัลด์ตีพิมพ์บทความที่มีความยาวประมาณคาวบอยไก่อธิบายลักษณะของที่นี่เป็นความก้าวหน้าที่สำคัญในการรณรงค์ของเมืองที่จะดึงดูดนักลงทุนต่างชาติ. ในช่วงสองสามสัปดาห์แรกเรามีจำนวนมากของลูกค้าหนุ่มสาวโดยเฉพาะอย่างยิ่ง คนที่กระตือรือร้นที่จะได้ลิ้มรสสิ่งที่ชาวอเมริกันจะมาในฝูง เรามีธุรกิจมากว่ายืนเนื้อสัตว์ที่ปรุงสุกบนท้องถนนมีการย้ายและห่างไกลจากร้านอาหารของเรา บางครั้งเมื่อเราผ่านยืนเหล่านั้นเจ้าของของพวกเขาจะคายกับพื้นและสาปแช่งโดยไม่ได้มองมาที่พวกเรา "เบ๊ต่างประเทศ!" เราต้องการกลับมาร้องไห้ "เรากินไก่คาวบอยทุกวันและเราได้รับจำนวนมากของน้ำหนัก." ที่ ครั้งแรกที่นายชาปิโรส์ทำงานอย่างหนักมักจะอยู่ในช่วงปลายรอบจนกว่าเราจะปิดที่ 1030 แต่เป็นธุรกิจที่เฟื่องฟูเขาวางกลับมากขึ้นและอยู่ในสำนักงานของเขาสำหรับชั่วโมงที่สิ้นสุดการอ่านหนังสือพิมพ์และบางครั้งเคี้ยวไส้กรอกผอมห่อกระดาษแก้ว เขาวางให้ดีในตอนกลางวันและมีพลังงานมากที่จะสำรองไว้ว่าเขาเริ่มวันที่สาว ๆ ที่ทำงานให้กับเขา มีสี่ของพวกเขาเป็นสองนับเต็มรูปแบบและสองส่วนจับเวลาทั้งหมดประมาณยี่สิบมีสุขภาพดีและมีชีวิตชีวา แต่ไม่สวยตระการตา ลองคิดดูสัปดาห์ละครั้งในคืนวันพฤหัสบดีเป็นคนห้าสิบกว่าออกไปกับเด็กสาวที่ก็เต็มใจที่จะไปได้ทุกที่ที่เขาพาเธอ นี่เองที่ทำให้เราทั้งสามคนได้รับการว่าจ้างโดยเขารู้สึกไร้ประโยชน์เช่นพวงของขันทีโดยเฉพาะอย่างยิ่งตัวเองเพราะผมไม่เคยมีแฟน แต่ผมก็เกือบจะสามสิบ ผู้หญิงส่วนใหญ่ที่ดีกับผม แต่สำหรับพวกเขาผมก็เป็นเพื่อนที่ดีสมควรสงสารมากกว่าความรักเป็นถ้าฉันไม่สามารถที่จะจัดการกับเท้าพิการของฉันสิ่งที่ถูกต้อง สำหรับผมนายชาปิโรเป็นเพียงชายชราสกปรก แต่สาว ๆ ที่นี่ก็ไม่ดีทั้งสองพร้อมเสมอที่จะขายอะไร - รอยยิ้มคำหวานน้อยและอาจจะเป็นเนื้อของพวกเขา ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นายชาปิโรเป็นจิ้งจอกเฒ่า พูดเก่งน่ารัก เมื่อเราถามเขาว่า ทำไมเขาเลือกที่จะทำ ธุรกิจ ในเมืองมูจิของเรา เขาได้กล่าวว่าเขาต้องการที่จะช่วยให้ประชาชนจีน เพราะในช่วงสามสิบพ่อแม่หนีแดงรัสเซียและอยู่ที่นี่มา 3 ปี ก่อนที่จะย้ายไปยังออสเตรเลีย พวกเขาได้รับการรักษาอย่างเหมาะสม แต่พวกยิว ที่มีลักษณะของเขา whiskery อย่างจริงจังในรอบหน้านายชาปิโร อธิบาย " ชาวยิวและจีนมีชะตากรรมเดียวกัน ผมรู้สึกสนิทกับคุณ เราทุกคนมีผมสีเข้ม . " เขาหัวเราะราวกับว่าเขาได้กล่าวว่าสิ่งที่ตลก ในความเป็นจริงที่เหลวไหลทุนนิยม เราไม่ต้องกินไก่คาวบอยที่นี่ หรือชื่นชมจมูกสีแดงของเขาแข็งแรงและผมบาง มงกุฎ หรือสะดุ้ง เส้นผมสีดำหนาในอ้อมแขนของเขาบริษัทของเขาใช้ประโยชน์ไม่เพียง แต่เรา แต่ยังนับพันของประเทศผู้ หลายหมู่บ้านในจังหวัด Hebei เติบโตมันฝรั่งไก่คาวบอย เพราะดินและภูมิอากาศที่คล้ายกับมีมันฝรั่งไอดาโฮ . นอกจากนี้ บริษัท ได้ตั้งฟาร์มไก่น้อยใน Anhui โปรวินซ์ให้ห่วงโซ่ของอาหารในประเทศจีนมันใช้ผลิตจีนและแรงงานและทำให้เงินของลูกค้าชาวจีน แล้วส่งกำไรกลับไปอเมริกาแล้ว นายชาปิโร มีความกล้าหน้าด้านเรียกร้อง เขามาช่วยเรา เราไม่ต้องมีผู้ช่วยอย่างเขา สำหรับพ่อแม่ของเขาอยู่ในเมืองของเราในครึ่งศตวรรษที่ผ่านมา มันก็จริงที่ประชาชนที่นี่เคยทำกับชาวยิว โดยไม่เลือกปฏิบัตินั่นเป็นเพราะเราเป็นคนยิวเป็นแค่คนต่างชาติ ไม่ต่างจากปีศาจสีขาวอื่น ๆ เรายังไม่สามารถบอกความแตกต่าง

เราชื่อเล่นว่า นายชาปิโร เลขาพรรค เพราะเหมือนงานเลี้ยงเจ้านายที่ไหนเขาทำเล็ก ๆน้อย ๆทำงาน ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือเขาไม่ได้จัดระเบียบการเมืองการศึกษา หรือความต้องการที่เรารายงานเขาความคิดของเราภายใน ลิ้มลอง jiao , manager his ,รันธุรกิจให้เขา ผมได้รู้จักปีเตอร์ ตั้งแต่ ม.ต้น เวลาที่เขาได้รับชื่อ peihai เจียว เป็นโลหิตจาง รอบคอบ เด็กชายกับเพื่อนไม่กี่ที่จะเล่นกับ ผู้ชายมักจะเล่นตลกกับเขา เพราะเขามี 4 tourbillions บนศีรษะของเขา พ่อของเขาทำหน้าที่เป็นผู้บัญชาการทหารในสงครามเกาหลีและถูกจับโดยทหารอเมริกัน