During colonial times, elephant hun

During colonial times, elephant hunting in Kenya was seen as a sport for noblemen and was exploited by the colonial governors. British East Africa was not unique in this: big-game hunting was popular in many parts of the Empire. Among the white hunters, the bull elephant was said to be the most exhilarating target. Small-bore rifles appeared to be the preferred option and aiming at the brain instead of the heart was another preference. The motive was not always monetary. However, many hunters were indiscriminate in their choice of elephants to kill – young, old, male or female, it did not matter, as the primary purpose was ivory to sell and elephant meat to feed their hunting party.

The East African Professional Hunter's Association was formed to regulate the industry and restrict its excesses. The Association, which came into being at the Norfolk Hotel, Nairobi, stemmed from a desire to regulate hunting in the wake of technological developments like the safari vehicle, which had made accessing remote hunting areas much easier. During its existence it was able to accomplish much to conserve East African wildlife and become perhaps one of the most respected societies in the world of its kind.
One of the most prolific of the white hunters was the Scottish adventurer W. D. M. Bell, who is reported to have killed over a thousand elephants, spread across several African countries.
See the first of his memoirs, The Wanderings of an Elephant Hunter (1923), for more information. Some of the madness of the desire to shoot an elephant (albeit not in Kenya)
In 1963, the first year of independence, the Kenyan government issued 393 permits (hunting licenses) for elephants.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อาณานิคม ล่าช้างในเคนยาเห็นเป็นกีฬาสำหรับขุนนาง และถูกใช้ประโยชน์ โดยผู้ว่าราชการอาณานิคม ไม่เฉพาะในอังกฤษแอฟริกา: ล่าสัตว์เกมใหญ่เป็นที่นิยมในหลายส่วนของจักรวรรดิ ในหมู่ขาว ช้างกระทิงกล่าวเป็น เป้าหมายที่สุด ปืน small-bore ดูเหมือนจะ เป็นตัวเลือกที่ต้องการ และเล็งไปที่สมองแทนหัวใจถูกกำหนดลักษณะอื่น แรงจูงใจไม่ได้เสมอเป็นตัวเงิน อย่างไรก็ตาม นักล่าหลายตามอำเภอใจในการเลือกช้างฆ่า– หนุ่ม เก่า เพศชาย หรือหญิง ไม่ ว่า เป็นวัตถุประสงค์หลัก ขายงาช้างและช้างเนื้อเลี้ยงปาร์ตี้ล่าสัตว์ของพวกเขาสมาคมของฮันเตอร์มืออาชีพแอฟริกันตะวันออกก่อตั้งขึ้นในการควบคุมอุตสาหกรรม และจำกัด excesses ของ สัมพันธ์ ที่เข้ามาอยู่ที่นอร์โฟล์คล ไนโรบี เกิดจากความปรารถนาที่จะควบคุมการล่าสัตว์ในการปลุกของการพัฒนาเทคโนโลยีเช่นรถซาฟารี ซึ่งได้ทำการเข้าถึงระยะไกลล่าสัตว์พื้นง่ายขึ้นมาก ในระหว่างการดำรงอยู่ของ มันก็สามารถประสบความสำเร็จมากที่จะอนุรักษ์สัตว์ป่าแอฟริกาตะวันออก และกลายเป็นบางทีสังคมยอมรับมากที่สุดในโลกชนิดหนึ่งโดดเด่นที่สุดอย่างหนึ่งของนักล่าสีขาว นักผจญภัยสก็อต W. D. M. เบลล์ ซึ่งมีรายงานกว่า พันช้างฆ่า แพร่กระจายไปทั่วแอฟริกาหลายประเทศ ดูครั้งแรกของเขาพูดคุย การเพ้อพกของการล่าช้าง (1923), สำหรับข้อมูลเพิ่มเติม บางบ้าความปรารถนายิงช้าง (ไม่ในเคนยา)ในปี 1963 เอกราช ปีแรกรัฐบาลเคนยา 393 ออกใบอนุญาต (ใบอนุญาตล่าสัตว์) ช้าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในช่วงยุคอาณานิคมล่าสัตว์ช้างในเคนยาถูกมองว่าเป็นกีฬาสำหรับขุนนางและได้รับประโยชน์โดยผู้ปกครองอาณานิคม อังกฤษแอฟริกาตะวันออกก็ไม่ซ้ำกันในนี้ใหญ่เกมล่าสัตว์เป็นที่นิยมในหลายส่วนของเอ็มไพร์ ในบรรดานักล่าสีขาว, ช้างวัวถูกกล่าวว่าเป็นเป้าหมายที่น่าตื่นเต้นมากที่สุด ปืนไรเฟิลขนาดเล็กเจาะดูเหมือนจะเป็นตัวเลือกที่ต้องการและเล็งไปที่สมองแทนหัวใจคือการตั้งค่าอื่น แรงจูงใจที่ไม่ได้เป็นตัวเงินเสมอ อย่างไรก็ตามนักล่าหลายคนพิจารณาในการเลือกของพวกเขาของช้างที่จะฆ่า - หนุ่มเก่าชายหรือหญิงก็ไม่ได้สำคัญว่าเป็นจุดประสงค์หลักคืองาช้างที่จะขายและเนื้อสัตว์ช้างที่จะเลี้ยงล่าสัตว์เลี้ยงของพวกเขา.

สมาคมแอฟริกาตะวันออกมืออาชีพฮันเตอร์ ถูกสร้างขึ้นเพื่อควบคุมอุตสาหกรรมและ จำกัด ตะกละของมัน สมาคมซึ่งเข้ามาอยู่ที่นอร์โฟล์คโรงแรมไนโรบีเกิดจากความปรารถนาที่จะควบคุมการล่าสัตว์ในการปลุกของการพัฒนาเทคโนโลยีเช่นรถซาฟารีซึ่งได้ทำให้การเข้าถึงพื้นที่ล่าสัตว์ระยะไกลได้ง่ายขึ้นมาก ระหว่างการดำรงอยู่ของมันก็สามารถที่จะประสบความสำเร็จมากในการอนุรักษ์สัตว์ป่าแอฟริกาตะวันออกและกลายเป็นบางทีหนึ่งในสังคมที่ยอมรับมากที่สุดในโลกของชนิดของมัน.
หนึ่งในความอุดมสมบูรณ์มากที่สุดของนักล่าสีขาวเป็นนักผจญภัยชาวสก๊อต WDM เบลล์ที่มีรายงานว่า มีผู้เสียชีวิตกว่าพันช้างแผ่กระจายไปทั่วหลายประเทศในแอฟริกา.
ดูครั้งแรกของบันทึกความทรงจำของเขาเพ้อพกของช้าง Hunter (1923) สำหรับข้อมูลเพิ่มเติม บางส่วนของความบ้าคลั่งของความปรารถนาที่จะยิงช้าง (แม้จะไม่ได้อยู่ในเคนยา) สำหรับ
ในปี 1963 เป็นปีแรกของการเป็นอิสระที่รัฐบาลเคนยาออกใบอนุญาต 393 (ใบอนุญาตการล่าสัตว์) สำหรับช้าง